wisseling zomer-wintertijd

Gisteren las ik,dat men in Brussel voorstander is van het afschaffen van de zomertijd. Alleen wil men wachten met het aanzwengelen van de discussie tot één van de lidstaten aangeeft van die zomertijd af te willen. Het argument "besparing van energie"schijnt niet waar te zijn. Die wisselingen leveren gezondheids- en economische schade op.
Het verbaasde me,dat in ons land de meeste mensen voorstander zijn van twee tijden.En er geen enkele gedachte richting stoppen bestaat bij de regering.
Van mij hoeft het niet die zomertijd. Ik kan me nog herinneren,dat de tijd voor het eerst verschoof. Men was enthousiast over de lange zomeravonden met daglicht. Maar eigenlijk heb ik dat in mijn vroege jeugd helemaal niet gemist.
Vanochtend trok mijn spijsvertering zich niets aan van de klok. En was ik al om vijf uur beneden. De hond was meer gewend aan winterijd ,die deed slaperig. Maar we zijn toch een ronde gaan doen. Na een warm ontbijt heb ik nog een uurtje gedommeld.

lange zondag

Deze wisselzondag naar wintertijd vind ik altijd apart. Het blijft de hele dag voor mijn gevoel vroeg. Alleen vanavond zal ik  voor normale bedtijd wel slaperig zijn.
Het was stil op straat. En mistig. De koplamp van de fiets maakte een afgebakende straal. Zo ook de straatlantaarns.Ondanks haar lichtje zag ik Merle amper.Ik had gehoopt langs het water te kunnen fietsen. Maar het zicht was te slecht. Misschien volgend weekend.

Gisterenavond was het buurt-halloweenfeestje. Eerst hebben de kinderen een samenzijn en daarna gaan ze verkleed langs de huizen. De buren,bij wie aangebeld mag worden zetten een lichtje in de tuin.
Dat kleine grut geniet er van. Maar de verklede ouders ook.De spanning en plezier straalt van de gezichtjes. Ik gaf een stel meisje een complimentje over hun jurk. " Ik ben een vleermuis met echte vleugels"zei een jongetje en demonstreerde zijn pak. De allerkleinste zat nog bij haar verklede moeder in een draagdoek alles met grote ogen aan te kijken.
Ik heb altijd behalve snoep ook fruit in de bak. Meestal kiezen één of twee kinderen daarvoor en zijn verrast door die mogelijkheid.
Halloween zelf zegt me weinig.Dat kenden we vroeger niet. Maar vergeleken bij tegenwoordig waren er meer feesten waar je  met een lampion in het donker liep. Meestal was dat achter de muziek aan.En toen nog gevaarlijk met een kaarsje. Er ging wel eens een lampion in de brand.Maar het was een mooi gezicht,al die lichtjes.
Voorlopig kunnen de kinderen uit de buurt weer heel veel snoepen.En met het Sinterklaasfeest komt de volgende lading.

rustig dagje

Na het zien van de kweeperentaart bij "koken met van Boven", wilde ik die ook eens proberen. Maar dan van appels. Kweeperen zijn erg duur. Gelukkig maar,want het wordt niet mijn favoriet.Mijn man liet zich ontvallen "net snot". Maar de buurvouw vond hem heerlijk. Smaken verschillen.

Ook met de smurf was het een rustig oppas-dagje. Zijn mandje was meegekomen. Als Merle hem lastig viel,ging hij daar liggen. Merle accepteerde dat en stopte met speel -uitnodigingen. Natuurlijk moest ik hem meetrekken naar de dijk. Maar eenmaal daar renden de twee honden achter elkaar aan. Net als vroeger.

Vanochtend werd ik weer om vijf uur wakker van vuurwerk. Welke idioot is zo vroeg op ,om dat af te steken? Gelukkig reageert Merle daar niet op. Maar elke avond tegen half negen wordt ze onrustig. Dan komen de knallen.Ze gaat dan naast de stoel van mijn man liggen. Een grote hand op haar lijf en dat voelt veilig.
Ik ben al bezig geweest om uit te zoeken,hoe ik contact kan opnemen met de buurtpreventie. De politie wordt  regelmatig door anderen gebeld. Maar zo'n groepje jongeren op de fiets,is snel via brandgangetjes verdwenen.
Ik ga de gemeente maar eens bellen om inlichtingen.

op bezoek

Een vriend,die we al bijna 50 jaar kennen was verhuisd. Naar zijn nieuwe flat is de afstand geen twee,maar één uur rijden. Wel gemakkelijk,zeker om eens vaker even een kopje thee te gaan drinken.
Ik wist,dat zijn nieuwe apartement meer zorg mogelijk maakte en echt voor ouderen was. De entree was die van een vroeger verzorgingshuis. Het rook ook zo. Ik schrok even. Het was een confrontatie met ouder worden en voor hem misschien zijn "laatste huis". Maar binnen in zijn flat was het vertrouwd en herinnerde alleen onze "grijze koppies"en het wederzijds informeren naar haperende gezondheid aan het feit,dat we al zo lang elkaar kenden.

