Volgers

Volgers

dinsdag 29 november 2016

winter

Ook aan de kust vroor het vannacht. Ik fietste een ochtendrondje onder een fonkelende sterrenhemel. Alle auto's hadden een wit-bevroren kap. Het was vrijwel windstil en daardoor niet echt koud.
Op de kachel staat nu een kippensoepje te geuren. Ik ben net terug van een fietstochtje naar Middelburg. Als kouwkleum had ik kniekousen aan. Een dubbele muts op en dikke handschoenen aan. Zo was het behaaglijk. Zeker op de terugweg met de wind in de rug en de zon in het gezicht.
Op de markt werd de ijsbaan bespoten. Daar zullen straks weer veel kinderen genieten. Want natuurijs, dat is er de laatste 20 jaar bijna niet meer. Ik heb nog foto's van heerlijk schaatsen op de plassen bij Veere. Of met de schoenen in een rugzak naar een vriendin 5km verderop schaatsen voor een kopje thee.
Als ik terugdenk aan mijn jeugd, lijkt het, alsof er elk jaar wel ijs was. Dat zal wel een foute herinnering zijn. Maar ik weet nog een winter, dat we zo veel schaatsten, dat het niet echt leuk meer was.
 

Ik durf al heel lang niet meer te schaatsen. Voor mij blijft het bij kijken naar die ijspret.
 

maandag 28 november 2016

verschil van mening

Heel vroeger heb ik er wel eens over gedacht om mijn vele grote amalgaanvullingen te laten vervangen door composiet. Vanwege het mogelijk lekken van kwik.
De homeopaat vroeg, hoe ik er over dacht het alsnog te laten doen. Vanochtend was ik bij de tandarts om te kijken of het qua kiezen zou kunnen. De tandarts hoort bij het "kamp" van mensen, die weinig gevaren zien in amalgaan. Ik heb naar hem geluisterd. Uiteindelijk wilde hij mijn oude vullingen wel vervangen, want mijn mening telde. Het was een prettig gesprek.
Bij de bibliotheek was het anders. Zaterdag kwam een mail, dat ik een gereserveerd boek kon ophalen. Dat blijft een week staan in het dorp. Er was geen boek voor mij en de dames beweerden, dat er ook geen mail verstuurd was. In andere gevallen maakte ik mee, dat ze creatief naar een oplossing zochten. Maar nu niet.
 "Ik ben op een leeftijd, dat ik wel eens iets vergeet. Maar een niet verstuurd mailtje als ontvangen verzinnen, zo erg is het nog lang niet met me" zei ik. Er werd schaapachtig gelachen. Ik heb zonet opnieuw het boek gereserveerd. En bewaar voor alle zekerheid dat mailtje nog even.
 

 

zondag 27 november 2016

wegvallen

Gisteren belde ik een hele tijd met mijn vriendin in Suriname. Ze verzorgt al bijna een jaar haar man. Na een herseninfarct is hij aangewezen op een rolstoel en kan hij heel slecht praten. Alleen bekenden kunnen hem soms wel of niet verstaan.
Het begon mijn vriendin op te vallen,dat er steeds meer mensen niet meer op bezoek kwamen. Ze kon zich soms eenzaam voelen. Want zelf in de auto stappen om een vriendin te bezoeken gaat ook niet. Een vriendin,die wel contact hield was door eigen beperking ook minder mobiel. Dan blijft alleen een telefoongesprek over.
Ik ervaar ook dat wegvallen,maar dan van de andere kant. Een vriend,die vroeger regelmatig even langskwam zit nu in een rolstoel. De thuiszorg in de ochtend,twee dagen de dagbesteding beperken de mogelijkheden voor mij om even langs te gaan.
Een andere vriendin is met het steeds beperkter worden ook gaan mopperen. Zij komt niet altijd aan 20 min fietsen toe. En ik moet goed in mijn vel zitten om en te fietsen en te luisteren naar negativiteit.Ook met haar is een telefoongesprek een gemakkelijker oplossing.
Dan glimlach ik maar,als ik het advies aan ouderen hoor,om een kring mensen om zich heen te houden. Men wil vaak wel,maar op alle manieren vallen er of mensen of mogelijkheden om elkaar te bezoeken weg. Daar wordt te weinig bij stil gestaan.
Gelukkig is er de telefoon. Ik belde gisteren de mopper-vriendin. Lachte en praatte gezellig met Suriname. Vanmiddag kijk ik of de bewuste vriend thuis is. En straks is het zondagse telefoontje met mijn zus. Gewoon de communicatiemiddelen gebruiken,die mogelijk zijn.
 

