supermarkt

Weer las ik een leuk boek "Leve de vrijheid". Er was o.a.een hoofdstuk over een moestuin, zelf brood bakken en het mijden van de supermarkt. Van dat laatste is zelfs een heel boek. Helaas heeft onze bieb dat niet.
Hoe inspirerend dat alles is, het vraagt wel een goede gezondheid. Ik ging voor mezelf eens na, of ik de supermarkt zou kunnen missen. Veel levensmiddelen kan ik in de natuurvoedingswinkel, op de markt of bij de bio-boer kopen. Maar dat betekent steeds een eindje fietsen. Koffie heeft de wereldwinkel ook. Huishoudelijke artikelen ,die ik nu goedkoop bij een drogistenketen haal, zouden duurder zijn bij  de natuurvoedingswinkel. Het is te doen, maar het kost kilometers en veel energie.

Roeiend met de riemen, die ik heb, ben ik tevreden met de regionale internet-boer. Veel verse produkten komen van boeren uit de omgeving.Een moestuin is te veel werk. Maar wat tomaten, druiven, bramen en bakken groenvoer en kruiden geven toch vers-uit-eigen-tuin eten. En in de winter staan er kiemgroenten in de vensterbank. Ook bak ik meestal het enkele broodje,dat ik eet.

In mijn situatie ben ik blij met de supermarkt. Ook met het groeiende bio-assortiment. En de uitvoering van de idealistische principes laat ik graag over aan de jongere generatie.

 

 

rangorde

Het is al weer zeven jaar geleden, dat we in Frankrijk een harig hoopje hond kregen. Merle is uitgegroeid tot een sociale hond, die graag speelt.

 

 

Maar de honden uit haar puppentijd zijn minder speels geworden. En ravot Merle als oudere teef meestal met jongere honden, soms ook pups. Daardoor is zij automatisch de hoogste in rangorde. Komt er een vreemde hond bij een spelend groepje , dan verdedigt ze die positie met dominant gedrag.

Maar langzaam aan begint een speelmaatje van haar volwassen te worden. Het lijkt er op, dat die hond Merle's positie begint te ondergraven. Niet als ze samen spelen. Dan heeft die kleinere jonge hond niets in te brengen. Nee, als er een andere hond bovenop Merle springt, dan neemt die kleine de kans waar. En hapt in de nek met een felheid, die ze normaal niet heeft.

 

 

 

 

Als Merle van twee kanten besprongen wordt, is haar leeftijd merkbaar. Laatst werkten twee jonge honden haar tegen de grond en ze kon ze zich er niet onderuit werken. Eenmaal overeind had ze de staart tussen de poten en stond verdwaasd te kijken.
Om haar dominantie extra te benadrukken gaat ze rijden op die kleine bruine. Maar dat wil ik niet.
Ik ben heel benieuwd, hoe het zich gaat ontwikkelen. En wanneer Merle echt "oude hond" wordt en haar plaats in de rangorde verliest. Mocht het te erg worden, dan grijp ik wel in.

 

 

 

 

 

 

onmacht

Het laatste deel van het programma "de prijsvechter" had ik opgenomen. Het ging over de spotgoedkope plastic troep. Die veel gekocht en even vaak weer snel weggegooid werd. En de verslaving aan het kopen van spullen met als gevolg kortstondig geluk. Ik weet al van mensen die een soort van "kringloop- en rommelmarktverslaving "hebben. De kick van het goedkoop scoren, terwijl je de spullen echt niet nodig hebt.
Van zulke programma's raak ik ontmoedigd. Zo veel mensen met zoveel onwetendheid. Geen enkel besef van de consequenties  van hun daden voor alles, wat leeft. Dan zou ik bijna de onheilsprofeten, -ook in mijn omgeving- gaan geloven. "De mensen helpen de wereld en zich zelf naar de bliksem". Ik hoop meestal, dat er inzicht en gedragsverandering zal komen. Behalve vlak na het zien van  zo'n documentaire.

Een paar dagen geleden dacht ik even "he,er komt besef van duurzaam eten". Het RIVM, met de aanbeveling om op verschillende manieren minder ,duurzamer en daardoor gezonder te gaan eten. Die instantie hoopt op maatregelen van de regering. De minister liet weten geen invloed te willen uitoefenen op wat de mensen op het bord scheppen. Misschien dat op dat gebied de sociale media een bepaalde visie uitdragen. En er op die manier bij meer mensen inzicht komt in wat de levensmiddelen industrie uitvreet met ons eten. Hoe makkelijk het is om zelf te beslissen, wat  en hoeveel je koopt en eet.
Toch  hoop ik, dat meer mensen een rotgevoel krijgen bij beelden van overconsumptie, uitputting en vervuiling van de aarde. En dat gaan vertalen naar eigen gedrag.