Er zijn van die mensen met wie je bij thee en bolus meteen over de zin van het leven of wat er na de dood zou zijn  of dat soort onderwerpen aan het praten bent. Prettig is dat. Ook al zijn de gedachten over zulke zaken anders. Juist die verschillen in mensen zijn zo boeiend.
Het hebben van gezamelijke herinneringen maakt ook het ophalen daarvan zo leuk. Vakanties,waar ook zijn kinderen bij waren. Hij heeft een stel films van vroeger op dvd laten zetten. Wij krijgen ook een kopie. Daar moeten stukken bij zitten,die ik filmde. Of mijn vader. Ik ben benieuwd naar die reis in het verleden.
Thuisgekomen  zuchtte mijn man,toen hij de deur van ons huis open deed: "Wat ben ik blij,dat wij nog gewoon in ons eigen huisje wonen". Ik was het er helemaal mee eens.

goed

Wat kan ik genieten van de vroege ochtendstilte. Donker buiten,kaarsje en schemerlicht binnen. Alleen het kleine tingeltje van de koelkast,de tikkende klok en een zucht van Merle. Op zo'n moment is het leven goed.
Dat stil staan bij het leven en de dankbaarheid daarvoor komt de laatste dagen vaak in me op. In de buurt zijn twee mensen erg ziek. Wat is leven dan kwetsbaar. En kan het na één doktersbezoek compleet veranderen.
Maar ook tv beelden van kapotgeschoten steden in Syrië doen me beseffen,dat niet iedereen een veilig dak boven het hoofd heeft. Laat staan voldoende voedsel en medische hulp. Ook wat die zaken betreft, leef ik hier in overvloed.
Ook de vrijheid van het gepensioneerd zijn is een groot goed. Binnen mijn toch wat beperkte leefwereld is zoveel moois. En zo weinig moeten.
Ja het leven is goed.

stroom

Dit weekend was het twee jaar geleden,dat de vijf zonnepanelen geinstalleerd werden. Helaas was eentje meer geen optie door de schaduw van de schoorsteen. Ik ging er van uit,dat we 80% van ons verbruik zelf op zouden wekken.
Tot mijn verbazing hadden we afgelopen meet-jaar zelfd 4 kwh over. Ik was vergeten om na één jaar panelen de oplever-stand op te nemen. Maar vanochtend deed ik het wel.  2380kwh voor twee jaar is best veel. Alleen als nu de meteropnemer komt begin dec zullen we zo'n 25 euro moeten bijbetalen. Minder zon en meer gebruik.

Ik let wel op het gebruik van de oven.En zet dan in de winter van te voren de kachel uit/laag. Ook de wasdroger draait alleen af en toe eventjes. Als de was buiten onder het afdak te weinig gedroogd is. Dan wordt een rekje in de keuken een te hoge vochtigheidsgraad daar. 
Ik merkte,toen mijn man een week was,hoeveel een tv verbruikt. Zelf kijk ik hooguit anderhalf uur op een avond. Staat het kijkkastje een hele avond aan, dan vraagt dat wel een kilowatje.(of twee?)
Wie weet wat een zonnige winter we krijgen. En vooral niet te veel sneeuw op het dak.

voorproefje

Vanochtend was er een winters voorproefje. Ik had voor het eerst een winterjas aan,gelukkig. Op de daken van de auto's lag een klein laagje ijs.Het rook gewoon helder en koud. Een enkeling was de houtkachel aan het opstoken. Op één meneer in de verte na kwam ik helemaal niemand tegen.
Thuis brandde de keukenkachel. Heerlijk thuiskomen bij de straling van die klomp gietijzer.Merle kreeg eten,ik maakte ontbijt. We zaten samen bij de kachel.Een klein vogeltje zong in de kou zijn liedje. De tinten blauw wisselden af buiten en langzaam werd het licht.

