Volgers

Volgers

zondag 30 december 2018

terugkieke





Regelmatig hoor en lees ik, dat mensen terugkijken op het afgelopen jaar. Ik probeerde het ook, maar dat lukte niet zo goed. Ik merkte, dat ik gewoon in het nu leef en dat wat gebeurde is weggezakt. Ik krijg er ook weinig gevoel bij.
Natuurlijk waren er goede gesprekken, leuke uitjes. fijne wandelingen. Was ik een deel van de zomer een zombie door slecht slapen. Maar dat is geweest allemaal. Het omgekeerde heb ik ook. Weinig goede voornemens, me niet druk maken over wat ik denk, dat komt. Het enige goede voornemen is nog wat schaven aan mijn geduld. Dat is al toegenomen, maar meer is wel prettig.
Ik wens ieder voor het komend jaar de "gereedschappen" om dat wat komt te omarmen.

vrijdag 28 december 2018

goede buur





Mijn man had lekkage in de auto. Hij is naar het weekendhuisje van zijn broer gegaan. Daar kan hij sleutelen en alles laten liggen tijdens een koffie-of nadenkpauze.
Toen belde gisteren een vriendin. Haar man werd plotseling opgenomen in het ziekenhuis. Of ik voor de smurf kon zorgen. Natuurlijk doe ik dat. Alleen voor Merle is het moeilijk. Die doet nu kleine traag lopende rondes.
Dan is er de buurvrouw "Oh ik ben vrij en neem Merle wel mee". Het was een wandeling van een uur. Heerlijk,de hond was alle energie kwijt en liep later heel rustig en al wachtend mee op de wandeling met die trage smurf.
Net gaat de telefoon. Het baasje van de smurf is onverwacht overleden vanochtend. Dat wordt een zware tijd voor mijn vriendin. Ik zal haar man ook missen. Als ik naar ons schuurtje kijk, denk ik altijd aan die vriend. Dat heeft hij voor ons gebouwd. Een mooie herinnering.

donderdag 27 december 2018

categorie 1





Vuurwerk uit de categorie 1 mag het hele jaar verkocht en afgestoken worden. Onderzoek naar decibellen toont, dat sommige "leuke dingetjes" even veel geluid maken als zwaarder vuurwerk. Door die "lol"werd ik heel nijdig gisterenavond.
Er waren al zeker tien zware knallen geweest gisterenavond. Merle liep bang rond. Ik had haar gelukkig net een half diazepammetje gegeven. Want daar begon het te knetteren in de tuin naast ons. De buurjongen, een vent van dertig ,stak gezellig vuurwerk af met zijn jonge neefjes.
Ineens werd ik woedend. Gooide de deur open en riep:"stelletje aso's, het is nog geen oudjaar". Waarop de buurjongen zei, dat het maar categorie 1 was. Ik antwoordde, dat ik wist dat het toegestaan was. Hetgeen niet betekende, dat je geen rekening hoefde te houden met de vele honden in de buurt.
Ik snap de buurvrouw, de oma niet. Maar het buurmeisje, de moeder kocht en gaf het vuurwerk aan haar nog jonge kinderen. Wat geef je dan voor voorbeeld? En de buurjongen had 15 jaar geleden een plan bedacht om onze vorige, zeer bange hond van zijn vuurwerkangst af te helpen. Is hij wel veranderd.
De kleinkinderen blijven nog een nacht logeren. Ik hoop, dat hun vuurwerk nu op is. Van mij mag er een algeheel verbod op alles, dat knalt komen.

dinsdag 25 december 2018

kerstmis





In de vroege ochtendstilte reed ik langs de grote kerstboom. En dacht aan de kerstvieringen van de zondagschool uit mijn jeugd. Dat was voor een jong kind betoverend.
Het kleine kerkje was versierd. Naast de preekstoel stond een grote kerstboom. Er brandden zelfs echte kaarsjes in de boom en op de kerkbanken. Brandgevaarlijk eigenlijk.
Ik herinner me nog een viering ingeklemd tussen mijn oma en haar zus. Lekker warm en ik kreeg van twee kanten pepermuntjes toegestopt. Het hoogtepunt van het feest was "het verhaal". Een meneer kon geweldig vertellen en had elk jaar weer een ander kerstverhaal. Eigenlijk wat nu de kerstfilms zijn.
Het kerkje had een mooi orgel. Het zingen van de grote groep mensen klonk prachtig en gaf een gevoel van saamhorigheid. Als een bijzonder cadeau kreeg elk kind aan het einde van de dienst een mandarijn. Een vrucht die bij ons zelden gekocht werd.
Dan stapte je de kerkdeur uit de donkere straat in. Ik herinner me nog een keer, dat er een klein laagje sneeuw gevallen was. Wat was er toch veel om je over te verwonderen op die leeftijd. Dat moeten we nu ook niet vergeten.
Iedereen goede kerstdagen gewenst. Gevierd op eigen wijze.

zondag 23 december 2018

traditie





 Eind jaren '60 leerde ik bij mijn schoonfamilie de traditie van een goed gevuld rozijnen brood met de feestdagen kennen. Mijn schoonmoeder maakte ze, ook een lekker witbrood.. Met dat heerlijke brood begon voor mij de lol in het zelf brood bakken. Ik kreeg het recept en de aanwijzingen van ma. En maakte af en toe een broodje.
Pas 25 jaar later kochten we een broodbakmachine. Die maakte het werk gemakkelijker. Maar toch vond ik de in de oven afgebakken broden het lekkerst.
Toen mijn schoonmoeder geen kerstbroden meer kon bakken, nam ik het over. Soms ook voor zwager en schoonzus, maar in ieder geval voor ons zelf. Mijn man smult er van."Het brood van ma"zegt hij dan.
Een aantal jaren geleden kwam de gewoonte ook een rozijnenbrood voor de buren te maken. Van hun krijgen we op oudejaarsavond de oliebollen. Vandaar, dat ik vanochtend al vroeg bezig was. Het deeg in de machine, zelf de rozijnen en sucade er door rollen , rijzen op de kachel en afbakken in de oven. De keuken geurt naar brood.
Het eerste sneetje is geproefd. Nu matigen om met de kerstdagen ook nog iets over te hebben.

vrijdag 21 december 2018

licht





Vandaag is het de kortste dag. Daar heeft mijn man het al dagen over. Hij verlangt echt naar het lichter worden van de dagen. Ik heb dat veel minder.
Maar om midwinter te vieren eten we vanavond extra lekker. En hebben we bij de lunch de tiramisu voor vanavond al opgesmikkeld. Ik kan me wel voorstellen, dat het in de tijd voor elektrisch licht echt een omkeerpunt was. als de dagen langzaam weer gingen lengen.
Ik kan me nog herinneringen, dat we in februari schaatsten. Dan kon je al tot half zes op het ijs blijven. Ook nu is al snel het namiddagrondje met Merle geen donkere bedoening meer. Alleen duurt het nog maanden, voor ik in de vroege ochtend weer zonder verlichting kan fietsen.
Ik ga straks eten maken. De kaarsjes op tafel en stilstaan bij de terugkeer van het licht.

