geduld

Helaas ik moet geduld hebben. Vanochtend was ik bij de opticien. Zij kreeg de meting van mijn laatst geopereerde oog niet goed. Het is nog niet stabiel. Ik moet nog twee weken geduld hebben en maak er voor alle zekerheid 3 weken van.
Dat valt tegen . Ik kan zo'n zin hebben in lezen. Of naar een detective van het hele rijtje dat ik opgenomen heb,  kijken. Maar dat wordt dan wel eind mei.
Waar ik ook bewust ongeduldig was, is bij de aanschaf van tomatenplanten. Ik ging gisteren met de buurvrouw mee naar een kweker. En kocht wat kruiden en tomaten. Die zet ik gewoon elke avond in de schuur tot de ijsheiligen voorbij zijn. Want anders moet ik nog een keer op pad voor plantjes.
Nummer drie van de geduld top is wachten op de mevrouw, die in de tuin zou helpen. Ze heeft steeds problemen en kan dan niet komen. Als het nog lang duurt kan ik beter op zoek gaan naar iemand ander. Want onkruid heeft geen geduld,dat groeit gewoon.

onbehagen

"Daar moet je eens naar kijken "zei mijn man. Hij bedoelde het programma "onbehagen". Waar een columnist de veranderingen in maatschappij, politiek en idealen bespreekt. Heel boeiend. Met de meeste gedachten was ik het wel eens. Alleen was het onbehagen wel somber en besmettelijk. Ik moest het afschudden na het kijken.
Een ander programma over de verschillen tussen vroeger en nu ademt een heel andere sfeer. Bij " kasboekje van Nederland" keek ik glimlachend en met herkenning naar de filmpjes uit de jaren '50 en later. Wat is er veel veranderd en verbeterd.
Het is van alle tijden, dat oudere mensen lang niet alle nieuwe ontwikkelingen omarmen. Ik merk bij mezelf, dat ik bepaald gedrag van "de jeugd van tegenwoordig" niet snap. Vooral de beweegreden en de achterliggende gevoelens niet. Het lijkt me niet altijd gemakkelijk, om nu jong te zijn terwijl er zoveel aan prikkels en verleidingen op je af komt.
Maar ondanks de vraagtekens, die ik soms heb, blijft alles wat er gebeurt en het gedrag van mensen boeien.

verwend

Vanochtend kwam er een berichtje, dat mijn trouwe hulp ziek was. Misschien ernstig. Allereerst heel vervelend voor haar. Maar ik merkte, hoe ik verwend was de laatste tijd. Tijd en energie kunnen steken in echt leuke dingen. En alleen maar wat oppervlakkig het huis schoonhouden tussendoor.
Dus heb ik de grote beurt in stukjes gehakt, om elke dag weer iets te doen. Alles is zo brandschoon de laatste tijd, ik kan sommige klussen best uitstellen.
Helaas belde ook de tuin-mevrouw, dat ze deze week nog niet kon. Ik had net gisteren zelf wat gesnoeid. Dat moest nog klein geknipt en opgeruimd worden. Gelukkig deed mijn man dat. Een enkel teiltje met groente is gezaaid en staat in het zonnetje om later lekkers te geven.
Ik zie wel, hoe het allemaal loopt. Vooral voor de zieke zelf. We zitten tenslotte nog niet tussen de spinnenwebben. Op naar de zomer.

de mijmerboom

Half december begon de grote kap aan de dijk bij het kanaal. Zware voertuigen met rupsbanden woelden alle gras om en maakten diepe geulen. Omdat het ook veel regende in die tijd , was het een grote glibberige modderbende. Ik ging er niet meer wandelen.
De laatste weken kon je wel weer bovenop lopen. Daar was de grond zo ongelijk, dat ik het nu met mijn slechte zicht niet aandurfde. Maar gisteren zei de buurvrouw, dat er beneden aan het water  weer redelijk te lopen viel.
Na vier maanden wandelde ik weer op mijn favoriete plek. Ik was benieuwd of "mijn mijmerboom" er nog stond. Ja hoor, die was niet gekapt. Daar was ik gewoon blij om.
Wat kan er dan een band zijn met een stukje natuur. Ik zat onder de mijmerboom te genieten. Het voelde gewoon als thuiskomen. Het gras met nu de geur van bieslook. Het water. de bomen. En een hond,die ongestoord kan scharrelen.Vanmiddag weer, heerlijk.

selectie

In de tuin vindt een selectie plaats onder de jonge vogels. Zaterdag vond ik de verenresten en een pootje van een vogeltje en gaf er de honden de schuld van. Ik lette er op, dat Merle geen spijsverteringsproblemen kreeg.
Vanochtend lagen er weer verspreide veertjes. Ik begin te vermoeden, dat het of de kauwen zijn of het eksterpaar, dat af en toe langs komt. Het is de natuur en zo blijven alleen de sterke en snelle vogels over. Ik moet alleen opruimen.
Als straks de jonge merels uit het nest zijn, moet ik oppassen. Want alleen al uit belangstelling zou Merle ze doodrukken met die grote snuit. Wat Kyra doet bij zo'n fladderend gevalletje, weet ik niet . Misschien is het boffen en komen ze aan de kant van de hond-loze buren terecht.
Gelukkig zijn er zoveel nesten, dat er nog genoeg nieuwe vogels overblijven.

jachthond

Vanochtend was ik vroeg wakker. Op zaterdag is er vrijwel geen verkeer. Ik besloot om met Merle te fietsen langs het water. Dat heb ik bijna 3 mnd niet gedaan.
Inderdaad ik kwam één wandelaar tegen. Maar waar ik niet op rekende waren de dieren. Eerst maakte Merle de grootste muizensprongen door het hoge gras. Helemaal opgewonden. Daar moet iets gelopen hebben.
Maar een eind verder zat ze achter een konijntje aan. Ik heb staan roepen. Want ik zie nu in de verte de hond niet meer. Op de terugweg liet ik haar maar naast de fiets lopen, na eerst flink gefoeterd te hebben.
Morgen probeer ik het weer. Maar nu als een gewaarschuwd "baasje". Dreigt ze er vandoor te gaan, dan volgt er ogenblikkelijk een bevel. De hond had wel een leuke een ronde volgens haar natuur gehad.

afgerond

Vanochtend gingen we voor de laatste controle naar de oogarts. Het zicht in de verte is heel goed. De flikkeringen en lichtstraal moeten verdwijnen bij een bril met cilinder. Nu is dat niet mijn grootste zorg.
Nee,dat is het langdurig kunnen lezen met goed zichtbare letters op een rustige ondergrond. Want wat mis ik mijn boeken. Over twee weken kan ik naar de opticien. Ik heb een brilvoorschrift meegekregen en zij moeten uitvogelen, hoeveel het leesgedeelte moet zijn. Ik maak een afspraak en vraag of ze ruim de tijd willen nemen. Het gaat tenslotte om mijn liefste hobby.
Ik bedenk nu al, wat ik allemaal wil gaan lezen. "Het komt  goed met het lezen" zei de oogarts. Dat geloof ik pas helemaal, als ik over een week of vier mijn eerste boek uitlees en dichtklap.