Terwijl ik naar de fruitschaal kijk,besef ik het verwarrende in de berichtgeving over voeding. Aan de ene kant de toenemde vraag naar duurzame voeding. Aan de andere kant handelsverdragen zoals Ceta en TTIP, die proberen het "nee"van regeringen te omzeilen. Een pepsi-fabrikant,die minder suiker in zijn drank wil.Maar wat komt daarvoor in de plaats? A1 en A2-melk.
Ik kan het gevoel hebben,dat hoe meer mensen gezond willen eten,hoe smeriger de truken van de levensmiddelenindustrie worden. Zij kunnen niet minder gaan verkopen door toename van simpele groenten of fruit. De consument zal steeds oplettender moeten worden.

tussenwereld

Op een blog of in een tijdschrift las ik over het boek "duizend kleuren blauw". Ademloos heb ik zitten lezen. Het verhaal gaat over een man,die in coma ligt. De gebeurtenissen worden vertelt vanuit zijn gezichtspunt en dat van zijn vriendin en zijn zoon.
De zoon ziet kleuren bij getallen en gevoelens van mensen.  Hij is als enige in staat om te voelen ,of zijn vader er "is" Onmogelijk volgens de deskundigen. Eén verpleegkundige snapt hem.Zij voelt ook meer,dan rationeel te verklaren is.
.De jongen komt ook in contact met een meisje,dat in coma ligt.Dat meisje komt uiteindelijk bij. Zijn vader op het laatst heel even en "verdwijnt"dan voorgoed.
Het boek bracht me terug in het verleden. Mijn moeder heeft 5 mnd in een waakcoma gelegen. Ik kon ook het gevoel hebben,dat ze er soms "was". Ik zag het aan de ogen. Een enkele keer,als ik iets vertelde,rolde er een traan uit haar ooghoek. "reflexen"zei de verpleging. Maar dat heb ik nooit geloofd.
Eén keer heeft ze als communicatie in de hand van mijn man geknepen. Maar zo dichtbij deze wereld is ze nooit meer geweest. Soms  als ik binnenkwam en haar lievelingsmuziek draaide, dan was er een vage glimlach. Ik had het gevoel,dat waar ze ook was op dat moment,dat het goed was.
Wat jammer,dat dit boek nog niet geschreven was in die tijd. Ik had er meer begrip door kunnen krijgen.

koopkriebels

Het was heerlijk weer, om naar de markt te fietsen.Langs het water. Lekker koud en weinig wind. Behalve naar dadels en fruit voor de buurvrouw keek ik ook naar een dun wollen truitje. Zo'n simpel lamswollen dingetje. Al weken houd ik de kringloopwinkels in de gaten. maar misschien is het nog te vroeg in het jaar.
Toen kwam ik in een grotere winkel een sortering prachtige katoenen truien tegen. Zo van "Oh"en ook even voelen. Maar die heb ik voldoende.Ik zoek iets,wat een beetje warmer is. Ik voelde de koopkriebel opkomen. Smoezen verzinnen, een bepaalde kleur,die nog nodig is. Maar uiteindelijk kocht ik niets.
Het bio-winkeltje is zijn ziel kwijt,nu de mevrouw ziek is. De prijzen van groenten en fruit zijn omhoog,ook vorige winter al. Hier en daar ligt iets te verleppen. De kaas is niet meer bio. Jammer,want ik kwam er graag.
Maar hun brownies zijn goddelijk. Ik kocht er eentje en die hebben we net gedeeld.

koffie

Het geurt hier heerlijk naar versgemalen koffie. Het vreemde is,eenmaal gezet smaakt het me niet meer. Dit voorjaar met die misselijkheid ben ik gestopt met koffiedrinken.
Wij malen altijd 250 gram koffiebonen tegelijk. Want en thee en koffie zetten is al bewerkelijk genoeg.
Het malen deed me denken aan vroeger. Mijn moeder had een handkoffiemolen en maalde met de molen tussen de knieen. Daarna werd hele sterke koffie gezet. Met een schepje Buisman.Die koffie dronk men aangelengd met een flinke sloot gekookte melk. Vaak was er een restje koude koffie over. Dat bewaarde men voor de volgende keer. Dat smaakte voor mij smerig.
Bij mijn oma stond de hele ochtend een ketel kookkoffie op de kachel. Zodat iedereen die langs kwam een kopje koffie met ook gekookte melk kreeg.
Zelf hebben we een tijd lang een goed espresso apparaat gehad. Met een pijpje voor heerlijke schuimmelk. Ik vroeg in die tijd Illy koffie voor verjaardag en Sinterklaas. Die smaakte me het lekkerst en was best duur.
Maar nu gaat het simpel. Water koken. Koffie in een filter boven op de kop. Thee in het zeefje. Zo kunnen er snel twee verschillende dranken gezet worden.

wind

Het is hoorbaar herfst. De wind komt aanrollen en botst op de muur en het raam. Ook in de kachel loeit het. Lekker knus,als je niet meer naar buiten hoeft. Alle losse dingen uit de tuin had ik opgeruimd. En zoveel mogelijk tomaten geplukt. Laat maar waaien.
Voor de eerste keer dit najaar had ik appelmoes gekookt. Met een flinke schep kaneel er in. Dat is echt verwarmend. Ik wreef genietend over mijn buik.
Op dit moment lees ik het boek van A.rita Baaijens over haar tocht te paard door het Altajgebergte. Ze schrijft zo beeldend,dat ik gewoon meereisde. Maar wel vanaf mijn behaaglijke plekje naast de kachel.

