weer thuis

Gisteren eind van de middag kwamen man en hond weer thuis. De eerste "run"van Merle is naar de etensbak. Want tijdens de reisdagen krijgt ze een kleine portie. Daarna werd ik pas begroet. Wat was ze blij. Toen stond ze bij de achterdeur. Om naar de buurvrouw en haar hondje te gaan. De hele roedel was weer bij elkaar.
Als ik haar gedrag nu zie, is ze helemaal niet zo'n vakantiehond. Er wordt een diepe zucht geslaakt, als ze in het stoeltje of in de mand gaat liggen. Echt "oost,west, thuis best.".
Op vakantie liet ze mijn man geen moment uit het oog. Er was nog maar één baasje en die moet je goed in de gaten houden. Mijn zwager, die ook mee was, telde niet mee. Ook nu heeft ze dat gedrag nog. Mijn man ging de auto uitpakken en Merle stond met haar neus tegen het raam geplakt. "Jij gaat toch weg?"leek door dat koppie te gaan.
Het uitlaten is een feest. Alle bekende hondengeuren, Merle rende van het ene bosje naar het andere. Nu nog de klus van "ontbollen". Zoveel klittebolletjes, soms als trossen in de vacht. Ik heb vanochtend  de pijnlijkste er gewoon uitgeknipt. Coupe "Frankrijk".

het Bootje

Mijn broer hielp mijn oude tantetje verhuizen naar een verzorgingshuis. Daar kwam hij een medebewoner tegen. Een vroeger excentrieke leraar van de hbs. Meneer Boot. Het Bootje herkende hem als oud-leerling.
Als puber zag ik al,dat het Bootje sadistische trekjes had. Stille leerlingen, vooral, meisjes bang maken. Zodat ze bij een overhoring voor het bord dichtklapten en een slecht cijfer haalden.
Dat flikte hij ook bij mijn vriendin. Toevallig hadden we samen geleerd en wist ik, dat ze de leerstof beheerste. Annie was bijna in tranen voor het bord. Na de les toen iedereen weg was, stapte ik naar het Bootje toe. "Meneer Annie heeft haar huiswerk wel gemaakt ,we deden het samen. Maar ze is zo bang van u, dat ze niets meer weet voor de klas. Wilt u daar misschien rekening mee houden?".
Dat geniepige lachje verscheen en hij vroeg :"En jij Izerina,ben jij bang voor me". Met trillende benen en snel kloppend hart zei ik stoer "Nee meneer voor geen meter".
Toen wist ik, dat ik de volgende les een beurt zou krijgen. Niet alleen over de huidige leerstof, maar ook vroegere hoofdstukken. Ik stampte bijna het hele boek in mijn hoofd en ja hoor, ik wist vrijwel alles.
Daarna was er een soort gewapende vrede. Ik had geen last meer van het Bootje. Op mijn beurt deed ik niet mee, als groepjes hem probeerden te pesten. Mijn broer doet de volgende keer het Bootje de groeten van me.

indringers

Laats zocht nog even naar een ouder blogje. En ontdekte bij veel blogs een vreemde reactie. Vaak dagen later gepost. Voor mij voelt zoiets als een indringer in mijn tuin. Daar zeg je "wegwezen" tegen, al of niet met dreiging met de politie. Maar dit soort lui weet ik niet aan te pakken. Alleen hun reactie verwijderen.
Wat ik me afvraag is, wat men beoogt te bereiken. Er is toch geen weldenkend mens, die op hun in slecht Nederlands geschreven huilverhaal ingaat en geld stort? Dagen achter elkaar je zelfde onzin posten op een bepaald blog valt toch ook op?
Hoe wordt een blog gekozen? Random of googelt men op bepaalde begrippen? Ik hoop toch snel weer van die twee indringers af te zijn.

