verhaaltjes

Door een blog stond ik er bij stil,dat ik nog steeds een "verhaaltjes-mens"ben. Dat begon al rond zeven jaar. Iedere avond in bed vertelde ik mijn zusje verhaaltjes.Ook met de fantasiespelletjes was ik vaak degene,die het plot bedacht. Toen ik eenmaal in Zeeland woonde waren er altijd wel buurkinderen,die verhaaltjes wilde horen. Inmiddels volwassen weten ze nog altijd waar "Karel de Kanaalkabouter"woonde.......Mijn neefje woonde in Saoudi-Arabië. Voor hem heb ik cassettebandjes vol verteld en voorgelezen.Tot zijn 12-de draaide hij elke avond een bepaald bandje. Zijn slaap-mantra.Ook mijn nichtjes waren van "vertel nog eens een verhaal". Zij gaven zelf de ingredienten aan.......Door pericarditis heb ik bijna een half jaar op de bank gelegen. Geen boek of tv-kijken. Toen heeft mijn fantasie me door de lange,saaie dagen geholpen.Sommige verhaaltjes zette ik op tape. Die gingen weer naar de kleinkinderen van een vriendin.De kinderen werden ouder. Het vertellen ging over in luisteren naar hun verhalen en belevenissen..Maar nog steeds kan ik b.v. een merel zien en dan borrelt er een "avontuur"op.

rotgevoel

Nog steeds heb ik af en toe een rotgevoel. Over wat dinsdag gebeurde. De Eerste Kamer,die de wet publieke gezondheid aannam. En daarmee aan één persoon een grote macht gaf. Die man/vrouw kan in de toekomst bij een mogelijke pandemie(bepaald door de WHO) alle oude corona-regels weer van stal halen. Terwijl het nut en de sociaal/economische schade daarvan nog niet eens geëvalueerd is. Bovendien kunnen er nieuwe dwangmaatregelen bedacht en opgelegd worden. Niet alleen ziekten vallen onder die wet. Ook het "gevaar"van klimaat kan dwingend bestreden worden met b.v. een klimaatlockdown. Natuurlijk kan de Tweede Kamer achteraf corrigeren,maar daar stel ik me niet te veel van voor.Ik weet,dat we in het NU leven en de toekomst een fantasie is. Maar die fantasie is op gezondheidsgebied wel in een strak corset gegoten.....Dan het gevaar van het toenemende aantal complotdenkers. Laat dat aantal zich maar vermenigvuldigen als konijnen. Dan wordt een mogelijke dictatuur misschien tegengehouden.

het Brieltje

Gisteren bezochten we mijn oude tantetje. 97 jaar en net een kaarsje,dat langzaam dooft. Ook haar fenominale geheugen wordt steeds minder. Maar ze had een goede dag. Dat maakte het bezoek echt gezellig. We praatten over vroeger. Merkte ik,dat ze een onderwerp niet meer wist,dan begon ik over iets anders.Van de bolus werden ook maar wat muizenhapjes genomen.Een gedicht van haar over "echte Brielenaren"heeft jaren lang in het oude gemeentehuis gehangen.Ze wist het te declameren. Na zo'n drie kwartier werd ze merkbaar moe. We ruimden de theespullen op en gingen weer naar huis. Of er een volgende keer komt,is de vraag. Maar nu was het een fijn bezoek.

merels

Vanochtend heel vroeg werd ik wakker van de merelzang.In de verte antwoorde een andere merel. Ze hebben het druk in deze tijd. Het merelpaartje in de achtertuin heeft een nest in de braam. Heel veilig.Tot ik in dat hoekje ging zitten,lekker uit de wind. Moeder merel schrok en keek vanaf het gras wisselend van mij naar de opening in de braamstruik.Alsof ze een omweg bedacht,om toch bij haar jongen te komen.Dat lukte. Ze scheerden wel vlak over mijn hoofd. Verloren gelukkig geen flotsen. Het is zo leuk om te horen. Op het moment dat de vogel de struiken beweegt,begint het gepiep van de jongen. Bij het wegvliegen is het meteen weer stil.Als straks die jonge merels uitvliegen,houd ik de boel een beetje in de gaten.Er is nu geen gevaarlijke hond meer. Maar een roofvogel pakt ook een jong vogeltje van het grasveld.Trouwens er zitten ook eksters hier en die vertrouw ik ook niet.

