soms.....

zijn er dagen,die niet lekker lopen.
Gisterenochtend kreeg ik een bericht van mijn vriendin in Suriname. Haar man was onverwacht overleden. Wat moeilijk voor haar. Die twee natuurliefhebbers woonden een groot deel van hun tijd in een huisje in de jungle. Daar waren ze gelukkig met een simpel leven en wat landbouw. Na het herseninfarct van haar man knapte hij toch nog zover op, dat hij met rolstoel en al op boitie kon zijn.
Ik hoop voor mijn vriendin, dat ze alleen ook in de natuur kan komen. In de stad gaat ze verpieteren. Ondanks dat ze in een tuinhuisje bij haar kinderen woont. Jammer, dat we zo ver van elkaar wonen en er alleen telefoon is om contact te houden.
In de middag werd ik gespannen. Er werd een MRI van mijn hoofd gemaakt en ik zag heel erg op tegen de herrie. Want daar kan ik slecht tegen. Inderdaad oordoppen en hoofdtelefoon sloten maar een deel van het geluid buiten.
Dan is al die jaren yoga  nuttig. Door concentratie op mijn ademhaling kon ik het gebonk iets op de achtergrond dringen. Maar wat was ik opgelucht, toen de 20 min voorbij waren. Nu nog een week wachten op de uitslag. Of mijn oogproblemen en duizeligheid misschien een oud letsel als medeoorzaak hebben.
Vanochtend was er genoeg dauw om te trappen. Heerlijk in de frisse ochtendlucht. Er zat een mevrouw zomaar op een bankje. We groetten elkaar. Ik ben dan altijd nieuwsgierig, waarom ze daar zo vroeg zit. Maar misschien denkt ze dat ook wel van die vroege vogel met hond.

trein

Vanochtend hoefde ik niet te wachten voor de spoorbomen. Er reed geen trein. Het lijkt me lastig, als je gewend bent met het openbaar vervoer te reizen. Ik zag interviews op tv. Als noodoplossing werden lopen, fietsen, buiten de spits met de auto en thuiswerken genoemd. Logeren hoorde ik niet.
Dat was, wat ik vroeger deed, als ik ergens ver weg heel vroeg moest zijn. Mijn eindexamen was in Leeuwarden. Met een vriendin ging ik een dag eerder en we overnachtten in een hotel.
Ook een vroeg beginnende bijscholingscursus in Amsterdam leverde vervoersproblemen op. Gelukkig kon ik zes keer bij mijn broer in Dordrecht slapen.
Net als sommige toeristen hier, werden mijn schoonzus en ik een keer verrast door een treinstaking. Zij woonde in Frankrijk en als auto-gebruikers letten ze niet op openbaar vervoer nieuws. Mijn broer zette ons af bij een stil station. Gelukkig stond er een bord met de mededeling  van staking. We gingen weer terug naar huis en het dagje Vichy werd bewaard tot een andere keer.
Ik denk dat de mensen met een vliegtuig-ticket meer problemen hebben vandaag.

prijzen

Al eerder was het me opgevallen, dat in onze dorpsjumbo de prijzen  van houdbare producten wel eens wisselen. Een artikel dat de ene week 2,44 kost,  ligt een paar weken laten voor 2,39 in de schap. Om vervolgens  weer in prijs te stijgen. De bananen waren een tijd geleden ineens 50 cent goedkoper. Had ik dan al die tijd te veel betaald?
Nu de winkel verbouwd is, was ik benieuwd naar het prijsniveau. Met de hulp had ik een gesprek daarover. Het was haar opgevallen, dat ineens bv borrelnootjes 15 % duurder waren. Ook bepaald vlees kostte 30% meer. Het wisselend prijzen artikel  van mij was nu 2,45.
We spraken af, dat we beiden een mailtje zouden sturen. Ik wilde graag uitleg over die fluctuerende prijzen. Want dat geeft me het gevoel belazerd te worden.
Er kwam een keurig antwoord, maar men ging niet in op die fluctuatie. De prijzen waren afhankelijk van de grondstofprijzen. Zou dan een liter melk de ene week duurder of goedkoper zijn dan de andere week?
Ik heb me voorgenomen om goed op de prijzen te gaan letten. En ben benieuwd, naar het antwoord, dat J. op haar vraag heeft gekregen.

