bovenkamer

Soms zou ik willen, dat de werking van de hersenen zichtbaar was. Stukken van het denkproces en zeker de werking van het geheugen. Dat zou makkelijk zijn. Nu moet een ander het doen met de verbale en nonverbale communicatie en daar gaat het wel eens mis.
Als iemand drie keer op een middag hetzelfde vraagt, snap ik het nog. Dan is die vraag voor de ander helemaal nieuw en mijn antwoord ook.
Laatst besefte ik het helemaal fout te hebben. Iemand vertelde voor de derde keer onheus behandeld te zijn. Aangezien ik nogal letterlijk alles opvat, begreep ik dat het heel erg was. Drie van die botterikken in je omgeving. Wat bleek, het was steeds dezelfde gebeurtenis, die opnieuw met veel drama gebracht werd.
Pas geleden vertelde iemand anders aan het begin van het gesprek een verhaal. Om een uur later hetzelfde te vertellen. Op mijn vriendelijke "ja joh,dat weet ik,dat vertelde je al"kwam geen reactie. Het verhaal moest er uit en werd weer verwoord. Dan zou ik wel in de hersenen willen kijken. Zit daar een bandje,dat moet worden afgedraaid? Of is de werkelijkheid voor die ander zodanig, dat het vertellen echt de eerste keer is?
Ik weet het vaak niet en vind het dan moeilijk om goed te reageren.. Ook is mijn eigen bovenkamer niet op video te zien helaas. Ik weet wel,dat ik regelmatig vraag "dat heb ik toch nog niet verteld?".Tot nu toe is dat meestal niet zo.

jaren '50

Wat een leuk programma op tv over de jaren '50. Ik herken er stukken van mijn jeugd in. De tweede aflevering ging over "inwonen" en alle problemen, die dat veroorzaakte.
Mijn ouders woonden ook in hetzelfde huis als mijn grootouders, hun huishoudster en nog een vrijgezelle oom. Zij hadden een woonkamer, keuken en slaapkamer ter beschikking. Maar geen enkele privacy. Dat moet niet prettig geweest zijn voor een pas getrouwd stel.
De bedoeling was, dat mijn grootouders een ander huis zouden huren/kopen. Maar na 7 jaar was de woningnood nog zo groot, dat die kans onmogelijk leek. Intussen werd mijn moeder zwanger van mijn broertje. Op die slaapkamer nog een derde kinderbedje erbij, dat was onmogelijk. Greta de huishoudster ging bij haar zus inwonen. Niet leuk voor haar.Mijn zus en ik kregen een eigen slaapkamertje.
In 1956 trouwde mijn oom en kreeg ik op de bovenverdieping bij mijn grootouders een eigen hokje. Mijn oma kwam altijd even welterusten zeggen. Er kwam wat lucht in het volle huis.
Maar net als in het tv-programma gezegd werd, had ik als kind dat op elkaar gepakt zitten niet in de gaten. Het was wel gezellig, er had meestal wel iemand even tijd voor je. Als peutertje klom ik al de trap op naar mijn oma. Als er eten gekookt werd, zat ik op een krukje te kijken naar de bedrijvigheid van het bedienen van een kolenkachel als kooktoestel.Na de lunch zat Greta meestal in de keuken en wilde wel voorlezen.
Pas toen ik 12 jaar was, kwam er meer ruimte. Mijn grootouders verhuisden naar een bejaardenhuis. De bovenverdieping werd verbouwd. Een slaapkamer voor elk kind en eindelijk een douche. Op zondag was de winkel dicht en liepen er geen mensen, die bij ons werkten door huis. Mijn moeder kon verzuchtten: "Eindelijk een dag alleen met ons gezin."

zoals het loopt.

Vanmorgen ging hier weer een wervelwind te keer. Wat heerlijk toch, als je zo hard met plezier kunt werken. Het resultaat is er ook naar. Er zijn zelfs emmers water geput, zodat de planten ook een slokje krijgen.
De blessure van Merle leek bijna beter. Glucosamine, maar ook voor de zekerheid Arnica leken te helpen. Tot ze vanochtend een wild labrador-vriendje ontmoette. Madam luisterde niet en sprong toch twee keer tegen Bob op. Dat was  te veel. Een volgende keer houd ik haar aan de riem, als er een speelmaatje aankomt. Tenminste, als die niet tegen Merle opspringt.
Zo strompelt er zielig een hond heen en weer. Nergens ligt het echt lekker. De bank, daar komt ze niet op. Het muurtje naar de buurvrouw met Kyra is te hoog. Helaas zij moet geduld hebben en ik moet goed in de gaten houden wat ze doet, als de poot de volgende keer weer beter lijkt.

