Volgers

Volgers

dinsdag 31 maart 2020

hetzelfde schuitje



Misschien komt het, omdat ik in een dorp woon. Het valt me op, dat er een soort saamhorigheid heerst. We zitten in hetzelfde schuitje. Loopt er nog iemand in de verder stille straat, dan wordt er gegroet. Soms volgt er een praatje.Passeer ik de rij bij de apotheek, dan is er ook meestal een verhaal.
Een kort positief gesprekje had ik met de inmiddels van corona genezen buurman. Hij was voor het eerst weer buiten. Het was afgelopen weken vreemd om te doen, maar ik had hem een paar keer gebeld om naar zijn gezondheid te informeren. Nu kon ik het gewoon vragen.
Bij de ondergrondse container had ik een bijzonder gesprek met een mevrouw uit de straat. We kennen elkaar van een opmerking over het weer en de hond. Ze vertelde over haar werk in de jeugdhulpverlening. Hoe moeilijk het was via (beeld)telefoon een goede indruk te krijgen van de situatie in een gezin. En dat er op haar werk meer gevallen van kindermishandeling zijn. Het gevoel van onmacht door de beperkingen
Wondelijk, dat er dan zo'n situatie als deze moet komen, om een meer diepgaand gesprek te houden met een "van gezicht-bekende".

zondag 29 maart 2020

zondag



Ooit in de tijd van onze vorige Merle liep ik regelmatig op met een -toen in mijn ogen- oudere dame met hond. Ik leefde mee met het inslapen van haar wandelmaatje en de beslissing, dat ze te oud waren voor een pup.
Daarna zag ik haar nog regelmatig voorbijsperen, tempo snelwandelen. De laatste jaren loopt ze achter haar rollator nog steeds hetzelfde stuk, maar dan een kleine afstand. Ik schat haar eind tachtig. We groeten elkaar wel, maar ze heeft alle aandacht nodig voor haar rollator en het verkeer. Ik geloof niet,dat ze nog weet wie ik ben.
 Deze week begon ze van de overkant van de straat een praatje. "Wat is het stil op straat he?". Ik beaamde "Alle dagen zondag". Zo had ze het nog niet bekeken. Ze ging er elke dag op uit, anders zou ze tegen de muren opvliegen.
Wat boft die mevrouw,dat ze nog in haar eigen huis woont en kan beslissen om te gaan wandelen. Want mijn oude tante mag in haar verzorgingshuis niet eens de openbare tuin in.

donderdag 26 maart 2020

cadeautje

Met Valentijnsdag kwam de buurman langs met een cadeautje. Geen liefdesbetuiging maar een bedankje voor alle medeleven en hulp. Een leuk gebaar. Mijn man opende de fles wijn meteen en ik ging de boekenbon bewaren tot er iets moois uitkwam.
Kort daarna kwam de advertentie van het nieuwste boek van Juglen Zwaan en anderen. Ik bestelde het meteen in de voorverkoop. Onverwacht vroeg bracht de post gisteren die dikke pil. De verwachting was volgende week pas.Wat een mooi boek. Bijna een encyclopedie over het functioneren van het hele menselijk lichaam met allerlei adviezen.
De buren zaten gisteren in de tuin. Over het muurtje kon ik mijn nieuwste aanwinst tonen en nogmaals bedanken. Zo'n bundel leesvoer is helemaal plezierig nu de bibliotheek gesloten is.

maandag 23 maart 2020

dichtbij



Het coronavirus komt wel letterlijk dichtbij, als je buren in quarantaine zitten, omdat één van hen besmet is.  Waarschijnlijk opgelopen in een ziekenhuis in Breda. Daar lag een zwager op sterven en de buurman reed zijn zus. Op zulke momenten ben je er voor elkaar en verwacht je niet zo'n gevolg.
Hij is gelukkig niet erg ziek. Ze hebben voedsel genoeg in huis en hun zoon legt verse groenten en fruit op de stoep. De regels zijn nu zó ,48 uur geen verschijnselen en je mag weer(met afstand) naar buiten voor de noodzakelijke dingen.
Vreemd allemaal. Positief vreemd voor mijn 93 jarige tante. Die heeft voor het eerst van haar leven geskyped met mijn broer. Ze vond het echt leuk. Telefoneren en elkaar zien.Mooi initiatief van de verzorgenden in dat huis.
Aan de dijk was het nu rustig. Gisteren ben ik omgekeerd,net spitsuur. Als je iets harder praat kun je op 1,5 m elkaar toch verstaan. Dus liep ik gezellig op met een andere hondenmevrouw. Konden de honden spelen.
Ik ga nog maar even een boterkoek bakken voor hiernaast. Ik heb voldoende ingrediënten in huis. Een paar stukjes naar de andere buren. Daar startte vandaag de chemo. Wat bof ik met wat het leven me nu brengt.