Wat een afzien zo'n reis in regelmatig kou en regen. Maar wat een gastvrijheid ook van de mensen,die daar een hard leven leiden. Ik kan dan stiekem een beetje jaloers zijn op iemand met zo'n uithoudingsvermogen.
In mijn fantasie was ik er ook. En in de werkelijkheid ga ik gewoon vanmiddag naar het kanaal.Geen wodka en loeiende houtkachel,die me opwachten. Maar mijn gaskacheltje en een kop thee. Ook goed.

verdriet

Met verbazing keek ik naar de beelden van het massale verdriet van de Thai bij het verlies van hun koning. Verdriet is een universele emotie. Maar die grote groepen mensen in tranen,daar voel ik me bijna een emotieloze europeaan bij.
Hoewel ook in ons land mensen  een bekende Nederlander missen. En huilend hun bloemen neerleggen. Maar hier gaat men al snel weer over tot de orde van de dag. En is er niet een jaar van rouw.
Vanuit mijn culturele bagage en opvoeding vraag ik me af, of al die rouwende Thai echt zoveel verdriet hebben. Of dat die uitingen in hun cultuur  verplicht zijn Een grote groep verdrietige mensen bij elkaar maakt wel, dat je de ogen bijna niet droog kunt houden. Het lijkt me ook een gevoel van saamhorigheid  te geven.
Ik hoop, dat de rouw in Thailand niet te veel invloed heeft op het toerisme. Dat is tenslotte voor velen daar een bron van inkomsten. Hoewel dit misschien ook een te nuchtere gedachte is.
Maar wat is het verschil tussen mensen toch boeiend.

energie

In het verlengde van de straat hing de volle maan als een prachtig lichtgevende bol. Het leek wel een super-straatlantaarn. Wat jammer,dat zonnecellen niet ook op maanlicht werken. Dan zouden nu de straatlantaarns met zonnecellen een paar nachten gratis werken. Het was een sprookjesachtige ritje.
Dit is de tijd van het jaar , waarin onze zonnepanelen soms even veel produceren als het gemiddelde dagverbruik. Dat maakt me attent op alles in huis,dat stroom vreet.
Op dit moment draait de wasmachine.Ik kreeg meel van de buurvrouw. De BBM maakt een deeg voor een brood voor haar en eentje voor mijn man. Vanochtend at ik bessen met een havermoutkorstje uit de oven. En straks stofzuigen. Op zo'n dag heb ik de energiemaatschappij weer nodig.
Ook staat er een pan op het gas met bottenbouillon. Dat geeft behoorlijk veel warmte af. Vanochtend hoefde de kachel niet aan. Soms twijfel ik wel eens bij het maken van soep of stoofvlees. Omdat het zo lang op een pitje moet sudderen. Van de winter kan de pan op de kachel. Maar ja,het is wel erg lekker en een deel vries ik in.
Er schijnt al een zonnetje in de tuin. Dit wordt weer een mooie najaarsdag

benoemen

Bij het kookprogramma "koken met van Boven"zag ik een handig apparaatje. Waardoor je snel wat sap uit een citroen kunt persen. Zoiets wilde ik graag hebben. Ik knijp regelmatig een beetje citroensap in thee of een gerecht.
Maar ik wist de naam van het gevalletje niet. Ik belde mijn schoonzus,die veel van koken weet. Ook zij wist,wat ik bedoelde,maar niet het woord. "Googel eens"adviseerde ze.Dat deed ik. Via citroenperser,citruspers kwam ik op handmatige citruspers. Ja hoor,daar stond een afbeelding. Ik heb het meteen besteld.

