bejaardenpraat.

Elke zondagmiddag bel ik met mijn oude schoolvriendin in Suriname. Sinds 7 jr geleden haar man overleed,woont ze niet meer op haar boitie,haar paradijsje. Maar in de "gevangenis" van de stad.Heerlijk om iemand zo goed te kennen,dat je alles kunt zeggen. Zelfs de pijntjes worden besproken,zonder dat het als klagen voelt. Zij heeft een heup met schroeven,een andere met een scheur en een nieuwe knie. Dan wil je wel verzuchten; "meid ik heb weer zo'n pijn de laatste dagen".Samen brainstormen we over mogelijke oplossingen.Maar ook levensvragen komen voorbij. Vaak moeten we lachen.Zo is het snel anderhalf uur verder. Alsof we bij elkaar aan het theedrinken zijn. Het mooiste,wat ik van haar geleerd heb is accepteren van wat komt en vertrouwen. Het gesprek eindigt met "tot volgende week". Ik hoop,dat we dat nog vaak zullen zeggen.