 

 

weet je nog......

Er is hier de laatste dagen in de buurt geschaatst. Op een ondiepe plas. Het is lang geleden, dat er goed ijs was. Het maakte herinneringen los.

 In mijn jeugd was er in en rondom den Briel voldoende ijs om te schaatsen. Vesten en havens. Op de haven werden lichtmasten geplaatst en daar werd ook geveegd. Voor de kinderen waren er wedstrijden. In mijn herinneringen waren er regelmatig koude winters met voldoende dik ijs.

Lekker schaatsen. Thuiskomen en bij de kachel een beker warme chocolademelk drinken.

 

 

Maar ook in Zeeland was vroeger veel vaker een goede ijsvloer te vinden. "Weet je nog wel?" werd een heel gesprek. Er waren jaren, dat mijn man me om drie uur oppikte uit mijn werk en we nog een paar uur konden schaatsen. Thermosfles thee en een boterham mee. Het hondje uit die tijd liep gewoon met ons op het ijs.
In het weekend gingen soms de buurkinderen mee. Dat was echt ijspret. Een leuke tocht, als ik alleen ging schaatsen was naar een vriendin in Middelburg. Met twee keer klunen kon ik achter haar huis uitkomen. Schoenen in de rugzak en op de schaats daar een kopje thee drinken.
Nu schaats ik niet meer. Eind jaren '90 ben ik flink gevallen op het ijs. Bij het volgende jaar met ijs was ik ziek en bleef dat een lange tijd. Nu is het zo lang geleden, dat ik zelfs lopen op het ijs moeilijk vind. Maar kijken naar al dat plezier doe ik graag.

nieuws

Het was flink koud vanochtend. Alsof de stilte bij zo'n temperatuur anders is. Ik reed de brandgang uit en daar hing een mooi klein maantje aan de hemel. Wat een rust.
De laatste dagen staan de media bol van wat in de VS gebeurt. Ik heb me voorgenomen die berichten zo veel mogelijk over te slaan. Daar wil ik geen energie aan besteden.
Toevallig lees ik nu het boek "spreken met liefde, luisteren met compassie" van Tich Nhat Hanh. Hij spreek van consumeren op het gebied van waarneming,gesprekken en gedachten. Dat kan voedend zijn, maar ook giftig. Voor mij is veel van wat ik lees ,hoor en zie in de media als een bedorven boterham. Die laat ik liggen.

Nee dan vanmiddag de wandeling met de hond. Dat is voedend. Kou, de natuur, een blije huppel en misschien andere mensen met hun hond. Eenvoudig ,plezierig vermaak.

 

 

 

 

de kraai

Mijn man heeft vriendschap gesloten met een kraai . Als hij met Merle aan de dijk loopt, komt de vogel dichtbij en krijgt een hondenbrokje. Die slimme kraai kende de hond en kwam ook bij mij schooien.
Het is leuk. De kraai vliegt met me mee en gaat in een boom boven me zitten en bedel-geluidjes maken. Twee keer gooi ik een brokje op de grond, dat hij snel oppikt. De afstand tussen kraai en mens of hond wordt steeds kleiner. Zelfs Merle jaagt er niet meer achteraan. Omgekeerd scheert wel de vogel vlak boven Merle's rug.
Eerst hadden we het idee om de kraai tammer te maken. Dat is wel leuk voor ons. Maar waarschijnlijk niet voor de andere dijk-wandelaars. Want in dat kraaienkoppie zit de link mens-hond-eten. Hij was ook al bij een andere meneer gaan bedelen. Die had het gedrag als agressief ervaren. En dat is het nadeel van zo'n tamme vogel.
Wij hadden ooit een tamme jonge kauw. Die ging mee op mijn schouder, als ik de hond uitliet. Maar ook die vogel zocht toenadering tot andere mensen. Dat vonden sommige mensen eng.
Dus ons dijk-dier krijgt wel eten, maar er moet een zekere afstand blijven.

