stil

Het is weer stil in huis .Afgelopen week vertrok mijn man met de hond naar Frankrijk. Dat mijn man af en toe weg is, daar ben ik aan gewend. Maar ook geen hond, dat is heel onwennig. Ik merk dan. hoe vaak ik even met Merle bezig was. Een lekker hapje, een aai of zomaar wat zeggen.
Toch ervaar ik, dat het went om thuis te blijven. Bij het zien van foto's krijg ik nog wel een heimwee gevoel. Het wel en wee van de mensen op de boerderij gaat me ook aan het hart. Maar het is nu eenmaal zo.
Wie van de gelegenheid gebruikt maakt, is het buurhondje. Zonet hoorde ik voor de tweede keer vanochtend gepiep achter de deur. Ik doe het zelf. De restjes van b.v. een pannenkoekje gaan gewoon in Merle's bak. Daar loopt die kleine buurscharrel ook rechtstreeks naar toe. Dat zal tegenvallen voor dat hondje, straks weer lager in de roedel.
 Ook mijn ochtendwandeling heb ik nu met de smurf van mijn vriendin. Andere keren ging ik zelf een eindje fietsen. Want ik wil wel in beweging blijven, zeker met dat heerlijke weer.

geduld

Vanochtend had ik een afspraak met de orthoptist. Om eindelijk nieuwe brillenglazen aan te meten. En langer te kunnen lezen en beeldscherm kijken. Helaas de aardige mevrouw was ziek. De even vriendelijke vervangster durfde niet een recept te maken. Er waren toch wat vraagtekens bij de situatie van mijn ogen. Eerst overleg met andere collega's.
Nu heb ik geduld. En zit niet te wachten op een dure rekening van een bril, die niet deugt. Deze week krijg ik een telefoontje over vervolgstappen(hoop ik).Want maanden na het gezichtsveldonderzoek heb ik daar nog nooit de uitslag van gekregen. Ik ben er achter aan gegaan en er schijnt niets in mijn dossier vermeld te zijn.
De vervang-orthoptist was ook benieuwd en is met me mee gegaan naar het secretariaat om eindelijk een afspraak met de oogarts te maken. Die dame had de beoordeling van het gezichtsveldonderzoek moeten doen.
Toen had mijn man gelukkig geduld genoeg om nog een keer naar het ziekenhuis te fietsen zonet. Ik had buiten op een bankje gewacht tot ik de auto aan zag komen. Mijn rug speelde op door de beroerde opticienstoel en ik had mijn tas als een kussentje in mijn rug gepropt. Daardoor was mijn mobieltje er uitgevallen.
Iemand had de telefoon naar de balie gebracht en daar belde men het laatst gebruikte nummer. Waardoor de buurvrouw over het muurtje riep; "Je mobiel ligt nog in het ziekenhuis". Gelukkig zijn er nog veel fatsoenlijke mensen.

een goed mens

Via de kringloopwinkel om de hoek leerden we zo'n 20 jaar geleden Leen kennen. De man was gek op motorrijden en zat altijd te stralen op zijn stalen ros. Maar helaas had hij eigenlijk het geld niet, om die motor te onderhouden.
Mijn man ging hem helpen om de motor te  repareren met voordelige slooponderdelen. Leen is goudeerlijk. Had hij het geld voor het onderdeel niet, dan kwam hij elke week een bedrag brengen. Op zijn beurt gaf hij soms koffie, een rokertje of zelfs eens handdoeken. Want het is een scharrelaar.
Gisteren zag ik hem bezig met de tuin van een buurman. De 80+-er had het heel moeilijk na het overlijden van zijn vrouw. En kan zelf niet veel meer. Leen doet de boodschappen en gaat regelmatig langs voor een praatje. "We moeten onze medemens toch helpen?"zei hij.
Toen ik verder wilde lopen zei Leen :"Jullie worden ook al ouder. Als ik kan helpen, je weet het ,je kunt me altijd bellen". Ik weet, dat hij het meent, het is een goed mens.

