nadenkertje

Nu de bieb gesloten is, deed ik mezelf een boeiend boek cadeau. Over het leven en vooral het stoicijns gedachtengoed van Marcus Aurelius. Wat was het leerzaam. Hij had zó een tedtalk kunnen houden of een YouTube kanaal beginnen , als hij in deze tijd geleefd had.
Vooral de aanwijzingen hoe te leven passen ook in deze tijd. Zijn gedachten over de dingen waar je wel of niet invloed op hebt en hoe daar mee om te gaan,heb ik al lang als richtlijn.
Waar ik over na moest denken, was de gewoonte van de stoïcijnen, om al van te voren te overdenken wat er in een bepaalde situatie"mis"zou kunnen gaan. En daar al vast rekening mee te houden of oplossingen te bedenken. En dan zonder paniekgevoel, nee juist heel rationeel.
Mij lukt dat nu niet. Denk ik zoiets, dan valt dat onder de categorie "de mens lijdt het meest....".Ook al ben ik verstandelijk bezig. Tot nu toe houd ik me maar bezig met het nu. En ga over dit concept nog meer lezen. Misschien kijk ik er dan op een andere manier tegenaan.

geur

In het voorjaar kan het zo lekker ruiken buiten. De afgelopen weken waren het de seringen en later de meidoorn. Dat was een bijna overweldigende lucht. Zeker als ik aan de dijk liep.Nu kan ik onder mijn mijmerboom zitten in de geur van fluitenkruid en bieslook. Een wonderlijk mengsel. Van de bieslook krijg ik altijd zin ,om een salade te maken. Alleen,ik pluk ze niet daar.
Nu staan de vlieren te pronken met hun witte schermen. In de vroege ochtend fiets ik door de straat waar rijen "jonkies"van onze vlier staan. Heerlijk, om daar diep adem te halen. Maar ook in eigen tuin ruikt ik de vlier zodra ik de deur uit stap.

 

Vroeger maakte ik wel eens vlierbloesemlimonade. Helaas daar moet zoveel suiker in. Nu probeer ik gewoon vlierbloesemwater. Een scherm een tijd in een glas water. Zeven en wat citroensap er bij. Een heerlijke dorstlesser.De vlierbloesempannenkoekjes zijn nog in de planning.

troep

Nu de strandtenten nog gesloten zijn, ligt er meer troep op strand. Iemand op het terras laat daar zijn bakjes achter. Heb je iets lekkers afgehaald, dan doet lang niet iedereen de kartonnen en plastic resten in een vuilnisbak. Ik zag een foto van een stuk strand hier. Alsof er afvalbakken waren omgekiept.
Zo is ook te merken, dat er meer fietsers of wandelaars even pauze houden op het bankje bij de brug. Daar stond jaren lang een grote afvalbak. In de herfst is die weggehaald. Lang niet iedereen stopt zijn afval terug in de fietstas. Het is er af en toe een grote bende met blikjes, papier,  plastic bakjes, zelfs pizzadozen. Gelukkig nog geen gebroken glas, dat is gevaarlijk voor hondenpootjes.
Vanochtend was het meeste afval weer netjes opgeruimd door de gemeente. Al eerder dacht ik er aan. Ik zal eens een mailtje sturen of de grote afvalbak weer teug geplaatst kan worden. Dat maakt het voor de nette recreanten gemakkelijker om hun vuil ook echt op te ruimen.
Voor mij ook een voordeel. Merle laat een enkele keer een flinke hoop achter op de kade. Ik moet dan een eindje fietsen met mijn poepzakje voor een afvalbak.
Ben benieuwd, wat ik voor antwoord krijg.

bang

Ja ik ben bang. Voor een overijverige gezagsdrager, die een boete uitdeelt. Zonde van het geld. En dat voor een overtreding, waar niet de hele medische wereld de noodzaak van inziet. Maar ja, we leven in een corona-dictatuur, dus de burger moet gehoorzamen.
Zo ging ik vanochtend naar de kapper. Heel klantvriendelijk stonden er twee stoeltjes buiten. Om te wachten. Het lieve meisje,dat me knipte had zich al die weken aan de regels gehouden en was binnen gebleven. Nu mochten ze kappen en ze was zo blij weer mensen te spreken Maar alle handelingen verliepen zo 1,5 m.-proof, dat het voor mij eng aanvoelde. Uit respect voor die ander speel ik het spel dan ernstig mee.
De kapster vertelde, dat haar ouders in de moestuin boa-controle kregen. Of er niet te veel mensen op dat stukje grond waren. Ik denk dan aan alle wandelingen aan de dijk met de honden-mensen. Niet te dicht op elkaar, maar niet verkrampt. Toch maar op gaan letten op lichtblauwe jasjes. Want hier is ook een training op het strand uitgelopen op fikse geldboetes.
Bah,in wat voor wereld gaan we leven. Dit ken ik uit films en boeken van de DDR of nu met de gezichtsherkenning in China. Druk als regering op het doodsangst-knopje van de mensen en je neemt hen hun leven af.

