50 jaar

In 1972 kochten we onze eerste pup. Een lieve Duitse herder,uitgezocht op goed karakter.Ze had één nadeel,piepte tijdens auto rijden. Daarna vonden we tot drie maal toe een "vuilnisbak". De eerste via een advertentie "Geef uw kinderen iets liefs voor Sint". En lief was ze,de kleine Aquila.De knuffel van alle buurkinderen. Toen Aquila heel oud was,kwamen we in Frankrijk de eerste Merle tegen. Die heeft me,door steeds bij me te liggen door een lang ziek zijn heen geholpen. De laatste Merle was een aparte stoere hond. Heel trouw,maar niet van het aanhalen. Ze laat nog steeds een leegte achter........Mijn man en ik hadden het er over. Zo lang honden hebben,gaat in je systeem zitten. Gewoonten raken ingebakken. Het zorgen voor en rekening houden met is een vanzelfsprekendheid.Soms kom ik slaperig beneden en verwacht blij jankend besprongen te worden. De velletjes van de kip moet ik bewust weggooien. Het zal nog wel even duren dat verdwijnt....... De buurhondjes zijn nu mijn substituut-knuffeltjes.Helaas de buren gaan over een maand verhuizen. Ik zal niet alleen de buurvouw missen,maar ook haar twee doerakken.

bewolkt

Soms drijft er een klein beetje bewolking voorbij bij me. Als ik denk aan wat er de laatste tijd allemaal gebeurt. Zeker op het gebied van wetshandhaving........ De mails uit verschillende wob-documenten laten zien,dat later in de coronatijd de bevolking af en toe bewust angst aangejaagd is,om te laten gehoorzamen. En wat doet angst met een mens? .....Ook de banken gaan meedoen. En heffen de bankrekening van een aktiegroep op,zodat die niet meer kan bestaan. Is het de taak van een bank voor of tegen bepaald gedachtengoed te zijn en zulke verregaande maatregelen te nemen?....... Ook kreeg afgelopen week een nogal felle twitteraar politieagenten aan de deur. En was geen aangifte van de beledigde politicus,maar hij moest dimmen. Dan denk ik aan onze minister van justitie,die sommige collega's "onwelriekende reuzel"noemde in het openbaar. Heel triest is,dat men aan het proberen is,een politieke partij te verbieden. Dat is zelfs met Janmaat niet gebeurd.Je kunt het totaal met elkaar oneens zijn. Dan nog is de mogelijkheid van wederzijds respect er nog steeds. Helaas tegenwoordig met een lucifertje te zoeken

Wennen

"Aan kou kun je wennen"hoor ik vaak. Niet bij iedereen werkt dat op die manier. Toen wij in 2010 op een boerderij paste,was het flink onder nul. Heel ongewoon daar. Het lukte niet de kamer aan het eind van de dag warmer te krijgen dan 18 gr. Ik zat aan de tegelkachel geplakt. Maar bij -8 gr naar het buitentoilet kon me niet schelen..... Gisteren was ik bij een vriendin. Het was 15 gr daar. Zij zat met haar elektrische deken in de stoel. Ze wilde de thermostaat hoger zetten voor me,maar ik hield gewoon mijn jas aan. Aan het eind van de middag waren mijn benen koud en stijf. Dat loopt moeilijker...... Thuis zette ik de kachel aan en ging ook even voor het ventilatorkacheltje zitten. Een kop gemberthee deed goed. Ik hoop echt,dat er geen "koude tijden"aankomen. Dat zal moeilijk worden. En dan oppassen,om niet te vallen met die stijve benen. Dat heb ik nu al,als ik met sneeuw en kou naar buiten ga.

dag Sinterklaasje.

