hebberig

Meestal ben ik tevreden met alles. Maar soms steekt onverwacht een lichte hebberigheid de kop op. Mijn man had een bestelling gekregen, verpakt in een doosje van een Himalaya-zoutlamp. En vroeg of ik er van gehoord had. Ik kende die lampen van een winkel hier.
Alle tekst van het doosje werd opgelezen. Negatieve ionen, lucht zuiveren, rustgevend licht, een scala aan goede eigenschappen. Toen kwam het, de gedachte "Die zou ik ook wel willen hebben". Nu had ik nog iets tegoed door het winnen van een weddenschap, dus mijn man zei "Koop zo'n lamp". Googelen leverden nog meer mooie verhalen op.
Gelukkig moest ik wachten tot de winkel in het dorp vandaag pas open was. Want in die tussentijd besefte ik, dat we niet eens een goede plek hadden voor de zoutlamp. Bovendien, ik heb een ionisator. Een lampe Berger neemt de geurtjes weg. En rustgevend licht krijg ik van een kaars. Ik kwam tot bezinning en koop geen zoutlamp. Ik ben tevreden met mijn hoekje.

vreemd

Soms kan ik het gevoel hebben, in een compleet dolgedraaide wereld te leven. In het begin van de coronacrisis snapte ik het nog. Maatregels om het aantal ic-opnames en overlijdens te beperken. Helaas vergat men de ouderen in de verpleegtehuizen. Maar goed, het was een onbekende situatie.
 Nu er weinig mensen meer ernstig ziek zijn, er medicatie gevonden is en de testcapaciteit omhoog is gegaan, blijft er een stroom angstaanjagend nieuws over ons uitgestort. Het was een verademing  het bericht te lezen van dr Gommers. Nederland hoeft niet in paniek te raken.
Dan is er al maanden de aerosolen discussie met steeds een iets opschuivend officieel standpunt. De brandbrieven van een groep artsen en ook van GGZ medewerkers. De medici, die een niet-officieel standpunt verkondingen en vervolgens van YouTube verwijderd worden.
Ik heb een aantal interviews bekeken van artsen, psychologen en andere vaak oudere hoogleraren. Over de invloed op onze gezondheid ,vooral immuunsysteem van langdurige angst.
Bij zo'n gevoel kom ik terug in mijn eigen wereld. Die is goed en bekend. Doe voorzichtig, respecteer de mening van een ander en probeer vooral zo gezond mogelijk te blijven

het nu

Leven in het moment, wat zou het fijn zijn, als dat vanzelf ging. Als ik bezig ben, dwalen mijn gedachten vaak naar andere dingen en ben ik minder efficient in wat ik doe. Ook het terugdenken aan fijne herinneringen doe ik graag. Zorgen maken en eigenlijk fantaseren over wat nog moet komen zit ook in het repertoir.
Af en toe zijn er nu-momenten. Die overkomen me gewoon. Een kopje thee drinken en luisteren naar het gezoem van de bijen. Alleen maar dat. Jeff Foster kan het zo mooi beschrijven in zijn boeken.
We kunnen samen in de woonkeuken zitten. Mijn man achter de laptop, ik met een boek. Stilte en vrede.Als dan het praten begint ,komen vaak de zorgen over de toekomst er meteen bij. "Wanneer krijgt P de uitslag van de botscan?". Ik besef, dat het praten en denken daarover geen enkele invloed heeft op de scan. Alleen maar op ons gevoel. En toch is het zo normaal om op die manier te reageren.
Door een blog van Elly pakte ik het "Laatste Dagboek" van Krishnamurti weer uit de kast. Het lezen van die stukjes kan me even in het nu brengen.

krijs-kauw

Er is een kauwen-ouder met een jong in de tuin. Krijsen, dat die kleine doet. Dwingend, want het beestje wil gevoerd worden.
Dat geluid raakt iets bij Merle. Eerst ging ze kijken, wat er aan de hand was. Een week later dook Merle veilig achter de stoel, als de herrie buiten begon. Maar vanochtend was het helemaal raak. Het kauwtje is intussen ouder en produceert meer geluid. Bovendien zaten ma en jong op de put, vlak bij de open deur.
Het leek wel, alsof Merle een beetje bang was. Ze gedroeg zich, als bij vuurwerk in de verte. Kwam tegen me aanstaan en de staart was bijna tussen de poten. Ik probeerde haar gerust te stellen. Wonderlijk, na bijna 11 jaar kan ik nog niet alle gedrag van de hond duiden.  Dit snap ik echt niet. Misschien de toonhoogte van het geluid? Of zijn er bijgeluiden, die ik niet hoor? Is die krijser er weer, dan jaag ik hem maar weg.

