kei

Al eerder schreef ik over zwerfkeien. Zo af en toe vind ik er eentje. Ook gisteren. Meestal gemaakt door het meisje,dat de folders bezorgt.Ik weet de plekjes,waar er eentje kan liggen. En kijk echt of er iets glinstert op mijn ronde met Merle.........Intussen vond ik de facebook-groepen Kei Tof en Kei leuke Kei. Wat komen daar schitterende stenen voorbij. Sommigen als Middeleeuwse miniaturen. Wat zijn er veel mensen creatief. En willen ze ook anderen blij maken........Er zijn "kunstenaars",die troost-keien maken en bij een begraafplaats leggen. Ook heb ik veel Sint en Pieten op kei gezien. Dat moet leuk zijn om te vinden,als kleine gelovige. Vaak wordt de vorm van de kei gebruikt om er een dier van te schilderen. Maar voor de kinderen zijn de Nijntjes,Jip en Jannekes of kabouters ware schatten..........Dan vind ik eenvoudige keien. Maar de gedachte dat het een cadeautje van een onbekende is,maakt het voor mij belangrijk

eigen geur

Iets verderop zijn twee jonge gezinnen,die elke dag hun houtkachel gebruiken. Meestal tegen de tijd,dat ik kook,wordt die kachel opgestookt. Hoe vaak ik niet naar het gasstel of fornuis liep,om te controleren of er iets aanbrandde? Nee,het was de (natte)houtgeur....... Deze week snoeide mijn man een flinke vlier in de tuin. Er kwamen naast veel takjes ook grote stukken hout af.Eén van die jonge buren kwam langs en wilde graag dat vlierhout hebben. Het brandt kort maar fel. ..... Dus als ik eerdaags weer eens de ramen dicht doe of denk,dat er iets misgaat met het eten,is het met een omweg onze eigen geur.

begrip

Zestig jaar geleden heb ik les gehad van "het bootje". Een strenge leraar,die in mijn visie vooral sommige meisjes bang maakte. Van kinds af aan had ik gevoel voor eerlijkheid. Was opgevoed met de regel "Je mag alles zeggen,als je het maar netjes en niet kwetsend doet". Dus had ik wel eens een aanvaring met die Boot......Nu woont meneer Boot in de kamer naast mijn tante in het verzorgingshuis. Hij had gevraagd,of ik een keer dag kwam zeggen.Dat deed ik ,toen we dinsdag bij mijn tante waren..... Wat een leuke ontmoeting. Twee gepensioneerde onderwijsmensen hadden een gesprek over o.a. orde houden.Meneer Boot vertelde,dat hij als broekie een verkeerd advies kreeg van zijn directeur "Vriendelijk zijn". Hij werd afgemaakt. Wilde nog één jaar proberen,maar dan op tegenovergestelde wijze. Hij werd heel streng en kreeg klassen met makke schapen......Ineens snapte ik zijn gedrag. Als puber komt het niet bij je op ,dat angst en overleven een oorzaak kunnen zijn van streng gedrag,dat toen bij mij soms licht sadistisch overkwam.Zo was er na zestig jaar nog begrip.Een volgende keer moest ik weer even langskomen. Met plezier,wie had dat ooit gedacht.

de weg kwijt

Bij de kruising na de brug stond een mevrouw met de fiets aan de hand om zich heen te kijken.Ze sprak me aan "Weet u misschien de .... straat? Daar woon ik. Maar ik weet niet meer,hoe ik er moet komen. " Gelukkig bleef de mevrouw wel rustig onder dat probleem. ...... Ik wist ongeveer de straat,maar het was ingewikkeld om uit te leggen. Dat zou die mevrouw niet onthouden. Ze had al een paar keer gezegd "Ja,ik vergeet zo veel". De aanwijzing "hier rechtdoor en aan het eind rechtsaf"was een begin van haar route. Ik raadde aan om het daar nog eens te vragen."En is er niemand op straat,dan belt u toch aan,om de weg te vragen?". Maar dat durfde ze niet. ....... Wat is het triest,als je je niet meer kunt orienteren in de eigen dorp. Als ik op de fiets was geweest,had ik dat eind mee kunnen rijden. Maar ik kwam met Merle van de dijk en mijn energie was op. Ik hoop,dat die mevrouw,als ze eenmaal richting huis fietste de omgeving weer begon te herkennen.