 

 

geknetter

Er kwam vanochtend een enorm geknetter steeds dichterbij. Het bleek de trein te zijn. Het contact met de bovenleiding maakt dat geluid en gaf een schitterende lichtshow. Blauwe ,gele groene lichtflitsen, die de donkere hemel verlichten. Bijna noorderlicht in Zeeland.
Wat er ook nog steeds knettert en knalt is vuurwerk. De laatste dagen ging ik naar buiten. Kijken, of ik de afstekers te pakken kon krijgen.

s Avonds was ik net te laat. Een buurman, die zijn bange honden maar terug naar huis bracht, vertelde dat het een volwassen man met een stel kinderen was. Waar zit je verstand dan.
"s Middags klonken de knallen vlak bij huis. Nu stapte ik op de fiets en zag om de hoek nog net twee jongens snel hun tuin inrennen. Ik fietste de tuin is, maar helaas hun achterdeur ging  dicht. Terwijl ik weer naar de straat ging, kwam een oudere jongen uit de schuur. Hij zou zijn broertjes onder handen nemen. Ik hoefde niet terug te komen, als zijn ouders thuis waren. Hij had al vaker gezegd rekening te houden met alle honden in de buurt.
Er was intussen een andere buurvrouw bij gekomen. Haar kleine hondje was helemaal van streek. Ik bedankte de broer voor zijn gesprek. En vertelde op hem te rekenen en deze keer nog niet de politie te bellen. Inderdaad het is al een dag stil geweest.

 

 

ze zouden moeten

In verwarring legde ik de telefoon neer. Ik had een tijdje geluisterd naar iemand, die botste met wat gebeurt. Ze had diverse tv programma's gekeken en krantenartikelen gelezen. Allemaal treurnis en zaken, die niet zo hadden moeten zijn. "Ze zouden moeten"" was een veel gezegd zinnetje.
Ik kan niet meepraten in een belevingswereld, die zo verschilt met de mijne. Bovendien kijk ik niet naar die programma's. Naïef   en de kop in het zand steken hoorde ik. Zo passeerde nog meer voor mij niet helemaal te begrijpen zaken.
OP zo'n moment denk ik goed na, over wat ik hoorde. Ben ik misschien wat minder oplettend op signalen van anderen, nu mijn eigen leefwereld gekrompen is? Het is mogelijk. Ik weet wel, dat ik niet meer mee wil gaan in gemopper over dingen, die toch niet te veranderen zijn. Dat is in mijn ogen verspilde energie.
Ook verwonder ik me over iemand, die door een lijf met pijn alleen de tv als afleiding heeft en dan programma's zoekt, die ergeren. Terwijl er ook zoveel mooie natuurprogramma's zijn. Maar het bestaat en ik leerde er van. Ik zou bijna denken "ze zou moeten".

 

 

tingeling

Merle is gewend een paar keer per dag in de tuin te scharrelen. Er kan een buurvrouw zijn,die een hapkluif geeft. Of zo maar wat snuffelen. Als het goed weer is, staat altijd de achterdeur open. Merle springt tegen de keukendeur op en doet de deurknop naar beneden met de poot en komt zelf binnen. helaas kan ze niet de deur weer sluiten.
Maar nu is het koud. En staat zelfs de kachel in het bijhuisje op de waakvlam. Ze mag wel naar buiten, maar de buitendeur gaat weer dicht. En dat is soms een probleem. Want Merle blaft of piept niet, als ze naar binnen wil. Ze gaat in de vensterbank staan met de voorpoten en kijkt de keuken in. Dat moet één van ons net zien ,om vervolgens de hond binnen te laten.
Vanochtend in het donker ging het even mis. Ik zat iets te lezen en was helemaal de hond vergeten. Dan staat ze trouw voor de achterdeur te wachten. Als het nog langer geduurd had, was ze er bij gaan liggen. Jammer, dat we geen bel met touw hebben. Dan had ze kunnen leren, om te bellen.