whatsapp

Meestal gebruik ik whatsapp om een mededeling door te geven aan een ander. Of ik ontvang een foto. Maar gisteren heb ik voor het eerst uren lang "gekletst"met mijn vriendin in Suriname. Met bellen is het geluid blikkerig en valt soms weg. Dan praten we maar even. Alleen in het weekend met de normale telefoon is een uurtje babbelen te doen. Dat is leuk,we lachen en hebben altijd wel een verhaal.
Maar dit was anders. Door de pauze tussen de berichten kon ik nadenken over mijn reactie en vragen.
Ruth was terug van haar boitie,haar hutje in het bos. Meer dan 30 jaar kwam ze daar met haar man. Nu gingen vrienden mee. Want een vrouw alleen,dat is gevaarlijk. Er wordt veel gestolen,ook met geweld. Toch zou alleen zijn helpen bij het missen van haar man.
Voor haar lunch en tot mijn bedtijd wisselden we met tussentijd  berichten. Over verdriet,het accepteren van ouder worden,de schoonheid van de natuur. Alsof we bij elkaar in de kamer zaten.
Deze manier van contact hebben is voor mij een aanwinst.

zondagmorgen

Langzaam drentelde ik met de uitlaat-smurf door de regen. Ineens was het droog. De lucht was prachtig. Hele donkere wolken en stukken verrassend blauw. Als het leven zelf, ellende en geluk.
Ik sloeg een hoekje om en zag de kerktoren van het dorp boven het dijkje uitsteken. Het was doodstil, geen mens of verkeer op straat. Daar begonnen de kerkklokken de luiden. De langzame bim-bam van een grote klok en een wat sneller klein klokje. Het bracht me 50 jaar terug ik de tijd. Toen ik zelf wel eens aan een klokkentouw trok
Het klokgelui maakte het plaatje compleet. Yin en yang van het leven en het geluid als adem van de Ene, die alle leven doordringt.
Opgefrist en blij leverde ik de smurf weer af bij zijn vrouwtje.

aanwaaiers en mee-eters

Altijd zijn er wel mensen geweest, die even langskwamen. Was dat tegen lunchtijd, dan werd er meegegeten. In de jaren '70,'80 en '90 kwamen er generaties buurkinderen. Hun feestje was om hier pannenkoeken te eten.
Toen ik eenmaal thuis was en vrienden ook geen werk meer hadden, ging regelmatig tegen koffietijd de bel. Al pratend werd ik hongerig en kwam de lunch op tafel. Dat werd meestal mee-eten.
Maar helaas, de één overleed, de ander zit in een verpleeghuis en ook een deel kan (net als ik ) niet makkelijk meer een eind fietsen. Ik mis die gezellige momenten wel. Zeker de vriend in het verpleeghuis. Hij kwam soms een paar keer per week. At mee en ging in de middag met mijn man fietsen.
De mensen hebben plaats gemaakt voor de dieren. Dagelijks staat het buurhondje voor het raam te piepen. Klaar voor een knuffel en kluifje. De overbuurkater heeft onze tuin "gekraakt" Slaapt regelmatig in een holletje onder de den. En ligt op het stoepje voor de voordeur in het zonnetje. Als hij me ziet is het miauwen. Voor brokjes en een beetje aandacht en aaien.
Elke ochtend zitten mussen ,tortels en kauwen al klaar voor hun ontbijt. Eén kauw is buiten de groep. Hij zit vaak in het voederhokje en kijkt of er beweging in de keuken is. Ik kan hem al naderen tot een halve meter, als ik brokjes geef.
Het leven is verandering, ik weet het. Maar die lunchmomenten kan ik missen.

loopmeditatie

De laatste dagen fiets ik in de ochtend naar een vriendin, om haar hondje uit te laten. De smurf is een trage loper, die zich soms omdraait en naar huis wil. Het is maar een klein rondje, want hij heeft een hernia.
Als hij bij ons logeert loopt Merle er ook meestal bij. Die moet ik dan laten zitten en wachten. Nu wandelt het gemakkelijker met die kleine alleen. Toch merkte ik, dat ik zo langzamerhand weer wat irritatie had door dat eigenwijze gedrag.
Ineens dacht ik vanochtend bij het voetje voor voetje voortschuifelen "ik maak er loopmeditatie van". Ik voelde me meteen heel anders, nu was het ook mijn wandeling. Moet ik even stilstaan bij één van de vele snuffel en poot-omhoog plekken, dan haal ik diep adem en ga aarden.
Ik hoop,dat mijn vriendin goed geneest van haar ischias. Duurt het wat langer dan ga ik voortaan elke ochtend mediteren bij de Karolingenburcht.