hatsjie

Zaterdagavond kwam er keelpijn opzetten. Zondag begon ik te snotteren en had ik mijn dikste wintertrui aan. Zo koud!. Ik had het gevoel verkouden te worden. Maar tegenwoordig weet je het nooit.Voor mijn doen was ik veel onder de mensen geweest. Naar het verpleeghuis,naar de tandarts en mondhygiëniste en naar de bibliobus....... De verjaarsvisite bij de buurman afgezegd.We kregen wel twee heerlijke punten kwarktaart thuisgebracht.Vanochtend heb ik de tandarts afgebeld. Later kocht mijn man een zelftest en die was,zoals ik verwachtte negatief. .....Maar toch blijf ik bij iedereen uit de buurt. Je wilt een ander ook niet aansteken met het verkoudheidsvirus. Wel kan ik met een gerust hart een paar mini-wandelingetjes doen. Dat hangen in een stoel of op de bank is niet goed voor mijn rug......De hele kruiden-apotheek is uit de kast gehaald en ik hoop weer snel overal van af te zijn.

velden vol geel

Hier in de buurt zijn stukken (nog)braakliggende grond.Die zijn intussen omgetoverd in een wilde bloemen tuin. Echt velden vol geel. Sommige bloemen herken ik,anderen,daar weet ik de naam niet van. Hier en daar een polletje wit van wilde peen en kamille. Of een enkele paarse bloem........Ik kan er met bewondering naar kijken. Een kruidenvrouwtje zou enthousiast gaan plukken,want er komen ook niet veel honden.Een vriendin van me deed dat. Ze maakte tincturen en cremes. Van haar weet ik,dat het veel werk is.Hoe boeiend ook om te horen en zien,ik houd het bij het drogen van wat blad voor de thee.......Zo kreeg ik een uitnodiging om een "workshop"THC-olie maken bij te wonen. Een andere vriendin had alle spullen aangeschaft en kreeg nu les. Ik heb het proces een keer gezien,vond het boeiend,maar nee,niet zelf maken. Ik ben meer van het brood bakken,jam maken en fermenteren. ........De volgende keer met fietsen neem ik een schaar mee. Om een geel veldboeket te plukken.

de buurboon

Met de buurvrouw had ik afgesproken af en toe één voor één een hond van haar mee te nemen op een wandeling. Maar pas,als alleen wandelen ook gewoon was geworden.Vanochtend nam ik Bono een twee-jarige bordercollie mee.Een schat van een hond,die goed luistert. Op trekken na.Het hele dril-repertoir van vroeger van Merle uitgeprobeerd. Het hielp. Hij liep redelijk netjes mee. Tot hij het water zag en wist,wat er voor feest wachtte........Wat is dat dan heel anders zo'n jonge supersnelle hond.En ook het nerveuze van een bordercollie,daar moest ik even aan wennen. Ik lette er op,dat hij steeds voor me liep en er niet stiekem vandoor kon. Maar dat wilde hij waarschijnlijk niet,het was veel te leuk......Aan een balletje en werpstok had ik niet gedacht. Dus had ik een serie rugoefeningen met stokjes pakken.Het was een heerlijke wandeling,Boontje mag nog een keer mee.Maar eerst een dorpsrondje met het andere hondje,aan de riem. Dat Spaanse schlemieleke gaat terug naar huis,als een ander haar meeneemt en loslaat aan de dijk.

Bezoek

Mijn zus en ik bellen elkaar regelmatig. Maar echt gezien,dat was lang geleden. Gisteren was ze hier,samen met haar dochters. Het was echt gezellig. Natuurlijk ontbrak de bolus bij de koffie niet. Voor de meiden had ik een boterkoek gemaakt. De favoriete traktatie sinds ze als kind kwamen logeren. Mijn jongste nichtje heeft zelfs ooit het recept gevraagd "Zo lekker als hier smaakt het niet"verzuchtte ze eens........ Er valt altijd veel bij te praten. Na de lunch kwam de gezonde beweging. Mijn zus deed een boodschapje. De nichtjes een wandeling met geocaching. Er zijn meer "vindplaatsen"in het dorp,dan ik ooit geweten heb,.Mijn man maakte een motorritje met een vriend. Zo kon ik op mijn gemakje alles opruimen. Wel vreemd,niemand hoefde de hond mee te nemen........In de middag was het luieren. Wat kletsen. Spelletjes op het telefoontje,lui op de bank.Het stel vertrok op tijd,want ze hadden gereserveerd in een restaurantje in hun woonplaats. Ik hoop,dat we deze formule er nog een tijd in kunnen houden