woensdag 19 december 2018

voorlezen





Weer was ik gisteren de enige met yoga. Met als voordeel, dat de lerares de oefeningen speciaal voor mij uitzocht. Rug,ogen,alles kreeg aandacht.
Bij de ontspanning werd er deze keer voorgelezen. Een verhaal, passend bij de kerstgedachte.
Het was heel apart. Heerlijk liggend op mijn kleedje in een schemerige ruimte hoorde ik het verhaal van de kleine ziel aan. Het had iets veiligs en vertrouwds. Net als het voorlezen in mijn kindertijd.
De gedachte achter het verhaal en soms ook de humor kwamen me bekend voor. Later hoorde ik, dat het  een  kinderboek van Neale Walsch was. In de tijd, dat ik zijn boeken las, was ik altijd benieuw, hoe hij voor kinderen schreef. Nu weet ik het,heel leuk.
Helemaal ontspannen ging ik naar huis. In mijn tas twee gelukskoekjes, ook eentje voor mijn man. Ook dat was weer zo'n aardige attentie.

maandag 17 december 2018

het Brieltje





We gingen weer een keer thee drinken bij mijn oude tantetje. Dat is altijd een duik in het verleden. Zij praat daar veel over en ik ken de meeste mensen uit haar verhalen wel. Ze heeft een geweldig lange termijn geheugen.
Daardoor viel het me op, dat ze niet meer wist, dat ik begin jaren '90 een paar keer per jaar bij haar en mijn oom logeerde. Toen mijn ouders niet meer leefden ,was de kring ooms en tantes rondom hen bang, dat ze me nooit meer zouden zien. Ik probeerde elk jaar een paar keer naar den Briel te gaan. De vaste groep ooms en tantes bezoeken.
Eerst sliep ik jaren bij een zus van mijn moeder. Maar die raakte dement en dat ging niet meer. Daarna was de broer van mijn vader en zijn vrouw (het bewuste tantetje)mijn logeeradres.
De Ă©Ă©n na de ander  van de groep overleed. Uiteindelijk bleef alleen dat ene tantetje over. Helaas kon ik door ziekte niet meer gaan logeren daar. Mijn zus nam dat over. Tantes financiĂ«le zaken worden door mijn broer verzorgd. En mijn man en ik gaan af en toe nog even op de thee. Het zal vreemd zijn, als die laatste schakel met mijn vroege verleden er niet meer is.

zaterdag 15 december 2018

gemak





Minstens 20 jaar heb ik een kleine, eenvoudige keukenmachine. Steeds meer liep ik tegen handelingen aan, die er niet op zaten. Dus moest ik noten kleinmaken in een plastic zak met een deegroller. Bananen prakken met een vork. Geen havermeel of notenmeel maken.
Het receptenboek van Juglen Zwaan haalde me over de streep. Regelmatig las ik "doe dit in de keukenmachine en voeg dat toe". Het leek me gemakkelijker dan dat handwerk. Dus kocht ik een kleine keukenmachine met veel meer mogelijkheden. Zelfs mijn oude blender en citruspers kan ik nu naar de kringloop brengen.
Vanochtend probeerde ik een bananen/notenbrood. Wat ging dat gemakkelijk allemaal. Plus een luchtiger deeg door die krachtige motor. Ik denk, dat ik veel plezier van de aankoop ga krijgen.

donderdag 13 december 2018

doorlopen!





De hoofdstraat van ons dorp heeft als kerstversiering aan elke lantaarnpaal een klein kerstboompje om grondhoogte. Een walhalla voor honden. Bij elke boom gaat de poot omhoog en wordt een boodschap achtergelaten voor andere viervoeters.
In de vroege ochtend fiets ik daar met Merle. Ook zij wil langdurig snuffelen bij elke boom. En zelfs als teef de achterpoot omhoog gooien. "Doorlopen jij"roep ik dan elke keer. De kerstversiering maakt, dat mijn ronde langer duurt.
 Waar ik ook rekening mee moet houden, zijn de boodschappen. Wij eten niet uitgebreid met de feestdagen. Maar toch wel met lekkere dingetjes. Helaas bezorgt de internet-boer niet tussen kerst en de jaarwisseling. Ook de kaaskraam is er niet. Dus moet ik sommige levensmiddelen van te voren inslaan. En voor de rest naar de winkel. Maar ik heb zo'n hekel aan die koop- en vreetgekte in de supermarkten. Ik zoek een stil moment uit.

dinsdag 11 december 2018

lichtjes





Vorige week verschenen steeds meer lichtjes in de straten. Mensen hebben heel verschillende buiten kerstversieringen. Het heeft voor mij een groot voordeel. Meer licht, als ik in het donker de hond uitlaat.
Wat ik elke ochtend weer mooi vind, is de dorpskerstboom. Ik fiets de hoek om en in alle stilte staat daar een grote boom met zijn lichtjes te stralen. Het feit, dat er bijna geen mens op straat  geeft me de suggestie, dat die boom er voor mij staat. Er verschijnt vanzelf een glimlach dan.
Zelf hebben we wel een grote spar in de voortuin. Ik doe er geen lichtjes in. De gordijnen zijn dicht, als het donker wordt, dus zien we niets van die versiering. Bovendien let ik op het elektrisch verbruik en dan tellen ook de kleintjes.
Binnen gaan wel de lichtjes aan en bovendien elke ochtend vroeg een kaarsje. Hond in de ene stoel, ik in de andere. Lekker ontbijten, een moment voor mezelf.

zaterdag 8 december 2018

geurtjes





Vrijwel elke avond brandt een klein half uurtje de lampe Berger. Vanwege de geur van stoofpotten of wintergroenten, vooral spruitjes(brrr…). Ook als overdag de natte hond te ruiken is, werk ik het luchtje weg.
Ik ben blij, dat een paar jaar geleden een buurvrouw me over deze manier van echt geuren laten verdwijnen vertelde. Zij heeft vier honden en drie katten en je ruikt ze niet.
Toen vonden we ook nog in een Franse kringloopwinkel een oud reservoir en een lont met steentje. Samen een euro. De nieuwe kapjes waren het duurste onderdeel.
De lekkerste geur vind ik caresse de coton. Alsof er een stapeltje schoon wasgoed, net van de lijn naast je ligt. Ik gebruik maar zo'n 10% geurolie, de rest is neutrale brandstof. Voor mijn goed ruikende neus net genoeg.
Het vullen van het reservoir is een precies werkje. Ik wachtte er mee tot na het eten. Anders ruik je nog de vage parfumgeur via de vingers aan je voedsel. Voorlopig kan ik weer vooruit en wil ik best voor mijn man morgen nog een keer spruitjes klaarmaken.

vrijdag 7 december 2018

juffrouw P.