Vroeger was het Sinterklaasfeest altijd uitgebreid. Met gedichten en surprises. Zowel bij mijn familie,als mijn schoonfamilie. Nog halen we wel eens herinneringen op aan de leukste surprises. Na 1986 stopte het. Alleen mijn schoonmoeder leefde nog.De groep in beide families viel wat Sint betreft uit elkaar. ....... "Dan vieren we het samen"besloten we. En dat deden we jaren lang. Gewoon wat kleine cadeautjes voor de ander maken met een gedichtje. Al in september schuimde ik kringlopen af voor kleine presentjes. Zo'n 5 jr geleden zei mijn man bijna wanhopig: "Ik weet niet nieuws meer voor je te bedenken als plagerijtje". Dus we stopten met pakjesavond...... Maar ik kon het niet laten. En deed altijd op de zaterdag dat Sint aankwam en op 6 dec. nog iets kleins in zijn schoen. En omgekeerd. Zo ook dit jaar. Mijn man kreeg een potje hagelslag,die muizenstrontjes heetten. Met een gedicht over de muizenplaag.En ik een zak verslavende pepernoten. Gisteren zei mijn man : "Zullen we stoppen met iets lekkers in de schoen?.We worden er alleen maar dik van ". Dat werd afgesproken. Maar misschien vind ik iets niet eetbaars,wat in een schoen past. Het is nog niet helemaal "Dag Sinterklaasje".

vanzelfsprekend

Al jaren lang heb ik me bepaalde gewoonten aangewend om zuinig met energie en water om te gaan. Uit milieu overwegingen. Nu de energieprijzen zo hoog zijn ,valt er hier niet echt veel te bezuinigen. We verwarmen meer elektrisch met overschot van de zonnepanelen. Maar ik merk,dat ik vanzelfsprekend ook op kleine dingen let. Het gas eerder uit onder de pan. De oven eerder uit en de restwarmte gebruiken voor de keuken. Waar ik dan even de gaskachel uitzet. Ook het warme water van de kachel gaat in de afwasteil. De soep/rijst staat er te sudderen. (als het echt koud is en de kachel hogers brandt).Water van groenten wassen kan door de wc. Niet meer een aantal kaarsen aan,maar eentje. Zo merk ik,dat ik geen grote stappen neem,vanuit een schaarste gevoel. Maar vanzelfsprekend op de kleintjes let.

winkelkind

Mijn broer vond een oude foto. Zo herkenbaar voor me.Ik sta daar voor de winkeldeur naar buiten te kijken.Want voor een peutertje tussen alleen maar volwassenen,was die winkel een boeiende plaats. Spullen,mensen en iedereen deed aardig. Ik hoorde ooit van tante Wijntje, de winkelhulp,dat mijn favoriete zinnetje was "Kippie op deur,kantje in loot". Om mij tegen te houden,om steeds de winkel in te lopen,had mijn vader een knipje op de deur gemaakt. Want ik hielp "van het kantje in de sloot"......Op een rustig moment zat ik op de toonbank bij tante Wijntje. Er kwam een vriendin van haar in de winkel.Op een bepaald moment vroeg die mevrouw "Izerientje,ga je mee bij ons een boterham eten?". Vol vertrouwen ging ik met die vreemde mee. Van het eten herinner ik me nog veel roomboter op brood en bonkende geluiden. Wat bleek,achter de keuken was de stal met koeien. Daar mocht ik ook nog even kijken. Maar die dieren waren wel erg groot om dichtbij te staan.Toen ik volwassen was,heb ik nog wel eens herinneringen opgehaald met die mevrouw.

vallend blad

Het is weer de tijd van het vallend blad.Voor de één een mooi natuurverschijnsel. Helaas voor anderen een tijd van somberheid.Een mevrouw uit de straat antwoordde op mijn vraag "hoe gaat het? " "Ach ja,niet zo,de tijd van het jaar he! En alles,wat er nu gebeurt".Ook een vriendin van me heeft er jaarlijks last van. En is dan te down ,om haar uv lamp op te zoeken. Ik vind dat zo moeilijk voor mensen,die zo reageren op het jaargetijde. Een ander kan er zo weinig aan doen. Een opgewekte opmerking is juist verkeerd. Een kopje thee drinken als afleiding helpt hopelijk....... Mijn zus had die somberheid ook elke herfst. Ze bestreed dat met kaarsjes aan en altijd een fleurige bos bloemen op tafel. Die buurvrouw gaat met zonnig weer wandelen,dat pept ook een beetje op.Mijn man kijkt uit naar midwinter. Want dan gaan de dagen weer lengen en dat helpt. We hebben ook al een slinger met kerstlichtjes hangen. Dat vindt hij sfeervol. Met midwinter eten we iets lekkers,om te vieren,dat de donkere dagen langzaam lichter worden.Gelukkig betekenen de donkere dagen voor mij alleen maar een zaklamp mee,als ik naar buiten ga. Nachtblindheid is te verkiezen boven somberheid.