voorjaarsgasten

Nu het weer mooi is, krijgen we de vaste mee-eters in de tuin. De kauw zit in het kooitje te wachten op wat zaad. Moeder merel zit zelfs in de vensterbank naar binnen te kijken. Om aan de geven, dat haar kroost hongerig is. De duif broedt op het wasrek.
Omdat de buurpup onze tuin als toilet gebruikte, kunnen hij en het andere hondje alleen nog via een kleine opening  een brokje krijgen. Op vaste tijden klinkt een bepaalde blaf en staat meneertje te wachten. Merle komt me zelfs halen, als ze het hoort.
En de vaste huurder van de voortuin is Arnold de overbuurkater. Ook hij wil af en toe iets eten.
Soms moet ik even nadenken "Hebben ze allemaal iets gehad?" Maar het gewoon leuk,ik kan met plezier naar dat dierenspul kijken.

 

opnieuw gebruiken

Lang geleden kocht ik een zilveren Atlantis-ring. Mooi en geschikt voor mijn worstvingertjes. Helaas de ring werd te klein in de warme zomermaanden en ik droeg hem niet meer.
Af en toe zegt mijn man wel eens "wat wil je als cadeautje hebben?". Ik dacht aan een simpel "zomer-ringetje"verstelbaar. Zodat ik met de koude tijd de Atlantisring weer kon dragen. Toch ben ik gehecht aan die oude ring.
Met vereende krachten, schuurpapier en één of ander apparaatje kreeg mijn man de ring wijder. Hij past nu prima. Dit opnieuw gebruiken vind ik een veel waardevoller cadeautje.

lange lijst

Deze week kwam een wat somber whatsappje van mijn vriendin uit Suriname. Gisteren belde ik meteen,want dat ken ik niet van haar. Inderdaad ze had het gevoel, dat haar plezier in het leven wegsiepelde.
We probeerden de oorzaken op te sporen. En hadden een goed en ook voor mij leerzaam gesprek over ouder worden. Ik herkende veel in haar verhaal. Het leven lijkt een lijst te hebben met situaties, die allemaal op zijn tijd aanvaard moeten worden.
Ruth maakte al langer mee,dat mensen uit haar leven verdwenen. Door overlijden,zoals een goed jaar geleden haar man. Maar ook door dementie,nu spelend bij een vriendin. Ook zijn er steeds meer activiteiten die gaan minderen of stoppen door lichamelijke achteruitgang. Ze verzorgde twee jaar haar man na een herseninfarct en ik had bewondering voor haar vermogen het leven te nemen zoals het kwam.
Het aantal kleine "dat gaat niet meer dingen"groeit gestaag. Maar nu door de lockdown kwam er ook nog bij, dat ze helemaal niet naar haar geliefde "boitie"kan en gevangen is in een kleine woonruimte  in de tuin van het grote huis van haar kinderen.
Ze probeert in de tuin groenten te kweken. Want door de streken van de centrale bank is ze al haar spaargeld kwijt. Op haar oude dag opnieuw arm.
Zo was de lijst te lang geworden en kostte het steeds meer moeite om de "kleine goede dingen"te zien. Ik kan het me voorstellen.
Een uur na ons telefoontje kwam een whatsappje "Ik heb alle schilderspullen klaargelegd en ga morgen met een nieuw doek beginnen" Als het bij hun ochtend is , zal ik vragen of het mooi wordt.
Mijn vriendin uit de polder is zaterdag overleden. Ik zit regelmatig naar haar Boeddhabeeld te kijken. En word er vredig van.Dat had ik nodig gisterenmiddag

iets vreemds

In de jaren '70 kreeg ik 2x de ziekte van Pfeiffer. Bij de eerste keer het advies om veel rood vlees te eten om aan te sterken. Ik at me een rollade vergiftiging. Die andere keer kwam ik bij een acupuncturist. Geen vlees,veel groenten en fruit, liefst biologisch hoorde ik van hem. Het smaakte me veel beter.
Het biowinkeltje was een schimmige pijpenlade met bleke mensen in hippiekleding. Maar ik leerde allerlei nieuwe levensmiddelen kennen, die nog eens lekker waren ook. Mijn man at deels mee,maar verder werd er veel om me gelachen. "Die geeft veel geld uit voor wat slap groenvoer". Inderdaad was de omzetsnelheid niet altijd groot in dat winkeltje.
Een verfrissende uitzondering was een meisje van 14. Zij kwam regelmatig langs voor een lekker hapje en een kopje onbekende kruidenthee. "Heb je nog iets vreemds om te proeven?". vroeg ze dan. Meestal vond ze het heerlijk en wilde er alles van weten.
Wat is de tijd gelukkig veranderd. Ik hoef me niet meer te verdedigen vanwege mijn bio-keuze. Het pijpenlaadje is een grote winkel geworden. Ook supermarkten krijgen een steeds groeiend aantal bio-producten. Sinds 10 jaar bestel ik online bij een bioboer. Iedere vrijdag komt er een kist kersvers. Dan verheug ik me op die knapperige salade. En mijn man? Die is langzaam mee gaan eten en neemt zelfs een stukje quinoa-pannenkoek.

