bang

Begin 2020 wist bijna niemand nog iets van het coronavirus. Er werd gewaarschuwd om afstand te houden,handen te ontsmetten en vooral geen mensen te ontvangen.Ik was bang voor besmetting,zeker op mijn leeftijd. Toen kwam ik toevallig de site van Maurice de Hond tegen. Met zijn verhaal(en dat van sommige virologen) over aerosolen en het belang van ventilatie. Mijn angst verdween.Een eenzame vriendin kon gewoon op de offie komen. Ik zorgde voor goede ventilatie. Aan de dijk liep ik met bekenden op,want de wind zou wel alles wegwaaien. Waar we wel op letten,waren BOA's. Toen kon je nog een bekeuring krijgen,als je dicht bij elkaar liep. Via de site van Maurice kwam ik andere virologen/immunologen tegen. Zat weer in de klas bij het beluisteren van Capels collumn. Zo verzeilde ik langzaam in "de wappie-wereld". Niet alles gelovend. Want ook op dat front wordt soms op een andere manier angst aangejaagd. Ik blijf Maurice dankbaar en ben heel benieuwd naar zijn autobiografie. En hoop met hem,dat mensen met tegenovergesteld standpunt elkaar weer gaan vinden in respect.

witte kerst

"Jullie zijn de enigen in de straat met een witte Kerst"zei de overbuurvrouw."Twee neuzen in een heleboel papieren zakdoekjes". Dat was inderdaad de kern van de afgelopen dagen. Beetje sudderen,lezen,tv kijken. En een klein blokje om voor een frisse neus. Ik vergat een foto te nemen van het kerstdinee. We hadden allebei al dagen weinig trek. Dus er stonden twee schoteltjes met een paar gebakken aardappeltjes,wat salade en wel een klein beetje tiramisu op tafel. Kaarsjes aan en snel klaar met eten. Waar we wel van genoten was het kerstbrood. Ik hoop,dat de zin in eten weer terug is voor de jaarwisseling. De buurvrouw bakt zulke heerlijke oliebollen.

Beetje anders.

Het is een hardnekkig virus,dat hier rondhing. Ik had al bedacht,om ev heel simpel uit voorraad te eten met de kerstdagen. Maar mijn man kocht bij de kaaskraam toch een stuk "kerst-kaas". Heerlijk,want die mevrouw is er pas weer in het nieuwe jaar. Gisteren stapte ik op de fiets voor een paar laatste boodschappen.Het leek wel een bergrit. Maar erg veel trek hebben we nog niet. Het wordt kaarsjes en kerstboom aan. Heerlijk mijmeren. Een mooi boek of interview van internet.En regen of niet,elke dag een klein blokje om voor de buitenlucht en de onderrug. Gezellig,maar een beetje anders.

buitenlucht en bolus

Door griep en gladheid waren we sinds donderdag niet meer buiten geweest. Wat mis ik dan die frisse lucht. Met mijn jas aan schuifelde ik een paar keer door de tuin.Op gras was nog te lopen.Mijn man begon twee dagen eerder met snotteren. Hij ging vanochtend het dorp in . Kwam terug met een lekkere bolus. "Wat is de oorsprong van een bolus?"vroeg ik me af. Wikipedia gaf een stuk geschiedenis. Rond 1700 vluchtten Sefardische Joden voor Katholieke onderdrukking. Overal waar ze zich vestigden,maakten de bakkers o.a. de bolus. Zo kwamen er twee bakkers in Middelburg terecht. Dat is de oorsprong van de nog altijd heerlijke Zeeuwse bolus.Als ik geweten had,dat de bolus ook in zuid Frankrijk en Antwerpen te koop was,had ik ze wel willen proberen. Hoewel,het moet wel heel lekker zijn,wil het de dorpsbakker overtreffen.

een raadsel.

Er was gisteren een handschoen onvindbaar. Een raadsel. Ik ging in gedachten na,waar ik ze voor het laatst gedragen had. Op de fiets vanaf de kaaskraam richting huis. Ik liep nog even bij de buurvrouw binnen en stopte ze in mijn zakken. De buuf vroeg toen ik wegging "heb jij geen handschoenen aan ?". Ik pakte ze uit mijn zak om te laten zien. Daarna legde ik ze in de fietstas en ging naar huis. Met kaas,handtas en handschoenen liep ik naar binnen. Daar bleek het maar één exemplaar te zijn....... We hebben toch gezocht! Overal,tot op de straat toe. Een appje naar de buurvrouw "ligt er een handschoen in je tuin". Niets,helemaal niets,om nijdig van te worden. Vanochtend kwam het antwoord. Waarschijnlijk is de handschoen blijven plakken aan de handtas. Toen via de tafel op een stoel terechtgekomen,deels onder een jas,die over de leuning hing. Zoiets zou ik niet verzinnen. Maar één geluk,ik hoef geen nieuwe handschoenen te kopen.