 

 

stilte na de storm

Er heerst stilte buiten. Geen windvlagen meer, die tegen de gevel beuken. En loeien in de kachel. Nee een mooie maan, geen regen en een papperig wit laagje op straat. Ik heb maar een klein eindje gefietst met de hond en ga straks als het licht is maar lopen.
Zittend met een kop thee bij de warme kachel met een ketel zingend water er op, genoot ik van de behaaglijke warmte. En dacht aan de vluchtelingen in hun onverwarmde tenten in de sneeuw. Wat moeten die mensen tot op het bot verkleumd zijn.
 Geen verwarming. Slecht of onvoldoende eten. Geen warme dranken. En geen enkele mogelijkheid om kleding of eigen lijf te wassen. Een stinkende hel.
Zouden die mensen ooit hebben kunnen vermoeden, dat hun vlucht tot deze manier van leven zou leiden? De kans om door een bom of kogel te worden gedood zijn ze ontvlucht. Maar daarvoor in de plaats komt de mogelijk van ziekte of dood door kou. Om niet te spreken over de "regels" in zo'n hel en het recht van de sterkste.
Dan zie ik in, dat mijn gemopper over futiliteiten gaat. En ben ik dankbaar voor alle luxe van dit moment. Fijne mensen om me heen en een dak boven mijn hoofd, warmte, voedsel en kleding.

 

 

kleine beetjes

Juist de sluiers wolken voor de volle maan maakten een apart blauwe kleur aan de hemel. Het was lekker licht daardoor op straat. Ik houd van volle maan en het licht daarvan.
Bij de weerswaarschuwing op een site over de verwachte storm en springvloed komt altijd even de gedachte aan de watersnood omhoog. Hoewel er in den Briel geen gevaar was, hebben de radioberichten, gesprekken en het wachtlopen op de dam diepe indruk gemaakt op het 6-jarige meisje, dat ik toen was. Ik herinner me nog tekeningen ,die ik maakte. Mensen op daken van huizen. Een helikopter, die pakketten liet vallen. Dieren in het water. Alle nieuwsfeitjes werden zo verwerkt.

Straks heb ik een afspraak met de tandarts. De homeopaat adviseerde eens na te denken over het vervangen van oude grote amalgaanvullingen. Ik doe het . En hoop, dat het misschien wat meer energie geeft. Alle beetjes kunnen helpen.

 

 

vrije dag.

Mijn zus zou vandaag komen. Helaas ze belde af. Intussen stond de soep al te trekken op de kachel. Maar die smaakt me morgen ook wel. Ik was nog niet een bolus gaan kopen.
Zo had ik ineens een "dag vrij". Er stond een wasmachine vol vuile kleren. De kapper had tijd om mijn haar te knippen. De voor morgen geplande boodschappen deed ik nu. Omdat ik op een pakje wachtte, liet mijn man vanmiddag de hond uit. In die tijd probeerde ik een nieuw recept met een koek met havermout. Helaas, de smaak is goed, maar de substantie wat sponzig. Dit maak ik niet meer.
Straks wacht de Happinez,die ik gisteren van een vriendin kreeg.

Een apart gevoel, die zo anders ingevulde dag.

 

 

 

 

leef-tijd

De laatste dagen lees ik steeds een stuk uit een boek over lijden. Zo boeiend, dat het moet "zakken" voor ik verder lees. De schrijver vertelt in een hoofdstuk over de opvattingen over lijden in de loop der eeuwen. Verschillende psychologen en filosofen en hun visie worden aangehaald.
Dat brengt me terug naar mijn studietijd. Psychologie was mijn lievelingsvak. Maar terugkijkend was heel veel kennis alleen theoretisch. Ik leerde over Freud, Jung en Adler. Hun schema's over hoe de mens in elkaar zat. Werkelijk beseffen, wat er mee bedoeld werd, lukte me niet op 18/19 jarige leeftijd. Het was eigenlijk net zoiets als stampen van duitse naamvallen.
Ouder worden en jaren lang lezen of goede tv series zien gaven een betere ondergrond om dat soort gedachtengoed te begrijpen. Nog kan ik iets lezen en dan intuitief zonder woorden de bedoeling opnemen. Maar ga ik er over denken en woorden bij zetten, dan verdwijnt het begrip.
Ook met dit boek moet ik niet te veel nadenken. gewoon lezen en opnemen en woordeloos beamen.

 

 

glad

Midden in een droom schrok ik wakker van de zware blaf van Merle. Het gebeurt vrijwel nooit, dat ze aanslaat. Ik ging kijken beneden, maar alles was goed. Waarschijnlijk liep de krantenbezorger naar de buren en kraakte zijn voetstappen door de laag ijzel.
Ik besloot meteen de hond uit te laten. "Doe je voorzichtig" zei mijn man. Dat doe ik zeker, want ik ben geen held met gladheid. In de tuin leek het mee te vallen. Maar de straat was met een dun laagje sneeuw en daaroverheen een ijstop spekglad. Ik had mijn ijzers onder de schoenen en gleed niet weg.
Heel langzaam liep ik langs een gemeente-grasveld. Merle deed haar plasjes en ging aan het eind van de straat door de hurken. Gelukkig, we konden weer naar huis. Ze stond me verbaasd aan te kijken .Maar deze weersomstandigheden vallen voor mij onder noodgeval.
Ik had gehoopt op een wandeling door ongerepte sneeuw. Maar dat zal nog moeten wachten tot een andere keer.