Het verder lezen in het boek over oude psychologische visies was een regelmatig "Oh ja". De ene na de andere herinnering borrelde boven. Dat er zoveel kennis in het geheugen zit, verbazingwekkend.
Natuurlijk kwamen de beelden en woorden van juffrouw P. boven. Een schat van een mens, waarbij ik vier jaar lang de lessen psychologie volgde. Haar vermogen om droge stof boeiend te brengen zorgde dat psychologie mijn lievelingsvak werd.
In de jaren '60 was een HBO-opleiding een schools gebeuren, waar studenten, soms al volwassen vaak neerbuigend als kinderen behandeld werden.(en zich als reactie ook kinderlijk gingen gedragen). Zo niet door juffrouw P. Zij was respectvol en verwachtte dat ook terug.
Ooit had ik een aanvaring met haar. Er was maar Ă©Ă©n weekend ijs, daarna zou het dooien. De lessen waren ook op zaterdagochtend. Ik spijbelde en vertrok naar de Briel om nog Ă©Ă©n dag te schaatsen. De maandag daarna kwam de vraag "Was je ziek zaterdag?" Ik vertelde eerlijk, dat ik geschaatst had.Vind je het niet vervelend nu meer tijd kwijt te zijn aan straf?" vroeg juffrouw P. "Nee, want nu dooit het" was mijn logica. We konden er samen om lachen.
Toen ik eenmaal zelf lesgaf, merkte ik, hoeveel haar voorbeeld voor mijn lesgeven en omgaan met leerlingen had betekend. Wat was zij een fijn mens.
Als ik eerdaags mijn vriendin uit Suriname bel, gaan we heerlijk herinneringen ophalen aan die tijd met en de lessen van  juffrouw P.



donderdag 6 december 2018

verleden





De buur-sint bracht een leuk boekje . "tussen Freud en prozac". Over theorieën en behandelingen van vroeger,die toen als revolutionair gezien werden in de geestelijke gezondheidszorg. Maar die nu verdwenen zijn.
Wat een herkenning. Er werden psychiaters met hun visie, bepaalde boeken en films genoemd, die allemaal bekend waren voor me.
Ineens drong het tot me door, dat niet alleen die visies oud waren, maar ik ook. 55 jaar geleden leerde ik over Freud, Jung en Adler. Leerde hun gedachten over de mens en zijn ziektebeelden uit mijn hoofd. Want voor een 17/18 jarige was dat lesstof, waar ik de werkelijke diepte niet van begreep.
Waar is de tijd gebleven, dat er een prachtige serie over Jung op de tv was. Wij hadden toen net een videorecorder. Ik nam alles op. Ook de biofeedback kan ik me nog goed herinneren. Ooit ontwierp Deepak Chopra een computerspel, dat met gedachtengolven te spelen was. Helaas het was zo duur, dat ik het me niet kon veroorloven.
Ik ben nog maar op de helft van het boekje. En verheug me er op het uit te lezen.

dinsdag 4 december 2018

Sinterklaas



Heel lang hebben we samen pakjesavond gevierd. Gewoon wat kleinigheden met plaagedichten. Maar op een bepaald moment waren er geen originele cadeautjes meer te bedenken. En stopten we er mee.
Helemaal laten om Sint te vieren lukt niet. Als hij in het dorp arriveert ligt er iets in de schoen. En morgen ook. Bovendien maak ik iets voor beide buren.
Vanochtend op yoga had de lerares voor iedereen een kleinigheidje als Sint-cadeautje. Echt leuk. Ook werd er al aangebeld en stond er een doosje op de stoep. Van de buur-Sint. Grappig, mijn buurvrouw weet, dat ik een recycle-freak ben. En gebruikt dan hetzelfde doosje, dat ik gaf met het cadeautje voor haar.
Om met het liedje te spreken. "Hij reed niet stilletjes ons huisje voorbij".

zondag 2 december 2018

smullen





Het duurde lang voor de bezorger mijn nieuwe boek afleverde. Maar dit weekend zat ik figuurlijk te smullen van "de receptenwijzer". Het letterlijke smullen volgt nog. Er zijn altijd weer nieuwe gerechten, om uit te proberen. Of oude bekende recepten kan ik opfrissen met een ander kruidenmengsel. Ook leer ik weer nieuwe feitjes.
Het is een mooi boek met foto's, die doen watertanden. En eindelijk eens iets in een grote letter, geschikt voor bejaarde ogen. Ik zal er nog wel vaker in neuzen.
 Er is een bijlage met een soort kaarten met gerechten gesorteerd naar koolhydraatrijk of met veel eiwitten of vet. Dat deel geef ik weg, daar heeft een ander dan plezier van. Het is tenslotte bijna 5 december.
Iedere keer denk ik "Ach ik heb kookboeken genoeg". Maar ik heb geen spijt, dat ik voor dit boek viel.

vrijdag 30 november 2018

rondje verleden





De buurvrouw zocht een eettafel. Ik ging met haar mee langs verschillende kringloopwinkels. Kon ik meteen kijken naar een jas met katoenen voering. Zij vond niets, ik ook niet.
Maar wat is een kringloopwinkel dan een reis door het verleden. Een olielamp, net als bij mijn grootmoeder. Een metalen kruik met zo'n wit gebreid kruikenzakje. In mijn kindertijd lag die in de winter in ons bed. Onze allereerste eettafel stond er. Zo ook een filmcamera, die ik in de jaren '70 had.
EĂ©n kringloopwinkel werd gerund door geordende mensen. Alles logisch gesorteerd, zodat je gemakkelijk vindt, wat je zoekt. Dat is prettig winkelen.
Toch verlang ik wel eens terug naar de kringloopwinkel vlak bij het dorp. Daar was iemand in dienst met oog voor etaleren. Een plezier om er rond te kijken. Je vergat gewoon, dat het allemaal gebruikte spullen waren.
Terwijl we weg liepen bij een heel grote kringloop, hadden we beiden de gedachte "Goed dat dit bijna allemaal hergebruikt wordt. Want weggooien is toch zonde".

woensdag 28 november 2018

door een blog

Vorige week schreef ik een blogje over lamswollen truien. Dat ik er de laatste jaren moeilijk eentje kon vinden. Een vriend las dit. En dacht aan een trui, die hij niet meer droeg en die zomaar in de kast lag. De trui was iets te klein.
Mijn vriendin kwam langs met de trui. Hij paste goed. Dus ben ik weer goed voorzien van lamswollen truien. Leuk,dat hij aan me dacht.







