nat

Wat is er toch een regen gevallen de laatste twee maanden. De tuin is één modderbende. Ik ben al tijden niet naar de dijk geweest, omdat het daar zo glibberig is. Toen er een paar dagen geleden een dagje zon was, werd ik er helemaal blij van. Ik zou vergeten, hoe dat voelde. Zou het weer dan toch van slag zijn door milieu invloeden? Als je ziet, hoe extreem de kou in Canada en de VS is.
Maar het regenpak hangt klaar. Gisteren in de middag en avond had Merle de sluitspieren op slot uit spanning. Ik nam me voor vanochtend vroeg een eind te gaan fietsen, ongeacht het weer. Het motregende en dat viel weer mee. De enige ,die ik tegenkwam rond de klok van zes, was de buurvrouw op weg naar haar vroege dienst.
Nu is het nog stil. Een enkele vroege vuurwerk-knaller heeft zijn troep al afgeschoten. Ik ga straks proberen of ik nog een eindje kan lopen. En verder  de "oorlog"uitzitten. Kijken of ik de tv nog kan verstaan. De ene buurvrouw brengt oliebollen. De andere buurvrouw komt later in de avond hier Youp kijken en aftellen. We maken er het beste van.

zielig

De eerste vijf jaarwisselingen was Merle niet bang voor vuurwerk. Voor ons een verademing na 13 jaar een panisch bange hond te hebben gehad. Maar helaas daarna begon deze hond tekenen te vertonen , al die knallen op zijn minst onaangenaam te vinden.
Nu begint hier de herrie al eind september. Wekenlang werd er toen elke avond wel vuurwerk afgestoken. Juist in december werd het wat minder. Misschien opgepakt door de politie?
Die dagelijkse knallen lijken zich voor Merle op te hopen in steeds heviger afkeer. Bij ons mensen trouwens ook. Nu kruipt ze regelmatig in haar hol, een hoekje achter de stoel. In elkaar gedoken, staart tussen de poten. Gelukkig wil ze nog wel eten. Dus een stukje brood met Bach-rescue wil er wel in.
Ik ken iemand, die haar hond een week naar een pension midden in de polder doet. Maar Merle is nog nooit van ons weg geweest. Die kan beter bang hier blijven.
Ik tel de dagen af. Nog drie dagen met veel knallen. Op oudejaarsavond oorlogsherrie,een verschrikking voor mens en dier. En daarna nog een week af en toe een overgeschoten stuk vuurwerk. Wat zal ik blij zijn, als al die herrie over is.

onbekend

Op een website las ik over een boek, dat net voor de kerstdagen uitkwam. "het intentie effect" van Lynne McTaggart. Ik heb het meteen besteld en zit al dagen te genieten. Haar vorige boeken heb ik ook en moeten beslist eens herlezen worden. Die onderzoekende geest, het willen weten van het hoe en waarom van bijna onverklaarbare verschijnselen. Ik snap dat wel.
Dit boek gaat over de kracht van gebundelde intenties. In kleine of heel grote groepen. Dat doet Lynne al veel langer. Maar nu wilde ze het op wetenschappelijke wijze doen en bestuderen. De grootste verassing was de invloed ,die zo'n intentie had op de uitzendende deelnemers. Ook zij voelden zich beter en soms zelfs onderdeel van een grote eenheid. De conclusie is, dat geven "geneest".
Wat mij verbaasde, was de grote hoeveelheid groepen, die al jaren lang op hun eigen wijze bezig zijn met vrede en verzoening. Dan vraag ik me af "Waarom horen we daar nooit over in de media? Dat is toch hoopvoller nieuws, dan het rondstrooien en aandikken van alle wereld-ellende?".
Ik ga eens zoeken op internet. Misschien kan ik wel mee doen met een intentie-groepje. Want een groot deel daarvan is gewoon vanachter de eigen pc bezig.

vredig

Even na zessen was ik klaarwakker. En zag, dat het echt droog was. Ik besloot te gaan fietsen.Merle stond al startklaar voor een ronde. Het was heerlijk buiten en helemaal stil. Zelfs geen geluiden van ver verkeer. Ik kwam niemand tegen. Overal in tuinen glinsterden lichtjes. De dorpskerstboom stond te stralen. Het voelde vredig.
Natuurlijk is dat gevoel mijn projectie, maar wel een aangename. Ook thuisgekomen was het stil. Bij de warme kachel at ik mijn stukje kerstbrood. Kaarsjes aan.Er was alleen het tikken van de klok en de wind in de schoorsteen.
Op zo'n moment realiseer ik me mijn luxe leventje. Een dak boven mijn hoofd en warmte. Voldoende voedsel en andere levensbenodigdheden. Fijne mensen om me heen. En geen "moeten". Dan denk ik aan mensen in oorlogsgebieden, bij natuurrampen, in vluchtelingenkampen. Wat een heel andere kerstochtend zullen zij hebben.

