terugkieke

Regelmatig hoor en lees ik, dat mensen terugkijken op het afgelopen jaar. Ik probeerde het ook, maar dat lukte niet zo goed. Ik merkte, dat ik gewoon in het nu leef en dat wat gebeurde is weggezakt. Ik krijg er ook weinig gevoel bij.
Natuurlijk waren er goede gesprekken, leuke uitjes. fijne wandelingen. Was ik een deel van de zomer een zombie door slecht slapen. Maar dat is geweest allemaal. Het omgekeerde heb ik ook. Weinig goede voornemens, me niet druk maken over wat ik denk, dat komt. Het enige goede voornemen is nog wat schaven aan mijn geduld. Dat is al toegenomen, maar meer is wel prettig.
Ik wens ieder voor het komend jaar de "gereedschappen" om dat wat komt te omarmen.

goede buur

Mijn man had lekkage in de auto. Hij is naar het weekendhuisje van zijn broer gegaan. Daar kan hij sleutelen en alles laten liggen tijdens een koffie-of nadenkpauze.
Toen belde gisteren een vriendin. Haar man werd plotseling opgenomen in het ziekenhuis. Of ik voor de smurf kon zorgen. Natuurlijk doe ik dat. Alleen voor Merle is het moeilijk. Die doet nu kleine traag lopende rondes.
Dan is er de buurvrouw "Oh ik ben vrij en neem Merle wel mee". Het was een wandeling van een uur. Heerlijk,de hond was alle energie kwijt en liep later heel rustig en al wachtend mee op de wandeling met die trage smurf.
Net gaat de telefoon. Het baasje van de smurf is onverwacht overleden vanochtend. Dat wordt een zware tijd voor mijn vriendin. Ik zal haar man ook missen. Als ik naar ons schuurtje kijk, denk ik altijd aan die vriend. Dat heeft hij voor ons gebouwd. Een mooie herinnering.

categorie 1

Vuurwerk uit de categorie 1 mag het hele jaar verkocht en afgestoken worden. Onderzoek naar decibellen toont, dat sommige "leuke dingetjes" even veel geluid maken als zwaarder vuurwerk. Door die "lol"werd ik heel nijdig gisterenavond.
Er waren al zeker tien zware knallen geweest gisterenavond. Merle liep bang rond. Ik had haar gelukkig net een half diazepammetje gegeven. Want daar begon het te knetteren in de tuin naast ons. De buurjongen, een vent van dertig ,stak gezellig vuurwerk af met zijn jonge neefjes.
Ineens werd ik woedend. Gooide de deur open en riep:"stelletje aso's, het is nog geen oudjaar". Waarop de buurjongen zei, dat het maar categorie 1 was. Ik antwoordde, dat ik wist dat het toegestaan was. Hetgeen niet betekende, dat je geen rekening hoefde te houden met de vele honden in de buurt.
Ik snap de buurvrouw, de oma niet. Maar het buurmeisje, de moeder kocht en gaf het vuurwerk aan haar nog jonge kinderen. Wat geef je dan voor voorbeeld? En de buurjongen had 15 jaar geleden een plan bedacht om onze vorige, zeer bange hond van zijn vuurwerkangst af te helpen. Is hij wel veranderd.
De kleinkinderen blijven nog een nacht logeren. Ik hoop, dat hun vuurwerk nu op is. Van mij mag er een algeheel verbod op alles, dat knalt komen.

kerstmis

In de vroege ochtendstilte reed ik langs de grote kerstboom. En dacht aan de kerstvieringen van de zondagschool uit mijn jeugd. Dat was voor een jong kind betoverend.
Het kleine kerkje was versierd. Naast de preekstoel stond een grote kerstboom. Er brandden zelfs echte kaarsjes in de boom en op de kerkbanken. Brandgevaarlijk eigenlijk.
Ik herinner me nog een viering ingeklemd tussen mijn oma en haar zus. Lekker warm en ik kreeg van twee kanten pepermuntjes toegestopt. Het hoogtepunt van het feest was "het verhaal". Een meneer kon geweldig vertellen en had elk jaar weer een ander kerstverhaal. Eigenlijk wat nu de kerstfilms zijn.
Het kerkje had een mooi orgel. Het zingen van de grote groep mensen klonk prachtig en gaf een gevoel van saamhorigheid. Als een bijzonder cadeau kreeg elk kind aan het einde van de dienst een mandarijn. Een vrucht die bij ons zelden gekocht werd.
Dan stapte je de kerkdeur uit de donkere straat in. Ik herinner me nog een keer, dat er een klein laagje sneeuw gevallen was. Wat was er toch veel om je over te verwonderen op die leeftijd. Dat moeten we nu ook niet vergeten.
Iedereen goede kerstdagen gewenst. Gevierd op eigen wijze.