maandag 26 november 2018

oppassen





Het is al maanden geleden, dat we op de smurf pasten. Hij moest gewoon even wennen. Maar zijn eigen mandje is er. Bovendien zijn beide honden beginnend bejaard, dus dat is heel rustig.
Hij weet precies, dat Merle altijd na het eten iets krijgt. En komt er dan naast zitten, om op het hapje te wachten. Ik weet niet of hij thuis kefir krijgt, maar hij vindt het lekker.
Gelukkig liet mijn man Merle uit. Want de smurf is een braaf beestje. Alleen met uitlaten, moet ik hem trekken. Ik merk, dat ik dan wat geirriteerd raak.Zo van "hup, meelopen jij".
Maar nu is het hier diepe rust.

zaterdag 24 november 2018

Black Friday tegenvaller





Op warme winterdagen draag ik graag een dun lamswollen truitje. Maar ze beginnen te slijten, ze zijn meer dan 10 jaar oud. Zorgvuldig heb ik al gaatjes gerepareerd. Het wordt tijd voor een stel nieuwe truien.
Dat is  een probleem. Jaren geleden verkocht elke grote kledingzaak wel iets van wol voor een schappelijke prijs. Maar nu is het katoen of synthetisch. Ik had al een exemplaar in een kringloopwinkel gevonden.
Gisteren ging ik naar de stad. Ik besloot toch nog eens bij C&A te kijken. Ja, daar lagen zomaar wollen herentruien. Precies, wat ik zocht. Wel wat dunner van kwaliteit dan mijn oude voorraad.
Ik had het bord "Black Friday korting" gezien, maar niet goed gelezen. Wat blijkt, dat was alleen maar voor de dameskleding. Zijn heren niet op te jutten, om iets extra's te kopen?
Zonder korting was ik toch al blij. Eindelijk iets nieuws gewonden. En ik blijf kijken bij kringloopwinkels, om bij verdere slijtage al iets in de kast te hebben.

woensdag 21 november 2018

veranderde inzichten





Al 20 jaar is bekend, dat mijn cholesterolwaarden hoog zijn. Ooit ben ik onderzocht op familiair hoog cholesterol. Achteraf bleek, dat de apparatuur kapot was en de uitslag daardoor onbetrouwbaar.
Toen ik eenmaal het boekje "de cholesterolleugen" gelezen had, besloot ik die schrijver, een hartchirurg te geloven. En begon nooit aan de statines.
Waren zo'n zes jaar geleden de controle bezoekjes aan huisarts of praktijkondersteuner nog een constant verdedigen van mijn standpunt, nu is ook bij hen de mening aan het veranderen.
De mogelijkheid om rode gistrijst te proberen wordt verteld. Het "weinig kaas, vlees en vet" verhaal hoor ik niet meer. En het praatje is gewoon gezellig.
Gisteren was ik er weer. Ik baalde, want mijn steeds iets lager wordende waardes waren weer iets omhoog. Omdat ik geloof, dat stille ontstekingen een aanjager van cholesterol productie kunnen zijn, vroeg ik , hoe ik achter het bestaan van dat soort ontstekingen kon komen. Helaas, daar werd niet op gereageerd.
Het enige, wat ik kan doen, is nog meer heerlijk antioxidant rijke groenten en wat fruit eten.

maandag 19 november 2018

blijven leren





Dit weekend zat ik in mijn stoel bij de kachel te genieten van een nieuw boek. "Eet meer energie". Voor mijn gevoel was ik even terug naar mijn studietijd en leerde over een nieuw onderwerp n.l. de mitochondriĂ«n, de energiecentrales in de cellen. Ik had er eerder van gehoord, maar die kennis was oppervlakkig.
Ook deze schrijfster is een voorstander van gewoon gezonde vetten eten. Ik houd daar ook wel van. Maar zonder galblaas merk ik toch, dat ik het bij kleine beetjes tegelijk moet houden. Ik merk, dat ik over vet verteren zonder galblaas te weinig weet. Vooral wat er in het verdere  proces gebeurd,als de vetbolletjes misschien niet zo klein zijn als hoort.
Ik heb de schrijfster een mailtje gestuurd met die vraag. Ben benieuwd naar het antwoord.
Regelmatig kijk ik naar het YouTube kanaal van dr. Eric Berg. Die had er een item over. En vertelde zelfs,dat afvallen zonder galblaas en geconcentreerde gal moeilijker is. Ik begreep zijn verhaal niet helemaal.
Ik hoop op dat gebied weer nieuwe kennis op te doen

zaterdag 17 november 2018

pepernotenroute

Vanochtend reed ik door de polder in een sneeuwbui van herfstblad. Jammer, ik had mijn fototoestel niet bij me, het was zo mooi. Ik moest weer tijdig terug naar huis, want de Sint kwam in het dorp. En ik passeerde de kade.
Te midden van ouders met kinderen fietste ik voorzichtig over de brug. Het valt me op, dat er steeds meer kinderen verkleed gaan als zwarte Piet. Dat zag je vroeger niet. En die kinderen zijn zo enthousiast.Maar ik kon nog langs de afzetting.
Vanuit huis hoorde ik de stoomboot toeteren en later de kinderen zingen. Wat is het toch een heerlijk feest voor de kleintjes. De optocht ging door het dorp en ik koos andere straten om Merle uit te laten. Maar het laatste stukje was pepernotenroute. Gevallen en kapotte pepernoten op straat. De hond rukte van links naar rechts op het voetgangersdeel om te smikkelen. Maar er lagen minder resten dan vorig jaar.
Morgenochtend laat ik het van mogelijke gladheid afhangen ,of ik nog wel door stukken straat met pepernoten fiets. Niet plotseling remmen voor hond, die ineens uit de flank gaat.







woensdag 14 november 2018

privé les





De groep van de stoel-yoga is  klein. We zijn nog maar met drie mensen. Iedereen zoekt ijverig naar nieuwe mensen.
Gisteren was mijn vriendin ziek. De andere mevrouw was er ook niet. Dus kreeg ik privé les. Het was bijzonder. Ik vroeg naar oefeningen om de spieren in de onderrug te versterken.
Omdat ik nu alleen was, kon de lerares gewoon oefeningen doen op de mat. Eigenlijk is dat prettiger voor mij, dan een hele tijd in de stoel zitten of staan. Maar wat een onbekende spiertjes zitten er dan in dat lichaamsdeel. Af en toe schoot er een kramp in, die wel snel weg was.
Ik ben van plan een aantal van deze oefeningen ook op te nemen in mijn ochtend"riedel". Wie weet hoe soepel en sterk ik nog word.

dinsdag 13 november 2018

later

Andere jaren begonnen de vuurwerk knallen eind september. Dit jaar is het tot nu toe vrij rustig geweest. De laatste week is er ook op weekdagen af en toe een knal. Maar niet meer dat dagelijkse rondje van de rot(jes)gasten, die  vanaf hun fiets vuurwerk in de brandgangen gooien. Misschien is die groep dit soort "lol" ontgroeid. Hopen , dat ze geen jongere broertjes en zusjes hebben.
Gisterenavond reageerde Merle voor het eerst. Ze lag in haar eentje in de zitkamer en kwam na een knal naar de keuken gelopen. Veilig in de mand naast het vrouwtje. Ach ik heb nog een vol flesje Bach-rescue. Als het dagelijks knallen wordt, krijgt Merle haar druppeltjes. En gelukkig wil ze nog wel gewoon naar buiten.





