nadenkertje

Nu de bieb gesloten is, deed ik mezelf een boeiend boek cadeau. Over het leven en vooral het stoicijns gedachtengoed van Marcus Aurelius. Wat was het leerzaam. Hij had zó een tedtalk kunnen houden of een YouTube kanaal beginnen , als hij in deze tijd geleefd had.
Vooral de aanwijzingen hoe te leven passen ook in deze tijd. Zijn gedachten over de dingen waar je wel of niet invloed op hebt en hoe daar mee om te gaan,heb ik al lang als richtlijn.
Waar ik over na moest denken, was de gewoonte van de stoïcijnen, om al van te voren te overdenken wat er in een bepaalde situatie"mis"zou kunnen gaan. En daar al vast rekening mee te houden of oplossingen te bedenken. En dan zonder paniekgevoel, nee juist heel rationeel.
Mij lukt dat nu niet. Denk ik zoiets, dan valt dat onder de categorie "de mens lijdt het meest....".Ook al ben ik verstandelijk bezig. Tot nu toe houd ik me maar bezig met het nu. En ga over dit concept nog meer lezen. Misschien kijk ik er dan op een andere manier tegenaan.

geur

In het voorjaar kan het zo lekker ruiken buiten. De afgelopen weken waren het de seringen en later de meidoorn. Dat was een bijna overweldigende lucht. Zeker als ik aan de dijk liep.Nu kan ik onder mijn mijmerboom zitten in de geur van fluitenkruid en bieslook. Een wonderlijk mengsel. Van de bieslook krijg ik altijd zin ,om een salade te maken. Alleen,ik pluk ze niet daar.
Nu staan de vlieren te pronken met hun witte schermen. In de vroege ochtend fiets ik door de straat waar rijen "jonkies"van onze vlier staan. Heerlijk, om daar diep adem te halen. Maar ook in eigen tuin ruikt ik de vlier zodra ik de deur uit stap.

 

Vroeger maakte ik wel eens vlierbloesemlimonade. Helaas daar moet zoveel suiker in. Nu probeer ik gewoon vlierbloesemwater. Een scherm een tijd in een glas water. Zeven en wat citroensap er bij. Een heerlijke dorstlesser.De vlierbloesempannenkoekjes zijn nog in de planning.

troep

Nu de strandtenten nog gesloten zijn, ligt er meer troep op strand. Iemand op het terras laat daar zijn bakjes achter. Heb je iets lekkers afgehaald, dan doet lang niet iedereen de kartonnen en plastic resten in een vuilnisbak. Ik zag een foto van een stuk strand hier. Alsof er afvalbakken waren omgekiept.
Zo is ook te merken, dat er meer fietsers of wandelaars even pauze houden op het bankje bij de brug. Daar stond jaren lang een grote afvalbak. In de herfst is die weggehaald. Lang niet iedereen stopt zijn afval terug in de fietstas. Het is er af en toe een grote bende met blikjes, papier,  plastic bakjes, zelfs pizzadozen. Gelukkig nog geen gebroken glas, dat is gevaarlijk voor hondenpootjes.
Vanochtend was het meeste afval weer netjes opgeruimd door de gemeente. Al eerder dacht ik er aan. Ik zal eens een mailtje sturen of de grote afvalbak weer teug geplaatst kan worden. Dat maakt het voor de nette recreanten gemakkelijker om hun vuil ook echt op te ruimen.
Voor mij ook een voordeel. Merle laat een enkele keer een flinke hoop achter op de kade. Ik moet dan een eindje fietsen met mijn poepzakje voor een afvalbak.
Ben benieuwd, wat ik voor antwoord krijg.