Door het niet weten van een naam, realiseerde ik me weer het belang van taal. Wat moet dat voor een kind een ontdekking zijn,dat er een klank verbonden is met een ding ,handeling of gevoel. Ik herinner me nog  het moment van die ontdekking in de film van Helen Keller.
Bij het ouder worden komt langzaam het verschijnsel van niet op een naam of woord kunnen komen. Ook dat is vervelend. En als het erg wordt,gaat het ten koste van de communicatie.
Een vriendin vertelt regelmatig over haar man met afasie. Dat moet helemaal verschrikkelijk zijn. Zeker als iemand denkt het juiste woord te zeggen en niet begrepen wordt.
Wat zou het leven zonder taal arm zijn.

duwtje

Vanochtend ging ik met de buurvrouw mee. Zij  gaat al een tijdje naar een instituut,waar je kunt oefenen in een infrarood verwarme cabine. Ik vond het leuk nu zelf te zien, waar de enthousiaste verhalen over gaan. Ik snap ook,dat het werkt en wel zonder spierpijn.
Voor mijzelf is het niet geschikt.Ik ben meer een mens van kalme yogaoefeningen.
Men heeft daar ook een weegschaal,waar het vet- en vochtpercentage gemeten wordt. Dat wilde de mevrouw wel voor me doen. Mijn BMI en vetpercentage zaten nog net binnen de norm. Dat  vet viel me mee. Ik had steeds gedacht,dat ik zo'n "binnenvetter"was,ook lichamelijk. Nee dus.
Maar de mevrouw adviseerde me meer te drinken. De zoveelste al,die dat zegt. Ik weet het,maar vergeet het vaak. Ik drink wel veel thee en dan is er geen plaats voor water. Bovendien moet ik dan zo vaak naar de wc.
Nu het kouder wordt smaakt kraanwater me minder. Ik had al de thermosfles te voorschijn gehaald om warm water te gaan drinken. De opmerking van vanochtend geeft me net dat duwtje in de rug ,om wat vaker een paar slokken warm water te nemen. Ook goed voor het spijsverteringsvuur uit de Ayurveda.

voltooid leven

In de media las/hoorde ik over een plan om de euthanasiewet aan te vullen. Met de mogelijkeid om het leven te beeindigen bij uitzichtloos en ondraaglijk lijden zonder medische grondslag.
Achter de woorden uitzichtloos en ondraaglijk verschuilt zich een zee aan verdriet en verschrikking. Je zult toch maar iedere avond na een doorgeworstelde dag gaan slapen in de hoop,niet meer wakker te worden.
Met het toenemen van de medische ontwikkelingen is het mogelijk steeds meer mensen langer in leven te houden. Waar niet iedereen dankbaar voor is. Als vroeger bij de eskimo's het leven voltooid voelde,ging men in de vrieskou zitten om het te beeindigen. Zo ook bij indianenstammen. Ongetwijfeld zal daar wel eens druk van familie een rol gespeeld hebben. Maar de mogelijkheid om je sterven te bepalen was er.
Belangrijk is,dat gezinnen praten over zulke zaken. In de maanden,dat mijn moeder in coma lag,wist ik ,hoe zij over het rekken van het leven dacht. En dat de optie "alleen pijn en benauwdheid bestrijden"bij haar denkbeelden hoorde.
Ik weet nu niet, hoe ik me in zo'n situatie van uitzichtloze hopeloosheid en vaak hulpeloosheid zou voelen. Maar ik hoop,dat er een goede verandering aankomt in de wetgeving

zoet

Het was een leuke dag gisteren. Het bezoek kwam verspreid,zodat we met iedereeen konden praten.
Ik had van te voren boterkoek en appeltaart gemaakt. Nu eet ik zelf bijna geen zoet meer de laatste maanden. Maar van mijn eigen baksels,wilde ik toch wat mee eten.Met die verspreide visite was dat vanaf zondag. Gewoon te veel.

Dat kan ik merken. Zelfs aan de gewrichtjes in mijn vingers. Wat kan suiker dan vergif zijn,als je er gevoelig voor bent. Nu ben ik nooit een grote snoeper geweest. Als ik nog denk aan mijn schoonmoeder. Die kon leven op koekjes en chocola.
Mijn man had er nog een zak frites achteraan gekiept. Ik alleen een kop soep. Hij had er zelfs onrustig van geslapen.
Straks komt mijn zus een dagje. Dan doe ik nog even mee met een heel klein stukje. Om vervolgens weer over te gaan op veel groenten en fruit. En mocht er iets over zijn, we hebben een buurjongen,die alles lekker vindt.
Theoretisch had ik ook niet mee kunnen snoepen. Maar dat lukt me nog steeds niet.

tijdloos

Vanochtend was het tintelend koud. Echt weer om wakker te worden. Ik mijmerde over tijd. Vandaag ben ik 70 jaar. Het voelt ineens oud. Natuurlijk besef ik mijn leeftijd,als ik in de spiegel kijk. Of als ik uitrust van even aktief zijn. En zeker, als ik de in mijn ogen "kinderen"als ouders achter een buggy zie lopen.