zondag 11 november 2018

laatste keer





Het blauw van de lucht werd al iets lichter "Zou ik al langs het water kunnen fietsen? "vroeg ik me af. Ach het is rustig op zondag,de hond heeft verlichting en mijn koplamp een nieuwe batterij. Ik reed over knisperende blaadjes. Merle had er zin in en rende voor me uit.
Dan is het zo mooi en nog stil. De lucht steeds een tintje lichter. Helemaal alleen aan het water. Op het laatst kwamen we nog bekenden met honden tegen. Er wordt begroet en brokjes uitgewisseld. De mensen maken een praatje en ieder gaat haar weg. Dat was de laatste keer aan het water voorlopig. Pas in maart is het misschien weer licht genoeg.
Thuisgekomen kreeg Merle haar eten en kroop voldaan in de stoel. Ik bakte een paar pannenkoekjes. Samen zaten we bij de kachel te genieten van de zondagochtend stilte.

vrijdag 9 november 2018

mountainmen





Regelmatig kijk ik met plezier naar afleveringen van de serie mountainmen. De prachtige natuur. Maar ook het harde leven daar. Het is leerzaam te zien, hoe de mensen zich redden, welke vaardigheden ze hebben en hoe primitief ze soms wonen.
Wat leven we hier dan gemakkelijk. Als ik de kraan opendraai, komt er leidingwater uit. Geen schoon bergwater, waarvoor je eerst zelf een instalatie moet maken. Heb ik trek in een gehaktbal, dan komt die van een winkel. Ik hoefde niet eerst zelf een dier te schieten en te slachten.
Hoe mooi het sneeuwlandschap daar is, je huis warmen met hout is een hele klus. Ik hoef alleen maar de knop van het gas om te draaien en de kachel brandt.
Leerzaam vind ik de creativiteit, waarmee problemen worden opgelost. Een doe-het-zelfzaak is niet in de buurt en er worden soms ongewone oplossingen bedacht.
Jammer dat de vrouwen en hun werk onderbelicht zijn. Ik zou wel willen weten, hoe ze de was doen,maar ook of ze( net als ik als kind) zich baden in een teil warm water.
Ik hoop,dat er nog veel afleveringen volgen. Ik ga nu een herhaling in de ochtend programmeren. Om vanavond te gaan kijken.

dinsdag 6 november 2018

reserveren









Toen de bibliotheek in het dorp de deuren sloot, kwam er een kleine voorziening voor mensen, die niet gemakkelijk in de grote bieb kwamen. In een verpleegtehuis is een kamer met zo'n 1500 romans en detectives. Geen non-fictie. De boeken, geleend in de grote bieb kun je daar wel inleveren.
Nu is er een andere regel gekomen. Eerst was het niet mogelijk gereserveerde boeken in het verpleegtehuis af te halen. Dat heeft men veranderd. Ik kan weer reserveren en dicht bij huis  mijn boeken ophalen. Wat ben ik daar blij mee. Want mijn eigen voorraad om te herlezen is ook eindig.

zaterdag 3 november 2018

dat kleine pinnetje





Een paar jaar geleden stopte de juwelier uit het dorp. Ik kreeg een horloge cadeau van mijn man, het was uitverkoop. "Neem maar een paar bandjes mee" zei de juwelier. Daar van ging gisteren het laatste bandje  aan mijn horloge.
Mijn man was aan het prutsen aan tafel en zat opeens op de grond te speuren. Dat kleine pinnetje was weggesprongen. Het gaf een tikje, dus was ergens tegenaan gekomen. Dat werd zoeken.
Met de zaklamp achter en onder het fornuis. Onder de koelkast. Tussen de flessen en alle spullen op het aanrecht. Geen pinnetje te vinden. Dan blijf je zoeken en balen.
Wat ik wel overal vandaan haalde waren supplementen. Ondanks jaarlijks groot onderhoud was het een troep onder fornuis en koelkast. Ik heb het meteen maar een beetje schoongemaakt.
Laat nu bij de kringloopwinkel in het dorp eenzelfde maat horloge liggen. Voor 5 euro heb ik twee pinnetjes. Eentje voor een volgende wegspringer.

donderdag 1 november 2018

pepernotenwinkel





In Middelburg is tijdelijk een pepernotenwinkel. Ik besloot er gisteren eens te kijken. De echte pepernoten, die brokken vind ik heerlijk. Zo ook de taaitaai. Maar dan wel van een goed merk met lekkere kruiden.
Jaren lang kocht ik in het dorp een paar keer een taaipop. Soms nog na 5 december, dan gingen ze voor half geld weg. Helaas die winkel is er niet meer.
In de echte pepernotenwinkel keek ik mijn ogen uit. Wat zijn er in de loop der jaren veel variaties aan noten bijgekomen. Ik vraag me af, of dat allemaal lekker is. Ik mocht van alles proeven, maar deed het niet. Het lukte me ,om ondanks alle verleidingen met een kleine taaipop naar huis te gaan.
Bij de kachel met een kop thee smulde ik van die decemberlekkernij. Helaas verkochten ze geen speculaas. Daar is mijn man gek op. Hij troostte zich met de poppenkop. Er was nog een klein stukje over. Dat smaakte goed bij het ontbijt.

maandag 29 oktober 2018

ontmoedigingsbeleid





Het lijkt wel,alsof de gemeente een ontmoedigingsbeleid richting hondeneigenaren voert. In het dorp is een pleintje, waar al jaren elke avond een groep mensen met kleine hondjes komt. Ze rapen de drollen op en ook vaak de blikjes,pizzadozen en weedzakjes van het jonge hangvolk. Dat verbod is op straffe van een fikse boete  en er wordt soms gecontroleerd.
Dit najaar wilde de gemeenteraad ook in de winter een aanlijngebod voor honden op het strand. Een overweldigende aktie van mensen en honden met demonstraties maakt misschien dat het besluit wordt teruggedraaid.
Ook aan de dijk is het mis. Daar komt een mountainbikepad. Zodanig, dat de fietsers aan de spoorkant rijden en het deel aan het water voor wandelaars is. Een opluchting voor alle hondenbezitters.
Tot dit in de pers verscheen:


"Dit betekend wel voor alle hondenbezitters dat honden altijd aangelijnd horen te zijn, nu worden ze vooral losgelaten. Er zal door ons nog een bord geplaatst worden met informatie."