vrijdag 20 maart 2020

klein feestje

 



Als samenwonende ex-echtgenoten vieren we al jaren niet meer onze trouwdag. Maar de ontmoetingsdag. Dat was vandaag 52 jaar geleden. Eerst overwoog ik nog iets lekkers bij de bakker te halen,net als andere jaren. Maar bedacht, dat ik ook zelf iets kon bakken. Dus vierden we ons "feestje"met warme appelkruimeltaart. Heerlijk.
Het is iets om dankbaar voor te zijn, zo samen. Door twee mensen in de vriendenkring met korte levensverwachting realiseer ik me dat steeds meer. Bovendien in deze virus-tijd weet niemand wat zijn pad gaat worden. En is het zaak iets moois van vandaag te maken.
Aan de dijk hebben we een oplossing gevonden om toch samen met een ander te lopen. In ganzenpas met een meter afstand. Kun je nog net praten, maar de adem verwaaid. En de honden ravotten,die beseffen niets.
En wie weet kunnen we dit weekend weer in een hoekje in de tuin in het zonnetje zitten.

woensdag 18 maart 2020

boodschappen.

Nu probeer ik één keer in de week boodschappen te doen. De rest komt met de internet-boer. Die zet trouwens de kisten voor de deur, vermeldde een mailtje. Maar fijn, dat ze blijven leveren.
Het was voor een gewone dag om half negen druk bij de super. Maar het viel me op, dat de mensen echt afstand hielden. Als iemand iets pakte uit de koeling, wachtte de volgende met het pakken van zijn/haar producten tot het vrij was. Ook met het passeren in de gangen tussen de schappen werd flink uitgeweken voor elkaar. Respectvol allemaal.
Dat was maandag bij de apotheek wel anders. Ik haalde tegen sluitingstijd mijn ooggel. "Ik loop even met u mee naar buiten om diep adem te halen"zei de assistente. Ze had nog nooit zo'n drukke dag meegemaakt. Ook medicijnen werden via herhaalrecepten veel eerder in huis gehaald dan normaal. Een deel van de voorraad was op.
Dinsdag had de apotheek zich aangepast aan dit nieuwe verschijnsel. Herhaalrecepten alleen op juiste datum. En drie klanten per keer in de apotheek. Met het gevolg een lange rij op straat.
Ik ben blij, dat ik weer groenten en fruit in huis heb. En hoe dat verder gaat zal de tijd leren.


maandag 16 maart 2020

wonderlijk



Het is zo wonderlijk stil buiten. Geen verkeer of joelende schoolkinderen. Bijna als een zondag, maar het weten waardoor maakt het beleven anders.
Er komen positieve whatsappjes binnen met mooie uitspraken,gedichten of praktische raadgevingen. En vriendin uit Polen gaf oefeningen om de longmeridiaan te stimuleren door. Ik heb het gelijk geprobeerd vanochtend.
Met mijn biebboeken ben ik zuinig. Voorlopig is het uitleenpunt dicht. Gelukkig heb ik nog mooie herlezers in de kast staan. En op internet is ook veel boeiends te vinden.
Al een paar weken heb ik een steeds terugkerende lichte keelpijn. Korrels van de homeopaat leken te helpen. Maar helaas, gisteren brandde het weer. Gelukkig ben ik er niet beroerd van. Maar met de buurvrouw klets ik alleen uit de verte over het muurtje. Haar vriend is te kwetsbaar voor een verkoudheidsvirus.
Zo ook de yoga. Die sloeg ik vorige week al over, om geen anderen te besmetten. Mocht de groep toch doorgaan, dan haak ik ook morgen af. Daar zitten mensen met kwetsbare longen.
Eten heb ik nog genoeg in huis. Misschien in het midden van de week eens kijken bij de super of er fruit en verse groente is.
Er wordt gekrabbeld aan de deur. De buurhondjes willen een snoepje.