Maar van binnen voelt het tijdloos. Niet verbonden met een getal of zekere leeftijd. Dat gevoel heb ik ook bij een echt gesprek. Dan is voor mij die ander niet jong of oud. Maar gewoon medemens
.Er kan wel verwondering ontstaan bij het luisteren naar de verhalen van jongeren. Een deel van wat ze ervaren is vreemd voor me. En kan ook niet gelinkt worden aan herinneringen uit mijn jeugd. Ik zie zo'n gesprek als leerzaam voor me.
Wat wel groter wordt is het "boek van herinneringen". Terugdenken aan vroeger of  een gebeurtenis ophalen in een gesprek is voor mij zoiets als bladeren in het prentenboek van mijn leven. Voor een groot deel echt gebeurd. Maar ook verfraaid of verdraaid al of niet bewust door eigen fantasie.
In het nu zijn is belangrijk. Maar even terugdenken kan ook plezierig zijn

genieten

Helaas heb ik een mail van Bodhitv gemist met de aankondiging van een paar boeiende interviews op zondagmiddag. Die van gisteren nam ik op en keek met veel plezier. Arita Baaijens vertelde over haar letterlijke en figuurlijke zoektochten. Haar boek over de woestijn had ik al eens gelezen. Haar boek over de tocht per paard in centraal Azie ga ik zo snel mogelijk lenen van de bieb.

Als ik een schrijver heb horen vertellen over een boek,zeggen de woorden in het boek me meer.
Op de laptop keek ik nog het gesprek met Edel Maex,de vlaamse psychiater. Ik las ooit een boek van hem,dat me enorm raakte. Je zult als client maar zo iemand hebben, om mee te praten.
Ook nu zei hij weer iets,waardoor ik hardop tegen het beeldscherm zat te praten "Zie je wel,er zijn er meer met die gedachten". Maex is overtuigd van de goedheid en het mededogen in mensen. En denkt dat ondanks alle narigheid in de wereld het goede in de mens groeit. Alleen krijgt alle negativiteit zoveel aandacht.
Als ik zoiets opper in een gesprek ,word ik aangekeken als naieveling en somt men alle ellende op. Ik heb dan geen verweer . Natuurlijk is er veel verschrikking en verdriet. Maar mijn bril ziet ook zoveel anders. En die bril kan en wil ik een ander niet op de neus duwen.
Ik heb genoten van die gesprekken. Voor mij zijn ze voedsel voor de ziel.

brandmelder

Terwijl ik de appels aan het schillen en koken was voor de appeltaart. merkte ik het al. Een heerlijk vochtige appel. Maar dat betekent,dat in de oven het vocht uit het naadje van de bakvorm sijpelt. En vervelende brandvlekken maakt op de bodem van de oven.

Ik maak dan van aluminiumfolie een opvangbak. Even gemak voor milieu. Dan is het weggooien en alleen het rooster schoonmaken.
Er druppelde wel veel vocht op het aluminium. Het begon aardig aan te koeken en te stinken.Toen ik de ovendeur opende om de taart er uit te halen,schrok ik enorm. Met een afschuwelijk volume begon het brandalarm te piepen.
Dat was taart er uit, huishoudtrap pakken en knopje indrukken.Alle ramen en de keukendeur zette ik open. Daarna ging de lampe Berger aan. Gelukkig overheerst nu de plezierige geur van appeltaart.
Ik weet wel,als het echt nodig is, worden we wel gewaarschuwd door die hoog piepende herrie.

buitenlucht

Nu man en Merle er niet zijn,  mis ik mijn ochtendronde in de buitenlucht. Diep ademhalen,als ik de vogels voer, is maar een magere vervanging. Dus stap ik steeds rond negenen op de fiets voor een rondje of een boodschap.
Vanochtend kwam ik meer mensen tegen,die bewogen in de buitenlucht. Racefietsers, mensen met hun hond. Er was zelfs een groep van het fitnesscentrum oefeningen aan het doen op de kade.Dat was een leuk gezicht. Echt een reclame voor "meer bewegen".
Ik herinner me nog de tijd,dat ik door ziekte niet verder kwam dan de tuin. Wat miste ik mijn wandelingen toen. Als mijn man terugkwam van het hondenrondje,wilde ik aan zijn jas ruiken. Daar hing nog een vleug buitenlucht aan.
Vanmiddag ga ik weer fietsen of wandelen. Intussen begint de zon te schijnen. Tijd om wat klusjes in de tuin te gaan doen. En wie weet even in het zonnetje te zitten. Lekker buiten

zijn

Het boek "ontspullen"heb ik uit. De conclusie is,dat we waarschijnlijk van een maatschappij van "hebben"naar "doen" gaan. Ervaringen worden belangrijker en geven meer geluk dan het kopen en bezitten van spullen.
 Het doen  is meestal iets aktiefs. Van bungyjumpen tot een eindje fietsen. Voor mij kan doen naadloos overlopen in zijn. Zeker voor mensen met minder energie.Daar bestaat doen misschien uit een mooie documentaire kijken, Naar de wind luisteren of in het zonnetje zitten. Gewoon gelukkig zijn met gebruik van een minimum aan energie