zaterdag 26 november 2016

bijwerkingen brood

Op nu.nl stond een artikel over een door Nederland geleid onderzoek naar de mogelijke bijwerkingen van (tarwe)brood. Dieet rages spreken over de moderne tarwe,die ontstekingen kan bevorderen. Volgens de wetenschappers is daar nog geen goed onderzoek naar gedaan. Het hele proces van telen tot bakken wordt bekeken.
Ik ben heel benieuwd,wat men gaat ontdekken. Het is bekend,dat de verwachtingen van een onderzoek de conclusies kunnen beinvloeden.Het Nederlands Bakkerij Centrum doet ook mee. Het lijkt me moeilijk objectief naar onderzoek van je eigen produkten te kijken.
De onderzoekers gebruikten het woord "angstcultuur over eten". Ik ben dan zo argwanend om te denken aan angst over verminderde verkoop van brood.
Zelf las ik in het boek "broodbuik"een stukje over de zin in voedsel ,die ontstaat een tijdje na het eten van brood. Het was alsof ik over mezelf las. Ik ben altijd een grote broodeter geweest. En bakte met veel plezier allerlei lekkere broden.Vaak met spelt,dat ik al ontdekte ver voor het populair werd.Die sneetjes brood at ik ook  als "koekje bij de koffie".
Het grootste deel van de boterhammen verving ik door groente,wat fruit of nootjes. Als "koekje"bak ik soms  amandelmeel pannenkoekjes. Het bevalt me goed en ik ben een groenten-fan geworden.
Het enige nadeel is dat ik maar weinig brood bak.
Ik ben benieuwd of mijn ervaringen wetenschappelijk gestaafd gaan worden. Niet,dat het mijn gedrag gaat beinvloeden.


donderdag 24 november 2016

oppas dagje



Er heerst doodse stilte hier. In elke kamer ligt een hond. Uitgeteld. We zijn bijna een uur weggeweest. De kleine smurf is dat niet meer gewend.Hij had er deze keer zin in. Merle danst dan uitdagend om hem heen met een stok in de bek.Op zijn korte pootjes hobbelt de smurf achter haar aan.
We kwamen nog twee keer een speelmaatje van Merle tegen. De logé werd meteen geaccepteerd en in het spel opgenomen.
 Het is leuk het gedrag in zo'n roedel te observeren. Soms zou ik wel de kennis van de dogwhisperer willen hebben. Want een deel van de onderlinge communicatie ontgaat me.
Elke hond kreeg zijn eten in een aparte kamer. Na afloop at Merle nog het restje van de kleine op. Er is gelukkig geen voedselnijd.
 De stilte noodt tot lezen. Heerlijk.

woensdag 23 november 2016

wandeling

Net na de middag stopte de regen en kwam de zon aarzelend te voorschijn. Ik had er op gewacht met mijn wandeling. Bij het begin van de dijk kwam ik een bekende mevrouw tegen. Met haar jonge hond,een maatje van Merle.
Wij raakten aan de praat over koken en bakken. Zij bakte ook brood. En had dezelfde ervaringen als ik heb. Eerst een goedkope BBM kopen. Die gaat niet lang mee bij een wekelijks zwaar deeg. En daarna een goede,dure machine,die wel het dagelijks brood kan bakken. Nu is de laatste jaren mijn dagelijkse brood maar één sneetje en mijn man eet liever van de bakker. Ik kan de rest van mijn leven met de machine doen.
Zo bleken we beiden de interesse voor brood bakken te hebben gekregen door het lekkere zelfgebakken brood van onze moeder/schoonmoeder. Straks met de feestdagen bak ik weer een rozijnenbrood á la schoonmamma. Kneden in de machine,maar verder met de hand vormen en in de oven afbakken.
Kookprogramma's, iets nieuws uitproberen, vergeten groenten en fermenteren passeerden in het gesprek. Voor we het wisten waren we 40 minuten verder. "Wat hebben we lekker gekookt en gegeten"zei de mevrouw lachend.Maar leuk zoiets.
Thuis gekomen kon Merle nog genieten van al dat keukengebeuren. De pan met bottenbouillon staat de hele dag al op het vuur. Ik had er een klein botje uitgehaald voor haar.
 Verlekkerden wij ons met woorden, de hond had daadwerkelijk iets te smullen.

