mooi begin

Vanochtend werd ik wakker uit een mooie droom. Ik zocht mijn vader op een vergadering en warempel hij zat in een hoekje . Zo af en toe droom ik over mijn ouders, maar kan ze dan niet vinden, of ze zijn net niet thuis. Hij was een zestiger gebleven, jonger dan ik nu ben. Maar het was een leuk weerzien.
Daarna een rondje met de hond door de ochtendkoelte. Een rode lucht en spiegelglad kanaal. Merle loopt nog al eens te teuten, dus ik had alle tijd om van de natuur te genieten.
Rond elf uur ging ik naar een vriend in het verpleegtehuis. Hij zat in de koffie-groep met ook een paar jongere mensen.. We praatten wat en ik ging weg. Dankbaar naar eigen huis, man en hond. Zo'n bezoekje doet me weer eens beseffen, wat ik allemaal "heb".

courgette tijd

"Wil je een courgette?"vroeg een buurvrouw afgelopen weekend. Ik kreeg een reuze exemplaar. Gelukkig nam mijn tuinhulp de helft mee.
"Ik heb 9 courgettes gekregen, wil jij er een paar" zei gisteren een andere buurvrouw. Eentje was voor mij genoeg, want het was ook al zo'n grote. Tegen de avond kwam de overbuurvrouw aanlopen met....een courgette. Ik heb er voor nu genoeg, maar volgende week wil ik er graag eentje uit haar tuin. Zij oogst ze klein en dan zijn ze lekkerder.
Ik vond een recept van courgettes in het zuur met niet te veel suiker. Dat moet ik maar eens gaan maken.

Willem fluit

In een boek las ik over genen van je voorouders. Ik merk bij mezelf, dat ik het goede humeur en misschien meer eigenschappen van mijn grootvader heb. Een sterk stel genen, want ook mijn vader, broer en zus hebben die opgewektheid. Hoewel mijn vader ook een stukje van het felle van zijn moeder had.
Mijn grootvader was een aparte man. Bekend in den Briel. Ze noemden hem Willem fluit. Omdat hij  fluitend over straat ging. Hij was ook eigenwijs. Zijn gebit deed pijn in het begin. Hij deed het uit, vond het maar niets en leefde de rest van zijn leven zonder tanden. Dat betekende veel pap en brood zonder korstjes eten.
Ook droeg hij geen stropdas en sokken. Zelfs in de winter op blote voeten in zijn schoenen. Hoe onfatsoenlijk mijn oma het ook vond.
Ik herinner me nog zijn laatste weken. Heel zwak lag hij in bed met de ogen dicht. "Opa,ik weet nog een goede mop van Sam en Moos"zei ik dan. Even gingen de ogen open en kwam er een glimlach. Vrolijk tot het einde.
Ik vind het wel prettig, dat ik voor een deel op hem lijk.

de trap

Een goede kennis van ons liep altijd 's nachts in het donker haar trap af. Ze kende elke tree. Tot ze een maand geleden, wat wazig door medicatie, viel. En ongelukkig terecht kwam. Nog zeker een maand moet ze plat liggen om haar gebroken ribben en bekken te laten genezen.
Wij hebben helemaal een akelig trapje. Maar ik ben daar ook aan gewend. Nu het in de ochtend weer schemerig is, viel het me op, dat ik hetzelfde deed. Ook in het donker de trap af. Ik heb me meteen voorgenomen om geen risico te nemen. Altijd het licht aan.
Waar ik al wel op lette was bij het meenemen van spullen. Altijd zo'n hoeveelheid, dat ik nog met één hand de leuning vast had. Na mijn meniscusoperatie heb de gewoonte om achteruit de trap af te gaan tot blijvend gemaakt. Ook ren ik niet meer de trap op.
Eigenlijk zou trappen lopen ook mindful moeten gebeuren.