Weer een gebied, waar je niet meer ongestoord een stel honden met elkaar kunt laten spelen. Ik was er gewoon een beetje door aangeslagen.
34 jaar loop ik daar met honden,het is er heerlijk. Ik hoop,dat de soep niet zo heet gegeten wordt.

zaterdag 27 oktober 2018

de verdwenen letter





Z'n 10 dagen geleden openden we bij het bankkantoor een gezamenlijke rekening. Ik identificeerde me met mijn paspoort en we ondertekenden beiden het formulier.
Pas twee dagen later zag ik ineens , dat mijn naam op die rekening niet klopte. Het tussenvoegsel is "van der". De R was verdwenen. Een telefoontje naar de bank en men kon er  in de computer weer een letter aanplakken. Maar de pas was al onderweg en moest ongeldig verklaard worden.
Ik ging eens bewust naar mijn naam kijken bij andere bankrekeningen. Wat kan ik dan als licht dyslectisch de spelling anders zien, dan wat er staat. Mijn betaalrekening had ook geen R,evenmin mijn betaalpas. Ik ben eens gaan terugzoeken en vond een print van mijn betaalrekening uit 2015. Met als tussenvoegsel v/d. De afgelopen drie jaar is dus een keer mijn naam veranderd door de bank in een foute. De beloofde correctie van de naam op de gezamenlijke rekening had ook mijn naam op de betaalrekening meteen verbeterd.
Ik stapte gelijk met mijn bankpas zonder R naar een pinautomaat. Geblokkeerd. Dus heb ik ook die opnieuw aangevraagd.
Hier heb ik van geleerd. Altijd met mijn vinger langs de tekst van een belangrijk document gaan en goed lezen. Want helemaal vertrouwen op degene, die het opstelt kan niet. De mevrouw, die me aan de telefoon hielp, bekende, dat ze meteen even haar tenaamstelling controleerde. Ze heette ook van der.





vrijdag 26 oktober 2018

ogen





De oogarts luisterde goed naar mijn klachten. Er volgde onderzoek en een scan. Het rechteroog had een paar kleine afwijkingen, maar die verklaarden niet mijn klachten. Verder was alles goed. Dat is prettig,maar de vraag blijft dan wat te doen.
Volgens de oogarts was er geen sprake van een convergentie probleem. Toch vertrouw ik meer op de onderzoekjes en conclusie van de chiropractor.,die wel een samenwerkingsprobleem tussen beide ogen zag.Ik werd doorgestuurd naar een orthoptist voor spieronderzoek en mogelijke oefeningen. Helaas pas half januari.
Ik deed al oogoefeningen, deels van de chiropractor en internet. Ook de yogalerares wist oefeningen om de oogspieren te versterken. Ik merk, dat langzaam mijn lees-en beeldschermtijd iets opgerekt wordt. Gelukkig!
Doordat het gesprek zich toespitste op het spiergebeuren, verdween het sterretjes zien uit beeld. Dan is internet een oplossing. Daar las ik al op sites van andere ziekenhuizen, dat na een jaar bij de meeste mensen de sterretjes verdwenen zijn. Nog Ă©Ă©n winter feestelijke koplampen en straatlantaarns en dan weer gewone lichten. Voorlopig dagelijks doorgaan met oefenen.

woensdag 24 oktober 2018

vernieuwd





De laatste jaren verdwenen er steeds meer winkels uit het dorp. Vooral het hoekje bij het station werd een kale boel. Een café bleek een weetplantage en werd gesloten. De frietboerin werd ernstig ziek en overleed. De zaak ging dicht. Ik heb haar wel gemist deze zomer. Regelmatig zat ze even op het bankje voor haar zaak. En maakten we een praatje, als ik met de hond langs kwam. Een grote klant waren we niet. Maar een enkel keer een ijsje kopen en dan aan de dijk opeten, dat deed ik wel.
Vanmiddag gaat de friteszaak weer open. Ik wacht even de aanbiedings-drukte af en ga dan een frietje halen. Fijn, dat er weer activiteit is daar. En makkelijk bij onverwacht bezoek, dat mee eet.
Zo wacht ik ook met spanning op de opening van een nieuwe Turkse winkel. De enige in het dorp.Niet meer voor vijgen of dadels naar de stad fietsen. Misschien eens een goed stukje lamsvlees. En wie weet, wat nog meer voor lekkernijen.
Ook opende er een zaak in sportkleding. Ooit kocht ik in Frankrijk dunne yogabroeken als pyjama bij een grote sportwinkel. Wie weet verkopen ze die ook daar.

zondag 21 oktober 2018

leesvoer





Voor een boekenwurm zoals ik, is leesvoer belangrijk. Wat een warme maaltijd doet voor het lichaam,is een goed boek voer voor de geest. Ik kan er ook echt van smullen.
Zo haalde ik gisteren weer een boeiend boek bij de bibliotheek. Ik zat te genieten. Als ik helemaal geen beeldscherm kijk, kan  ik weer langer lezen. En dat deed ik ook. Een vriendin bracht  haar Pioppi-boek. Dat heb ik 's avonds nog doorgebladerd.
Wat mis ik de dorpsbieb. Ik kon zo veel boeken reserveren, als ik wilde. Even de straat uitlopen en ik haalde mijn "lekkere hapjes"op. Ik stond er bekend als de persoon met de meeste reserveringen. Nu moet ik een kwartier fietsen, om een mooi boek op te halen. Reserveren kan wel. Maar soms komen die boeken een week achter elkaar binnen. Dat wordt me te veel heen en weer karren.
Het is een prachtige grote bibliotheek met werkelijk een schat aan boeken. Zo maar zoeken levert soms aparte boeken op. Helaas is er vloerbedekking met een wild patroon. Hoofd scheef, titels lezen en dan die felle kleuren aan de rand van mijn blikveld is niet goed voor mijn evenwicht.
Dus maak ik voortaan thuis een lijstje en kan ik gericht op nummer een boek pakken. En als het slecht weer is, kan ik altijd nog herlezen uit eigen voorraad.

woensdag 17 oktober 2018

oost,west,thuis lekkerder



Vanwege komend bezoek besloot ik gisteren iets te bakken. Ik had mijn kasten al eens goed nagekeken. Er stond nog een restje kokosbloesemsuiker en een half pakje boter moest ook op. Ik besloot die twee in een boterkoek te verwerken. Het resultaat is heerlijk. Een karamel boterkoek.
Vanochtend fietste ik langs het water met mooie herfstige oevers naar Middelburg. Boeken ruilen,kringloop snuffelen en naar de natuurvoedingswinkel. Want ik heb zo'n trek in fris groenvoer. Maar helaas, er waren alleen peperdure kroppen sla. Geen postelein, rucola of veldsla. Er hangt voor vanmiddag nog wel een tomaat aan de plant met een minibeetje groenvoer uit de bakken.
Toen wilde ik gewoontegetrouw ergens thee gaan drinken met een brownie. Ineens dacht ik aan mijn eigen baksel. En besloot gewoon naar huis te gaan. Voor een heerlijke kop thee en de allerlekkerste boterkoek.