dinsdag 22 november 2016

kostenpost



Ik ben een kostenpost,hoorde ik vanochtend op de radio.Zo lijkt het. AOW en pensioen,dat morgen weer gestort wordt. Maar waar ik wel zelf 44 jaar premie voor afdroeg. Mijn medische kosten liggen voornamelijk in het alternatieve circuit. En zijn voor eigen rekening. Hulp heb ik gelukkig nog niet nodig.
De staatsboekhouding snap ik niet. In een gezin met kleine kinderen,weet men dat er dure tijden komen,als de kinderen gaan studeren. In een natie met een geboortegolf na 1946 weet men ook,dat een deel van die babies ooit bejaard wordt. Waarom is daar nooit voor "gespaard"?
In ieder geval zijn er een paar instellingen,die in samenwerking met de regering de bejaarden weer een "volwaardige plaats"in de samenleving wil geven.
Ik kreeg een fantasie. Stel dat alle 65+-ers ineens zouden zijn verdwenen. Wie deed dan vrijwilligerswerk.? Hoe werden alle oppas-oma's en opa's vervangen.? Er zou grote werkloosheid zijn onder alle werkers in de bejaardenzorg. De toeristen-industrie kreeg een klap.Zo ook een deel van de handel
Maar bovenal zou de samenleving onevenwichtig zijn. Alle fases uit het leven horen er bij en zijn waardevol. Schreef de bejaarde,die inderdaad wel eens het verwijt kreeg een "opvreter"te zijn.
Trouwens het "probleem"is in 25 jaar door de natuur opgelost.

maandag 21 november 2016

voeding

De nieuwsbrief van Jurgen Zwaan maakte me attent op het tv programma "hoe word ik 100". Ik keek op uitzending gemist het deel over voeding. Veel weet ik al,maar het blijft boeiend. Vooral ook de goede resultaten door het veranderen van leefstijl bij de personen,die meedoen.Zoals het stoppen met insuline bij een diabetes-patient.
Ik dacht terug aan mijn vroege jeugd. Waardoor bleven de mensen toen gezond? De lucht en het water waren minder vervuild. Bewegen ging vanzelf,als er geen apparaten zijn.Ook het voedsel was bijna biologisch,gezien de slakjes in de sla en de wormgaatjes in de appels.
Maar de nu geadviseerde hoeveelheden groenten fruit haalden we bij lange na niet. Soms doodgekookte groente bij de warme maaltijd. Bij de broodmaaltijd een stuk fruit. Wij kregen een enkele keer extra fruit.
Als kind hield ik daar al van. En bedelde om een worteltje of stukje tomaat,als mijn moeder ging koken. Mijn grootouders woonden boven ons. Ook daar probeerde ik wel eens een appeltje te bietsen.
Gezien de adviezen in het programma at men vroeger  niet naar de huidige norm. Toch heb ik geen herinnering aan veel ouderen met diabetes of hartklachten. Misschien dat in de tijd zwakkere mensen al eerder overleden?
In ieder geval ga ik woensdag dat programma opnemen. En pak nu een appeltje.


zondag 20 november 2016

pepernotenfeest

De Sint kwam aan in het dorp. Wij horen dan de vrolijke geluiden van de kade. De kleinkinderen van de buren liepen al zingend door het gangetje tussen de huizen. Het was extra feestelijk dit jaar. Deze Sint kwam 50 jaar lang in het dorp en stop er nu mee. Maar wat is zo'n kleinere optocht voor kinderen leuk. Er mocht er eentje bij Piet op het paard zitten.
Voor Merle is het daarna feest. Restanten pepernoten eten. Na een enkele hap moest ik haar meetrekken. Ze zou er misselijk van worden.