de tandenfee

Meer dan 20 jaar geleden maakte de tandarts uit die tijd een gedurfde vulling. Maar één wand van de kies als steun. Hij hoopte, dat het geheel een jaar of 6 zou blijven staan. Dat was veel langer, tot afgelopen zaterdag.
Ik at een stuk harde worst en voelde iets wiebelen in mijn mond. De wand van dat kiesje zat los. Het voelde als in de tijd van het melktanden wisselen.  Net als toen heb ik wat verder gewiebeld, tot het stuk kies er uit was. Ik was bang me er in te verslikken.
Gelukkig kon ik gisteren al bij de tandarts terecht. Van het geheel is een alleenstaande vulling gemaakt. Met het advies om geen harde dingen te kauwen aan die kant. Dat zal nog moeilijk zijn, zo bewust iets aan één kant van je mond te vermalen.
In dit geval is er geen tandenfee, die een dubbeltje onder mijn kussen legt. Maar een tandarts met een "leuke rekening".

plaatjes sparen

Door het overlijdensbericht van prinses Christina, dacht ik aan vroeger. Op de lagere school spaarden mijn zus en ik prinsessenplaatjes. Uit tijdschriften van thuis en van allerlei tantes knipten we plaatjes. En plakten die in een schrift. We moesten eerlijk delen. Prinses Marijke was mijn favoriet. Omdat ze dezelfde leeftijd had.
In die tijd was een prinsessenleven voor mij net zoiets als in een sprookje. Dat het gewone mensen waren,die in een glazen kooi leefden drong niet tot me door. Hoe bepalend het is, zo op te groeien las ik pas veel later in het boek van prinses Irene "dialoog met de natuur".
Jaren geleden zag ik een integer interview van Ivo Niehe met prinses Christine. Ondanks zijn twijfels aan paranormale zaken vroeg hij toch door op dat gebied. En  liet zelfs toe,dat hem iets verteld werd,opgevangen via zijn horloge.
De schriften met prinsessenplaatjes zijn er al lang niet meer. De prinses nu ook niet meer. Ik hoop,dat ze vele mooie momenten in haar leven gekend heeft.

geheugen

Omdat mijn man nu niet meer rookt, vliegen de kilo's er aan. Om dat te stoppen, gaat hij een poosje op het Atkins dieet. Meestal werkt dat goed. Ooit,misschien wel 30 jaar geleden gebruikte ik een kunstmatige zoetstof voor hem. Poedervorm en normale smaak. Maar beiden wisten we de naam van dat spul niet meer.
Die zoetstof was toen een tip van mijn oude tantetje in den Briel. Ik belde, of zij het merk nog wist. Wat is haar lange termijn geheugen op 93 jarige leeftijd goed. Ze mag dan niet meer weten, wat ze als ontbijt had of vergeten, dat we komen. Maar nu was het antwoord op mijn vraag "Oh ja hoor, dat was sionon. Van Bayer". Ik stond versteld.
De combinatie van tantes geheugen en google(die soms op elkaar lijken) leverde de juiste informatie op. Het spul bestaat niet meer. Andere merken ,zeker stevia  hebben een bijsmaak. Dus dat wordt niet jezelf verwennen met een dot dikke zoete slagroom op de koffie.

het milieu

Hier en daar lees ik over milieuvriendelijk leven. Dat is iets, waar een mens bewust voor kan kiezen.In mijn herinnering ging ik terug naar mijn vroege jeugd, begin jaren '50. Wat nu een keuze is, was toen normaal
Er bestond geen biologische groenten of fruit. Mijn moeder waste de slakjes uit de gewone sla en de wormstekinge plekken sneed ze uit de appels. Het brood was stevig en gebakken van tarwe, waar nog niet mee geknutseld was. Niet alle dagen aten we vlees. Flexitariër uit geldnood.
Trouwens de groenteboer kwam met paard en wagen, de bakker en melkboer  met zijn bakfiets. Niks vervuilende diesel-bestelwagentjes. Alleen de olieboer had een tweetaktje.
Kringloopwinkels kenden we niet. Kleding ging over op jongere kinderen en daarna soms naar neefjes en nichtjes. Schoenen,die kregen we wel nieuw. Waren we een zomer hard gegroeid, dan breidde mijn moeder de mouwen en de boorden van de truien  langer.
Een kookwekker bij het douchen? Bij ons gingen elke vrijden twee kinderen in dezelfde teil. De derde kreeg schoon water. Verder was het wassen in een zinken teiltje bij het aanrecht. Op een extra schone  onderbroek  op woensdag na deden we een week met onze kleding. Want de was moest buiten drogen en bij slecht weer in de keuken. Met het houtfornuis aan leek het dan een Romeins stoombad.
Misschien dat mijn verleden maakte, dat ik gemakkelijk milieuvriendelijk ging leven. Het was bijna terug naar vroeger.
Het allermooiste hergebruik vind ik altijd mijn peuterjasje. Gemaakt van een nog bijna nieuw flanellen hemd van mijn opa. Ja,mijn moeder was creatief.