vreemd vroeg

Voor zessen schrok ik wakker van een flinke vuurwerk-knal. Mijn man bleek al te zijn lopen met de hond. Hij had slecht geslapen. Even later ging ik er maar uit. We ontbeten samen. Een uurtje daarna begon ik aan de kerstbroden.
Al jaren lang bak ik ook een rozijnenbrood voor de buren. Met oudjaar worden wij voorzien met een schaal oliebollen en appelflappen. Een goed smakende ruil.
Het voelt vreemd, geen vroege frisse neus. Ik ga straks de hond uitlaten. Ook Merle is  in de war door de andere tijden. Wat zijn we allemaal gewoontedieren.
Het huis is schoon, want gisteren kwam mijn hulp in nood. De boodschappen zijn binnen. Het brood gaat over een uurtje in de oven. We zijn klaar voor de feestdagen.

oud papier

Het oude papier werd hier jaren lang één maal per maand opgehaald. Wel gemakkelijk. Tenslotte is het slepen met flessen, plastic, kleding en soms wat chemisch afval al een organisatie.
Maar nu stopte de club van het papierophalen er mee. De laatste keer was duidelijk zichtbaar op de stoepen, dat iedereen echt alle papiertroep wegdeed.
Al een paar keer nam ik in een klein doosje wat papier mee naar de container op een rondje met de hond. Toen kwam er vanochtend een brief van de gemeente. In afwachting van een nieuwe club met belangstelling voor papier-inkomsten gaat de gemeente maandelijks het papier ophalen. Wat een nette oplossing.
Het zou me niet verbazen, dat de gemeente wel moet ophalen. Het is heel gemakkelijk het papier in één van de ondergrondse restcontainers te gooien. En onze gemeente heeft al te veel restvuil vergeleken bij anderen . Maar ja, wat wil je, als het GFT bij het restvuil moet worden gekiept.
Ik heb een doosje klaargezet en ga weer papier sparen.

kaarsjes

In mijn jeugd hadden we echte kaarsjes in de kerstboom. Als die eenmaal brandden, moesten wij kinderen op onze stoel blijven. Onder de boom stond een emmer water. Ik vond het altijd prachtig, die vlammetjes.
Jaren lang had ik zelf ook een kerstboom met echte kaarsjes. Tot we hier kwamen wonen. Het zitkamertje was kleiner, het hondje uit die tijd wilder. Uit veiligheidsoverweging ging ik aan "het kunstlicht". Dat was wennen.
Dit hele jaar hadden we een klein onderkomen kerstboompje in de tuin goed verzorgd. Hij kreeg zelfs groene scheuten. Helaas in de herfst ging het mis en werden er takken bruin. Toch wilde ik "die zielige" nog één keer gebruiken. Net als met kunsthaar vlocht ik er takken van een grote boom door.Het lijkt nu nog wat.
 Het boompje kan nog één keer midwinter/kerst in huis brengen. Maar daarna is er geen redden meer aan.

gesprekjes

Dit is een praat-zondag. Vanochtend belde ik eerst een poosje met mijn zus. Die gewoonte bestaat al jaren. Uit de tijd, dat we beiden werkten en als ochtendmensen op zondag vroeg paraat waren. Een kopje thee later was mijn schoonzus aan de telefoon. Ook met haar wisselde ik "wel en wee "uit.
Gelukkig had ik al heel vroeg een pan bouillon van schenkel opgezet en de was in de machine gedaan. Nadat de was buiten hing, pakte ik zelf de telefoon om met een vriendin bij te praten.
Terwijl ik net een salade at, kwam een andere vriendin met haar hondje langs. We dronken wat, ze proefde van mijn hummus en er was veel te  bespreken. Zo vliegt een zondag voorbij. Eigenlijk wilde ik nog naar Suriname bellen. Maar dat wordt te veel. Ik zal vanavond mijn vriendin daar even mailen, dat het telefoontje komend weekend komt.
Soms gaat een zondag vrijwel stil voorbij. Maar nu was het een heel sociaal gebeuren voor mijn doen.Wel gezellig allemaal.