Zo fietste ik vanochtend automatisch mijn rondje. Om opeens te realiseren,dat ik langs de "pepernoten-route"zou komen. En Merle los naast de fiets zou te veel opeten. Dus maakte ik rechtsomkeerd en reed door andere straatjes.
Al typend over Sint kwam ik er achter,dat ik mijn pakje niet in de schoen van mijn man had gedaan. Alle jaren koop ik iets kleins om te eten en geeft dat , als de Sint in het dorp komt. Dus deed ik het potje aoli in een zakje. Schreef snel een gedichtje en sloop naar zijn schoenen.
Ach een mens blijft altijd een stukje kind.

zaterdag 19 november 2016

wind

De laatste dagen staat er een echte herfst-wind. Een beetje koud,maar het waait mogelijke muizenissen weg. Ik heb dan echt behoefte om extra naar buiten te gaan.
Gisteren fietste ik langs het water naar de markt. En kocht een tas vol(helaas) ver weg fruit. Er ligt een bekende in het ziekenhuis. Maar die kan geen fruit eten door zijn sonde. Dus kocht ik een zak fruit voor zijn vrouw. Een beetje gezondheid om op de been te blijven.
Aan de dijk begint het door de vele regen een beetje glibberig te worden. Merle speelde gisteren met een jonge labrador,zo'n lekkere wilde. Ik had het gevoel,ze goed in de gaten te moeten houden. En stond stil,als ze vlak in de buurt rollebolden. Inderdaad,dat jonge reutje liep een paar keer tegen mijn benen aan. Gek,dat ze wel opzij gaan voor een boom.
Het ziet er uit als weer een mooie herfstdag. Ik voel de buiten-kriebel al. Dat wordt eerst een wandeling naar de bakker. Merle blij,die heeft een extra rondje.


donderdag 17 november 2016

de kapper

"Kunt u over een kwartiertje al komen?"was het antwoord van de kapster op mijn vraag naar tijd om te knippen. Dat was prima. Ik kwam binnen en rook het al. Er was een andere klant met verf in het haar. Wat een akelige lucht.
Gelukkig is mijn koppie met dun haar snel geknipt. Hoewel het een moeilijker opgave is om er ook iets behoorlijks van te maken.Ik glimlach altijd om de kapsters,die dan mijn haar omhoog duwen om volume te suggereren. In de wetenschap,dat er buiten een wollen muts op het hoofd gaat en alles weer plat is. Maar het is goed bedoeld.
Thuis speelde ik voor kapster. De vacht van Merle begon weer lang te worden. Het haar hangt dan half voor de ogen. Dat lijkt me akelig met kijken. Ze ondergaat het een tijdje lijdzaam. Dus knip ik haar in twee of drie keer,want ik wil niet forceren. Vandaar dat ze vandaag verschillende haarlengten heeft. Morgen de rest.




woensdag 16 november 2016

jong en wijs



Af en toe kom ik op de dijk een jonge vrouw en haar hond tegen. Terwijl de honden spelen hebben wij soms boeiende gesprekken. Het resulteerde een jaar geleden,dat ik na het lezen bij haar het blad "genoeg"in de bus doe.
Deze keer ging ze 's middags naar een crematie. De derde in korte tijd. Mensen van de leeftijd van haar ouders. Ze begon zich te realiseren, dat ook haar ouders er niet altijd zullen zijn.
 Het gesprek ging over leven en dood. Over verdriet,dat ook een onderdeel van het leven is. En dat men hopelijk na acceptatie weer verder kan.Ze vertelde over een familielid met ALS. Zijn ziekbed en overlijden. Ik kende die meneer ook van zijn hond.
Wat een wijsheid op die leeftijd. Ook de manier waarop haar kind in die trieste gebeurtenissen mocht meeleven,vond ik bijzonder. De zaadjes voor acceptatie van alles in het leven werden mede daardoor geplant.
Met een stel modderhonden en een goed gevoel gingen we beiden naar huis.

dinsdag 15 november 2016

home made

Een paar weken geleden maakte Yvette van Boven in haar programma zelf pindakaas en amandel-chocopasta. Dat wilde ik ook wel eens proberen. Maar het lukte me niet ,om ongebrande bio-pinda's te vinden. Dus kocht ik een zak pelpinda's. Wat een werk dat pellen. Het deed me denken aan de zaterdagavonden in mijn jeugd. Krant op tafel en allemaal een hand pinda's.


De pinda's gingen met wat zout en olie in de keukenmachine. De smurrie,die ontstond zag er uit als de inhoud van een babyluier. Maar het smaakte heerlijk.






