lekker nat

Het was even zoeken naar de regenbroek. Zo lang droog weer. Maar nu krijgt de aarde wat nattigheid. Ik hoop veel.
Toevallig deed ik gisterenochtend boodschappen toen het nog bijna droog was. Dat was vreemd in de super. Misschien was ik te vroeg. Zoveel jonge vakkenvullers, of er een klas pubers was losgelaten. Behulpzame kinderen, maar of ze allemaal wisten wat 1,5 m. was? Gangpaden bijna afsluiten. Onverwacht heen en weer lopen.Met een andere oudere mevrouw stond ik hoofdschuddend te kijken. Om maar via de andere kant van het gangpad bij het broodbeleg te kunnen komen. Toch een gezondheidsrisico voor die kinderen.
Ook viel het me op, dat er steeds meer lege plekken in de schappen komen. Met de gele kaartjes (tijdelijk) niet leverbaar. Voor een derde van mijn lijstje moest ik iets anders zoeken. Maar gelukkig er is nog eten te koop. Nu hopen op voldoende regen deze zomer voor een goede oogst.

herinnerd

Een telefoongesprek gisteren met een zieke vriendin zette me aan het denken. Hoe word je herinnerd na je dood. Daar had ik nog nooit bij stil gestaan. Bovendien is dat voor mij niet zo belangrijk. Voor haar wel.
Ien vertelde over het regelen van haar begrafenis. En haar angst, dat de toespraakjes maar een deel van wie ze bij leven was zouden laten zien. Die kans bestaat. Ien heeft de laatste 15 jaar steeds meer gezondheidsproblemen gekregen. Dat maakte, dat ze verzuurde. Ook ik kreeg steeds meer moeite met haar negativiteit en zou misschien aan haar zwartheid blijven denken.
Ze begon te vertellen over de tijd van goede gezondheid, zeg maar rustig geweldige conditie. We haalden herinneringen op aan haar voettochten door de Himalaya's, IJsland, binnenlanden van Spanje en nog mee van dat soort aparte vakanties.
Haar marathons lopen was vroeger iets, waar ik jaloers op kon zijn. Trainingen met ijzeren discipline.
Juist die instelling heeft in de loop der jaren bij artsen verkeerde inschattingen veroorzaakt en tot medische ellende geleidt.
Meer dan een uur hingen we aan de telefoon. Zo gezellig als het jaren niet was. Deze kant van Ien ga ik straks missen.

wennen aan anders

Het is soms, alsof er een advertentie in de PZC stond. "Kom wandelen met je hond aan de Vogeldijk". Dan voelt een rondje met Merle aan als spitsuur.
Ik snap het wel. Veel van die nieuwe wandelaars gingen waarschijnlijk naar het strand. Maar daar zijn de parkeerplaatsen afgesloten. De kleine strandjes aan de Westerschelde zijn ook druk. En dit jaar is er voor het eerst een totaalverbod voor honden op de Vlissingse stranden. Dan blijft er niet veel over.
Gelukkig liep ik na zeven keer uitwijken het laatste stuk alleen. En zat heerlijk op de stronk van mijn mijmerboom. In de zware geur van bloeiende meidoorn. Dan is het zo mooi daar. Het kan me verbazen, dat ik al 35 jaar zo van dat plekje geniet.
Thuis stond een ontvangstcomité. De twee van de buren. Die mogen ook een klein hapje mee eten. Dus stonden verdeeld over de keuken drie honden hun brokken weg te schrokken.
En nu roept de ochtendzon in de tuin.

de medicijnman

Tien jaar geleden kon Merle nog niet mee met de fiets. Ik liep in de vroege ochtend een rondje met de hond los. Bijna dagelijks stond bij de apotheek een auto medicijnen uit te laden. Merle werd dikke vrienden met die medicijnman. Ze rende naar hem toe en werd aangehaald.
Op een dag stond de auto er met een andere meneer. Dat was verwarring bij Merle. De vriendschap was over.
Sinds de coronatijd fiets ik iets later. En kom weer de auto met medicijnman tegen. We groetten elkaar altijd. Vanochtend liep de hond naar de meneer. Ze werd aangehaald en rook langdurig aan hem. Dan vraag ik me af : "Zou ze nog herinneringen hebben aan haar vriend van 10 jaar geleden?". Ik weet het niet,honden hebben een goed geheugen