zaterdag 14 maart 2020

vroeg

Niet uitslapen vanochtend, maar juist vroeg op. Ik moest naar het toilet en besloot maar meteen met Merle te fietsen. Een prachtige maan en heerlijk rustig op straat maakten het geen straf.
Eenmaal thuis bleek mijn man door kramp het bed uitgejaagd te zijn. Ik maakte een ontbijtje en zo zaten we om half zes aan de koffie en thee. Om daarna nog even te gaan slapen.
Naast ons brandde ook het licht. Waarschijnlijk nog iemand wakker door pijn. Even overwoog ik een "goedemorgen"appje.. Maar misschien was de buurman net weer ingedommeld.
Op de terugweg naar huis was er een plotselinge beweging in een paar struiken in een tuin. Merle schoot in de verdediging en ging te keer. Wat weet een hond van een krantenbezorger. Maar het was zo vreemd, ik schrok ook. In die straat zullen er een paar mensen vroeg wakker geweest zijn. Ik was niet de enige


woensdag 11 maart 2020

junkie

Soms voel ik me een netflix-junkie worden. Toen we een paar jaar geleden mee mochten doen met het abonnement van de buren, wist ik niet, dat er zoveel te zien was.
Regelmatig kijk ik een boeiende docu. Maar bij gebrek aan detectives grijpen deze crime-fans steeds vaker naar een netflix-serie. En dat is het verslavende. Ik kan me voorstellen, dat sommige mensen alle afleveringen achter elkaar afkijken. Ergens las ik, dat er meer slaaptekort is door netflix. Maar ja, ze stoppen een aflevering altijd op zo'n boeiend punt.
De titels lees ik soms op een blog. En ook de buurvrouw en een vriendin geven tips.
Voor mij is twee uur kijken het maximum. Dat is meestal drie afleveringen achter elkaar . We gaan er echt voor zitten. Koffie en theepauze na het tweede deel. Mijn man zegt wel eens "zullen we nog eentje....?". Maar nee, dat trekken mijn ogen niet.
Dan is het wachten tot de volgende dag. Af en toe schiet het verhaal door mijn hoofd en ben ik benieuwd naar de afloop. Zo kijken we vanavond de laatste delen van de serie Marcella. Met een diepe zucht, als ik weet, wie het gedaan heeft.
Nee,dan is een afgerond verhaal van Vera heel wat rustiger kijken.

zaterdag 7 maart 2020

heerlijk

Toen ik wat laat wakker werd, was het al licht. Voor de eerste keer dit "voorjaar"kon ik langs het water fietsen met Merle. Het was heerlijk. Windstil, koud, om meteen goed wakker te worden.
Aan de hond kon ik de vele kleinere regenrondjes van de laatste dagen merken. Die had er zin in. Ze rende voor de fiets uit.Wat is ze dan nog fit voor ruim 10 jaar.
Toen ik de dorpsstraat in reed hing daar precies in het midden de rode bal van de opkomende zon. Prachtig !
Eenmaal thuis waren er brokken voor twee. De smurf logeert hier en komt zo vroeg zijn mandje niet uit. Ze kregen beiden een stukje van mijn brood.Nu ligt het stel in diepe rust. Straks nog even een treuzelrondje met die kleine lopen en dan zijn de verzorgingstaken voorlopig gedaan

dinsdag 3 maart 2020

corona-honden



De berichtgeving kan ik niet ontlopen. Ik droomde vannacht over het corona-virus. Een groot deel van het dorp moest isoleren. Die mensen konden ook hun hond niet uitlaten. De dieren werden de straat opgestuurd en sommige honden gingen zwerven.
Bij ons kwam een knaap van een Ierse wolfshond aanlopen. Heel lief. Ik gaf hem eten en hij mocht in de schuur slapen. Wat deed die slimmerd De volgende dag verdween hij weer en kwam na een tijdje met een tweede hond om onderdak vragen. Dat gebeurde vaker. Op het laatst logeerden in schuur en tuin zeven corona-zwervers.
De oorsprong van de droom snap ik wel. Ik had me afgevraagd wat mensen in isolatie met hun hond moesten doen,als ze niet naar buiten mochten. In mijn droom had ik de oplossing. Gewoon naar het huis van Merle sturen.


zondag 1 maart 2020

roepen

Aan de huidige mediagekte over het coronavirus wil ik niet meedoen. Ik lees de koppen van een enkele nieuwssite en weet dan waarschijnlijk genoeg. Maar dat uitspinnen op het journaal met een verslaggever voor het werkadres van iemand die ziek is, verschrikkelijk dat soort berichtgeving.
Zou dat hitserige gedoe bewust zo gebracht worden? Snapt men niet dat een aantal mensen onnodig bang worden? Bovendien hoeveel zieken zijn er van de "gewone" griep. Daardoor zijn ongetwijfeld ook mensen overleden.
Toch wil ik nog graag even ander nieuws zien. Ik heb nu een afspraak met mijn man. Hij kan gemakkelijk zich afsluiten en wacht rustig af tot de andere items komen. Dan roept hij mij. En neem ik nog even kennis van een aantal(ook zorgvuldig uitgezochte) gebeurtenissen in de wereld.