Homo Deus

Het tweede boek over de geschiedenis van de mensheid gaat in tegenstelling tot "Sapiens"over een mogelijke ontwikkeling van de mensheid in de toekomst. Weer heel goed geschreven,maar doodeng.Iemand die de menselijke ziel een fantasie vindt en ons mensen een verzameling algoritmes, kijkt heel anders tegen de wereld en alles,wat daarop leeft aan.Het upgraden van een mens tot een superwezen,een God-mens kan dan een boeiend wetenschappelijk experiment worden.......De schrijver beseft wel,dat maar een kleine hoeveelheid rijke mensen de upgrading kunnen betalen. Hij vraagt zich af,wat er met de "gewone mens"moet gebeuren.In een virtule wereld plaatsen met voldoende eten en afleiding? Of misschien elimineren? ........Dat verbeteren van mensen gebeurt eigenlijk al in kleine stapjes. Meestal medisch. De pacemaker van een vriend. De insuline-sensor van mijn zus. De nog buiten het lichaam gedragen aparaatjes die je lichaamsfuncties monitoren.Nu levensreddend en soms een leuk speeltje. Maar in dat boek werd het doorgetrokken naar totale controle van lichaam, gevoelensen gedachten. Boeiend om te lezen allemaal,maar ik werd er triest van

ik-jij-wij

Soms krijg ik te horen,dat ik als een "Asperger"op taal reageer. Inderdaad ,ik kan iets heel letterlijk opvatten. Maar als iemand tegen me zegt :"Je moet dit of dat"is mijn reactie soms:"Maar dat kan ik helemaal niet". Waarop b.v.mijn man weer reageert: "Maar ik bedoel jou niet". In mijn belevenis lijkt het me duidelijker om meteen te zeggen,dat je jezelf bedoelt. Maar ook op tv hoor ik vaak mensen hele verhalen vertellen in de je-vorm. Terwijl het over henzelf gaat. Is het woordje Ik besmet? Lijkt het egocentrisch als je iets in ik-vorm vertelt? Voor mij is een ik-boek wat moeilijker lezen,dan een verhaal,waarin het minder persoonlijk over anderen gaat.......Een enkele keer zegt mijn man "We moeten...." ."Oh nee,dat doe ik niet"kan mijn antwoord zijn. Terwijl hij het WE in majesteitelijk meervoud gebruikte en er geen actie van mijn kant verwacht werd. Nog steeds heb ik niet goed genoeg geleerd,om achter de betekenis van woorden te zoeken.

oibibio

In de jaren '90 was er in Amsterdam een spiritueel centrum Oibibio. Ik had er van gelezen. Toen ging ik met mijn schoonzus een dagje shoppen."ik trakteer je op iets leuks. Thee met iets lekkers bij Oibibio. Kun je het meteen zien",zei ze. Dat vond ik zó bijzonder,want dat centrum was niets voor haar. Ik was de "zweefteef"van de familie en mijn gedachtengoed werd niet gedeeld. Maar mijn schoonzus dacht echt aan mij en ging gewoon mee.......Het was mooi daar met een fijne sfeer. Toen ik een jaar later vier keer naar Amsterdam moest voor bijscholing,nam ik een paar treinen later naar huis. Om bij Oibibio te gaan eten.In het klein is er een paar jaar een gezondheids/fitnescentrum geweest hier. Met de mogelijkheid om iets te eten en drinken. Nog steeds maak ik af en toe de courgettesoep van daar....... Gisteren keek ik een interview met één van de mensen,die in Oibibio werkten. Hij vertelde er over. Alle mooie herinneringen kwamen weer boven