mevrouw kaneel

Jaren geleden kocht een jonge man mijn sapcentrifuge. We raakten aan de praat. Hij kweekte wat weed in zijn tuin en maakte zelf THC-olie. Diverse mensen hadden baat bij zijn product, vooral kankerpatiënten. Hij liet me een keer zien, hoe hij de olie maakt.
Voor alle zekerheid schreef ik zijn telefoonnummer op. Onder de W van Ronnie Weed. Hij had van mij een zakje ceylonkaneel meegekregen. Ik stond bij hem genoteerd als Iza Kaneel.
Toen mijn buurman ernstig ziek werd kocht hij bij Ronnie. En had minder last van de chemo. In de tijd, dat ik heel slecht sliep had ik ook baat bij Ronnie's olie. Nu heb ik nog altijd een flesje staan. Maar "gewone" CBD-olie werkt ook.
Zonet kwamen we elkaar weer eens tegen "Dag mevrouw Kaneel"klinkt het dan. "Hallo meneer Ugge-ugge".zeg ik terug. Want het woord weed durf ik niet meer in de mond te nemen. Ronnie wordt gedemoniseerd en gepest door de buren. Die sturen de politie op hem af. Een paar weken geleden kwam hij thuis van zijn werk en waren alle weedplanten uit de potten verdwenen. Politiewerk, zonder huiszoekingsbevel over de schutting geklommen.
Wat ik zo jammer vind,is dat er nu weer minder "medicijn"gemaakt kan worden voor ernstig zieke mensen.

trossen druiven

Zo veel,als bij de Franse druivenpluk heb ik er niet. Maar voor één enkele druivenplant hangt er een zee van blauw in de tuin. Vrijwel allemaal rijp op dit moment. Omdat er natter weer aankomt ben ik gaan plukken en uitdelen. De buurvrouw aan de kant van de druif heeft over de muur ook meer dan genoeg.
Met de slowjuicer heb ik  voor het eerst druivensap gemaakt. Het eerste glaasje smaakte wat flauwtjes. Een drupje citroensap in het volgende glas maakte en een heerlijk drankje van. Dat ga ik deze week vaker persen.
Vroeger heb ik ooit een chutney gemaakt van stukjes pompoen en druiven. Gisteren op de rommelroute kocht ik een grote pompoen. Morgen maar eens kijken of ik daar een paar potjes van kan maken.
Ik denk dat ik vol vitamines de herfst in ga.

stil

Het is weer stil in huis .Afgelopen week vertrok mijn man met de hond naar Frankrijk. Dat mijn man af en toe weg is, daar ben ik aan gewend. Maar ook geen hond, dat is heel onwennig. Ik merk dan. hoe vaak ik even met Merle bezig was. Een lekker hapje, een aai of zomaar wat zeggen.
Toch ervaar ik, dat het went om thuis te blijven. Bij het zien van foto's krijg ik nog wel een heimwee gevoel. Het wel en wee van de mensen op de boerderij gaat me ook aan het hart. Maar het is nu eenmaal zo.
Wie van de gelegenheid gebruikt maakt, is het buurhondje. Zonet hoorde ik voor de tweede keer vanochtend gepiep achter de deur. Ik doe het zelf. De restjes van b.v. een pannenkoekje gaan gewoon in Merle's bak. Daar loopt die kleine buurscharrel ook rechtstreeks naar toe. Dat zal tegenvallen voor dat hondje, straks weer lager in de roedel.
 Ook mijn ochtendwandeling heb ik nu met de smurf van mijn vriendin. Andere keren ging ik zelf een eindje fietsen. Want ik wil wel in beweging blijven, zeker met dat heerlijke weer.