klimaat

Mijn hele leven heb ik geprobeerd milieuvriendelijk te leven.De laatste tijd lijkt het alof het milieu alleen maar klimaat geworden is. CO2,opwarming van de aarde en stijging zeespiegel.Ik denk dat o.a.glyfosaat in de voeding, pfas in grond en drinkwater,nanoplastics in je bloedbaan een even groot gevaar vormen. Daar helpt geen zonnepaneel of warmtepomp tegen.......Maar nu lijkt het,alsof we ons de komende 50 jaar of langer geen zorgen meer hoeven maken over die zeespiegel. Als er vlak bij zee twee nieuwe kerncentrales gebouwd worden,zal men toch de mogelijkheid van Fukushima in de Zeeuwse polder wel uitgesloten hebben. Niet dat ik zit te wachten op een driedubbel risico op een ongeluk. Hoewel,als de nieuwe centrales in 2030 klaar zijn,is het de vraag of ik dat nog mee maak.. Voorlopig denk ik aan de aarde op mijn manier en leg alle wonderlijke beslissngen en gedachten over milieu(pardon klimaat) naast me neer.

milieu-meisjes

Toen ik terug kwam van een wandeling zag ik twee meisjes(11-12 jaar?) met een grijper en een vuilniszak lopen. "Ruimen jullie zwerfvuil op? Wat goed!"zei ik. Wat een gemotiveerde kinderen. Hun plan was,dat elke week een dag te doen. Misschien met nog anderen,die dat wilden. We hadden een leuk gesprekje over vuil achterlaten en zorgen voor een schone wereld.Ze zeiden nog,dat er meer zwerfvuil lag sinds de ondergrondse vuilcontainers alleen nog maar met een eigen sleutel open konden. Dat had ik ook al geconstateerd. Na de waarschuwing "Hondenpoep laten liggen hoor,daar heb je die zakjes voor." ging ik naar huis. Wat hoopvol,dat zulke jonge kinderen zoiets doen en ook zien,wat er allemaal ligt. Na afloop gingen ze trouwens langs de oliebollenkraam.

bureaucratie

Een vriendin had dit voorjaar huishoudelijke hulp aangevraagd.En gekregen per 1 juni. Maar....er waren te weinig hulpen,dus ze kwam op de wachtlijst. Het CAK wachtte niet. Die instantie gaat alleen maar over betalen en weet niet of er voor dat geld ook echt iemand komt werken.De rekeningen druppelden binnen....... Voor de betalingen van eerste drie maanden schreef ik twee maal een brief. Met als resultaat,dat die bedragen worden teruggestort. Helaas de rekening over oktober en november vielen al weer op de mat. Mijn vriendin wordt daar bloednerveus van. Wilde al stoppen met mogelijke thuishulp. "Dan vervuil ik maar,kan me niet meer schelen"riep ze. "Als het je rust geeft,moet je dat doen"reageerde ik. "Maar ik heb geduld. Schrijf weer een brief voor je en desnoods in het nieuwe jaar nog eens. Het kost je alleen maar een postzegel en je krijgt die 19 euro per maand met vertraging terug zo lang er geen hulp is". Dat spraken we af. Wat kan de bureaucratie op alle gebieden toch een trigger zijn ,om over de rooie te raken.

50 jaar

In 1972 kochten we onze eerste pup. Een lieve Duitse herder,uitgezocht op goed karakter.Ze had één nadeel,piepte tijdens auto rijden. Daarna vonden we tot drie maal toe een "vuilnisbak". De eerste via een advertentie "Geef uw kinderen iets liefs voor Sint". En lief was ze,de kleine Aquila.De knuffel van alle buurkinderen. Toen Aquila heel oud was,kwamen we in Frankrijk de eerste Merle tegen. Die heeft me,door steeds bij me te liggen door een lang ziek zijn heen geholpen. De laatste Merle was een aparte stoere hond. Heel trouw,maar niet van het aanhalen. Ze laat nog steeds een leegte achter........Mijn man en ik hadden het er over. Zo lang honden hebben,gaat in je systeem zitten. Gewoonten raken ingebakken. Het zorgen voor en rekening houden met is een vanzelfsprekendheid.Soms kom ik slaperig beneden en verwacht blij jankend besprongen te worden. De velletjes van de kip moet ik bewust weggooien. Het zal nog wel even duren dat verdwijnt....... De buurhondjes zijn nu mijn substituut-knuffeltjes.Helaas de buren gaan over een maand verhuizen. Ik zal niet alleen de buurvouw missen,maar ook haar twee doerakken.