traditie

 Eind jaren '60 leerde ik bij mijn schoonfamilie de traditie van een goed gevuld rozijnen brood met de feestdagen kennen. Mijn schoonmoeder maakte ze, ook een lekker witbrood.. Met dat heerlijke brood begon voor mij de lol in het zelf brood bakken. Ik kreeg het recept en de aanwijzingen van ma. En maakte af en toe een broodje.
Pas 25 jaar later kochten we een broodbakmachine. Die maakte het werk gemakkelijker. Maar toch vond ik de in de oven afgebakken broden het lekkerst.
Toen mijn schoonmoeder geen kerstbroden meer kon bakken, nam ik het over. Soms ook voor zwager en schoonzus, maar in ieder geval voor ons zelf. Mijn man smult er van."Het brood van ma"zegt hij dan.
Een aantal jaren geleden kwam de gewoonte ook een rozijnenbrood voor de buren te maken. Van hun krijgen we op oudejaarsavond de oliebollen. Vandaar, dat ik vanochtend al vroeg bezig was. Het deeg in de machine, zelf de rozijnen en sucade er door rollen , rijzen op de kachel en afbakken in de oven. De keuken geurt naar brood.
Het eerste sneetje is geproefd. Nu matigen om met de kerstdagen ook nog iets over te hebben.

licht

Vandaag is het de kortste dag. Daar heeft mijn man het al dagen over. Hij verlangt echt naar het lichter worden van de dagen. Ik heb dat veel minder.
Maar om midwinter te vieren eten we vanavond extra lekker. En hebben we bij de lunch de tiramisu voor vanavond al opgesmikkeld. Ik kan me wel voorstellen, dat het in de tijd voor elektrisch licht echt een omkeerpunt was. als de dagen langzaam weer gingen lengen.
Ik kan me nog herinneringen, dat we in februari schaatsten. Dan kon je al tot half zes op het ijs blijven. Ook nu is al snel het namiddagrondje met Merle geen donkere bedoening meer. Alleen duurt het nog maanden, voor ik in de vroege ochtend weer zonder verlichting kan fietsen.
Ik ga straks eten maken. De kaarsjes op tafel en stilstaan bij de terugkeer van het licht.

voorlezen

Weer was ik gisteren de enige met yoga. Met als voordeel, dat de lerares de oefeningen speciaal voor mij uitzocht. Rug,ogen,alles kreeg aandacht.
Bij de ontspanning werd er deze keer voorgelezen. Een verhaal, passend bij de kerstgedachte.
Het was heel apart. Heerlijk liggend op mijn kleedje in een schemerige ruimte hoorde ik het verhaal van de kleine ziel aan. Het had iets veiligs en vertrouwds. Net als het voorlezen in mijn kindertijd.
De gedachte achter het verhaal en soms ook de humor kwamen me bekend voor. Later hoorde ik, dat het  een  kinderboek van Neale Walsch was. In de tijd, dat ik zijn boeken las, was ik altijd benieuw, hoe hij voor kinderen schreef. Nu weet ik het,heel leuk.
Helemaal ontspannen ging ik naar huis. In mijn tas twee gelukskoekjes, ook eentje voor mijn man. Ook dat was weer zo'n aardige attentie.

het Brieltje

We gingen weer een keer thee drinken bij mijn oude tantetje. Dat is altijd een duik in het verleden. Zij praat daar veel over en ik ken de meeste mensen uit haar verhalen wel. Ze heeft een geweldig lange termijn geheugen.
Daardoor viel het me op, dat ze niet meer wist, dat ik begin jaren '90 een paar keer per jaar bij haar en mijn oom logeerde. Toen mijn ouders niet meer leefden ,was de kring ooms en tantes rondom hen bang, dat ze me nooit meer zouden zien. Ik probeerde elk jaar een paar keer naar den Briel te gaan. De vaste groep ooms en tantes bezoeken.
Eerst sliep ik jaren bij een zus van mijn moeder. Maar die raakte dement en dat ging niet meer. Daarna was de broer van mijn vader en zijn vrouw (het bewuste tantetje)mijn logeeradres.
De één na de ander  van de groep overleed. Uiteindelijk bleef alleen dat ene tantetje over. Helaas kon ik door ziekte niet meer gaan logeren daar. Mijn zus nam dat over. Tantes financiële zaken worden door mijn broer verzorgd. En mijn man en ik gaan af en toe nog even op de thee. Het zal vreemd zijn, als die laatste schakel met mijn vroege verleden er niet meer is.

