(on)kruid

Vanochtend fietste ik al vroeg langs het kanaal. De bermen stonden vol kruiden.Ik zag er menig kopje thee groeien. Maar helaas,het is hondengebied.Ooit vroeger mopperde de buurjongen "Zo stom,moeten we 15 wilde bloemen verzamelen en drogen".Ik stelde voor mee te lopen naar de dijk en daar te plukken. Toen werd hij enthousiast "Kijk eens,die bloem heb ik nog niet. En hoe heet die dan?"Hij vond er meer dan vijftien. De opdracht had zijn doel al bereikt. Hij keek daarna met andere ogen naar alles,wat in de bermen groeide.Een kind met dezelfde opdracht had vanochtend zeker genoeg bloemen gevonden. Zelf denk ik dan meteen aan de mogelijk geneeskrachtige werking. Mocht ik echt willen plukken voor thee,dan moet ik een ander stil terrein opzoeken.

blijven leren

Ooit on 1963 begon ik met de opleiding NXX. Kinderverzorging en handenarbeid op het "nijverheidsonderwijs".De lessen kinderverzorging vond ik het leukst. In 1975 werd dat gezondheidskunde. Ik schoolde mezelf om en heb altijd met veel plezier dat vak gegeven. De ontwikkelingen op gezondheidgebied hield ik goed bij.Naast de reguliere kennis in mijn vak kreeg ik ook belangstelling voor alternatieve geneeswijzen. Ayurveda,acupunctuur,homeopatie,chiropractie enz. Alles,wat toen nog bijna kwakzalverij was. Ook na mijn pensionering bleef ik boeiende artikelen over gezondheid volgen. Nu komt er half augustus bij het videokanaal"vibestalk" een hele serie "lessen"van een huisarts op het gebied van alternatieve zelfzorg. Ik verheug me er op.Waarschijnlijk weet ik al veel,maar een mens is nooit te oud om te leren.

meeleven

Gisteren hadden we een gesprek over meeleven. In de kindertijd. Net alsof toen het vermogen om mee te leven met het verdriet van volwassenen nog niet goed ontwikkeld was. Ik was 12 jr,toen mijn moeder 's nachs waakte bij het sterfbed van mijn oma.Ik ging dan voor school nog even gedag zeggen. Maar,dat mijn moeder haar moeder zou verliezen en wat dat betekende voor haar,besefte ik niet echt. Zo ook een paar jaar later met mijn vader. Hij vertelde over het sterven van opa. Ik zag hem voor het eerst van mijn leven huilen. Maar dat opa zijn vader was en het missen,dat volgde,drong niet echt tot me door.Hetzelfde met kinderen,die één van hun ouders verloren. Eigenlijk pas na eigen verliezen kwam het vermogen tot inleven in de situatie van een ander. Nu leven we regelmatig mee met familie of vrienden,die een partner verliezen. Het versterkt ook de dankbaarheid voor het feit,dat wij nog samen zijn.

hebberig

Er is een woord,waar ik de kriebel van krijg. MUSTHAVE.Meestal gebruikt voor een kledingstuk,dat men beslist dit seizoen MOET aanschaffen. Anders.......loop je dan voor schut je je ouwe kloffie? Hangt er nog niet genoeg in de kast? Voor mij lijkt dit woord een motortje om hebberigheid aan te jagen. Bovendien,waarom is het nodig er uit te zien als zoveel anderen? Geeft dat zelfvertrouwen? Ik zou wel eens willen weten,hoeveel mensen door zo'n advertentie worden overgehaald een kledingstuk te kopen,wat men eigenlijk niet nodig heeft. Geef mij dan maar de rommelmarkt morgen. Ik heb een paar shirts die oud zijn. Wie weet vind ik morgen wel een WANTHAVE.