weemoedig

De bewolkte vroege ochtenden in deze tijd roepen bij mij een gevoel van weemoed op. Natuurlijk,we kunnen nog een hittegolf krijgen. Maar het verminderde daglicht vertelt van nazomer.
Soms heb ik al een lamp aan bij het ontbijt maken. Of brandt er een kaarsje. Dat terwijl de deur open staat om de keuken verder af te koelen. Eén keer afgelopen week ging ik zo vroeg fietsen met Merle, dat de fietsverlichting aan moest.
Het is niet te zien of de vallende bladeren en geel wordende bermen van het jaargetijde komen of een gevolg zijn van langdurig water tekort. Maar de kleuren horen bij deze maand. Evenals de bramen en rozenbottels langs de weg.
Het is ook de tijd van rijp wordend fruit. Vanochtend plukte ik de allereerste blauwe druif uit een tros.Lekker. Ik heb de druiven,bramen en tomaatjes extra vastgezet. Het zou zonde zijn, als er echt windstoten komen vanmiddag, er allerlei onrijp fruit op de grond lag.
Ik schat nog hooguit drie weken en dan is het te donker om in de vroege ochtend langs het water te fietsen. Dan komt de tijd van ritjes door een doodstil dorp.

onverwacht mooi

Vorige week haalde mijn man een boek op bij het uitleenpunt. Een boek reserveren alleen van een beschrijving is altijd een gok. Ik kan dan niet even een stukje lezen. Een enkele keer is zo'n reservering een miskleun, of de letters zijn te klein. Dan gaat het de week daarna ongelezen terug.
Van dit boek dacht ik, dat het een soort levensverhaal was. Ik had nog nooit van de schrijfster gehoord. Maar nee,het was een prachtige beschrijving van haar ontdekking en beleving van non-dualiteit. Ik zat te smullen.
Er zijn van die boeken, waar ik al lezend helemaal blij van word. Dit is er eentje. In mijn hoekje in de stoel is het leven dan helemaal goed. Ik heb meteen nog een roman van deze schrijfster gereserveerd. Ik moet nog zoeken of er op YouTube misschien nog een filmpje van haar is.
Vanmiddag komt waarschijnlijk een nieuw stel boeken. Ik ben benieuwd, of daar weer juweeltjes bij zijn.

net niet het haasje

Een klein eindje fietsen gaat gelukkig weer. Dus maakte ik mijn ochtendronde. In alle rust, dacht ik.
Maar daar zat op een grasveld vlak bij de vierbaansweg een grote haas.. Merle had nog niets gezien. Ik draaide snel om en lokte haar mee met een snoepje. Er was geen wind, dus ze rook ook niets.
Als Merle eenmaal rent, is ze doof voor bevelen. Het tweetal had zo op de weg kunnen komen. Het was wel niet druk, maar toch! Ik was echt geschrokken.
 Morgen maar goed ver vooruit kijken. Want ik weet hazen en konijnen te zitten, maar dat is een heel eind verderop. En een ongevaarlijke verkeerssituatie. Dit veld met bosjes was vorige zomer fazantengebied. Maar die vliegen op, daar valt minder jachtplezier aan te beleven. Nee, laat Merle het maar bij kraaien-pesten houden. Die vliegen weg en gaan in een boom zitten schelden.