 

 

goede voornemens

Bij de laatste aflevering van het programma van Paul Witteman over geluk, sprak een gezondheidspsycholoog. Hij had een verhaal, zo totaal anders dan de andere gasten. Het boeide me. Regelmatig zat ik instemmend te knikken.
Mijn man had al opgezocht of die spreker ook boeken geschreven had. Ik reserveerde er eentje. Het begon al grappig bij de bibliotheek. "Oh, dat is zo'n leuk boek" zei de bibliothecaresse enthousiast en ze begon te vertellen. Ook zij had de uitzending over geluk gezien.
Eenmaal aan het lezen, bleek het inderdaad een boeiend boek vol humor te zijn. Regelmatig zat ik te grinniken. "Lees eens voor" kwam dan het verzoek. Ik begrijp nu, waarom het zo moeilijk is om een gewoonte te veranderen. Bij mij is dat wat minder eten. Mijn lymbisch systeem roep "lekker". De gewoonte om steeds een (gezond) hapje te pakken zit diep in mijn reptielenbrein gebeiteld. Dan kan mijn neocortex argumenteren, zoveel ik wil, het lukt niet voor lange tijd.
Ik moet eerst het boek uitlezen om te zien of ik die drie hersenlagen in één lijn kan brengen. Maar het gegeven is wel verhelderend. Ik denk, dat ik net als de bibliothecaresse ook het laatste boek van Martin Appelo ga kopen

 

 

opletten

Merle is een schat van een hond. Maar wel voor de helft een eigenzinnige griffon. Regelmatig verslapt als vanzelf de discipline. Gewoon, omdat ze zo goed luistert. En dan ineens word ik weer goed bij de les geroepen.
Zo was er vanochtend ineens "man blaffen". Misschien al meer dan een jaar niet gebeurd. Als ik een krantje haal bij het station, zet ik mijn fiets tegen een muurtje. En moet even de kranten in mijn fietstas doen en handschoenen weer aantrekken. Dat is zo'n moment, waarin mijn aandacht verslapt.
Merle loopt soms de hoek om. Snuffelt daar wat en blijft op me wachten. Maar vanochtend kwam daar een meneer met stevige pas aanlopen. Groot gevaar en dat moet weg-geblaft worden.

 Ik baalde, dat ik het niet voorzien had. Ik moet gewoon weer opnieuw de hond naast de fiets zetten, tot ik zelf opstap en kan anticiperen op wat en wie er aankomt.

 

 

invloed

Met veel plezier kijk ik naar de afleveringen van 24kitchen aan tafel. Ik leer elke keer iets. Gisteren was de vaste presentatrice ziek en werd vervangen door een oudere dame, een constante gast van het programma.
Het viel me op, hoe degene die vraagt de sfeer bepaalt. De jonge presentatrice doet het leuk, luchtig  als een vlinder. Nu was er een warme sfeer, met belangstellende vragen en iedere gast kwam goed tot zijn recht. Beide manieren zijn goed, maar zo verschillend.
Natuurlijk besef ik, dat het mijn interpretatie van wat daar gebeurde was. Misschien dat een ander  een totaal verschillend beeld kreeg. Maar voor mij had het te maken met de interactie tussen mensen. Die dan bepalend is voor een uitzending. Het was leuk, om dat te zien

 

 

2017

 

 

De eerste dag van het jaar is begonnen. Wat een heerlijke rust op deze manier. Merle ligt weer als vanouds in het stoeltje. En niet meer in het "hol"achter de stoel.Ik wist, dat honden de angst van mensen ruiken. Maar gisteren was het andersom. Ik rook haar opwinding en angst.
De schaal met oliebollen en appelflappen is leeg en afgewassen. Ik at maar van elk eentje. Er stonden ook fruit, nootjes en kaas op tafel. Vandaag gaat de rem er weer op en misschien een kilootje of drie er af.

Echte goede voornemens voor dit jaar heb ik niet. Misschien de intentie om te accepteren, wat komt. Dat wens ik iedereen toe.