Want ook het hebben van ervaringen kan ontaarden in de kick van hongerig van de ene belevenis naar de andere jagen. En even stressvol zijn als hard werken voor veel geld om veel te kunnen kopen.
Ik herkende veel in het boek. Zelf heb ik altijd een 70% baan gehad. We leefden simpel. Er was tijd voor elkaar, met de hond wandelen,( met een stel buurkinderen er bij) ,hobbies en naar ver weg wonende familie te gaan. En dat op een rustige manier.
Ook nu kan simpel zijn me een glimlach ontlokken. Mijn man zit te schateren achter de tv in de kamer. Ik zit in de keuken met een mooi boek. Merle in de stoel er naast. Daar kan ik gewoon warm van worden.
Ooit zag ik een documentaire over genen. Dat het kunnen genieten van rustige,simpele dingen of het jagen naar kicks een genetische component heeft. Dan zou het goed zijn,als iedereen zijn aard kan volgen. En nietsdoen geen lanterfanten is, maar gewoon een andere manier van leven.

spullen

Op een blog las ik over het boek "ontspullen."Wat boeiend. Ik had nog niet eerder over mogelijke achtergonden van onze huidige leefwijze gelezen.En er niet bij stilgestaan,dat spullen hebben,net als voeding van belang is om te overleven. Zonder goede kleding vries je dood in de winter. Dat er zo'n oergevoel mee kan spelen bij de bevrediging van "shoppen"verbaasde me.
Ook heb ik nooit geweten,dat onze huidige consumptie maatschappij nog geen 100 jaar oud is. En aangezwengeld werd na de eerste wereldoorlog. Toen de toename van industrie en uitbreiding van landbouw in de VS voor overschotten zorgde.
Tot die tijd kochten de meeste mensen,wat ze nodig hadden en gebruikten dat,tot het versleten was. Ford schijnt zijn eerste auto te hebben gebouwd "voor het leven". Alleen was daar niet op te verdienen. Dus kwamen er nieuwe modellen om "te willen hebben".
De amerikaanse regering verzamelde een club reclamepsychologen om de bevolking te brainwashen. Hun hebzucht moest geprikkeld worden,zodat er verlangen kwam om nieuw te kopen voor het oude versleten was. Het begin van de wegwerpmaatschappij.
Altijd dacht ik,dat de zuinigheid uit mijn jeugd alleen met inkomen en Calvinisme te maken had. Kleding en linnengoed repareren. Schoenen verzolen. Stoelen,die een nieuwe bekleding kregen. Maar waarschijnlijk waren mijn ouders toen nog niet aangestoken door het uit de VS overgewaaide koop-virus. En gelukkig ben ik er ook maar in lichte mate door besmet.

den Briel

Al jaren lang ga ik zo af en toe met een vriendin naar den Briel.(Brielle). Het stadje ,waar ik mijn jeugd doorbracht. Er woont nog één oude tante en daar gaan we op bezoek. Het was lang geleden. Omdat die vriendin nog geen auto mag rijden, was haar man zo vriendelijk , om als chauffeur op te treden.

 

Mijn tante woont in een kabouterhuisje. In een hofje voor ouderen. Haar interieur doet me altijd denken aan mijn jeugd. Er is weinig veranderd sinds die tijd. We hebben heerlijk bijgepraat. Mijn tante weet zo veel van vroeger. Eigenlijk de enige nog, met wie ik vroege herinneringen kan ophalen.
Tante's ogen beginnen al te glinsteren, als we gaan lunchen. Helaas was "haar plekje"niet vrij in het restaurant. Maar aan een ander tafeltje smaakte het eten ook heerlijk.