bovenkamer

Soms zou ik willen, dat de werking van de hersenen zichtbaar was. Stukken van het denkproces en zeker de werking van het geheugen. Dat zou makkelijk zijn. Nu moet een ander het doen met de verbale en nonverbale communicatie en daar gaat het wel eens mis.
Als iemand drie keer op een middag hetzelfde vraagt, snap ik het nog. Dan is die vraag voor de ander helemaal nieuw en mijn antwoord ook.
Laatst besefte ik het helemaal fout te hebben. Iemand vertelde voor de derde keer onheus behandeld te zijn. Aangezien ik nogal letterlijk alles opvat, begreep ik dat het heel erg was. Drie van die botterikken in je omgeving. Wat bleek, het was steeds dezelfde gebeurtenis, die opnieuw met veel drama gebracht werd.
Pas geleden vertelde iemand anders aan het begin van het gesprek een verhaal. Om een uur later hetzelfde te vertellen. Op mijn vriendelijke "ja joh,dat weet ik,dat vertelde je al"kwam geen reactie. Het verhaal moest er uit en werd weer verwoord. Dan zou ik wel in de hersenen willen kijken. Zit daar een bandje,dat moet worden afgedraaid? Of is de werkelijkheid voor die ander zodanig, dat het vertellen echt de eerste keer is?
Ik weet het vaak niet en vind het dan moeilijk om goed te reageren.. Ook is mijn eigen bovenkamer niet op video te zien helaas. Ik weet wel,dat ik regelmatig vraag "dat heb ik toch nog niet verteld?".Tot nu toe is dat meestal niet zo.

jaren '50

Wat een leuk programma op tv over de jaren '50. Ik herken er stukken van mijn jeugd in. De tweede aflevering ging over "inwonen" en alle problemen, die dat veroorzaakte.
Mijn ouders woonden ook in hetzelfde huis als mijn grootouders, hun huishoudster en nog een vrijgezelle oom. Zij hadden een woonkamer, keuken en slaapkamer ter beschikking. Maar geen enkele privacy. Dat moet niet prettig geweest zijn voor een pas getrouwd stel.
De bedoeling was, dat mijn grootouders een ander huis zouden huren/kopen. Maar na 7 jaar was de woningnood nog zo groot, dat die kans onmogelijk leek. Intussen werd mijn moeder zwanger van mijn broertje. Op die slaapkamer nog een derde kinderbedje erbij, dat was onmogelijk. Greta de huishoudster ging bij haar zus inwonen. Niet leuk voor haar.Mijn zus en ik kregen een eigen slaapkamertje.
In 1956 trouwde mijn oom en kreeg ik op de bovenverdieping bij mijn grootouders een eigen hokje. Mijn oma kwam altijd even welterusten zeggen. Er kwam wat lucht in het volle huis.
Maar net als in het tv-programma gezegd werd, had ik als kind dat op elkaar gepakt zitten niet in de gaten. Het was wel gezellig, er had meestal wel iemand even tijd voor je. Als peutertje klom ik al de trap op naar mijn oma. Als er eten gekookt werd, zat ik op een krukje te kijken naar de bedrijvigheid van het bedienen van een kolenkachel als kooktoestel.Na de lunch zat Greta meestal in de keuken en wilde wel voorlezen.
Pas toen ik 12 jaar was, kwam er meer ruimte. Mijn grootouders verhuisden naar een bejaardenhuis. De bovenverdieping werd verbouwd. Een slaapkamer voor elk kind en eindelijk een douche. Op zondag was de winkel dicht en liepen er geen mensen, die bij ons werkten door huis. Mijn moeder kon verzuchtten: "Eindelijk een dag alleen met ons gezin."

zoals het loopt.