eindelijk

Al voor de dorps-bibliotheek sloot wilde ik een boek reserveren "de meeste mensen deugen". Meestal waren er wel 20 reserveringen voor me en deed ik niet mee in de rij.Ik besloot het boek zelf te kopen en hield de B-site in de gaten,of er misschien een tweedehandsje te koop was. Ja hoor een goede week geleden kwam de dikke pil binnen.........Wat een geweldige boek met een verhelderende visie op de ontwikkeling van de mensheid.Vooral de gedachte dat jagers/verzamelaars elkaar nodig hadden,samenwerkten en deelden. Pas met het ontstaan van nederzettingen begon het "ik...mijn....bezit....verdedigen"te ontstaan. Bij het hoofdstuk over macht,de verslaving daaraan en het gevolg er van, was het of ik over het laatste jaar las.Bregman stelt "Een vriendelijke man/vrouw wordt gekozen. Maar kan als regeringsdeelnemer bijna niet om de valkuil van macht heen.En verandert ........Het boek ligt al klaar voor een vriendin. Naast verhelderend is het ook een hoopvol boek.

het strand

Een gesprek bracht me terug naar mijn jeugd. Wij gingen in de zomervakantie regelmatig naar het strand van Rockanje. Een hele onderneming. Mijn moeder met mijn broertje achterop. Mijn zusje en ik op de fiets. En meestal de oudste zus van mijn moeder. Ieder had wat van de bagage in fietstassen......Acht km fietsen was heel wat voor de kinderbeentjes. De fietsen zetten we bij familie onder aan de duinen. Geld voor de fietsenstalling vlak bij strand was er niet. Dan volgde er een heel eind lopen met de eerlijk verdeelde tassen....... Op strand was het heerlijk. Kuilen graven,kastelen bouwen,schelpen zoeken en voorzichtig in de zee.Maar dan de terugweg,als je al een hele dag spelen achter de rug had. Gelukkig waren de pakjes brood op en de flessen limonade leeg.Vaak kregen we bij de fietsen-oom nog wat fruit uit de moestuin En door de polder naar huis. De tante duwde om de beurt mijn zus en mij een stukje ter ondersteuning.Toch was het relaxter dan het tegenwoordig met de auto in de file staan om op strand te komen.

het bramenmannetje

Het bramenmannetje is tegenwoordig een volwassen vent. Als kind kwam hij regelmatig even buurten en in het najaar bramen snoepen. Ik had een keer een hele bak,bedoeld voor hun gezin. "Oh lekker"zei hij en werkte alles genietend naar binnen......Onze vorige hond wilde niet veel van kinderen weten. Behalve dat buurjongetje. Die wilde niets van haar en gaf geen bevelen. Hij ging naast de hond zitten,om haar heel zacht en ritmisch te aaien,soms wel een kwartier lang. Het mannetje kletste honderd uit en keek ondertussen naar de hoek van de keuken.Dat vind ik nog steeds moeilijk,iemand die je niet aankijkt......Toen hij volwassen werd ,ging hij begeleid wonen. De bezoekjes hielden op.Maar elk jaar maak ik nog een potje bramenjam voor hem. Ik weet zeker,dat het met smaak gewoon leeggelepeld wordt.

voedselverspilling.

Altijd lette ik op voedselverspilling. Maar met een kliko op vier pootjes was dat niet moeilijk. Merle at bijna alles. Nu moet ik opletten. Ik merk,dat ik een te ruime hoeveelheid granen kook.Ook kan ik beter mijn zelf gebakken brood in drie stukken snijden en twee invriezen. Ik eet zo weinig sneetjes,dat ik al een paar keer moest weggooien. Mijn man eet altijd eco-desem van de bakker. Ook dat moet ik in kleinere porties verpakken. ......De kipstukjes voor mijn man bakte ik in ruim boter. Want een restje jus ging over de hondenbrokken.Dat kan ook minder. Alleen voor de vetrandjes van ham en kip heb ik geen bestemming.Wat zijn we verwende mensen,om dat weg te gooien.....Nu is één maal per week een krat groenten en fruit kopen goed plannen,om niet te veel of te weinig te hebben.In de zomermaanden zijn er stalletjes in de polder. Dus koop ik weinig bij de bioboer en vul het aan met de ook onbespoten groenten en fruit aan de weg. Nog een stuk goedkoper ook.

