blije meiden

Bij het radiojournaal in de ochtend pak ik ook wel eens een stukje reclame mee. Ik kan me verbazen over die "blije meiden" Met een enthousiaste en warme stem willen ze het product aansmeren. Voor mij klinkt die stem heel overdreven. Ik probeerde eens, om het na te doen. Dat lukte niet.
De mannen stemmen zijn vaak zakelijk. Stralen uit, dat ze kennis van zaken hebben en een echt goed product verkopen. Een enkele keer doet een man lollig en "een beetje dom".
Maar het is een onbekende wereld voor me. Ik heb geen idee welke reclamespotjes het goed doen bij de meeste luisteraars. Ook is in de vroege ochtend de reclame vaak gericht op werkende mensen. Met artikelen of instanties waarbij ik denk "he,wat is dat nou?" Soms moet ik goed luisteren om de naam te kunnen verstaan.
Reclame zal ongetwijfeld kopers lokken. Anders ging er niet zoveel geld in om. Maar zelf heb ik zelden iets aangeschaft omdat ik er op tv of radio iets over hoorde.

telefoon-dagje

Het was een zondag met telefoontjes. Een plezierige afleiding . Eerst mijn schoonzus. "Ik bel je regelmatig, nu je niet kunt lezen en tv kijken "zei ze. Later meer dan een uur kletsen met mijn vriendin in Suriname. Alsof we bij elkaar op de thee zaten. Aan het eind van de middag belde mijn zus nog.
Mijn man maakte een veiligheidsbril passend. Nu kan ik met Merle naar buiten en heb geen last van de koude wind. Ik ben wel heel oplettend, want in de verte zie ik niet veel. Vanochtend ging ik de fout in. Aan de overkant liep een joggende schim. Ik zag niet, dat er nog een hond bij was. Merle schoot er op af. Dan komt ze wel meteen terug na een bevel, maar het is niet de bedoeling.
"Ik bof" zei mijn man. Hij wilde afwassen. "Laat maar staan voor mij, dan heb ik iets te doen" stelde ik voor. Ik voel met mijn vingers of iets helemaal glad en schoon is.
De laatste aflevering van China probeer ik in stukjes van een kwartier via de pc te zien. Ook afleiding en anders heb ik tegen de tijd van de nieuwe bril een enorme hoeveelheid programma's opgenomen.

werkelijkheid

Met een kopje thee zit ik te genieten van de gouden avondzon in de tuin. Die kleuren zijn zo mooi. Ik dacht altijd, dat dit DE werkelijkheid was. Maar nu met in mijn ene oog een kunstlens is dat een vraagteken.
De staaroperaties waren nog niet nodig voor het zien in de verte, maar voor beginnend glaucoom. Dus heb ik er nooit bij stilgestaan, dat de staar, die ik had mijn zicht op een andere manier kon beinvloeden. Met de kunstlens zie ik alles veel lichter van kleur. Mijn eigen lens lijkt wel een geelfilter te hebben. Dat geeft/gaf schitterende brons kleuren bij avondlicht. Maar ook vuil lijkende tegeltjes en muurverf.
Ik was helemaal verbaasd, toen ik dit ontdekte. En geniet nog maar de komende weken van mijn eigen zonsondergang. Daarna is mijn werkelijkheid waarschijnlijk meer zoals van andere mensen.

saai

Het is saai zonder lezen en tv kijken. De kunstlens, die gisteren geplaatst is, maakt door zijn -2,5 het kijken in de verte wazig. De sterkte van de oude bril past niet meer en pas eind april kan ik nieuwe glazen laten opmeten. Gelukkig is even op de pc te doen. En af en toe de radio of muziek luisteren.
Maar dan is er dit heerlijke weer. Een hoekje in de tuin, dikke jas en een zonnebril. Even genieten. Ik word nog bruin voor het weer lees-tijd is. En ik hoop, dat de flikkering en wazigheid morgen verdwenen is. Dan ga ik mini-rondes met de hond doen.