Vanmorgen ging hier weer een wervelwind te keer. Wat heerlijk toch, als je zo hard met plezier kunt werken. Het resultaat is er ook naar. Er zijn zelfs emmers water geput, zodat de planten ook een slokje krijgen.
De blessure van Merle leek bijna beter. Glucosamine, maar ook voor de zekerheid Arnica leken te helpen. Tot ze vanochtend een wild labrador-vriendje ontmoette. Madam luisterde niet en sprong toch twee keer tegen Bob op. Dat was  te veel. Een volgende keer houd ik haar aan de riem, als er een speelmaatje aankomt. Tenminste, als die niet tegen Merle opspringt.
Zo strompelt er zielig een hond heen en weer. Nergens ligt het echt lekker. De bank, daar komt ze niet op. Het muurtje naar de buurvrouw met Kyra is te hoog. Helaas zij moet geduld hebben en ik moet goed in de gaten houden wat ze doet, als de poot de volgende keer weer beter lijkt.

bestelling

De laatste weken las ik weer mooie boeken. Het leukste was "dit is niet het leven, dat ik heb besteld". Regelmatig zat ik te grinniken tijdens het lezen. Om de wijze waarop dit toch serieuze onderwerp werd beschreven.
Zoveel mensen denken, dat het leven maakbaar is en alles gebeurt zoals zij dat wensen. Komt er  tegenslag in welke vorm ook, dan weet men er geen raad mee. Accepteren van de situatie en van daaruit verder roeien met misschien kleine riempjes, dat hebben veel mensen(vooral jongeren ) helaas niet geleerd.
De titel van het boek is me bijgebleven. Luister ik naar mensen, die klagen over van alles, dan denk ik aan het boekje. Maar zeg niets, dat zou toch geen gehoor vinden.
Zelf probeer ik te accepteren, wat op mijn pad komt. Dat is ook met vallen en opstaan geleerd. Gisteren telefoneerde ik nog met mijn vriendin in Suriname. Zij heeft de laatste jaren allerlei tegenslag. En leeft in een maatschappij, waar veel mensen je bedriegen of bestelen. Haar vermogen tot acceptatie, daar leer ik regelmatig van. Het was weer een plezierig en leerzaam gesprek. De titel van het boek heb ik doorgegeven aan haar.

gewoonten

Vanochtend ging het allemaal iets anders Merle liep een beetje mank, dus ik deed voorzichtig. Het viel me op hoeveel gewoonten de hond en ik hebben ontwikkeld de laatste bijna 10 jaar.
Elke ochtend kom ik beneden en vind een enthousiast kwispelende hond, die de kop steeds tegen me aandrukt. Daarna gaat ze , soms zacht piepend, liggen wachten tot ik joggingbroek en jas aanheb.
Eenmaal op straat weet ze feilloos de richting. Nu het weer licht is fiets ik langs het water met haar. Waar ze vroeger met een flinke vaart heen en weer rende, is het de laatste tijd kalm naast de fiets sukkelen. Vanochtend lag het tempo nog lager en gingen we snel weer terug.
Eenmaal thuis krijgt Merle eten en gaat voor me op de grond liggen. Dan krijgt ze het laatste deeltje ontbijt van mij. Daarna kruipt ze in "haar stoel" en zitten mens en hond heerlijk bij de warme kachel.
Ook de rest van de dag verloopt meestal volgens bepaald ritueel. Helaas hebben we de laatste fietsronde in de avond met mijn man afgeschaft. Dat werd te veel voor Merle, ze wilde ook niet meer mee. Nu loop ik een klein "poeprondje" vlak bij huis en dat is voldoende. Het is rekening houden met de ouderdom en het gedrag aanpassen.

ijsheiligen

Straks zet ik mijn tomatenplanten weer in de schuur, om te beschermen tegen de koude nacht. Hoewel de echte ijsheiligen pas 11 mei beginnen, lijkt het de laatste dagen op dat verradelijk weertype. Goed voor de tuincentra, als mensen al vroeg plantjes kopen. Want vriezen die dood, dan volgt misschien een tweede ronde.
Ik las een stukje over de ijsheiligen. Daar stond, dat de laatste jaren met het toenemende vroege warme weer, ook de laatste nachtvorst eerder zal zijn.  Dat hoop ik maar. Dan kunnen de tomaten planten eerder in de volle grond. Nu vergeet ik ze wel eens buiten te zetten.
De enige plant, die zich niets van temperatuur aantrekt is de snijbiet. Regelmatig kan ik al een portie voor een omelet plukken. Ook de gezaaide rucola doet het goed. En de gekochte slaplantjes hebben helemaal geen last van de kou.
Laat de koude nachten maar over zijn. Geen muts meer op bij het vroege fietstochtje. Geen kachel hoog om het lekker warm te krijgen. Laat een stel andere heiligen,  nu de titel "ijsheilige" maar krijgen.