bang

Ja ik ben bang. Voor een overijverige gezagsdrager, die een boete uitdeelt. Zonde van het geld. En dat voor een overtreding, waar niet de hele medische wereld de noodzaak van inziet. Maar ja, we leven in een corona-dictatuur, dus de burger moet gehoorzamen.
Zo ging ik vanochtend naar de kapper. Heel klantvriendelijk stonden er twee stoeltjes buiten. Om te wachten. Het lieve meisje,dat me knipte had zich al die weken aan de regels gehouden en was binnen gebleven. Nu mochten ze kappen en ze was zo blij weer mensen te spreken Maar alle handelingen verliepen zo 1,5 m.-proof, dat het voor mij eng aanvoelde. Uit respect voor die ander speel ik het spel dan ernstig mee.
De kapster vertelde, dat haar ouders in de moestuin boa-controle kregen. Of er niet te veel mensen op dat stukje grond waren. Ik denk dan aan alle wandelingen aan de dijk met de honden-mensen. Niet te dicht op elkaar, maar niet verkrampt. Toch maar op gaan letten op lichtblauwe jasjes. Want hier is ook een training op het strand uitgelopen op fikse geldboetes.
Bah,in wat voor wereld gaan we leven. Dit ken ik uit films en boeken van de DDR of nu met de gezichtsherkenning in China. Druk als regering op het doodsangst-knopje van de mensen en je neemt hen hun leven af.

voorjaarsgasten

Nu het weer mooi is, krijgen we de vaste mee-eters in de tuin. De kauw zit in het kooitje te wachten op wat zaad. Moeder merel zit zelfs in de vensterbank naar binnen te kijken. Om aan de geven, dat haar kroost hongerig is. De duif broedt op het wasrek.
Omdat de buurpup onze tuin als toilet gebruikte, kunnen hij en het andere hondje alleen nog via een kleine opening  een brokje krijgen. Op vaste tijden klinkt een bepaalde blaf en staat meneertje te wachten. Merle komt me zelfs halen, als ze het hoort.
En de vaste huurder van de voortuin is Arnold de overbuurkater. Ook hij wil af en toe iets eten.
Soms moet ik even nadenken "Hebben ze allemaal iets gehad?" Maar het gewoon leuk,ik kan met plezier naar dat dierenspul kijken.

 

opnieuw gebruiken

Lang geleden kocht ik een zilveren Atlantis-ring. Mooi en geschikt voor mijn worstvingertjes. Helaas de ring werd te klein in de warme zomermaanden en ik droeg hem niet meer.
Af en toe zegt mijn man wel eens "wat wil je als cadeautje hebben?". Ik dacht aan een simpel "zomer-ringetje"verstelbaar. Zodat ik met de koude tijd de Atlantisring weer kon dragen. Toch ben ik gehecht aan die oude ring.
Met vereende krachten, schuurpapier en één of ander apparaatje kreeg mijn man de ring wijder. Hij past nu prima. Dit opnieuw gebruiken vind ik een veel waardevoller cadeautje.

lange lijst

Deze week kwam een wat somber whatsappje van mijn vriendin uit Suriname. Gisteren belde ik meteen,want dat ken ik niet van haar. Inderdaad ze had het gevoel, dat haar plezier in het leven wegsiepelde.
We probeerden de oorzaken op te sporen. En hadden een goed en ook voor mij leerzaam gesprek over ouder worden. Ik herkende veel in haar verhaal. Het leven lijkt een lijst te hebben met situaties, die allemaal op zijn tijd aanvaard moeten worden.
Ruth maakte al langer mee,dat mensen uit haar leven verdwenen. Door overlijden,zoals een goed jaar geleden haar man. Maar ook door dementie,nu spelend bij een vriendin. Ook zijn er steeds meer activiteiten die gaan minderen of stoppen door lichamelijke achteruitgang. Ze verzorgde twee jaar haar man na een herseninfarct en ik had bewondering voor haar vermogen het leven te nemen zoals het kwam.
Het aantal kleine "dat gaat niet meer dingen"groeit gestaag. Maar nu door de lockdown kwam er ook nog bij, dat ze helemaal niet naar haar geliefde "boitie"kan en gevangen is in een kleine woonruimte  in de tuin van het grote huis van haar kinderen.
Ze probeert in de tuin groenten te kweken. Want door de streken van de centrale bank is ze al haar spaargeld kwijt. Op haar oude dag opnieuw arm.
Zo was de lijst te lang geworden en kostte het steeds meer moeite om de "kleine goede dingen"te zien. Ik kan het me voorstellen.
Een uur na ons telefoontje kwam een whatsappje "Ik heb alle schilderspullen klaargelegd en ga morgen met een nieuw doek beginnen" Als het bij hun ochtend is , zal ik vragen of het mooi wordt.
Mijn vriendin uit de polder is zaterdag overleden. Ik zit regelmatig naar haar Boeddhabeeld te kijken. En word er vredig van.Dat had ik nodig gisterenmiddag