gemak

Minstens 20 jaar heb ik een kleine, eenvoudige keukenmachine. Steeds meer liep ik tegen handelingen aan, die er niet op zaten. Dus moest ik noten kleinmaken in een plastic zak met een deegroller. Bananen prakken met een vork. Geen havermeel of notenmeel maken.
Het receptenboek van Juglen Zwaan haalde me over de streep. Regelmatig las ik "doe dit in de keukenmachine en voeg dat toe". Het leek me gemakkelijker dan dat handwerk. Dus kocht ik een kleine keukenmachine met veel meer mogelijkheden. Zelfs mijn oude blender en citruspers kan ik nu naar de kringloop brengen.
Vanochtend probeerde ik een bananen/notenbrood. Wat ging dat gemakkelijk allemaal. Plus een luchtiger deeg door die krachtige motor. Ik denk, dat ik veel plezier van de aankoop ga krijgen.

doorlopen!

De hoofdstraat van ons dorp heeft als kerstversiering aan elke lantaarnpaal een klein kerstboompje om grondhoogte. Een walhalla voor honden. Bij elke boom gaat de poot omhoog en wordt een boodschap achtergelaten voor andere viervoeters.
In de vroege ochtend fiets ik daar met Merle. Ook zij wil langdurig snuffelen bij elke boom. En zelfs als teef de achterpoot omhoog gooien. "Doorlopen jij"roep ik dan elke keer. De kerstversiering maakt, dat mijn ronde langer duurt.
 Waar ik ook rekening mee moet houden, zijn de boodschappen. Wij eten niet uitgebreid met de feestdagen. Maar toch wel met lekkere dingetjes. Helaas bezorgt de internet-boer niet tussen kerst en de jaarwisseling. Ook de kaaskraam is er niet. Dus moet ik sommige levensmiddelen van te voren inslaan. En voor de rest naar de winkel. Maar ik heb zo'n hekel aan die koop- en vreetgekte in de supermarkten. Ik zoek een stil moment uit.

lichtjes

Vorige week verschenen steeds meer lichtjes in de straten. Mensen hebben heel verschillende buiten kerstversieringen. Het heeft voor mij een groot voordeel. Meer licht, als ik in het donker de hond uitlaat.
Wat ik elke ochtend weer mooi vind, is de dorpskerstboom. Ik fiets de hoek om en in alle stilte staat daar een grote boom met zijn lichtjes te stralen. Het feit, dat er bijna geen mens op straat  geeft me de suggestie, dat die boom er voor mij staat. Er verschijnt vanzelf een glimlach dan.
Zelf hebben we wel een grote spar in de voortuin. Ik doe er geen lichtjes in. De gordijnen zijn dicht, als het donker wordt, dus zien we niets van die versiering. Bovendien let ik op het elektrisch verbruik en dan tellen ook de kleintjes.
Binnen gaan wel de lichtjes aan en bovendien elke ochtend vroeg een kaarsje. Hond in de ene stoel, ik in de andere. Lekker ontbijten, een moment voor mezelf.

geurtjes

Vrijwel elke avond brandt een klein half uurtje de lampe Berger. Vanwege de geur van stoofpotten of wintergroenten, vooral spruitjes(brrr…). Ook als overdag de natte hond te ruiken is, werk ik het luchtje weg.
Ik ben blij, dat een paar jaar geleden een buurvrouw me over deze manier van echt geuren laten verdwijnen vertelde. Zij heeft vier honden en drie katten en je ruikt ze niet.
Toen vonden we ook nog in een Franse kringloopwinkel een oud reservoir en een lont met steentje. Samen een euro. De nieuwe kapjes waren het duurste onderdeel.
De lekkerste geur vind ik caresse de coton. Alsof er een stapeltje schoon wasgoed, net van de lijn naast je ligt. Ik gebruik maar zo'n 10% geurolie, de rest is neutrale brandstof. Voor mijn goed ruikende neus net genoeg.
Het vullen van het reservoir is een precies werkje. Ik wachtte er mee tot na het eten. Anders ruik je nog de vage parfumgeur via de vingers aan je voedsel. Voorlopig kan ik weer vooruit en wil ik best voor mijn man morgen nog een keer spruitjes klaarmaken.

juffrouw P.