bevrijdingsfestival

Terwijl ik met de hond richting kanaal liep, passeerden me grote groepen fietsers. Allemaal op weg naar het bevrijdingsfestival.
Vanochtend haalden we nog herinneringen op aan de 5 mei vieringen van vroeger. Veel dichter bij het einde van de oorlog, maar als feest veel simpeler. Alsof met het verstrijken van de jaren het vieren van de vrijheid grootser wordt. De groep mensen, die  het inhalen van de bevrijders echt meemaakten, wordt steeds kleiner.
Als kind herinner ik me nog het optreden van een goochelaar, mijn oom. Niet met een mooie geluids instalatie,  maar voornamelijk in beeld-taal. En 's avonds was er een vreugdevuur. Zo mooi, om je als kind in die enorme vlammenzee te verliezen.
Ook anders was de houding naar de "bezetters". Onze buren hadden rond 1 mei altijd Duitse familie te logeren. Hun auto ging  in de garage, vanwege het risico op vernieling. Nu rinkelt aan de kust alleen maar de kassa en zijn toeristen, uit welk land dan ook welkom.
De festivalvierders hier hebben geluk. Het is winderig en koud,maar gelukkig droog.

tropisch drankje

Gisterenmiddag begon ineens het probleem-oog pijn te doen. Eerst dacht ik aan irritatie, want ik had in de stoffige tuin gewerkt. Maar het werd erger. Een blik in de spiegel liet een witte verdikking zien. Als een jeugdpuistje op het hoornvlies. Maar mijn zicht was goed.
Googelen leverde de term pinguecula op, als datgene wat het meest er op leek. Vanochtend vroeg schrok ik. Een wazig zicht. Gelukkig bleek het wat aangekoekte vloeistof te zijn. Toch heb ik de huisarts gebeld en kon gelijk op de fiets stappen.Dat heb je soms in een dorp.
De huisarts zei meteen "pinguecula". Dat klinkt als een tropisch drankje. Hij schreef voor alle zekerheid antibioticadruppels voor. Zelf ken ik deze arts niet, maar van mijn vriendin weet ik , dat hij meedenken waardeert. Dus vroeg ik, of ik het nog even kon aankijken voor meteen die druppels. Zijn antwoord was "Ga het wel halen, als er mogelijk  een ontsteking komt dit weekend, heb je de medicijnen al in huis". Dat soort overleg, daar houd ik van.
En dan nu weer terug naar een strenger boek-en beeldscherm dieet. Hopelijk voor kort.

geleur aan de deur

Als er iemand met een collectebus aan de deur komt, geef ik altijd iets. Al was het maar ,omdat die persoon moeite doet voor een goed doel.
Maar waar ik een hekel aan begin te krijgen, zijn die jonge mensen in een bepaald jasje met een identificatie plaatje. Uitzwermend over de hele straat en met een (te) vlotte babbel, als je eenmaal de deur hebt open gedaan. Het kan voor een goed doel zijn, maar ook het aansmeren van een andere energieleverancier. Altijd is het een "overrompel-techniek" om mensen iets waar ze niet op zitten te wachten aan te smeren.
Gisteren kwam de derde in de maand. Deze keer voor een instantie ter bestrijding van vrouwenbesnijdenis. Nu las ik ooit boeken van een Ethiopisch fotomodel, die zich inzet voor de bescherming van meisjes. En door haar bekendheid daarvoor geld ophaalt.Dus er is hulp.
Na de eerste zin van de jongeman zei ik al "Je wilt vast geld van me. Dat geef ik niet. Dus laten we ons beiden tijd besparen". Hij had nog het lef om te vragen, waarom ik dat doel niet wilde steunen. Mijn vaste antwoord is dan, dat ik een paar goede doelen heb, waar ik geld aan geef. En daar blijft het bij.
De jongen droop meteen af "Jong toch,ga vakken vullen of in de horeca bijverdienen. Want dit is toch een nare job" denk ik dan. Maar kennelijk is het een gewilde bijverdienste.