gezonde bejaarde

Vanochtend ging ik naar de dierenarts voor de jaarlijkse gezondheidscontrole en inentingen. Met haar tien jaar is Merle gezond bevonden. De achterhand was iets stijf. En ik kreeg een tip om met keukenpapier dagelijks de tandplak weg te halen. Want ze begon wat te ruiken uit haar bek.
Het enige puntje was Merle's gewicht. Ze was twee kilo afgevallen. Dat zou op haar leeftijd op een iets mindere nierfunctie kunnen wijzen. Het urineonderzoek daarnaar stel ik nog even uit. Kijken wat een beetje meer eten en eens wat extra vlees of een eitje doet. De vorige keer vond ik haar eigenlijk een beetje zwaar.
Met een paspoort vol stempels is ze reisklaar. Om weer in het voorjaar met mijn man mee te gaan.

water

Terwijl ik zit te ontbijten, luister ik naar het geluid van de regen. Water gaat er weer genoeg vallen hier de komende dagen. Ik ben benieuwd, of er deze zomer weer droogte komt.
Over water leerde ik uit het boekje "de mens is geen plaag". Dat het tekort aan drinkwater misschien wel het grootste probleem wordt in deze eeuw, dat wist ik niet. De media brengen voornamelijk berichten over CO2.
Al eerder las ik in "de verborgen impact" over het niet zichtbare deel grondstof,energie en water van allerlei producten, die we gebruiken. En de grote hoeveelheid water, die een kilo vlees of een katoenen shirt kost. Maar soms moet ik iets vaker lezen, voor het helemaal tot me doordringt.
Na het lezen van zulke boeken, vraag ik me af, wat ik kan veranderen in mijn gedrag. Misschien nog minder vlees eten. Kleding koop ik niet veel en vaak tweedehands. Het dagelijks waterverbruik kan ik onder de loep nemen.
Vroeger gebruikten we voor wc en wasmachine putwater. Maar putten en emmers tillen gaat niet meer. Dus op zoek naar andere mogelijkheden.

sfeer

De laatste weken ging ik op bezoek in een buurtzorgpension en verpleeghuis. Wel een verschil in sfeer. In het zorgpension een kleine kamer en alles gericht op een kort verblijf. De meeste mensen gaan daarna naar huis. De onderlinge contacten zijn vluchtig en vooral bedoelt om de dag door te komen.En het vooruitzicht is bijna altijd beter worden.
Het verpleeghuis heeft riante kamers, die zelf ingericht mogen worden. Maar is wel voor de mensen de laatste woonplaats. Meestal bezoek ik mijn vriend tegen koffietijd in de ochtend. Een aantal mensen heeft zich dan in de gang verzameld rondom een grote tafel. Absoluut geen gezellige plek met huiskamersfeer. Hoewel veel mensen daar al een tijd wonen, merk ik weinig van onderling contact. Vaak zitten ze in zichzelf gekeerd aan tafel en is het stil. B praat slecht en kan zijn hoofd niet rechtop houden. Ook hij zwijgt bijna altijd.
Meestal praat ik met B. Ik kom tenslotte voor hem en we hebben nog wel eens lol. Soms wordt het gesprek algemener en doen ook andere mensen mee. Of iemand is zijn rollator kwijt en dan help ik zoeken.Voor mijn gevoel heerst er een sfeer van gelaten acceptatie. Het wordt nooit meer beter voor ieder die daar woont.
Dan stap ik dankbaar op de fiets en ben blij weer thuis te zijn bij man en hond.

spullen

Er wordt weer meer geconsumeerd las ik op een nieuwssite. "En de aarde dan?"is mijn eerste gedachte. Wij hebben altijd eenvoudig geleefd en dan vergeet ik soms andere standpunten.
Zo begint een vriendin vrijwilligerswerk bij een instantie met ook een kringloopwinkel. Omdat hier alles gebruikt en gerepareerd wordt, kan ik haar niet veel meegeven voor dat winkeltje.
Een andere vriendin moest lachen om een foto. Daar stond ik op met een rugzak van zo'n 20 jr oud "Dat oude tasje" Mijn man repareerde de riem en de rugzak gaat elke week mee naar yoga.
Gelukkig komen er steeds meer mensen, die eenvoudig leven. Ik kom ze tegen op internet of lees er over. We zijn niet meer de "vreempies"van vroeger. Zo lees ik nu "leven van de lucht"van Gerhard Horman. Een feest van herkenning, ik zit regelmatig glimlachend te knikken.
Voor mijn gevoel heb ik genoeg. En ik voel me rijk. Materieel gezien en op welzijn gebied. Helaas groeit daar de economie niet van