geduld

Vanochtend had ik een afspraak met de orthoptist. Om eindelijk nieuwe brillenglazen aan te meten. En langer te kunnen lezen en beeldscherm kijken. Helaas de aardige mevrouw was ziek. De even vriendelijke vervangster durfde niet een recept te maken. Er waren toch wat vraagtekens bij de situatie van mijn ogen. Eerst overleg met andere collega's.
Nu heb ik geduld. En zit niet te wachten op een dure rekening van een bril, die niet deugt. Deze week krijg ik een telefoontje over vervolgstappen(hoop ik).Want maanden na het gezichtsveldonderzoek heb ik daar nog nooit de uitslag van gekregen. Ik ben er achter aan gegaan en er schijnt niets in mijn dossier vermeld te zijn.
De vervang-orthoptist was ook benieuwd en is met me mee gegaan naar het secretariaat om eindelijk een afspraak met de oogarts te maken. Die dame had de beoordeling van het gezichtsveldonderzoek moeten doen.
Toen had mijn man gelukkig geduld genoeg om nog een keer naar het ziekenhuis te fietsen zonet. Ik had buiten op een bankje gewacht tot ik de auto aan zag komen. Mijn rug speelde op door de beroerde opticienstoel en ik had mijn tas als een kussentje in mijn rug gepropt. Daardoor was mijn mobieltje er uitgevallen.
Iemand had de telefoon naar de balie gebracht en daar belde men het laatst gebruikte nummer. Waardoor de buurvrouw over het muurtje riep; "Je mobiel ligt nog in het ziekenhuis". Gelukkig zijn er nog veel fatsoenlijke mensen.

een goed mens

Via de kringloopwinkel om de hoek leerden we zo'n 20 jaar geleden Leen kennen. De man was gek op motorrijden en zat altijd te stralen op zijn stalen ros. Maar helaas had hij eigenlijk het geld niet, om die motor te onderhouden.
Mijn man ging hem helpen om de motor te  repareren met voordelige slooponderdelen. Leen is goudeerlijk. Had hij het geld voor het onderdeel niet, dan kwam hij elke week een bedrag brengen. Op zijn beurt gaf hij soms koffie, een rokertje of zelfs eens handdoeken. Want het is een scharrelaar.
Gisteren zag ik hem bezig met de tuin van een buurman. De 80+-er had het heel moeilijk na het overlijden van zijn vrouw. En kan zelf niet veel meer. Leen doet de boodschappen en gaat regelmatig langs voor een praatje. "We moeten onze medemens toch helpen?"zei hij.
Toen ik verder wilde lopen zei Leen :"Jullie worden ook al ouder. Als ik kan helpen, je weet het ,je kunt me altijd bellen". Ik weet, dat hij het meent, het is een goed mens.

whatsapp

Meestal gebruik ik whatsapp om een mededeling door te geven aan een ander. Of ik ontvang een foto. Maar gisteren heb ik voor het eerst uren lang "gekletst"met mijn vriendin in Suriname. Met bellen is het geluid blikkerig en valt soms weg. Dan praten we maar even. Alleen in het weekend met de normale telefoon is een uurtje babbelen te doen. Dat is leuk,we lachen en hebben altijd wel een verhaal.
Maar dit was anders. Door de pauze tussen de berichten kon ik nadenken over mijn reactie en vragen.
Ruth was terug van haar boitie,haar hutje in het bos. Meer dan 30 jaar kwam ze daar met haar man. Nu gingen vrienden mee. Want een vrouw alleen,dat is gevaarlijk. Er wordt veel gestolen,ook met geweld. Toch zou alleen zijn helpen bij het missen van haar man.
Voor haar lunch en tot mijn bedtijd wisselden we met tussentijd  berichten. Over verdriet,het accepteren van ouder worden,de schoonheid van de natuur. Alsof we bij elkaar in de kamer zaten.
Deze manier van contact hebben is voor mij een aanwinst.

zondagmorgen

Langzaam drentelde ik met de uitlaat-smurf door de regen. Ineens was het droog. De lucht was prachtig. Hele donkere wolken en stukken verrassend blauw. Als het leven zelf, ellende en geluk.
Ik sloeg een hoekje om en zag de kerktoren van het dorp boven het dijkje uitsteken. Het was doodstil, geen mens of verkeer op straat. Daar begonnen de kerkklokken de luiden. De langzame bim-bam van een grote klok en een wat sneller klein klokje. Het bracht me 50 jaar terug ik de tijd. Toen ik zelf wel eens aan een klokkentouw trok
Het klokgelui maakte het plaatje compleet. Yin en yang van het leven en het geluid als adem van de Ene, die alle leven doordringt.
Opgefrist en blij leverde ik de smurf weer af bij zijn vrouwtje.