De amandel-chocopasta vond ik geen succes. Alsof er minder olie in de amandelen zat. Ik heb er een flinke schep honing door gedaan. Dat maakte het wel lekker. Maar het wordt niet een favoriet beleg.
Ik ga nog verder zoeken op internet naar ongebrande bio-pinda's. Want dan is het maken van pindakaas snel gebeurd. Het was een leuk karweitje. En ik moet snel snoepen van het potje,want mijn man weet er wel raad mee.


maandag 14 november 2016

donker


Hoewel er bewolking was,leek de hemel toch lichter door de supermaan. Dat fietste wat makkelijker. Gelukkig kom ik in de ochtend niet veel tegenliggers tegen. Want juist dat felle licht en daarna de donkerte is het probleem bij nachtblindheid. De aanpassing gaat traag.
In de ochtend zijn ook mijn ogen "uitgeslapen"En kan ik beter zien dan in de avond. Altijd neem ik een zaklampje mee. Want Merle heeft de gewoonte om juist in een donker hoekje haar behoefte te doen. Met de zaklamp zie ik,wat ik op moet ruimen.
De zwarte hond zie ik ook niet bij de ochtendrondes in deze tijd van het jaar. Een knipperlichtje maakt haar zichtbaarder. En het getingel van penning en naamplaatje laat me weten,dat ze in de buurt is. Wel een verschil met een besneeuwde straat.
Fietsers zonder licht zijn een probleem. Vooral die met donkere jas en capuchon. Ik zie ze te laat en moet soms plotseling hard remmen. Ook de norse krantenman is op donkere straatstukken  iemand om rekening mee te houden. Merle gaat in de verdediging,als ze hem ziet. Haar zware blaf zou de mensen uit de straat wakker maken.Ik weet,waar en hoe vroeg ik hem verwachten kan. Om dan snel een zijstraat in te fietsen. De krantenmevrouw wordt vriendelijk begroet.
De mop van het konijn,dat wortels eet en geen bril draagt is deels waarheid. Vitamine A kan helpen bij nachtblindheid. Ik krijg het voldoende binnen. En zal het in de winter moeten doen met het zicht,dat ik heb.

zondag 13 november 2016

onverwacht

Voor een vriendin bestel ik ook wel eens iets bij de internet-bioboer. Gisteren kwam ze "even"haar groenten halen. We raakten in gesprek en na een kop koffie en een glas wijn was de middag voorbij. Daar houd ik van ,die onverwachte dingen. En ik ben blij,dat er ook tijd voor is.
Mijn man nam de middagronde met Merle over. En ik deed het avondwandelingetje.Helaas was het zwaar bewolkt en zag ik de supermaan niet. Misschien vanavond of morgen?


Nu heerst er weer die zondagsrust. Op de dorpsronde vanochtend vroeg kwam ik geen mens tegen. Merle was me kwijt. Ik fiets niet altijd door dezelfde straatjes. En wil,dat zij mij ook in de gaten houdt. Maar als ze als jachthond iets ruikt,is de rest vergeten. Een paar voorzichtige fluitjes,om geen mensen wakker te maken, wezen haar de weg.
Naast me klapt een staart op de grond. Merle droomt. Ik duw haar straks opzij , om ruimte te maken voor wat yogaoefeningen. Liggen we gezellig samen op het kleed.Er is niets,dat moet. Ik zie wel wat deze dag brengt.

zaterdag 12 november 2016

intocht van Sinterklaas

Vanmiddag komt de landelijke Sint aan . En zijn hulp-Sinten in veel andere plaatsen. Naast de goedheiligman zijn er ook mensen met andere intenties op de kade Demonstreren tegen racisme. Wat jammer toch,dat een oud kinderfeest gekozen is als speerpunt om de problematiek van racisme te benadrukken.
Helaas wordt er nog steeds gediscrimineerd. Maar dat is toch ook op andere manieren aan de orde te brengen.?Op deze manier wordt een kinderfeest beladen. Detectiepoortjes om op de kade te komen. Discussies en akties over de kleuren van Piet. Je zou toch met je kind niet meer naar de intocht gaan. Wat moet je een kleuter vertellen,als die ziet,dat mensen "lelijk doen"tegen zwarte Piet?
 Ik vraag me af of de tegenstanders van zwarte Piet geen leuke herinneringen hebben aan de Sint-vieringen uit hun kindertijd. Het spannende van de ontmoeting met Sint en zijn knechten.Op school of op straat. Het krijgen van cadeautjes in je schoen. Zouden ze toen al opmerkingen hebben gehoord over hun eigen huidskleur?
Ik weet nog,dat mijn broertje zwarte Piet wilde worden van beroep. Hij telde zijn moedervlekken. Dat waren de beginpuntjes van het zwart worden.
Ik hoop,dat het vanmiddag feestelijk wordt in al die havens. En er veel kinderen een fijne middag hebben.