zussen

Vrijwel elke zondagochtend bel ik met mijn zus. Een jarenlange gewoonte. Zo maar, even bij praten.Het is jammer, dat we niet dichter bij elkaar wonen.
Als kind hebben we heel veel gespeeld. Samen of met vriendinnetjes. Er was drie jaar leeftijdsverschil, dat maakte niet uit. Ik herinner me nog, dat ik 's avonds in bed verhaaltjes vertelde aan mijn zusje.
Maar we hebben ook veel ruzie gehad, zeker in de puberteit. Terugkijkend moet mijn moeder er af er toe moedeloos van geworden zijn. Aan de andere kant, ik vocht wel met mijn zus, maar een vreemde moest niet aan mijn zusje komen. Dan kwam ik voor haar op.
Ik weet nog van een logeerpartij bij een strenge oom en tante. Mijn zusje deed iets, wat bij ons thuis heel normaal was. Ze kreeg de wind van voren van die oom en was van streek. Ik werd laaiend. "Kun je wel,zo'n grote smoel tegen een klein kind! Dit mag gewoon bij ons thuis."riep ik kwaad. Om vervolgens op de wc te gaan zitten bibberen en huilen.
Toen we volwassen waren moest ik afleren om de oudste te zijn en de baas te spelen. Want in dat laatste was ik goed. Ik denk dat het wel gelukt is. Nu speelt er geen leeftijdsverschil meer en zijn we gewoon zussen.

opslag

Soms kan ik me verbazen over mijn geheugen. Zoveel opslag van al de input in de vele levensjaren. Ik probeer het wel een concreet te maken. Zouden al die herinneringen  in energievorm in een immense kast zitten? Verschillende onderwerpen in weer andere laadjes? Met daartussen verbindingen. En hoe verhoudt zich die hoeveelheid herinneringen tot de hersenmassa? Er moet vast een opslag "in the cloud"zijn, net als voor dataverkeer.
Een grote lade is bij mij gevuld met alle gelezen en als film geziene detectives. Ik begon als 12-jarige met de Bob Everts serie. En eindig nu met vaker detectives lezen doordat de dorpsbieb weg is. In het kleine uitleenpunt zijn dat de enige boeken, die me nog een beetje boeien.
Er zit zoveel "detective"in mijn hoofd, dat ik regelmatig een boek/film associatie krijg bij de dagelijkse gebeurtenissen. Ik droom regelmatig in detective vorm. Zou dat laadje ooit vol raken?
Gelukkig kan ik nog goed herinneringen opdiepen uit mijn geheugen. Een enkele keer kom ik niet op een woord. Ook het korte termijn geheugen werkt nog redelijk. Ik zou het jammer vinden, als ik niet meer vrijuit zou kunnen beschikken over die immense hoeveelheid zelf verzamelde en vaak ook beleefde gegevens.

gastvrijheid

Vorige week keek ik naar de uitzendingen op RTL-Z over de reis van Levison Wood door de Kaukasus. Wat zijn de mensen gastvrij daar. Ondanks armoede werden Levison, zijn gids en cameraman overal uitgenodigd voor minstens een kop thee.
Ze mochten zelfs bij gebrek aan hotelletje overnachten bij een politieagent en later een keer hun luchtbed neerleggen in een moskee. Het deed me denken aan onze motorvakantie in 1968 in Marokko. Ook wij sliepen bij een politieagent. En later mochten we vier nachten verblijven in de raadzaal van een kleine oase.
Die gastvrijheid is er nu nog steeds in die landen. Daar kunnen wij van leren. Ik zie het niet snel gebeuren, dat wij twee onbekende backpackers zomaar laten slapen. Eten en drinken geven, dat zou ik nog doen.
Mijn gastvrijheid beperkt zich tot bekenden. Komen die tegen lunchtijd, dan eten ze mee. Ooit kwam er een oude man een motor kopen. Hij moest nog helemaal terug naar Amsterdam. Hij kon mee eten, om verkwikt weer terug te reizen. Dat was  later met een Deen, die een motor kocht  hetzelfde geval. Die ging met volle maag richting Denemarken.
Maar dat zijn tot nu toe de grenzen van mijn gastvrijheid. Misschien dat de verhalen over "vreemden in je huis laten en als bejaarde bestolen worden"ook een rol spelen.  Wat zou het mooi zijn, als wij hier op dezelfde manier gastvrij zouden kunnen en durven zijn.