Het verder lezen in het boek over oude psychologische visies was een regelmatig "Oh ja". De ene na de andere herinnering borrelde boven. Dat er zoveel kennis in het geheugen zit, verbazingwekkend.
Natuurlijk kwamen de beelden en woorden van juffrouw P. boven. Een schat van een mens, waarbij ik vier jaar lang de lessen psychologie volgde. Haar vermogen om droge stof boeiend te brengen zorgde dat psychologie mijn lievelingsvak werd.
In de jaren '60 was een HBO-opleiding een schools gebeuren, waar studenten, soms al volwassen vaak neerbuigend als kinderen behandeld werden.(en zich als reactie ook kinderlijk gingen gedragen). Zo niet door juffrouw P. Zij was respectvol en verwachtte dat ook terug.
Ooit had ik een aanvaring met haar. Er was maar één weekend ijs, daarna zou het dooien. De lessen waren ook op zaterdagochtend. Ik spijbelde en vertrok naar de Briel om nog één dag te schaatsen. De maandag daarna kwam de vraag "Was je ziek zaterdag?" Ik vertelde eerlijk, dat ik geschaatst had.Vind je het niet vervelend nu meer tijd kwijt te zijn aan straf?" vroeg juffrouw P. "Nee, want nu dooit het" was mijn logica. We konden er samen om lachen.
Toen ik eenmaal zelf lesgaf, merkte ik, hoeveel haar voorbeeld voor mijn lesgeven en omgaan met leerlingen had betekend. Wat was zij een fijn mens.
Als ik eerdaags mijn vriendin uit Suriname bel, gaan we heerlijk herinneringen ophalen aan die tijd met en de lessen van  juffrouw P.

verleden

De buur-sint bracht een leuk boekje . "tussen Freud en prozac". Over theorieën en behandelingen van vroeger,die toen als revolutionair gezien werden in de geestelijke gezondheidszorg. Maar die nu verdwenen zijn.
Wat een herkenning. Er werden psychiaters met hun visie, bepaalde boeken en films genoemd, die allemaal bekend waren voor me.
Ineens drong het tot me door, dat niet alleen die visies oud waren, maar ik ook. 55 jaar geleden leerde ik over Freud, Jung en Adler. Leerde hun gedachten over de mens en zijn ziektebeelden uit mijn hoofd. Want voor een 17/18 jarige was dat lesstof, waar ik de werkelijke diepte niet van begreep.
Waar is de tijd gebleven, dat er een prachtige serie over Jung op de tv was. Wij hadden toen net een videorecorder. Ik nam alles op. Ook de biofeedback kan ik me nog goed herinneren. Ooit ontwierp Deepak Chopra een computerspel, dat met gedachtengolven te spelen was. Helaas het was zo duur, dat ik het me niet kon veroorloven.
Ik ben nog maar op de helft van het boekje. En verheug me er op het uit te lezen.

Sinterklaas

Heel lang hebben we samen pakjesavond gevierd. Gewoon wat kleinigheden met plaagedichten. Maar op een bepaald moment waren er geen originele cadeautjes meer te bedenken. En stopten we er mee.
Helemaal laten om Sint te vieren lukt niet. Als hij in het dorp arriveert ligt er iets in de schoen. En morgen ook. Bovendien maak ik iets voor beide buren.
Vanochtend op yoga had de lerares voor iedereen een kleinigheidje als Sint-cadeautje. Echt leuk. Ook werd er al aangebeld en stond er een doosje op de stoep. Van de buur-Sint. Grappig, mijn buurvrouw weet, dat ik een recycle-freak ben. En gebruikt dan hetzelfde doosje, dat ik gaf met het cadeautje voor haar.
Om met het liedje te spreken. "Hij reed niet stilletjes ons huisje voorbij".

smullen

Het duurde lang voor de bezorger mijn nieuwe boek afleverde. Maar dit weekend zat ik figuurlijk te smullen van "de receptenwijzer". Het letterlijke smullen volgt nog. Er zijn altijd weer nieuwe gerechten, om uit te proberen. Of oude bekende recepten kan ik opfrissen met een ander kruidenmengsel. Ook leer ik weer nieuwe feitjes.
Het is een mooi boek met foto's, die doen watertanden. En eindelijk eens iets in een grote letter, geschikt voor bejaarde ogen. Ik zal er nog wel vaker in neuzen.
 Er is een bijlage met een soort kaarten met gerechten gesorteerd naar koolhydraatrijk of met veel eiwitten of vet. Dat deel geef ik weg, daar heeft een ander dan plezier van. Het is tenslotte bijna 5 december.
Iedere keer denk ik "Ach ik heb kookboeken genoeg". Maar ik heb geen spijt, dat ik voor dit boek viel.