aanwaaiers en mee-eters

Altijd zijn er wel mensen geweest, die even langskwamen. Was dat tegen lunchtijd, dan werd er meegegeten. In de jaren '70,'80 en '90 kwamen er generaties buurkinderen. Hun feestje was om hier pannenkoeken te eten.
Toen ik eenmaal thuis was en vrienden ook geen werk meer hadden, ging regelmatig tegen koffietijd de bel. Al pratend werd ik hongerig en kwam de lunch op tafel. Dat werd meestal mee-eten.
Maar helaas, de één overleed, de ander zit in een verpleeghuis en ook een deel kan (net als ik ) niet makkelijk meer een eind fietsen. Ik mis die gezellige momenten wel. Zeker de vriend in het verpleeghuis. Hij kwam soms een paar keer per week. At mee en ging in de middag met mijn man fietsen.
De mensen hebben plaats gemaakt voor de dieren. Dagelijks staat het buurhondje voor het raam te piepen. Klaar voor een knuffel en kluifje. De overbuurkater heeft onze tuin "gekraakt" Slaapt regelmatig in een holletje onder de den. En ligt op het stoepje voor de voordeur in het zonnetje. Als hij me ziet is het miauwen. Voor brokjes en een beetje aandacht en aaien.
Elke ochtend zitten mussen ,tortels en kauwen al klaar voor hun ontbijt. Eén kauw is buiten de groep. Hij zit vaak in het voederhokje en kijkt of er beweging in de keuken is. Ik kan hem al naderen tot een halve meter, als ik brokjes geef.
Het leven is verandering, ik weet het. Maar die lunchmomenten kan ik missen.

loopmeditatie

De laatste dagen fiets ik in de ochtend naar een vriendin, om haar hondje uit te laten. De smurf is een trage loper, die zich soms omdraait en naar huis wil. Het is maar een klein rondje, want hij heeft een hernia.
Als hij bij ons logeert loopt Merle er ook meestal bij. Die moet ik dan laten zitten en wachten. Nu wandelt het gemakkelijker met die kleine alleen. Toch merkte ik, dat ik zo langzamerhand weer wat irritatie had door dat eigenwijze gedrag.
Ineens dacht ik vanochtend bij het voetje voor voetje voortschuifelen "ik maak er loopmeditatie van". Ik voelde me meteen heel anders, nu was het ook mijn wandeling. Moet ik even stilstaan bij één van de vele snuffel en poot-omhoog plekken, dan haal ik diep adem en ga aarden.
Ik hoop,dat mijn vriendin goed geneest van haar ischias. Duurt het wat langer dan ga ik voortaan elke ochtend mediteren bij de Karolingenburcht.

lekker

Al een tijdje dacht ik na over een slowcooker. Ik las er over. Ontdekte, dat het minder duur was, dan ik verwachtte. En dan het gemak.
Tot nu toe maakte ik af en toe soep of stoofvlees gewoon op een gaspitje. Maar dan bleef ik altijd in de buurt. Als ik met Merle wandelde, deed ik het gas uit. Bovendien verwarmt zo'n pan behoorlijk de keuken. Met warm weer minder prettig.
Ik ben van plan meer soep te gaan eten. Ons vaste adres voor bio-vlees stopt er mee. Maar schenkels en botten zijn vlakbij in de landwinkel te koop.
Mijn eerste probeersel ligt nu te garen. Een flinke schenkel. Ik ben heel benieuwd, hoe die soep smaakt. Want op de gaspit stond de bouillon minder lang te trekken en af en toe kookte het.
Mocht het van de winter flink koud zijn met de kachel op hoog, dan doe ik weer ouderwets. Pan op de kachel en sudderen maar.