 

 

 Daarna liepen we nog langs winkeltjes. den Briel heeft dicht op elkaar leuke zaakjes. Dat in kleine straatjes, met veel oude panden en mooie gevels.. Mijn ouderlijk huis stond leeg . Het stoepje,waar wij vaak zaten en spelletjes deden, was er nog steeds. Het straatje, waar we met de prikslee naar beneden gleden.
We eindigden met een bezoek aan de Catharijnekerk. Ik zat te genieten van het mooie interieur. En alle herinneringen aan de kerkdiensten. We zijn er zelfs nog getrouwd.  De laatste meegemaakte dienst was met de begrafenis van mijn moeder. Juist gisteren was het al weer 32 jaar geleden, dat mijn ouders verongelukten.
Wat was het weer een leuke reis door mijn jeugd.

omgooien

De plannen,die ik had waren gebaseerd op droog weer. Fietsen en wat in de tuin werken. Maar helaas er zijn steeds kleine plaagbuitjes. Dus wilde ik andere dingen van mijn "lijstje"onder handen nemen. Zomerkleding opruimen, mijn nieuwe adresboekje verder invullen en dat mooie boek uitlezen.
 Ik ben deze week alleen thuis zonder man en hond. En had me voorgenomen eens goed te gaan opruimen en schoonmaken,nu ik niet met Merle hoef te fietsen en wandelen.

Het is wel stil. Nu merk ik,hoe vaak ik even naar de hond kijk,over de kop aai en gewoon rekening met haar houd.Mijn man is vaker een paar dagen weg. Maar de hond mee,dat gebeurt niet veel.
Daar kwam een mailtje binnen van mijn broer en schoonzus. Zij zitten in een hotel in België en hopen,dat ik vanmiddag thuis ben. Dat is zo. Dus niks schoonmaken maar iets lekkers bakken.

Water

Het eerste,dat ik hoorde bij het wakker worden was het zachte getik van de regen. Gisterenavond had ik het verbindingsstuk van de regenput al aangelegd. Die put heeft zulk helder water,dat ik het een tijd lang in de wasmachine gebruikte. Maar nu blijft het bij planten en wc doorspoelen.
Oorspronkelijk vulde de put vanzelf met het regenwater uit de goten. Maar in natte weken zat hij zo vol,dat de stenen van het plaatsje bijna vochtig waren. Toen heeft mijn man de constante toevoer onderbroken en een pijp gemaakt. Die sluit ik zelf aan,als het niveau van het putwater lager wordt. En er regen aankomt. Alleen moet ik de verbinding weer tijdig weghalen.

Het werd weer tijd voor meer water in de put. Een laag niveau maakt,dat ik veel kracht moet gebruiken ,om de emmertjes naar boven te halen. We hebben een echte zinken aker. Maar die is te zwaar voor me. Ik heb zelf iets gefabriceerd van een licht plastic emmertje.
Als vanavond de put weer vol zit, haal ik moeiteloos 60 liter naar boven. Er zijn al minder plantenbakken,die water nodig hebben. Dus gaat er meer naar het toilet. Ik merkte,dat ik wat gemakkelijker was geworden op het gebied van watergebruik de laatste maanden.

huiswerk

Op een nieuwssite las ik van een experiment op een engelse school. Ze schaffen het huiswerk af. Met als belangrijkste reden de overbelasting van leerkrachten. Zonder de tijdrovende correctie kunnen lessen beter voorbereid worden en leerlingen beter begeleid.Men vermoedt,dat het niet ten koste van de kennis van de leerlingen zal gaan.Dan vraag ik me af,was huiswerk opgeven al die jaren "leerling pesten"?.

In het onderwijs,maar ook in vrijwel alle andere banen is de werkdruk steeds hoger aan het worden. Het toenemend aantal mensen met burn out is nog steeds geen alarmbel.Soms vraag ik me af, of er veel verschil is tussen de vroegere slavernij en de huidige manier met omgaan van werknemers. Ze worden toch ook bijna als bron van arbeid gezien?En hun potentieel uitgeperst.
Als ik terugdenk aan eind jaren '60 in het onderwijs,was het toen heel relaxed. Er was een taakuur voor het mentorschap. Als sektiehoofd kreeg ik ook een taakuur voor administratie en onderhoud van leermiddelen.
Dat werd langzaam aan wegbezuinigd. Er kwamen meer vergaderingen en bijscholingen. En dat allemaal in dezelfde werktijd.Ik heb nog geboft,dat er geen aanwezigheids verplichting was in die tijd.Correctie en voorbereidingen kon thuis gebeuren op zelf te kiezen tijd. Na de les was het even bijpraten en dan naar huis.
Dat gaf de vrijheid om op een regenachtige zondag lessen al voor te bereiden. En op een schitterende dinsdagmiddag op een terrasje te zitten.
Ik ben heel benieuwd hoe het engelse experiment verloopt. En of het navolging krijgt.