truien

"Kom maar passen in mijn kleine kringloop" appte een vriendin. Zij had deze week de kleding van haar overleden man uitgezocht. Ik had al een paar lamswollen truien van hem gekregen.
De één na de andere prachtige trui kwam uit de zak. Want A. en ik hadden niet alleen dezelfde maat de laatste jaren, maar ook dezelfde smaak. Mijn vriendin had alles al gesorteerd op 100% katoen of wol.
Het "oh wat een mooie" klonk regelmatig. Een enkeling was te groot of niet mijn kleur. Zo kwam er een stapel van negen truien, waarvan drie van lekkere warme wol. De rest van mijn leven hoef ik geen truien meer te kopen.
Het is voor mij zo'n groot assortiment, dat ben ik niet gewend. Het past trouwens niet in de kledingkast. Dus leg ik de helft apart en draag die afwisselend b.v. een volgend jaar.
Het was mooier geweest, als hij ze zelf nog had kunnen dragen. Maar dit voelt ook goed. Als ik zo'n trui aantrek, zeg ik wel eens in mezelf "He A,bedankt he!".

appelpluk

Zo'n 16 jaar geleden leerden een vriendin en ik een Poolse studente kennen. Ze werkte hier in de appelpluk, om haar collegegeld te betalen. Omdat ze Engels studeerde, was ze tolk voor de andere landgenoten.
Het was een aardige meid. Ze kwam wel eens mee het weekend voor een goede maaltijd. Bovendien was ze nieuwsgierig naar de manier van leven bij ons. Het werd vriendschap. Ook het jaar daarop kwam Aga terug naar Nederland om te werken.
Aga en ik hielden nog een paar jaar mailcontact. Toen hoorde ik niets meer. Achteraf bleek ze zwaar depressief geweest te zijn met een opname. Eenmaal aan het opkrabbelen ontdekte Aga mij op facebook en werd het contact hersteld.
Maar haar facebook account verdween. "Misschien weer ziek?'" vreesde ik. Toen kwam er gisteren een mailtje uit Polen. Aga had een heldere en plezierige droom gehad over mijn vriendin en mij. Ze besloot gelijk te kijken of ik nog hetzelfde mailadres had. We wisselden Whatsappcontact uit en al snel kwam er een telefoontje.
Wat leuk, als je dan zo vanzelfsprekend verder praat met iemand, die er ongeveer een zelfde manier van leven op na houdt. Ondanks het leeftijdsverschil. Het kwijtraken kwam door een verhuizing en nieuwe liefde, een drukke maar mooie tijd voor haar. Voorlopig worden er weer stukjes leven gedeeld.
Wat appels dan niet allemaal te weeg kunnen brengen

zuinig

Regelmatig duiken berichten op over de vervuiling van auto's. Vooral een dieselmotor is de gebeten hond. Het valt me op, dat er zo weinig bericht wordt over zuiniger motoren. Nee, een elektrische auto kan nu supersnel optrekken. Een grotere afstand per accu-lading lijkt me belangrijker. Het aantal slurpende SUV's neemt toe. Maar gelukkig is er een Australische monteur, die een motor ontworpen heeft, die op water en benzine rijdt. Zou zijn uitvinding worden weggekocht?
"Ken jij veel mensen, die hun hele leven een simpele zuinige auto gereden hebben?" vroeg mijn man. Helaas niet veel. Wij hadden altijd een bestelwagentje. Mijn man sleutelde er aan en werd enthousiast, als de auto nog zuiniger reed. Jaren lang mengen we wat plantaardige olie door de diesel voor een betere uitstoot.
De huidige auto rijdt af en toe 1 op 30. Wel diesel. Maar van bron tot tank lijkt me dit schoner dan een veel meer gebruikende grote benzine-car.

het kabbelt

"Het is een prachtige maan"zei mijn man vanochtend vroeg. En hij verdween in zijn pyjama naar buiten om een foto te nemen. Ik volgde met de hond. Inderdaad mooi licht. Alleen kan ik de laatste tijd niet meer dromerig naar de hemel turen. Er zijn steeds meer mensen al vroeg met hun hond op straat. Dus daar let ik op. Jammer, het was zo  rustig fietsen altijd.
Maar eenmaal thuis is het heerlijk. Kachel en kaarsjes aan en lekker ontbijtje maken. Mijn oefeningen doen  en even op de labtop.
Daarna ging ik van start. Stoofvlees maken,een afwasje en stofzuigen. Aan het eind van de ochtend was de yoga. Het is geen prettige locatie. Maar eenmaal met zijn allen in de kring overheerst die energie. En valt de rest van de omgeving weg. Fijn, dat die mevrouw met zo'n kleine groep door blijft gaan.
Zonet liep ik nog een ronde met Merle. We haalden "poepzakjes"op bij de dierenarts. Die zijn daar gratis. Nodig in de winter. omdat ik veel vaker in het dorp loop.
Nog even lezen en dan zuurkoolstamppot maken. Het stoofvlees suddert in de slowcooker.

