het Brieltje

We gingen weer een keer thee drinken bij mijn oude tantetje. Dat is altijd een duik in het verleden. Zij praat daar veel over en ik ken de meeste mensen uit haar verhalen wel. Ze heeft een geweldig lange termijn geheugen.
Daardoor viel het me op, dat ze niet meer wist, dat ik begin jaren '90 een paar keer per jaar bij haar en mijn oom logeerde. Toen mijn ouders niet meer leefden ,was de kring ooms en tantes rondom hen bang, dat ze me nooit meer zouden zien. Ik probeerde elk jaar een paar keer naar den Briel te gaan. De vaste groep ooms en tantes bezoeken.
Eerst sliep ik jaren bij een zus van mijn moeder. Maar die raakte dement en dat ging niet meer. Daarna was de broer van mijn vader en zijn vrouw (het bewuste tantetje)mijn logeeradres.
De één na de ander  van de groep overleed. Uiteindelijk bleef alleen dat ene tantetje over. Helaas kon ik door ziekte niet meer gaan logeren daar. Mijn zus nam dat over. Tantes financiële zaken worden door mijn broer verzorgd. En mijn man en ik gaan af en toe nog even op de thee. Het zal vreemd zijn, als die laatste schakel met mijn vroege verleden er niet meer is.

gemak

Minstens 20 jaar heb ik een kleine, eenvoudige keukenmachine. Steeds meer liep ik tegen handelingen aan, die er niet op zaten. Dus moest ik noten kleinmaken in een plastic zak met een deegroller. Bananen prakken met een vork. Geen havermeel of notenmeel maken.
Het receptenboek van Juglen Zwaan haalde me over de streep. Regelmatig las ik "doe dit in de keukenmachine en voeg dat toe". Het leek me gemakkelijker dan dat handwerk. Dus kocht ik een kleine keukenmachine met veel meer mogelijkheden. Zelfs mijn oude blender en citruspers kan ik nu naar de kringloop brengen.
Vanochtend probeerde ik een bananen/notenbrood. Wat ging dat gemakkelijk allemaal. Plus een luchtiger deeg door die krachtige motor. Ik denk, dat ik veel plezier van de aankoop ga krijgen.

doorlopen!

De hoofdstraat van ons dorp heeft als kerstversiering aan elke lantaarnpaal een klein kerstboompje om grondhoogte. Een walhalla voor honden. Bij elke boom gaat de poot omhoog en wordt een boodschap achtergelaten voor andere viervoeters.
In de vroege ochtend fiets ik daar met Merle. Ook zij wil langdurig snuffelen bij elke boom. En zelfs als teef de achterpoot omhoog gooien. "Doorlopen jij"roep ik dan elke keer. De kerstversiering maakt, dat mijn ronde langer duurt.
 Waar ik ook rekening mee moet houden, zijn de boodschappen. Wij eten niet uitgebreid met de feestdagen. Maar toch wel met lekkere dingetjes. Helaas bezorgt de internet-boer niet tussen kerst en de jaarwisseling. Ook de kaaskraam is er niet. Dus moet ik sommige levensmiddelen van te voren inslaan. En voor de rest naar de winkel. Maar ik heb zo'n hekel aan die koop- en vreetgekte in de supermarkten. Ik zoek een stil moment uit.

lichtjes

Vorige week verschenen steeds meer lichtjes in de straten. Mensen hebben heel verschillende buiten kerstversieringen. Het heeft voor mij een groot voordeel. Meer licht, als ik in het donker de hond uitlaat.
Wat ik elke ochtend weer mooi vind, is de dorpskerstboom. Ik fiets de hoek om en in alle stilte staat daar een grote boom met zijn lichtjes te stralen. Het feit, dat er bijna geen mens op straat  geeft me de suggestie, dat die boom er voor mij staat. Er verschijnt vanzelf een glimlach dan.
Zelf hebben we wel een grote spar in de voortuin. Ik doe er geen lichtjes in. De gordijnen zijn dicht, als het donker wordt, dus zien we niets van die versiering. Bovendien let ik op het elektrisch verbruik en dan tellen ook de kleintjes.
Binnen gaan wel de lichtjes aan en bovendien elke ochtend vroeg een kaarsje. Hond in de ene stoel, ik in de andere. Lekker ontbijten, een moment voor mezelf.