dinsdag 16 oktober 2018

boterham ruilen

Een buurvrouw volgt al weken een lifestyle programma van dr. Hofstra.  Zeer gedisciplineerd. De kilo's vliegen er af en ze staalt van energie. Tegenwoordig mag ze ook een snee zuurdesembrood eten.
Nu had mijn man bij een dorpsbakker nieuw eco-zuurdesembrood ontdekt. Hij vindt het heerlijk. Met een broodje in de tas kwam ik bij de buurvrouw "Weet je dat …." Nee ze wist het niet en wilde graag een snee proberen. Zelf wandelde ze naar Middelburg voor lekker brood. Van haar kreeg ik een snee van haar donkere desembrood.
Ik ben benieuwd, wat zij van het dorpsbrood vindt. De conclusie van mijn man was "Lekker, maar geen omrijd-broodje" Zo leer je weer van elkaar en komen we elkaar misschien hier bij de bakker tegen.



zondag 14 oktober 2018

wonderlijk gesprekje





Met het eerste licht aan de hemel fietste ik door het verder nog donkere en stille dorp. Aan de overkant liep een mevrouw. Ze stak de straat over en zei "Nog iemand onderweg op zo'n vroege zondagochtend".
Ik was even in de war. Kende ik haar? Woonde ze in de buurt of was het die mevrouw van de yoga?Denkend aan de laatste aflevering van "dokters van morgen" was ik bang vergeetachtig te worden.
Toen kwam Merle achter een auto vandaan. De mevrouw was heel bang voor honden. Dus Merle moest zitten naast de fiets. We praatten nog even verder en de mevrouw liep door naar het station.
Gelukkig, ik wist nu zeker, dat ik haar niet kende. Want niemand uit mijn omgeving is zo bang voor de hond.Waarschijnlijk had ze het prettig gevonden even een menselijk wezen te zien. Al had die mens een grote hond bij zich.

vrijdag 12 oktober 2018

mini-moestuin





Altijd heb ik een moestuin leuk gevonden. En het eten er uit lekker. Maar eerst had ik de ruimte niet. Later ontbrak de tijd en nu de energie. Maar kruiden in de vensterbank of een tomatenplant, dat lukte wel.
Al een paar jaar zaai ik vooral groenvoer in oude afwasteilen. Dat was veel oogst deze zomer. Nu staan er de resten nog.
Voor de lol kocht ik een bataat-plant en zette die in een emmer. Vanochtend oogstte ik. De emmer was veel te klein om de bataten uit te laten groeien. Maar ik stond toch versteld van de hoeveelheid. Misschien volgend jaar bataat in de volle grond?
Vanavond staat er een schoteltje groen op het menu. Met een klein schaaltje bataat uit de oven. Van de nog wat oranje tomatenresten probeer ik ook in de oven iets eetbaars te maken.
Een lekker hap van wat de tuin in de herfst geeft.





woensdag 10 oktober 2018

waaks





Een enkele keer is er een "loslopende man"aan de dijk. Zonder hond. Dat maakte Merle oplettend. Compleet gefixeerd liep ze op de man af. Ik doorbreek haar fixatie dan door de woorden "Merle,het is goed".Toen verscheen er een kwispel in de staart.
"Die is waaks"zei de man lachend. Ik leerde van andere hondeneigenaren, om dat vooral niet te ontkennen. Lekker veilig. Dus ik beaamde, dat ze beschermend was. Het was een aardige meneer. Na een praatje en een aai voor de hond liepen we door.
Een eind verder kwam een meneer type bodybuilder aan. Druk pratend in een keelklankentaal in zijn telefoon. Merle verstrakte helemaal. Ik hield haar aan de voet, anders had ze pogingen gedaan de man al blaffend weg te jagen. Wel prettig,een grote hond.
De yoga gisteren was heerlijk. Dat wordt een blijvertje.

maandag 8 oktober 2018

yoga





Eind jaren '70 ging ik naar yoga. Een verademing vergeleken bij het presteren op een sportvereniging. Ik ben nooit sportief geweest. Zeker 20 jaar ging ik naar die lessen en deed ook elke ochtend zelf oefeningen. Door ziekte moest ik er mee stoppen.Ik miste het.
Twee jaar geleden ging ik nog een winter met de buurvrouw mee naar inloop-yoga in Middelburg. Door haar onregelmatige diensten was dat geen blijvertje.
Er was ook een tijd met meditatielessen in het dorp. Heerlijk om te doen. Zo jammer, dat de docent die lessen naar de avond verzette. Toen haakten de meeste mensen(ik ook) af.
Nu vertelde een vriendin, dat er in het dorp yoga lessen starten. Ook een uurtje voor mensen, die niet zoveel kunnen. Met gebruik van een stoel. Alleen die oefeningen meedoen, die je lijf aankan. Daar ga ik kijken en hoop echt, dat het te doen is voor me. Morgen is de eerste les. Ik heb er zin in.



vrijdag 5 oktober 2018

modder





Gisteren fietste ik door de polder naar een vriendin. Gelukkig waren er op de binnenweggetjes  waarschuwingsborden voor modder geplaatst. Vooral als het geregend heeft is dat spekglad. Het was heerlijk door het nazomer landschap te fietsen. Velden met aardappels overal. Hoe groot de piepers zijn, dat is de vraag .
Helaas voelt een gesprek met die vriendin ook vaak zwaar als modder. Haar lichamelijke achteruitgang ging gepaard met een steeds somberder kijk op de wereld en helemaal op haar medemensen.
Ik heb al afgeleerd, om te zeggen "bekijk het eens van een andere kant".Dat sterkt haar alleen maar in haar eigen gelijk. Ze is heel eenzaam, want bijna niemand komt meer langs en op straat ontwijkt men vaak een praatje. Ze kan toch alleen maar mopperen en niets en niemand deugt.
We zijn zo lang vriendin geweest, ik wil haar (nog?) niet in de steek laten. Maar ik moet wel goed in mijn vel zitten, niet alleen voor het eind fietsen, maar ook om die somberheid aan te horen.
 Dan is het heerlijk om in het herfstzonnetje weer terug te fietsen langs de akkers. Alle "modder"waait  van me af.

maandag 1 oktober 2018

meeleven





Zodra ik hoorde, dat het boek "mijn leven in de wildernis" uit was, wilde ik het lezen. Maar de eerste maanden zijn er zoveel wachtenden voor me in de bibliotheek. Vorige week kon ik eindelijk het boek halen.
De uitzending van Floortje over die Nederlandse vrouw met haar man, levend in de wildernis van Nieuw-Zeeland, was al mooi. Door die beelden zegt het boek me ook meer. Het is Ă©Ă©n lofzang op de schoonheid van de natuur.
Bij Floortje kreeg ik een primitiever beeld van hun leven, dan uit het boek. Aanvoer van voorraden met een auto, vaak een oude hut vlak bij hun tent als schuilplaats bij hevig noodweer, zo had ik het niet begrepen.
Wat op mij de meeste indruk maakte, was hun (over)leven in de koude winter. Slapend met twee truien,leggings, muts en handschoenen aan. Die stukken las deze koukleum bij de warme kachel.
Dat de natuur, de stilte,maar ook het andere tempo plus in het begin de verveling een mens verandert, las ik ook al op vlogs van blokhutbewoners in de wildernis.
Toch moest ik wel glimlachen. Deze mensen zouden niet meer in de "gevangenis"van ons dagelijks leven willen leven. Maar als iedereen zou leven zoals zij, hadden ze geen bonen,rijst en bloem ,kleding of medicijnen gehad. Was er geen auto geweest om alles aan te voeren. Want "de gevangenis" zorgt juist voor al die materiele zaken.
Het boek zet wel aan tot nadenken over onze manier van leven.

