jachthond

Vanochtend was ik vroeg wakker. Op zaterdag is er vrijwel geen verkeer. Ik besloot om met Merle te fietsen langs het water. Dat heb ik bijna 3 mnd niet gedaan.
Inderdaad ik kwam één wandelaar tegen. Maar waar ik niet op rekende waren de dieren. Eerst maakte Merle de grootste muizensprongen door het hoge gras. Helemaal opgewonden. Daar moet iets gelopen hebben.
Maar een eind verder zat ze achter een konijntje aan. Ik heb staan roepen. Want ik zie nu in de verte de hond niet meer. Op de terugweg liet ik haar maar naast de fiets lopen, na eerst flink gefoeterd te hebben.
Morgen probeer ik het weer. Maar nu als een gewaarschuwd "baasje". Dreigt ze er vandoor te gaan, dan volgt er ogenblikkelijk een bevel. De hond had wel een leuke een ronde volgens haar natuur gehad.

afgerond

Vanochtend gingen we voor de laatste controle naar de oogarts. Het zicht in de verte is heel goed. De flikkeringen en lichtstraal moeten verdwijnen bij een bril met cilinder. Nu is dat niet mijn grootste zorg.
Nee,dat is het langdurig kunnen lezen met goed zichtbare letters op een rustige ondergrond. Want wat mis ik mijn boeken. Over twee weken kan ik naar de opticien. Ik heb een brilvoorschrift meegekregen en zij moeten uitvogelen, hoeveel het leesgedeelte moet zijn. Ik maak een afspraak en vraag of ze ruim de tijd willen nemen. Het gaat tenslotte om mijn liefste hobby.
Ik bedenk nu al, wat ik allemaal wil gaan lezen. "Het komt  goed met het lezen" zei de oogarts. Dat geloof ik pas helemaal, als ik over een week of vier mijn eerste boek uitlees en dichtklap.

het loopt anders

Vanochtend hadden we het plan, een vriend te bellen. Vragen of hij zich goed genoeg voelde, om bezoek te ontvangen. Maar daar kwam een mailtje, dat (eindelijk) de wijn bezorgd zou worden. Dus veranderden we de plannen.
Ik had een rest wortels om te fermenteren. Er staat een pannetje kippensoep te trekken. Mijn man heeft weer een keurig geknipt koppie. En het is heerlijk weer om in de tuin te zitten.
Al met al een prima andere daginvulling. En vanavond een lekker glas wijn.

meehelpen

Gisterenavond keek ik naar een youtubefilmpje over een gezin, dat zelfvoorzienend leeft. De kinderen helpen daar allemaal mee. Met de dieren, de tuin en de voeding. De moeder maakte een opmerking, die me aan vroeger deed denken. Dat hun kinderen het gevoel kregen deel uit te maken van een team. Dat hun meehelpen(en zij ook) belangrijk waren.
Bij ons thuis was het ook zo. Ik weet nog, dat ik 10 jarige trots was, als ik op drukke momenten koffie en thee mocht zetten voor alle mensen, die in de zaak werkten. Inderdaad het gevoel mee te helpen met het verdienen van het dagelijks brood.
Ook in het huishouden moesten wij bijspringen. Dat was niet altijd leuk, zeker de afwas niet. Mijn zusje had een typische spijsvertering, die moest op die momenten vaak naar het toilet.
Een leuke klus was tafel dekken. Dan kon je stiekem van de chocoladehagelslag proeven. Ook het eigen bed opmaken en stoffen en zwabberen op de slaapkamer was niet vervelend.
Het allerleukste vond ik nog pakjes wegbrengen. Eerst op de fiets en later op de brommer. Een soort voorstadium van al die bezorgdiensten van tegenwoordig. Bij de kleine winkeliers in de dorpen werd ik vriendelijk ontvangen "Ben jij de dochter van Piet?" Vaak ging ik met een koek en een flesje frisdrank weer verder.
Kijkend naar het filmpje bedacht ik, dat ik koeien melken,tuinieren en broodbakken of fermenteren ook heel leuk gevonden had. Helaas ,het bleef beperkt tot boontjes afhalen voor de weck of appels snijden om te drogen.

de kriebels

Oh, wat krijg ik de tuin-kriebels met dit weer. En zeker, als ik alle onkruid zie. Maar ik weet, dat ik niet moet gaan sjouwen of onkruid trekken. Ik heb nog wel in drie teiltjes  rucola en snijbiet gezaaid. Onder plexiglas wil dat wel opkomen.
Een mevrouw, die ik via via kende heeft beloofd mijn tuin te komen doen. We spraken af, dat zij met mooi weer zou bellen, als ze tijd had. Helaas heb ik nog geen telefoontje gehad. Toen heb ik vanochtend mijn hulp in nood voor het huishouden gevraagd, om minder in het huis te doen en het voortuintje onkruidvrij te maken. "Ik kan geen onkruid van plantjes onderscheiden" zei ze. Maar het ziet er weer geweldig uit.
Ik had een klein hoekje net uit de wind. Daar heb ik even vitamine D3 zitten verzamelen. De mussen tsjielpten, de duiven koerden, het was heerlijk. En er komen nog zulke dagen.

terug in de tijd

Vanochtend reden we naar mijn oude tante in den Briel. Dat is altijd een ritje terug in de tijd. Aankomend bij de wallen, zie ik ons weer voorntjes vangen in of schaatsen op de vesten. Vervolgens komen we langs mijn oude school. Dan rondom de kerk een parkeerplaats zoeken. Ook daar komen veel herinneringen boven. Kerkdiensten, klokken luiden, onze trouwplechtigheid en de verhalen van mijn vader over de tijd van de watergeuzen met spannende onderaardse gangen.
Het was gezellig bijpraten. Veel van "weet je nog...." Want mijn tante is echt het "geheugen van den Briel". Wat mijn jeugd en de familie betreft, is zij de enige met wie ik vroege herinneringen kan ophalen.
Het was weer leuk om daar te zijn.

vrolijk weerzien

Het was een heerlijk stille zondagochtend. Aan het water waren alleen een paar meeuwen te horen. Ik kan genieten van de zeldzame stilte.
In de verte kwamen een paar grote en kleine vage figuren aan. Het bleken oude bekenden met hun honden te zijn. Omdat ik door de moddertroep en het slechte zien al tijden niet aan de dijk liep, was het een vrolijk weerzien tussen de honden. Gelukkig had ik voldoende snoepjes bij me.
Op de terugweg kwamen we nog een andere hondenvriendin met haar vrouwtje tegen. Merle was door het dolle heen. Jammer van die snoei-en plantwerkzaamheden aan de dijk. De vaste groep mensen,die daar altijd elkaar tegenkwam, is uit elkaar gevallen. Misschien de komende zomer weer?
Het is niet alleen Pasen, maar ook 1 april. Ik had mijn man al te pakken. Maar even later stonk ik er zelf ook in. Heerlijk, om als een kind grappen te maken en te lachen.