afstand

Aan het eind van de middag was ik met de keukendeur open aan het koken. Ik dacht iets te horen buiten. "Iza,help,help".Het was de buurman. Hij was alleen thuis,had geprobeerd ergens te komen op zijn krukken, struikelde en viel. Hij kon zelf niet overeind komen. De buurvrouw deed net een boodschap.
Mijn man en ik liepen er snel naar toe. Gelukkig geen breuken of bloed. We kregen hem overeind en in zijn rolstoel. Zuurstof omhoog, want de inspanning had hem uitgeput.
Op zo'n moment denk ik niet aan afstand of besmetting. De buurman ook niet en die liep het meeste risico met twee mensen zo dicht bij. We bleven wel weer op 1,5 m bij hem zitten tot hij zelf naar binnen kon strompelen. Eenmaal in de keukenstoel wilde hij bijkomen van de pijn en benauwdheid. Wij gingen naar huis. Maar na 10 min keek ik nog even door hun raam, of alles goed was. Gelukkig liep daar de buurvrouw weer.
Straks komt er wel een berichtje over de nacht en napijn.

principes

De zonnepanelen op het dak zijn uitgebreid. Zodat ik meer met elektriciteit kan koken en in voor- en najaar verwarmen. Als er een warme winter is, leveren we het teveel opgewekte terug aan het net. Maar....ik wilde nooit een slimme meter. En nu hebben we een meter nodig met vier telwerken. Dat kan analoog, maar dan kost het geld. De slimme meter wordt gratis geplaatst. Ik kies maar voor slim, want de investering in panelen was al duur genoeg.
Ooit mopperde ik hier op het wonderlijke afvalbeleid van onze gemeente. Restafval en GFT samen in de ondergrondse container. Dat zoiets wel erg veel restafval oplevert, daar is de gemeente na jaren ook achter gekomen. De groene kliko komt weer terug.
Vervelend is, dat wij in die tijd de keuken veranderden. Er is nu geen plek voor twee afvalbakjes net als vroeger. Ik ga denken hoe ik dat op moet lossen. En wachten tot de kringloopwinkels weer open zijn. Want een nieuw GFT-bakje kopen, terwijl ik bij de "wijze beslissing"van de gemeente de mijne naar de kringloop bracht, dat doe ik niet.  Misschien moeten gewoon filterzakjes,theeblaadjes en ander nat spul bij het restafval Dan heb ik voldoende aan een klein bakje.

goed gesprek.

Een vriendin van me heeft niet lang meer te leven. Vanochtend lukte het eindelijk om elkaar weer eens te zien. De laatste jaren mopperde ze vaak en voelde ik me ondergedompeld in negativiteit. Maar nu hadden we een gesprek ,net als vroeger. Ook over het regelen van erfenis en uitvaart.
Bij het laatste telefoongesprek had ik gezegd: "Ik ga me jou herinneren,als die keer,dat we in dat cafeetje de slappe lach hadden". Dat had bij haar ook oude gebeurtenissen omhoog gehaald.  "Weet je nog van Amsterdam,toen in Antwerpen en die aankopen in den Haag? De ene leuke herinnering na de andere werd opgehaald.
Wat de toekomst brengt, weet niemand. Krijgt ze weer een darmafsluiting(en daar lijkt het soms op) dan verdwijnt ze in het ziekenhuis met mogelijk zorgpension of hospice. In de lockdown-tijd mag je niet op bezoek.
Als dit echt de laatste keer is,dat we elkaar zien, voelt het heel goed.

muziek

Gisteren zat ik te lezen, toen bij vlagen muziek klonk. Van die ouderwetse meezingers gezongen door een man. "Daar heeft ook iemand zijn installatie hard aanstaan" dacht ik. Eenmaal buiten met de hond klonk de muziek nog harder. Uit de richting van de sportvelden. Maar die zijn gesloten.
Wat bleek later, iemand had een zanger gehuurd voor een buitenoptreden bij een klein verpleeghuis. Dan snap ik de decibellen. Iedereen binnen moest het kunnen horen. Het was niet mijn smaak, maar ongetwijfeld hebben veel mensen, ook in de verre omgeving er van genoten.
Nee dan de muziek van Andrea Bocelli in die lege kerk en op het plein. Ik kreeg kippenvel. Niet alleen van de muziek, maar ook van de leegte, de mens-loosheid De bijgevoegde beelden van bijna lege steden, griezelig gewoon. En die eenzame man op dat grote plein. Alsof hij de laatste mens op aarde was.
Stukken uit vroeger gelezen SF-verhalen beginnen nu werkelijkheid te worden.