vrijdag 11 november 2016

de afwas

Door onze manier van eten is het gevolg een kleine afwas. Ik heb daardoor nooit het verlangen gehad naar een afwasmachine. Soms wast mijn man af en ik heb er ook geen hekel aan. In de winter met gloeiend water uit de ketel op de kachel. Lekker warm voor de gewrichten.
Laatst stond ik te zingen tijdens het afwassen. Het deed me terugdenken aan mijn jeugd. Wij moesten altijd helpen met de afwas. Mijn moeder waste. Afwisselend droogde mijn zus of ik en de ander ruimde op. Mijn zus had soms de truuk,dat ze z.g. naar de wc moest ,juist dan..
Het was een moment voor vertrouwelijke gesprekken,zo met z'n drietjes in de keuken. En we zongen vaak. Af en toe een canon. Dat maakte dan dat de taak snel gebeurd was.Misschien dat daardoor afwassen nooit een beladen klus is geweest.
Ooit had ik wel een hekel aan dat werkje. Tijdens een stage in een vakantiekolonie was dat regelmatig de "leerzame"klus voor de stagiere. Met z'n tweetjes een afwas van 60 man en dan nog niet eens met echt gloeiend water.
 Nee dan is dat tweepersoons afwasje zeker na een éénpansgerecht gewoon een fluitje van een cent.


woensdag 9 november 2016

waren de goden kosmonauten

Op een nieuwssite las ik over een lezing van Erich von Däniken over zijn theorie. Het is 50 jaar geleden,dat zijn eerste boek "waren de goden kosmonauten"uitkwam.


Dat boek veranderde mijn leven.Ik las het toen ik begin twintig was. Tot die tijd bekeek ik de wereld vanuit een christelijke opvoeding. Natuurlijk waren er geloofspunten en bijbelfragment,waar ik een vraagteken bij zette. Maar ik was toch het produkt van mijn opvoeding.
Het boek van von Däniken opende een heel andere kijk op de wereldgeschiedenis. Veel ruimer,dan ik ooit had gedacht. Niet dat ik de schrijver letterlijk geloofde. Maar het zette  vraagtekens bij mijn wereldbeeld.
Daarna kwamen er andere boeken op  mijn pad. Over hindoeïsme en boeddhisme. Boeiend en verruimend. Een boek,dat ook een enorme indruk maakte was "de Tao van fysica". Eindeloze gesprekken na het eten over de kijk op de wereld in dat boek.Ook Jed McKenna,die me naar boeken over Advaita stuurde bracht een soort innerlijke aardbeving teweeg.
Steeds zocht ik in al die boeken  over religies een grootste gemene deler. Voor mij is dat de eenheid van alles,wat leeft. En de onderliggende energie daarvan,die liefde is.
Dat wereldbeeld werd op gang gebracht door dat ene boek van die oude man,die nu nog een lezing geeft.

dinsdag 8 november 2016

ochtendstilte

Het was nog vroeg,toen ik ging fietsen. Windstil en net boven nul. IJs op de auto's   Het lijkt wel,alsof de kou  hoorbaar is. Alles nog stiller maakt. In de verte klonk de sirene van een ambulance. Daar is aktiviteit.
Een buurvrouw,ook zo'n vroege vogel,bracht in haar duster een ander de krant. Merle ging haar blij begroeten. Het leuke in een dorp is,dat mensen zo vroeg elkaar groeten. Zeker,als je de enigen bent in de straat. Ik kom vaak een krantenbezorgster tegen. En een man,die snel loopt om de trein te halen. Het is een opgewekt wederzijds "goedmorgen".
Als ik thuiskom,is de kachel al wat opgewarmd. De hond krijgt eten. Zelf maak ik ontbijt. Deze ochtend zat mijn man al in zijn "rookhol". Ik hoor de geluiden van de buurt,die wakker wordt. Het starten van de motor van de overbuurman. De snelle voetstappen van de buurjongen in het gangetje tussen onze huizen.
Al die mensen zijn op pad om de economie draaiende te houden. En ik verkeer in de plezierige omstandigheid om nog even terug te kunnen gaan naar bed.


maandag 7 november 2016

vormingsklas

Een blog,waarin het trammetje van Oostvoorne naar Rotterdam genoemd werd,deed me teruggaan in de tijd. Toen ik zestien jaar was ging ik naar de vormingsklas in Rotterdam. Een jaar waarin allerlei huishoudelijke aktiviteiten geleerd werden. En dat  nodig was om een lerarenopleiding voor de "huishoudschool"te kunnen volgen.