fijne dag

Gisteren begon goed. Ik fietste met Merle in het donker en opeens begon een merel te zingen. De eerste keer van dit (voor)jaar. Zo mooi, ik ben even blijven luisteren. De tuinmerel is nog niet zo ver.
In de middag was er een vrouwencirkel. Een vriendin van me is zo'n groep begonnen. De eerste bijeenkomst kon ik er niet bij zijn. Het waren een paar vrouwen, die elkaar niet kenden. Wel eens de naam van de ander hadden gehoord, maar daar bleef het bij.
Maar wat een fijne sfeer. Iedereen kreeg "spreektijd", die hield het stenen hartje vast. Zo werd er ook echt geluisterd naar elkaar. Tijdens het theedrinken was er weer het gewone gekakel . Maar luisteren in een groep kan dus. We eindigden met een mooie meditatie.
Thuisgekomen had ik echt trek in een lichte gezonde hap. Selderijsalade en een klein linzenpotje. Mijn hoofd was nog vol van het intense luisteren. Dat werd vroeg naar bed en heerlijk slapen.

leesbril

De chiropractor testte voor de tweede keer mijn brillenglazen. Geen verstijving van de nekspieren op een kleinigheidje na. Het overgangsgebied tussen ver af en dichtbij kijken geeft disbalans. Mijn brein kan eigenlijk niet tegen varifocus glazen. Gelukkig is het een korte spierspanning en dan herstelt de nek zich weer.
De allerbeste oplossing zou zijn om opnieuw een bril te nemen voor alleen in de verste kijken. Maar dat wordt me te duur. Ik vroeg aan de chiropractor of het iets laten zakken van mijn bril zou helpen. Dan keek ik in de verte echt door het bovenste deel. Dat was ook een optie,dus mijn bril komt wijsgerig wat lager op mijn neus.
En nu voor het lezen een hele bril in het leesgedeelte. Ik kan niet wachten, om nog gemakkelijker en langer in een boek te duiken.

afbeelding van internet.

verschil

Al een paar nachten had ik slecht geslapen. Ik merkte gisteren humeurigheid. Concentratie op een boek was minimaal. Het was een hang-dagje met maar kleine wandelingen Dus ging ik vroeg naar bed.
Na 9 uur goed slapen werd ik uitgerust wakker. Wat een heerlijkheid. De regen kon me niet deren. Regenjas aan en naar buiten. Eenmaal thuis maakte ik een lekkere ontbijtpannenkoek.  Kopje thee,kaarsjes aan en eten bij de warme kachel. Ik hoorde mijn natte jas druipen. De afgedroogde hondenvacht rook toch nog een beetje. Het hoorde er bij vanochtend. Wat maakt goed slapen dan een verschil

koudekamer

Iedere zondagochtend lees ik met plezier de nieuwsbrief van Juglen Zwaan. Deze keer ging het over de goede invloed op de gezondheid van koude. Je kunt zelfs therapie volgen in een koudekamer.
Nu hebben wij hier allerlei koude kamers. Waarschijnlijk niet zo koud als de officiële ruimten. Maar toch een aanpassing voor het lijf om van de warme keuken in de minstens 12 gr koudere gang te komen.
En dan het toilet. "mijn billen vriezen aan de bril"zegt een vriendin vaak. Pas met nachtvorst gaat daar de kachel aan. We hebben te vaak even de buitendeur openstaan en ik stook niet voor de tuin.
Vanochtend nam ik een douche bij 6 gr. Dan liggen wel mijn sokken op de kachel. Om mijn koud geworden voeten te verwarmen.. Koud naspoelen doe ik alleen in de zomer. Dat wordt me nu te bar.
Het verbaast me, dat ik ondanks de temperatuurswisselingen toch een koukleum ben. Als ik zit te lezen en de temperatuur zakt onder de 20 graden. ga ik me onbehaaglijk voelen. En dat went niet. Ooit pasten we op een boerderij in de winter. De houtkachel hield de keuken net op 16 gr. Wat heb ik een kou geleden . Ook toen al vreemd, een bezoek aan het buitentoilet bij -6 gr kon me niets schelen. Maar verder zat ik tegen de tegelkachel geplakt.
Ik ga maar geen workshop doen bij de iceman.