geen bril

Vanochtend was ik voor controle naar de oogarts. Er komt een staaroperatie van beide ogen aan. Waarschijnlijk met een lens, waardoor ik geen bril meer hoef te dragen. Dat zal vreemd zijn, ik weet al meer dan 50 jaar niet beter dan een bril dragen. Alleen voor hele kleine letters zal ik een leesbril nodig hebben.
Er bestaat een kans, dat de operatie ook goede invloed heeft op de oogdruk. Die gaat ondanks medicatie,CBD-olie en bepaalde voedingsmiddelen maar weinig omlaag. Ik heb nu een recept voor kunsttranen. De drogere warmte van de kachel in de winter maakt mijn ogen droog, als bijwerking van die glaucoom-druppeltjes. Dat wordt kunstmatig huilen.
Wie echt huilde was Merle. Ze kan niet goed alleen zijn. De mevrouw, die me helpt met het huishouden was nog niet bij ons huis en hoorde een langgerekte huil. Gelukkig was de hond daarna niet meer alleen. Zij werd enthousiast besprongen en wij een half uurtje later ook.
De rust is hier weergekeerd en ik geniet van een blinkend schoon huis.

door kijken

Al eens eerder had ik gelezen over de gevolgen van netflix. Meer mensen slapen te kort. Ze zien een serie en kunnen dan niet meer stoppen. Ook een hele middag of avond vele afleveringen achter elkaar kijken is voor sommige mensen een feestje. Lekker eten en drinken er bij .
Wij hebben ook al een tijdje netflix. Eerst vond ik detectives en documentaires, waar elke aflevering een compleet verhaal is. Dat zie ik het liefst. Niet stoppen op een spannend moment en als kijker nieuwsgierig achterblijven.
Maar toen begon ik aan de serie "outlander". Hoewel elke 60 minuten een afgerond geheel is, merk ik, dat ik door wil kijken. Nieuwsgierig naar het vervolg en helemaal naar de afloop. Ik zou als een zombie op de bank kunnen blijven zitten.
Met die regenachtige dagen kijk ik overdag wel eens een uurtje tv. Want niet altijd heb ik een echt mooi boek, nu de bieb weg is. Dat was de laatste dagen steeds een duik in het verleden van de Highlanders. Gisterenavond besloot ik een eigen opname te bekijken. "Meten en weten". Gewoon prettig om weer eens iets leerzaams te zien.
Outlander kijk ik af. Maar ik weet niet, of ik weer aan zo'n lange serie begin.

licht

Vanochtend vroeg zag ik hem weer staan met de lichtjes aan. De grote kerstboom in het dorp. Betoverend in de stille donkerte. Ik kan me goed voorstellen, dat in vroeger tijden de terugkeer van het licht gevierd werd. Wat moet dat donker geweest zijn, zonder elektriciteit.
Over ons kunstlicht en de gevaren daarvan voor onze gezondheid was een boeiende documentaire op RTLZ.Al eerder had ik daar iets over gelezen. Bij één wetenschapper begon zijn belangstelling voor kunstlicht door een fout in de aan/uit knop van  de verlichting bij proefmuizen. Die hadden een paar weken 24 uur licht gehad en waren flink aangekomen. Zo startte het onderzoek.
Wat nu duidelijk begint te worden is dat al die verlichting ons circadiaans ritme verstoort. Met alle gevolgen van dien. Minder aanmaak van melatonine, slechter slapen, zwaarder worden en zelfs meer kans op bepaalde kankersoorten. Naar de invloed op hart en vaten wordt nog onderzoek gedaan. Een bril, die bepaalde delen van het lichtspectrum weg filtert schijnt te helpen bij mensen met nachtdiensten.
Hier hebben we in de avond weinig licht aan. Vaak zit ik een half uur voor het slapen gaan gewoon te schemeren. Ook in de ochtend word ik langzaam wakker met een klein lampje en een kaarsje. Eerst een kort fietsrondje door de donkere straten met de hond en dan de warme keuken met zijn gedempte licht. Om mijn ziel helemaal te laten ontwaken.
Terug naar de tijd voor de gloeilamp zou voor mij met mijn nachtblindheid een ramp zijn. Maar waarschijnlijk is er voor bepaalde mensen te veel en te langdurig licht.

snelle sneeuw

In het zuidwesten hadden we maar een beetje sneeuw. Het viel uren lang, soms horizontaal door de wind. Maar het was vanmiddag snel weg gedooid.
Vanochtend was het nog droog, toen ik fietste. Even dacht ik, dat er hagel op de straten lag. maar de strooiwagen was al langs geweest. Gelukkig kon ik Merle wat beweging geven.
Maar later op de ochtend was er een papperige wit/grijze laag. Ik kleedde me op het weer en liep maar een kwartiertje. De hond geeft niet om regen of sneeuw en had al snel een witte vacht. Toch was die frisse neus wel prettig.
Verder werd het een luierdag. Ik had gisteren de eerste twee delen van de detective serie "safe house"gezien. En keek nu lekker lui de laatste delen. Dit is van dat 'gezellig binnen zitten en iets lekkers eten"weertje. We hielden het bij een stukje warme appeltaart.
De buurvrouw kwam langs, de fles wijn werd open gemaakt en buiten bleef het regenen. Nu is mijn man aan de beurt om naar buiten te gaan.