bezoekdag

Met een beetje schuiven hadden we een hele bezoekdag. Wel één voor één, maar gezellig net als vroeger. Een vriendin belde :"Is het goed,dat ik even koffie kom drinken,ik voel me zo alleen". Prima onze woonkeuken is groot genoeg om  afstand te houden.
In de middag zou de tuin-mevrouw komen helpen.. Dus vriendin eruit, tuinhulp er in. Mijn man had met een vriend afgesproken naar een motorzaak te gaan. Onderdelen heb je nodig bij reparaties.Zij houden flink afstand met motorrijden. Thuisgekomen maakte ik voor hen een kop koffie en bracht een kop naar de tuin. Want dat werd teveel binnen.
Met mijn vriendin heb ik afgesproken, dat ik volgende week gewoon eventjes naar haar ga. Eerst wilde ze zo min mogelijk mensen ontmoeten. Maar het alleen zijn gaat zijn tol eisen. Contact wordt niet helemaal gecompenseerd door (beeld)telefoon.

gewoonte

Ooit las ik eens, dat een handeling ongeveer drie weken nodig heeft om een gewoonte te worden. Dat begin ik nu te merken aan de anderhalve meter afstand. Als vanzelf wijk ik uit op straat. Ga met de hond achter een auto staan om een ander met hond te laten passeren. Geef een voorbijkomende fietser alle ruimte. Vaak gaat die handeling van beide kanten met een glimlach gepaard.
Wat ik wel eens vergeet is de afstand bij het ontmoeten van een bekende. Dan is het zo plezierig bij te praten,dat het zich vertaalt in een vanzelfsprekend dichterbij komen. Niet doen dus. De knuffel komt later wel weer. Tot nu toe moeten de honden het "ontgelden".
Een klein ventje kwam me spontaan vertellen, dat hij wel naar school mocht. Dan valt er niet achteruit te stappen. Ik liet hem gewoon zijn verhaal afmaken.
In de supermarkt was het vanochtend drukker. Ik merkte ,dat de mensen wel rekening hielden met elkaar. Maar in de gangen lukt dat niet altijd met passeren.
Het prettigste bij onze super is het altijd vrolijke meisje van de karretjes. Een stralende lach en een vrolijk "goedemorgen"voor iedereen. Als je dag niet goed begon, zou hij het daarna wel worden.

heerlijke dag

Wat een heerlijke dag. Het begon al vroeg met een stil fietsrondje. De gesnoeide bomen stonden als dansers tegen de ochtendlucht. Het was zo'n "diep-ademhalen"koelte.
Na wat klusjes en het zondagse telefoongesprek met mijn zus besloten we te gaan fietsen met Merle. De weg,waar vroeger de auto's wachtten op het veer is afgesloten. Stiekem door het hek is het ideaal om de hond los te laten lopen. Tot deze zomer was het er mooi. Nu is het een opslagplaats voor aarde en bouwmateriaal geworden. Maar je moet er iets voor over hebben om de hond te laten scharrelen.
Daarna kwam de tuin,de zon, de lunch, telefoontje Suriname ,weer in de zon en daarna eten maken. Ik was helemaal het middagrondje van Merle vergeten.
Regelmatig denk ik aan de boeken van Tony Parsons en Jeff Foster. Hun helemaal in het nu leven. Parsons schrijft ergens,dat buiten de ruimte waar "je" bent er niets bestaat op dat moment.  Dat kan ik ervaren op ogenblikken zoals vandaag. Alles is hier goed en daarbuiten is een akelig concept. Wat niet in je gedachten hoeft te zijn.
Ik ga hun boeken nog eens herlezen.

regels

Voor sommige mensen is het leven niet gemakkelijk met onze regels. Thuiswerken voor ouders en kinderen. Zoveel mogelijk binnenblijven. Boodschappen doen met restricties. Een rij wachtenden op straat voor de apotheek.
Maar het kan nog erger. Vrienden in Frankrijk halen boodschappen met een permit op zak. Gelukkig hebben zij een groot stuk land. Een kennis uit Polen appt net,dat ze nu ook niet meer op het strand en in de parken mogen. Zit je met een hond op een klein flatje. Mijn vriendin in Suriname is blij, dat ze uit haar tuin kan eten. Want de levensmiddelen zijn schaars en haar spaargeld is bij de bank "verdwenen".
Dan kan ik nog naar buiten met Merle. En heb een heerlijke tuin. Vanmiddag een paar 'over de muur"gesprekjes met twee buren. In ganzenpas langs de dijk met een andere hondenmevrouw, gezellig kletsend. Zo voelt dat minder als sociale isolatie.
Ik hoop,dat de dagjesmensen de boel niet gaan verpesten dit weekend.