geurtjes

Vrijwel elke avond brandt een klein half uurtje de lampe Berger. Vanwege de geur van stoofpotten of wintergroenten, vooral spruitjes(brrr…). Ook als overdag de natte hond te ruiken is, werk ik het luchtje weg.
Ik ben blij, dat een paar jaar geleden een buurvrouw me over deze manier van echt geuren laten verdwijnen vertelde. Zij heeft vier honden en drie katten en je ruikt ze niet.
Toen vonden we ook nog in een Franse kringloopwinkel een oud reservoir en een lont met steentje. Samen een euro. De nieuwe kapjes waren het duurste onderdeel.
De lekkerste geur vind ik caresse de coton. Alsof er een stapeltje schoon wasgoed, net van de lijn naast je ligt. Ik gebruik maar zo'n 10% geurolie, de rest is neutrale brandstof. Voor mijn goed ruikende neus net genoeg.
Het vullen van het reservoir is een precies werkje. Ik wachtte er mee tot na het eten. Anders ruik je nog de vage parfumgeur via de vingers aan je voedsel. Voorlopig kan ik weer vooruit en wil ik best voor mijn man morgen nog een keer spruitjes klaarmaken.

juffrouw P.

Het verder lezen in het boek over oude psychologische visies was een regelmatig "Oh ja". De ene na de andere herinnering borrelde boven. Dat er zoveel kennis in het geheugen zit, verbazingwekkend.
Natuurlijk kwamen de beelden en woorden van juffrouw P. boven. Een schat van een mens, waarbij ik vier jaar lang de lessen psychologie volgde. Haar vermogen om droge stof boeiend te brengen zorgde dat psychologie mijn lievelingsvak werd.
In de jaren '60 was een HBO-opleiding een schools gebeuren, waar studenten, soms al volwassen vaak neerbuigend als kinderen behandeld werden.(en zich als reactie ook kinderlijk gingen gedragen). Zo niet door juffrouw P. Zij was respectvol en verwachtte dat ook terug.
Ooit had ik een aanvaring met haar. Er was maar één weekend ijs, daarna zou het dooien. De lessen waren ook op zaterdagochtend. Ik spijbelde en vertrok naar de Briel om nog één dag te schaatsen. De maandag daarna kwam de vraag "Was je ziek zaterdag?" Ik vertelde eerlijk, dat ik geschaatst had.Vind je het niet vervelend nu meer tijd kwijt te zijn aan straf?" vroeg juffrouw P. "Nee, want nu dooit het" was mijn logica. We konden er samen om lachen.
Toen ik eenmaal zelf lesgaf, merkte ik, hoeveel haar voorbeeld voor mijn lesgeven en omgaan met leerlingen had betekend. Wat was zij een fijn mens.
Als ik eerdaags mijn vriendin uit Suriname bel, gaan we heerlijk herinneringen ophalen aan die tijd met en de lessen van  juffrouw P.

verleden

De buur-sint bracht een leuk boekje . "tussen Freud en prozac". Over theorieën en behandelingen van vroeger,die toen als revolutionair gezien werden in de geestelijke gezondheidszorg. Maar die nu verdwenen zijn.
Wat een herkenning. Er werden psychiaters met hun visie, bepaalde boeken en films genoemd, die allemaal bekend waren voor me.
Ineens drong het tot me door, dat niet alleen die visies oud waren, maar ik ook. 55 jaar geleden leerde ik over Freud, Jung en Adler. Leerde hun gedachten over de mens en zijn ziektebeelden uit mijn hoofd. Want voor een 17/18 jarige was dat lesstof, waar ik de werkelijke diepte niet van begreep.
Waar is de tijd gebleven, dat er een prachtige serie over Jung op de tv was. Wij hadden toen net een videorecorder. Ik nam alles op. Ook de biofeedback kan ik me nog goed herinneren. Ooit ontwierp Deepak Chopra een computerspel, dat met gedachtengolven te spelen was. Helaas het was zo duur, dat ik het me niet kon veroorloven.
Ik ben nog maar op de helft van het boekje. En verheug me er op het uit te lezen.