andere vogel

Sinds de winter kom ik vaak op de ochtendwandeling een andere vroege vogel tegen. Een meneer,die in zijn eentje stevig doorstapt. Merle blafte in het begin tegen hem,maar later passeerden we elkaar met een groet. Gisteren kwam ik hem weer tegen "He,ik mis er eentje"zei hij. "Ja ik ook en heel erg"antwoordde ik en we raakten aan de praat. Wat blijkt hij had deels dezelfde motivatie om te lopen als ik. Voor zijn rug. Hij genoot van de frisse lucht,de rust en de vogels. Alsof ik mijzelf hoorde praten.Op mijn vraag "En als het regent?"was zijn antwoord "Dan heb ik een parapluie". Dat is voor mij motivatie om in milde regen toch een rondje te lopen. Met een stortbui is er de hometrainer..... Heel toevallig las ik op een blog,dat een 12-minutenwandeling in stevig tempo het minimum is voor een goede invloed op de gezondheid. Dus mijn ochtendrondje van een kwartier is al goed. En mijn normale tempo heb ik weer terug.Nu wachten op regen en het dan echt doen.

DNA

Al bijna een jaar volg ik op youtube de wekelijkse colleges van Pierre Capel.Hij legt op een plezierige wijze van alles uit over immuunsysteem,virussen en vaccinaties. Het is net alsof ik weer in de schoolbanken zit. Nu las ik,dat hij ook een boek geschreven had "het emotionele DNA". Ik kocht het boek en het was even boeiend als zijn colleges.......Dat lichaam en geest één zijn,wist ik wel. Maar hoe diepgaand de gevolgen van gevoelens zijn voor het functioneren op celniveau en hoe dat ongeveer in zijn werk gaat,dat las ik nu. Capel maakt zich zorgen over de invloed van de bijna collectieve angstgevoelens van het laatste jaar op de gezondheidstoestand van vele mensen.En hun nazaten.Hij stelt,dat genverandering tot drie generaties kan doorgaan. Ik moest denken aan het bijbelse "tot in het zevende nageslacht"Zo erg niet,gelukkig......Capel heeft onderzoek gedaan naar de goede invloed van yoga en meditatie. Ik lig dus niet voor niets elke ochtend op het vloerkleed in de woonkeuken.Mediteren,daar zou ik een betere gewoonte van moeten maken.En angst herkennen en voorbij laten gaan.Ook dat is een blijvend leerproces.

vreemd

Vanochtend vroeg liep ik aan het Kanaal. Zo vreemd zonder hond.Bijna lood in mijn benen. Ik blijf zoveel mogelijk een ochtendwandeling maken,als het droog is en weet,dat het zal wennen........Op facebook reageerde de mevrouw,van wie we Merle kregen.Ik zie dat zwarte droppie nog staan op de markt in st. Antonin. Bijna op dezelfde plek,als waar we jaren daarvoor ook een pup hebben gevonden. Ik heb altijd het gevoel gekregen,dat Merle op ons stond te wachten.Door een wonderlijk toeval ontmoetten we de familie van Merle twee jaar later en zijn we op bezoek gegaan.Ze kon het goed met haar broers vinden,maar er was geen enkele herkenning.Haar broers zijn minder oud geworden.......Nu merk ik,hoeveel ik tegen de hond praatte,even aaide en altijd,als ik iets at een stukje voor haar bewaarde.Restjes eten,daar moet ik een andere bestemming voor zoeken.Maar ook moeten we vooral's avonds goed opletten om alles af te sluiten. Er is geen waakhond meer.Nu denk ik wel,dat bij een inbraakpoging de twee van de buren aanslaan.......Was bij de vorige honden er het vooruitzicht van een nieuwe pup ,nu is de hond-loze situatie blijvend.Dat is echt helemaal anders. Ik heb wel gezegd,dat we ons oxytocine-level maar hoog moeten houden via mensen-knuffels.