Het was een leuk,maar zwaar jaar. Twee maal anderhalf uur reizen. Lange schooldagen en huiswerk maken.
De vakken waren nieuw. Soms leuk,maar ook wel eens belachelijk. Zo ook de witte schorten,die we moesten dragen.Ik herinner me nog de les "wassen en strijken". We deden er een uur over om zes zakdoeken piekfijn te strijken. Ik streek al vanaf mijn twaalfde de platte spullen. Glad en snel was het belangrijkste thuis.
Zo ook het vak "huishoudelijk werk". Koper meenemen van thuis en poetsen met een mengsel van krijt en spiritus. Ik deed dat al jaren lang voor mijn oma,maar dan met spul uit een blikje.
Het leukste vak vond ik koken. Mijn moeder hield daar niet van. Dus mocht ik niet helpen en zelf proberen. In dat jaar leerde ik de beginselen van koken en vooral bakken. Toen mocht ik af en toe een boterkoek of cake bakken.
Nog heb ik het kookboek,aangeschaft in dat schooljaar. Een enkele keer kijk ik er wel eens in. En de ouderwetse appeltaart en boterkoek,ooit in de vormingsklas geleerd,is nog favoriet bij ons en de visite.

zondag 6 november 2016

medicijn

Na het lezen van het boek over een comapatient van de duitse schrijfster Nina George,zocht ik naar haar andere boeken. Helaas er zijn er maar drie in het nederlands. Voor mij schrijft ze zo pakkend. Bovendien zijn haar hoofdpersonen wat oudere mensen.
De laatste dagen was ik weg uit de keuken  en in Frankrijk met de hoofdpersonen van "de boekenapotheek aan de Seine."Een mooi verhaal over liefde ,rouw en angst. Bovendien maakte het boekenschip een reis door stukken Frankrijk,die ik ken van vakantie.
De hoofdpersoon  verkoopt op zijn boekenboot boeken als "medicijn voor de ziel". Hij weet,welke titel mensen nodig hebben in die periode in hun leven. Er wordt zo vol liefde geschreven over boeken en wat het kan doen met mensen. Ik herkende er veel in.
Voor mij zijn sommige boeken ook als vrienden,die ik door herlezen regelmatig ontmoet. Andere boeken kom ik "toevallig"tegen en bevatten dan net dat stukje wijsheid,waar ik iets mee kan. Terwijl een spannende detective even heel iets anders beleven betekent.
In de gedachtengang van de hoofdpersoon is het boek juist voor me op dit moment. Ik weet wel,dat ik een vredig gevoel kreeg tijdens het lezen.


zaterdag 5 november 2016

misleiding

In de landwinkel zocht ik naar een klein verjaardagscadeautje voor mijn man. Er worden daar veel streekprodukten  verkocht. Bij het zien van een flesje "grootmoeders advocaat" was mijn keuze gemaakt. Ik was goedgelovig en ging er van uit, dat "grootmoeder"haar advocaat van brandewijn eieren en suiker maakt. En keek niet naar de ingredientenlijst.
Toen mijn man zijn flesje kreeg,proefden we even. Heerlijke advocaat. Maar ooit kocht ik op een rommelmarkt zelfgemaakt spul. Dat smaakte toch anders. Dus keek ik naar de ingredienten. De toegevoegde E-nummers bestonden echt niet in de tijd van mijn oma. Ik was er gewoon ingestonken.
En dat terwijl ik een paar keer een programma zag over veel belovende woorden,die op etiketten gebruikt worden. Inderdaad de suggestie van ouderwetse gezondheid bij het woord "grootmoeder" Of de term "natuurlijk",die niets betekent. Het plaatje met koeien in de wei doet het ook altijd goed.
De advocaat wordt opgelepeld. Maar ik ben er weer eens aan herinnerd,om bij iets nieuws toch even het etiket goed te lezen.


vrijdag 4 november 2016

bejaarde bitch

Merle is een schat van een hond. Maar wel een halve griffon. En die staan bekend als sterke eigenzinnige karakters. Daarom ben ik vanaf het begin behalve vriendelijk en zorgzaam ook streng en consequent geweest.
Als jachthond kan ze gefixeerd zijn op haar bezigheden. En daar moet ik haar soms met een tik of het "Cesar Milan-voetje" uithalen. Dan is ze weer bij de les en luistert.