lezen

Toen ik deze week naar Middelburg fietste, lukte het me niet ook nog naar de bibliotheek te gaan. Ik had zoveel boodschappen in mijn tas zitten, dat ik de fiets niet onbeheerd in de rekken wilde zetten. Een fietstas is snel leeggehaald.
Dus ging ik later maar naar het uitleenpunt in het dorp. Had ik eerder aangename detectives gevonden, deze keer gokte ik mis. Beide boeken konden me niet boeien.
Gelukkig is er nog een manier  om aan leesvoer te komen. De overbuurvrouw heeft een boekenstalletje voor het huis. Met meest detectives of thrillers. Best goede boeken. De opbrengst is voor een goed doel.Daar vond ik wel een spannend boek.
Ik had nog een kookboek en iets over tuinieren, waar ik niets mee deed. Die heb ik maar bij de boeken gelegd. Dat vind de buurvrouw prima, Als de buurvrouw mijn boeken niet kent. leest zij ze eerst zelf.
Zo heb ik vlak bij huis altijd wel iets om te lezen. Het goede doel steun ik graag.

verslaafd

Er is één merk taaitaai waar ik wel verslaafd aan lijk. Ik eet er echt teveel van. Waarschijnlijk het heerlijke kruidenmengsel. Nu had ik me weten te beperken tot één pop. Gisteren wilde ik er nog eentje kopen. Maar de kleine poppen waren op, er was alleen nog een grote zak taai.
Die ging mee naar huis. Ik pakte er een paar stukjes uit en vroeg mijn man "Wil jij de zak verstoppen?" Want als ik het snoepgoed niet zie en ook niet weet waar het is ,dan heb ik geen neiging om te eten.

Zo gebeurde het. In de middag pakte mijn man de zak en nam ik nog wat bij de thee. Met de bedoeling de rest aan de buren te geven. Helaas, die waren niet thuis. Nu heeft de overbuurvrouw een boekenstalletje voor haar tuin. Ik dacht "Ik leg het tussen de boeken, als verassing voor hen."
Maar wat gebeurde? Mijn man vond dat stom en pakte de zak weer terug. Ik weet niet, waar die nu is en ik wil geen taai meer eten. Ik ben blij, dat er niet het hele jaar door taaitaai te koop is.

boeiend

Toevallig zag ik in de tv-gids de aankondiging van een programma van Stine Jensen. "Dus ik ben...er nog", op zondagmiddag. Met veel plezier en herkenning zat ik gisterenavond te kijken. Ze sprak o.a.met een Australische filosoof Roman Krnzaric. Wat een boeiend verhaal had die man. Ik ga meteen een boek van hem reserveren.
Het gesprek ging over "carpe diem". Dat de dag plukken helemaal niet in grootse dingen hoeft te zitten. Maar juist dat genieten van het kleine het leven zo aangenaam maakt. Waarna we even later heel bewust zaten te genieten van koffie en thee.
Ook kwam de dood voorbij. En hoe die in onze maatschappij  voor veel mensen is weggestopt. Misschien komt het door onze leeftijd of de zieke mensen om ons heen. Maar het feit, dat we sterfelijk zijn, komt regelmatig langs. In de herinnering aan mensen, die (soms kort geleden) overleden zijn. Maar ook als "mocht ik eerder gaan, dan liggen daar alle papieren" en dat soort gesprekken.
Ik ben meteen gaan googelen. Er komen nog drie afleveringen van dat boeiende programma.

vroege Sint

Vanochtend kwam ik beneden en vond daar pakjes in mijn schoen(en).Sint was letterlijk en figuurlijk vroeg.Nu had ik zelf ook nog een pakje voor mijn man. Bedoeld om morgen in zijn schoen te doen. Snel deed ik er een zakje om. Wij zijn toch van het kringloop-inpakken.
Merle moest het doen met een kleine wandeling. Het was mistig. Dan zie ik de gladde plekken op straat niet. Met de voet voel je dat meteen. Als het straks licht is, loop ik nog wel een rondje.
Eenmaal thuis haalde ik mijn man uit bed. Maakte een kopje thee en koffie. Om vervolgens gedichtjes te lezen en pakjes uit te pakken. Het waren favoriete lekkernijen. Ik had ontdekt, dat een winkel hier op bestelling kaasletters maakte. Weer eens iets anders dan een chocoladeletter. Zelf kreeg ik ook een stuk heerlijke Loverendale kaas.
Nu is de rust weergekeerd en ben ik de enige, die nog wakker is.