100-ste aap effect

Toevallig had ik weer een klimaat boek(je). Een novelle van Jan Terlouw. Een eenvoudige verhaallijn verweven met allerlei klimaat-feiten. Leerzaam. Ik snap nu waardoor de mogelijkheid van een aantal strenge winters bestaat. Dat heeft met een afnemende golfstroom te maken.
Al lezend  snapte ik er even niets meer van. Ik was stomverbaasd. De kinderen van de hoofdpersoon gaan een klimaatstaking onder leerlingen en studenten organiseren. De daarop volgende gebeurtenissen zijn exact die van het klimaatmeisje Greta.  De acties van scholieren breiden zich uit in de hele EU.Gesprekken met regeringsleiders tot Europa-niveau toe. Vage beloften en teleurstelling.
Het boekje was uitgegeven in 2015. Nog ver voor de klimaatstakingen van deze tijd. Ik heb zelfs nog gegoogeld of zo'n gebeurtenis zich al eerder had voorgedaan. Maar daar kon ik niets over vinden.
Wonderlijk toch, dat in de fantasie van een wat oudere schrijver zich dezelfde zorgen voor de aarde en de uitingen  en protesten daarover afspelen, als vier jaar later bij een Zweedse scholiere. Het 100-ste aap effect?

Pieten

Net lees ik, dat in Middelburg niet voldoende vrijwilligers zijn om voor roet-Piet te spelen tijdens de intocht van Sinterklaas. Daar was een conflict met de organiserende groep aan vooraf gegaan. Dit zijn zij-effecten van de Pieten-discussie.
Ik kan me voorstellen, dat je in een kleinere plaats of bij het bezoek van Sint aan de scholen niet altijd roetveeg Piet kunt zijn. Want als er bekende "gelovige kinderen" onder het publiek zijn, herkennen ze jou. Dus haken die vrijwilligers soms met tegenzin af.
Misschien komt de tijd, dat kinderen al van het begin af aan verteld wordt, dat het hele Sint-gebeuren een groot toneelstuk is. Dan wordt alles gemakkelijker. Maar terugdenkend aan mijn jeugd was het toch een magisch en spannend feest rond 5 december. Ik ben blij,dat ik dat meemaakte als kind en later als Zwarte Piet.
Trouwens,als een vrijwilliger met achtergrond uit Eritrea of Suriname Piet wil zijn. Mag dat nog wel,want hij/zij heeft een gekleurde huid.

middenweg

Bij Vlasje las ik over het tv-programma "Dennis en de vrije geesten". Ik keek met veel plezier naar o.a. Alowieke. Heel iets anders, dan het lezen van haar blog.
Het viel me op, dat Dennis vaak de tegenstelling ratrace en het vrije leven van de mensen in zijn docu benoemde. Dat is inderdaad opvallend anders. Maar ik vroeg me af, hoe groot de groep is die een middenweg bewandeld.
Niet "druk,druk,druk en consumeren, maar een kalmer leven. Part-time werken. Kleiner wonen. Eenvoudig leven. Veel zelf doen en  hergebruiken. Misschien een moestuin. Daardoor tijd hebben voor de mensen om je heen, hobbies en gewoon eens nietsdoen. Ik snap, dat zo'n leefwijze niet boeiend is voor een tv programma.
Ik vertelde deze gedachten aan mijn man "Ongeveer leven zoals wij al die tijd deden en nog doen " was zijn commentaar. Misschien wel.

invloed

Soms lees ik een boek, dat me flink aan het denken zet. Dat was ook bij " hoe gaan we dit uitleggen". Trouwens de schrijver kan goed uitleggen.
De overvloed aan soms tegengestelde informatie over de opwarming  en uitbuiting van de aarde maakte me al tijden aan het twijfelen. Had de mens zoveel invloed of was de zon voor het grootste deel verantwoordelijk voor huidige verschijnselen. Ik hoopte het eerste, want dan viel er te corrigeren.
De schrijver bekijkt het klimaat over jaren. Legt dan uit, wat er nu verontrustend aan het veranderen is. Bovendien is hij zo eerlijk te zeggen, dat alles wat er gaat gebeuren niet met zekerheid te voorspellen is. En hij heeft een zeker optimisme over de bereidheid  van burgers  en iets minder regeringen en bedrijfsleven om iets te doen.
Het boek heeft me stil doen staan bij het denken over de toekomst van jonge mensen. Ik heb zoiets van "ik doe mijn best niet te veel te vervuilen en na mij (letterlijk?) de zondvloed. Maar jonge mensen hebben nog een heel leven voor zich. Als ik 20 jaar was, werd ik ook actievoerder

houtkachel

Deze week las ik een stukje over bijkomende voordelen van het stoken van een houtkachel. Afgezien van de nadelen, vooral voor de buren. Het gebeurt regelmatig, dat ik 's avonds met eten koken denk, dat er iets aanbrandt. Maar nee, dan wordt de houtkachel vier huizen verder opgestookt.
De voordelen waren warm water zonder boiler. Sudderpit voor je eten. Was drogen voor en boven de kachel. En een heerlijke warmtebron.
Maar dat heb ik ook met mijn gaskachel. Misschien een nadeel voor Groningers. Maar geen stank in de straat. Minder vuile lucht in huis en niet sjouwen met hout.
Ik ben blij met onze klomp gietijzer. En hoop dat het "allemaal van het gas af"nog even duurt.