in de war

Gisteren keken we de film "planet of the humans".  Ik raakte helemaal in de war van sommige beweringen. Dat biomassa milieuvriendelijk lijkt, maar lang niet altijd is, dat wist ik wel. Maar dat door het productieproces en levensduur zonnepanelen niet zo schoon zijn, als voorgeschoteld wordt, deed me balen. Net onze zonnepanelen uitgebreid met de gedachte goed bezig zijn.
Ik geloof ook wel, dat de hoeveelheid mensen en de consumptie van de westerse wereld de aarde uitput. Maar in mijn beleven was er in de film zoveel niet op te lossen ellende, dat ik na een uur stopte met kijken. En bijna blij was,dat ik al op leeftijd ben en niet alle rampen hoef mee te maken.
Het viel me wel op, dat nergens het eten van dierlijke producten genoemd werd. En de winst die te behalen valt, als dat geminderd wordt. De filmmakers wilden niet aan de hamburger komen?
Dat de industrie "groen"omarmt en er met soms onjuiste argumenten winst mee wil maken,geloof ik meteen.
Al googelend kwam ik bij tegengeluiden . Eenzijdige berichtgeving. Uitgaan van soms verouderde cijfers.Ik ga er maar van uit, dat "de waarheid"in het midden ligt. En ik alleen mijn eigen gedrag kan beinvloeden.

instinct

Ook dit voorjaar hadden we weer ruzie met de tortels. Die willen nu net op het wasrek onder de overkapping nestelen. Een veilig hoekje en droog.
Vorig voorjaar hebben we veel geprobeerd. Touwen spannen, glimmende voorwerpen ophangen en zelfs een ander wasrek. Het leek te helpen.
Maar twee maanden geleden begonnen ze weer. Mijn man dichtte het hoekje zo goed mogelijk af. Met lappen en plexiglas. Want het moet ook nog mogelijk zijn de was op te hangen. Maar toch vonden de tortels een sluiproute. Eén keer had mijn man er eentje te pakken. Die wrong zich los uit zijn hand.
Na nog een plaatje plexiglas bovenop het wasrek dachten we de duiven verjaagd te hebben. Tot gisterenavond. Ik had maar even in dat hoekje gezeten in de ochtend. De duiven moeten razendsnel een gammel nest gemaakt hebben bovenop het plaatje plexiglas. Dat was juist gemakkelijker.
En wat lag er, een ei....
De duiven mogen even wonen daar. Ik denk niet,dat er echt gebroed gaat worden. Dan halen we nest en ei over een poosje weg.

bedankt

"Bedankt voor je vriendschap" zei ik vanochtend.  Er bestond geen 1,5 m.  Een dikke knuffel en tranen in de ogen. Zo vreemd om voor goed afscheid te nemen van iemand, die oppervlakkig nog vitaal oogt. Een einde aan 40 jaar met elkaar omgaan.
We hadden weer een prettig gesprek met veel herinneringen aan "de goede oude tijd". Ik krijg een Boeddhabeeld als aandenken aan Ien. Het is te groot voor de fietstas. Dus haar zus brengt dat een keer.
Ook was het voor Ien een vervelend idee, dat haar vriezer vol vlees straks na haar dood zou worden weggegooid. Want eer een notaris en mensen van het goede testament-doel in deze tijd een huis leegruimen, dat kan even duren.
Zelf eet ik weer vleesloos de laatste tijd. Maar gelukkig had de buurvrouw plek in de vriezer en is zij  een bottenbouillon-trekker. Twee fietstassen vol kwaliteit van de boer gingen mee naar huis. Voor haar een geruststelling.
Misschien belt Ien nog een keer. Zo niet dan ben ik van plan om nog wel eens een ritje door de polder te maken. Maar dan naar een terrasje onder aan de duinen.

onschuldig

Op dit moment kijk ik een indrukwekkende serie op netflix. "the innocence files". Over mensen, die soms tot 30 jaar onschuldig in de gevangenis zaten. Een organisatie "the innocence project"trekt zich het lot van deze gevangenen aan en probeert o.a.met huidige DNA technieken hun onschuld te bewijzen. Kippenvel kreeg ik bij het zien van hun dossierruimte. Stapels brieven van gevangenen, die zeggen onschuldig vast te zitten.
De focus van de afleveringen richt zich op de fouten in de rechtsgang en de justitionele tegenwerking om de onschuldigen vrij te krijgen. De verschrikkingen in de gevangenis en wat dat onschuldig vastzitten met iemand doet, worden aangestipt. De kijker moet en kan de rest zelf wel bedenken.
Waar ik nooit bij stil stond , was het verdriet van de familie van onschuldig veroordeelden. Hun onmacht en trouw. Gebrek aan geld om een heel goede advocaat te betalen. De tegenwerking van politie en justitie, die vooral geen fouten willen toegeven.
Als maar een deel van die brieven in de dossierruimte echt van onschuldige gevangenen zijn, wat moeten er in de VS dan veel van zulke mensen een verschrikkelijk leven achter tralies hebben.