bestelling

De laatste weken las ik weer mooie boeken. Het leukste was "dit is niet het leven, dat ik heb besteld". Regelmatig zat ik te grinniken tijdens het lezen. Om de wijze waarop dit toch serieuze onderwerp werd beschreven.
Zoveel mensen denken, dat het leven maakbaar is en alles gebeurt zoals zij dat wensen. Komt er  tegenslag in welke vorm ook, dan weet men er geen raad mee. Accepteren van de situatie en van daaruit verder roeien met misschien kleine riempjes, dat hebben veel mensen(vooral jongeren ) helaas niet geleerd.
De titel van het boek is me bijgebleven. Luister ik naar mensen, die klagen over van alles, dan denk ik aan het boekje. Maar zeg niets, dat zou toch geen gehoor vinden.
Zelf probeer ik te accepteren, wat op mijn pad komt. Dat is ook met vallen en opstaan geleerd. Gisteren telefoneerde ik nog met mijn vriendin in Suriname. Zij heeft de laatste jaren allerlei tegenslag. En leeft in een maatschappij, waar veel mensen je bedriegen of bestelen. Haar vermogen tot acceptatie, daar leer ik regelmatig van. Het was weer een plezierig en leerzaam gesprek. De titel van het boek heb ik doorgegeven aan haar.

gewoonten

Vanochtend ging het allemaal iets anders Merle liep een beetje mank, dus ik deed voorzichtig. Het viel me op hoeveel gewoonten de hond en ik hebben ontwikkeld de laatste bijna 10 jaar.
Elke ochtend kom ik beneden en vind een enthousiast kwispelende hond, die de kop steeds tegen me aandrukt. Daarna gaat ze , soms zacht piepend, liggen wachten tot ik joggingbroek en jas aanheb.
Eenmaal op straat weet ze feilloos de richting. Nu het weer licht is fiets ik langs het water met haar. Waar ze vroeger met een flinke vaart heen en weer rende, is het de laatste tijd kalm naast de fiets sukkelen. Vanochtend lag het tempo nog lager en gingen we snel weer terug.
Eenmaal thuis krijgt Merle eten en gaat voor me op de grond liggen. Dan krijgt ze het laatste deeltje ontbijt van mij. Daarna kruipt ze in "haar stoel" en zitten mens en hond heerlijk bij de warme kachel.
Ook de rest van de dag verloopt meestal volgens bepaald ritueel. Helaas hebben we de laatste fietsronde in de avond met mijn man afgeschaft. Dat werd te veel voor Merle, ze wilde ook niet meer mee. Nu loop ik een klein "poeprondje" vlak bij huis en dat is voldoende. Het is rekening houden met de ouderdom en het gedrag aanpassen.

ijsheiligen

Straks zet ik mijn tomatenplanten weer in de schuur, om te beschermen tegen de koude nacht. Hoewel de echte ijsheiligen pas 11 mei beginnen, lijkt het de laatste dagen op dat verradelijk weertype. Goed voor de tuincentra, als mensen al vroeg plantjes kopen. Want vriezen die dood, dan volgt misschien een tweede ronde.
Ik las een stukje over de ijsheiligen. Daar stond, dat de laatste jaren met het toenemende vroege warme weer, ook de laatste nachtvorst eerder zal zijn.  Dat hoop ik maar. Dan kunnen de tomaten planten eerder in de volle grond. Nu vergeet ik ze wel eens buiten te zetten.
De enige plant, die zich niets van temperatuur aantrekt is de snijbiet. Regelmatig kan ik al een portie voor een omelet plukken. Ook de gezaaide rucola doet het goed. En de gekochte slaplantjes hebben helemaal geen last van de kou.
Laat de koude nachten maar over zijn. Geen muts meer op bij het vroege fietstochtje. Geen kachel hoog om het lekker warm te krijgen. Laat een stel andere heiligen,  nu de titel "ijsheilige" maar krijgen.

bevrijdingsfestival

Terwijl ik met de hond richting kanaal liep, passeerden me grote groepen fietsers. Allemaal op weg naar het bevrijdingsfestival.
Vanochtend haalden we nog herinneringen op aan de 5 mei vieringen van vroeger. Veel dichter bij het einde van de oorlog, maar als feest veel simpeler. Alsof met het verstrijken van de jaren het vieren van de vrijheid grootser wordt. De groep mensen, die  het inhalen van de bevrijders echt meemaakten, wordt steeds kleiner.
Als kind herinner ik me nog het optreden van een goochelaar, mijn oom. Niet met een mooie geluids instalatie,  maar voornamelijk in beeld-taal. En 's avonds was er een vreugdevuur. Zo mooi, om je als kind in die enorme vlammenzee te verliezen.
Ook anders was de houding naar de "bezetters". Onze buren hadden rond 1 mei altijd Duitse familie te logeren. Hun auto ging  in de garage, vanwege het risico op vernieling. Nu rinkelt aan de kust alleen maar de kassa en zijn toeristen, uit welk land dan ook welkom.
De festivalvierders hier hebben geluk. Het is winderig en koud,maar gelukkig droog.