gewicht

De afgelopen yogales was bijzonder. We praatten meer, dan dat we bewogen. De yoga-juf vertelde van haar dochter. Toen zij eens bezorgd was, had de dochter gezegd": Mam niet doen, dat voelt zo zwaar voor mij". We kregen een gesprek over de energetische uitwisseling van gevoelens.
Die bezorgdheid uitspraak trof me. Ik kan ook bezorgd zijn. Wetend, dat het geen zin heeft, want meestal valt er niets te veranderen aan het gedrag of situatie van de ander. Vaak spreek ik die bezorgdheid ook niet uit.
Maar dat mijn onuitgesproken gevoel zwaar kan zijn voor die ander, daar heb ik nooit bij stilgestaan. Het is zo subtiel, dat het misschien amper bewust gevoeld wordt. Maar ik ga eens letten op die bezorgde gedachten. En ze dan voorbij laten waaien. Misschien wel zo licht voor iedereen.

twee boeken.

Voor de feestdagen had ik twee boeken meegenomen van de bieb. De ene over minderen. Daar begon ik mee. Helaas het was in mijn beleven een boek voor jonge mensen. Leuk geschreven en vol tips. Maar ik had zoiets van "dat deed ik in de jaren '80 al". Alleen bestonden toen die boeken niet. Dus gaat het boek ongelezen terug naar de bieb.
Het tweede boek was "de kracht van betekenis" Geschreven door een jonge psychologe. Maar dat was andere koek. Wat een boeiend boek vol verwijzingen naar vroegere psychologie en filosofie. Ik heb nooit geweten, dat in de jaren"60 studenten ook nog lessen volgden in zingeving. Dat daar over gesproken werd.
De schrijfster stelt, dat het nadenken over de zin van het leven langzaam is veranderd in het zoeken naar geluk. Soms bijna op het dwingende af. Zij denkt dat een deel van de mensen met problemen eigenlijk het besef van de zin van hun leven missen. Veel voorbeelden herken ik wel.
Uiteindelijk volgen er adviezen om geluk te veranderen in betekenis. En al die wijsheid op de leeftijd van 30 jaar in boekvorm gezet.

vroeger

Een vriendin van me verblijft in het buurtzorgpension. Vanochtend ging ik op bezoek. Ze oogde fitter dan de vorige keer. Toen was het net een lamgeslagen vogeltje.
Zij heeft op het gebied van eigen gezondheid heel andere opvattingen als ik. Het gaat een ander niet aan, wat ze heeft en ze praat er liever niet over. Dat maakt het voor bezoek moeilijker. Wat kun je wel en niet aankaarten. Daardoor zag ik een beetje tegen het gesprek op. Laveren tussen belangstelling tonen en niet echt vragen , hoe het gaat.
Waar ze wel heel open over was is, dat haar bij de operatie "een poot is uitgedraaid". Letterlijk. Door haar hypermobiliteit heeft men te hard gesjord aan de heup en werd ze met een been met een beschadigde zenuw wakker. Krachtsverlies en niet zonder rollator lopen. Triest zoiets, het is niet de eerste medische misser bij haar.
Maar we hebben gezellig zitten praten over vroeger. Voornamelijk alle leuke dingen, die plaatsvonden op "de huishoudschool"waar we beiden lesgaven.
Ze wil geen mobieltje aan, heeft geen whatsapp of e-mail dus contact opnemen met haar gaat niet. Ik zal wel kijken, wannneer ik weer op de gok naar het zorgpension fiets.

eigen youtube

Soms zit ik zomaar stil al of niet met thee en surf door mijn eigen YouTube. Van de ene herinnering naar de andere link. Als ik dat proces niet stuur, komen de wonderlijkste verhalen na elkaar.
Ook op het gebied van kennis heb ik dat. Er gebeurt iets of iemand vertelt iets en floep daar volgt een link. Mijn man roept af en toe "stop mevrouw google". Vroeger met lesgeven was deze eigenschap gemakkelijk. Een leerling vroeg iets en meestal rolde er wel een antwoord uit. Vaak beginnend met "ik las eens..."Want dat is het fijne van veel lezen.
In een gesprek is het wel eens lastig. Want wat voor mij een logische link is, klinkt voor een ander als een onbegrijpelijke gedachtesprong. Daar vergeet ik een enkele keer rekening mee te houden. Ook houd ik me regelmatig in, om niet een stortvloed aan opborrelende feitjes over de gesprekspartner uit te storten. Moeilijk, zeker als ik enthousiast ben.
In gedachten zie ik mijn oma met de handen in de schoot stil in een stoel zitten. Toen wist men niets over computers of hersenprocessen. En noemde men zoiets gewoon mijmeren.