Zo ook gisterenmiddag aan de dijk. We kwamen een groep bekende honden tegen Kleiner en jonger dan Merle. Dat maakt haar automatisch tot "de baas" met spelen. Maar er was ook een grote jonge hulphond,een reutje. Die mogen volgens hun training niet vechten.
Ik zag aan Merle's houding,dat ze haar dominantie wilde tonen. En ja hoor,na een paar minuten was het een grauwende kluwen. Ik had de ballenwerper in de hand. Kon een stevige tik op de kont geven naast een flinke brul. Meteen liet  ze los en liep schuldig door.
Aan het eind van de gezamelijke wandeling kregen andere baasjes problemen. De honden luisterden niet. Eén werd er zelfs omver getrokken door haar labardors en lag languit in de blubber.. Ze zijn zo lief voor hun honden. Dan voel ik me een bejaarde bitch. Maar daardoor met een hond,die vrijwel altijd luistert.

donderdag 3 november 2016

instanties

Na het bericht,dat mijn geliefde stuk dijk een mountainbikepad wordt,wilde ik de juridische positie van een hondeneigenaar weten. Aanlijnen of niet? Via een mail naar de politie werd ik doorgestuurd naar de gemeente. Na 6 mnd kwam er antwoord op mijn vraag.
Het stuk dijk is eigendom van de provincie. De gemeente weet niets over een mountainbikepad. Maar omdat het stuk dijk binnen de gemeentegrenzen ligt,geldt de APV "honden aangelijnd behalve op officiele renveldjes. ".
Jammer dat er weer een stuk "dogpark"drukker wordt en de hondeneigenaren moeten opletten.


Vanwege de dagelijkse knallen aan het begin van de avond,wilde ik contact opnemen het het buurtpreventieteam. Met de hoop,dat zij het groepje gooiers tegen zouden komen.Maar google leverde geen site of telefoonnummer. De gemeente boodt goede hulp. Ik kreeg het nummer van de coordinator van die teams. Op het moment,dat ik belde ,was er ook een jongerenwerker aanwezig. Die heren beloofden het team in te schakelen,maar ook op andere manieren de groep vuurwerk-gooiers te traceren.
Er zou een vuurwerk-project komen. Maar net als de site "meld vuurwerk nu"start dat pas half december. Dan hebben in deze buurt de mensen en vooral huisdieren al meer dan twee maanden bijna dagelijks knallen voor hun kiezen. En zijn bange honden goed bang.
Gelukkig regent het ook af en toe in de avond En dan is het rustig

woensdag 2 november 2016

informatie

Met drie vrouwen,net boven de 67 jaar en 3 mnd zaten we gisteren te kletsen in de keuken. Ik dacht aan de verhoogde AOW-leeftijd. Eentje van ons had misschien tot vorig jaar kunnen werken in haar kantoorbaan. Een andere vriendin en ik hadden waarschijnlijk voor die tijd al een miezerige WIA uitkering gehad. Ik ben bang,dat meer mensen op die manier hun AOW leeftijd gaan halen. Want ik ken niet veel mensen,van 65 of iets ouder,die nog moeiteloos 40 uur per week zouden kunnen werken.



Ook andere informatie maakte me treurig. Ik keek de milieu-film "before the flood".Ik zag met afgrijzen  het verpeste landschap door het afgraven van teerzanden. Een horrorfilm. De eindeloze velden ,waar bos is gekapt voor palmolie. Als daar ooit een ongedierte-plaag komt, is alles weg. Het water,land en methaan,dat verbonden is met ons stukje rundvlees.Men staat er te weinig bij stil.
Ik hoop,dat de film mensen de ogen opent. En de groep,die wel hun voetafdruk probeert te verkleinen toe neemt. Zodat er een kantelpunt komt en het honderdste-aap effect gaat optreden.
Mijn motivatie om milieuvriendelijk te leven kreeg wel weer een duwtje in de goede richting