gelukt

Het is me gisteren gelukt, om een plaatsje te krijgen in het bezoekschema van het verpleeghuis van vriend B. Om 9.00 belde ik. Toen was er een computerstoring, maar een uurtje later maakte ik de reservering.
Het was fijn om elkaar weer te zien na 5 mnd. B. praat zo slecht, dat telefoneren niet lukt. Dus vermagerde het contact tot wekelijks een kaartje van mijn kant.
Er werd goed gecontroleerd op "vreemden". De verzorgende ,die bij B in de kamer was , vroeg verbaasd "Hoe komt u hier, u heeft toch niet gereserveerd?". Ik vertelde van mijn reservering van een uurtje daarvoor en dat bij de balie gezegd werd "loop maar door". Wat blijkt, die mevrouw moest bezoekers begeleiden. Ik snap, dat veiligheid belangrijk is. Maar het voelde niet prettig.
Het viel me op, dat B ondanks zijn lange isolatie toch veel van de buitenwereld weet. De tv staat wel aan,maar hij kan zijn hoofd niet omhoog houden. Dus komt alleen het geluid binnen. We zaten gezellig te praten, ik kon hem redelijk verstaan. We hebben nog gelachen. Ik hoop, dat het een prettige afwisseling was in zijn zo lange en eenzame dag.

doorgeven

Al eerder zag ik er eentje liggen op een muurtje. Een beschilderde zwerfsteen. Daar had ik iets over gelezen. Ik heb de vondst gisteren meegenomen. Hij blijft een paar dagen liggen hier en daarna geef ik hem weer door. Misschien in de tuin van een gezin met kleine kinderen.
Een mooi principe, dat weggeven, doorgeven of ruilen. Een dichtbij versie van marktplaats of weggeef facebook-groepen. Hier hangt aan het hek van de kerk een weggeefkastje. Een enkele keer doe ik daar levensmiddelen in. Vorige week nog een pak vijgen en een blik bonen. Die krijg ik zelf niet op tijd opgegeten.
Ook is er een mini-bieb. Daar zal ik wat meer gebruik van maken. Er zijn ook nog de mensen met grote moestuinen. Die leggen dan hun courgettes, tomaten en andere groenten in een doos voor het huis. Soms vraagt men iets te betalen,een ander geeft het gewoon weg. Ik fiets regelmatig langs zulke adresjes.
Helemaal dicht bij huis is het weggeven aan buren. Altijd als iemand overvloed heeft wordt het gedeeld. Er bestaan ook buurt-apps voor weggeven. Daar heb ik bij ons nog niet van gehoord.
Dit soort initiatieven laat een andere kant van de mens zien. Die zou je vergeten bij alle negatieve nieuwsberichten

oude vriendschap

Vijf en veertig jaar geleden kwamen we in een stukje nieuwe straat te wonen in kleine 2 kamerwoningen. Iedereen was daar nieuw, dus de mensen spraken veel met elkaar. B. de vriend uit het verpleegtehuis woonde toen tegenover ons. Een eindje verder waren grote woningen met gezinnen.
Een ventje van ong 3 jaar kwam regelmatig bij mijn man kijken, als die aan de auto of motor bezig was. Hij kreeg een stukje hout en schuurpapier om ook te klussen. Als ik thuis was, kwam hij binnen iets drinken en eten. Nadat we daarvoor toestemming hadden gevraagd aan zijn moeder.
Na twee jaar nam hij zijn zusje mee. Dat werd ook tekenen, spelletjes doen en voorlezen. Zo ontstond een vriendschap, die de jaren doorstond.
Pas later leerde ik de moeder van de kinderen beter kennen en raakten wij ook bevriend.
Straks komt het meisje van toen koffie drinken. In haar puberteit kwam ze regelmatig een week logeren voor haar schoolonderzoeken en repetitieweken. Doordat ik altijd gedisciplineerd aan mijn schoolwerk bezig was, ging zij ook echt studeren.
De ene periode was er meer tijd voor contact dan de andere. Maar we hebben  altijd met elkaar meegeleefd.