donderdag 27 september 2018

temperatuur

Als het een lange warme zomer geweest is, heb ik moeite met wennen aan koeler weer. Weken lang was het zo'n 24 gr of hoger in de keuken. Meestal droeg ik gewoon een lange broek en shirts, soms met lange mouwen. Ik was gewend aan die hoge temperaturen.
Maar nu daalt het naar de voor ons normale waarde van 20 gr. Dat voelt onbehaaglijk. Ik heb een katoenen trui aan. In de ochtend brandt de kachel ,om de keuken even op te warmen. En laatst zat ik met een deken om tv te kijken,ik was rillerig.
Het zal duren voor ik weer winter-proof ben. Wat helpt is in de vroege ochtend of 's avonds regelmatig naar even de tuin in zonder jas. Die wisseling van temperatuur laat mijn eigen "kacheltje"wat harder werken. En regelmatig een kop gember thee,zeker als ik het koud heb,dat verwarmt ook.
Vandaag is het nog een dag aangenaam. Maar als de buitentemperatuur gaat zakken, begint voor mij het wennen.



dinsdag 25 september 2018

Huis en tuin

Terwijl mijn man en zijn broer in Frankrijk bivakkeren, kwam mijn schoonzus een dagje naar Zeeland. Lekker bijkletsen, zonder de mannen er bij. Dan heb je meer tijd voor elkaar. Ze ging al weer vroeg weg. Gelukkig maar, want een uur later was het treinverkeer hier voor uren gestremd.
Een paar keer per dag hoor ik een zacht gepiep. Nu het kouder is, staat de buitendeur niet open. Het buurhondje wil dan naar binnen voor een kluifje en een knuffel. Ze zoekt elke keer de hele keuken en kamer af, waar de rest is.



Vanochtend fietste ik met koud, helder weer naar Middelburg. Gewoon jammer, dat ik geen fototoestel bij me had. De herfstkleuren en  de helder blauwe lucht weerkaatst in het water, het was prachtig.
Ik was op zoek naar een nieuw paar schoenen. In de eccoshop zag ik meteen, wat ik wilde hebben. Ze zaten goed  en in no time was ik weer buiten. De andere boodschappen komen nog wel. Want anders liep ik steeds met een doos in mijn handen. Foute volgorde gekozen.

zondag 23 september 2018

veilig





Het is stil in huis. Mijn man is een weekje naar Frankrijk met de hond. Ik merk,dat ik echt behoefte heb om toch naar buiten te gaan. Het is zo'n gewoonte geworden, om frisse lucht te snuiven.
Dus stapte ik om 8.00 op de fiets om een rondje kanaal te doen. Het is nu nog droog. Als ik bekenden met hun hond tegenkom, is het maar vreemd. Hun honden kijken achter me, waar Merle blijft.
Die nacht met de storm merkte ik, hoe de hond een gevoel van veiligheid geeft. Ik werd aan het begin van de nacht wakker van een klap. Alsof er een deur dichtging. Even later weer. Dat kon niet de buurvrouw zijn. En de schuurdeur had ik ook goed afgesloten. Even dacht ik aan inbrekers en was klaarwakker.
Bij de volgende klap wist ik het. De windstoten beukten zo tegen het slaapkamer raam, dat het in de sponningen klapte. Snel een doekje er tussen gestopt. In de wetenschap,dat het huis goed afgesloten was ,ging ik weer slapen. In het verleden is er twee keer een inbraakpoging gedaan tijdens een storm. Maar dat zal niet meer lukken.

donderdag 20 september 2018

slaap

Het was weer een heerlijke massage gisteren. De mevrouw doet ook deels reiki.Helemaal ontspannen kwam ik thuis. Nog de vage geur van de massageolie op mijn lijf. Die laat ik dan zitten tot de volgende ochtend.
Een beetje loom kwam ik de middag door. Wat buiten zitten, veel drinken en fruit eten en een luchtige avondmaaltijd.
Zo tegen acht uur zat ik met een kopje thee en een klein lampje aan te schemeren. Om vervolgens vijf kwartier later wakker te schrikken. Thee koud en helemaal slaperig. Ik ben maar naar bed gegaan. Want tegen die ontspanning en slaap was geen kruid gewassen.







zondag 16 september 2018

rommelroute





Het was rommelroute in het dorp. En nog mooi weer ook. Het is leuk door de kleine straatjes te lopen/fietsen. Te zien welke overbodige artikelen iedereen heeft. Er zijn ook blije mensen, die hebben iets gescoord. Ik zag een bekende met een zitzak sjouwen. Een overbuurvrouw kocht twee schapenvachten. En een jongetje danste om zijn vader heen. Die liep met een kinderfietsje.
Doordat ik regelmatig met de hond door de buurt loop, ken ik veel mensen van het groeten. Nu zag ik van een paar "groeters"waar ze thuishoorden.
Onze straat had 's avonds de jaarlijkse straat-BBQ. Helaas kan ik niet tegen de herrie van een grote groep mensen. Ik zou best wel eens willen zien, welk kind bij welke moeder hoort. Want alleen de eerste tien huizen daar ken ik de mensen van.
Nee, de enige buurtactiviteit waar ik aan meedoe in Halloween. Dat duurt nog even

vrijdag 14 september 2018

gekabbel

Soms kabbelen de dagen aangenaam voort. Gisteren fietste ik naar een kringloopwinkel, waar ik nog een shirt vond. Er is een niet meer te repareren slijtage in mijn shirts. Dat worden poetsdoeken.
Tijdens de lunch kwam de buurvrouw pompoensoep eten. De eerste van deze herfst. Op de koelere woensdag had ik een grote pan bouillon getrokken. Lekker, het wordt weer soep-tijd.
Het is nu aangenaam om een tijdje in de zon te zitten. Tussen tomaten en bramen in. Dan kijk ik met dankbaarheid naar die overvloed. Ik moet nodig gaan plukken en verwerken vandaag.
's Middag kwam het tijdschrift genoeg. Dat mag van mij elke maand uitgegeven worden. Maar helaas. Ik las weer boeiende zaken, terwijl ik genoot van de specifieke geur van het blad.
Straks komt de hulp en blijft het huis brandschoon achter. Heerlijk!