uitstraling

Aan een ernstige pericarditis,hield ik een hart over dat soms snel en onregelmatig slaat. Een diepe regelmatige ademhaling helpt dan te kalmeren. Maar een mondkapje werkt omgekeerd en geeft onrust in de hartslag. Mede daarom heb ik tot nu toe zo min mogelijk mondkapjes gedragen,alleen als het echt moest en dan zo kort mogelijk of met stiekeme ademruimte. Ik geloof het RIVM/WHO standpunt dat er geen bescherming tegen wat voor virus dan ook is.........Nu hoorde en las ik,dat kapjeslozen soms agressief benaderd werden. Eén mevrouw kreeg toegesist "Ik hoop dat je corona krijgt". Haar kleine kindje stond bang te luisteren.Wel begreep ik,dat er wel eens verzet sprak uit de houding. Of b.v. COPD patienten bang waren om aangesproken te worden........Gelukkig heb ik daar geen last van gehad. Vanochtend was ik bij de XL-grootgrutter de enige,die zichtbaar kon glimlachen. Dat doe ik dan en geef iedereen in mijn buurt alle ruimte........ Na 1 dec.ga ik nog maar één keer per week heel vroeg naar de super. De rest koop ik online. Zo moet ik me met kalme hartslag kunnen redden.

de maan

Mijn tuinhulp heeft heel veel oude boeken. Een tijd geleden nam ze een tas vol mee. Als reserve,als de dorpsbieb dicht is. Soms lees ik tussendoor nog iets nieuws van mezelf of een vriendin. Maar nu had ik een een boeiend boekje te pakken. Over de maangodinnen in de loop van de vele eeuwen en op alle continenten. Een stuk geschiedenis,waar ik nog niet veel van wist...........Sommige weetjes zag ik op "ancient aliens". Maar wat een overeenkomst tussen de maanverering van al die volken. Boeiende verhalen uit de tijden van het matriarchaat.Wat jammer,dat mede door de opkomst van het christendom er een patriarchaat ontstond. Met als uitwas de heksenvervolging.Zouden we ooit als mensheid zover komen,dat iedereen gelijkwaardig is? ........Ik denk,dat ik in die tijden mee had gedaan met de maanfeesten. Want nog kan ik bij heldere hemel stilstaan en kijken naar de wisselende vormen van de maan. Met volle maan is het helemaal heerlijk wandelen in de vroege ochtend.Terwijl ik las,neuriede ik zachtjes een oud maanlied uit Midden Amerikas.

vrijdag de 13-de

Mijn ouders trouwden 75 jaar geleden op vrijdag 13 november. Als kind maakte we grapjes over die datum. "Het ongeluksgetal,het gekkengetal en ook nog vrijdag. Maar het is niet te merken hoor!".Ze hadden elkaar ontmoet tijdens de feesten bij de geboorte van Beatrix. Door de oorlog werd het een lange verkering. Maar eenmaal vrede werd er getrouwd....... Er was woningnood. Het huis van mijn grootouders was groot. Beneden kregen zij een kamer,slaapkamer en keuken. Boven woonden mijn grootouders,een oom en de huishoudster.Echt een huis vol. Heerlijk voor een klein kind. Altijd iemand,die even tijd voor je had.Niet fijn voor mijn moeder,want mijn oma was niet zo aardig. Ja voor mij,ik was haar naamgenootje......In oktober 1946 kwam ik. Een baby tussen al die volwassenen. Geknuffeld,opgepakt echt overal warmte........ Er kwam nog een meisje en later een jongen. Mijn oom ging uit huis,de huishoudster ook. Die ruimte was nodig voor ons groeiende gezin.Maar tot mijn twaalfde had ik een "oma boven"...... Mijn ouders leefden niet lang,maar wel gelukkig met elkaar. Op hun 67-ste kregen ze een auto ongeluk. Vier jaar daarvoor deden ze de zaak weg en hebben nog een tijdje van hun vrijheid en hobbies kunnen genieten.

genieten

Het blog van Alowieke las ik altijd met veel plezier. En herkende bepaalde visies van haar. Toen ik hoorde,dat er een boek uit kwam,wilde ik dat wel hebben. " Heb ik gelijk een mooi verjaardagscadeautje"zei mijn man. Want het boek kwam rond die tijd uit. Het lezen was genieten en herkennen. Soms zou ik vergeten,dat er nog wel degelijk een groep mensen is met liefde voor alles,wat leeft. De medemens en de natuur. De gastvrijheid van de mensen,waar Alowieke met haar wandelhuis langs kwam,geweldig. Dat las ik ook in boeken van mensen,die in hun eentje lange wandeltochten maakten...........Als ik naar ons stukje straat kijk,is die betrokkenheid en behulpzaamheid hier ook wel een beetje. Meeleven met elkaar. Waar nodig is helpen. En delen,zeker uit eigen tuin. Wat zou het mooi zijn,als er in veel meer buurten zo'n saamhorigheid zou zijn.

knallen

Eind september begon het geknal al. Dat viel tegen. Ik had gedacht,dat het moeilijker zou zijn via België vuurwerk te kopen. Helaas. Vooral in het weekend is het raak. Gelukkig niet hier vlak in de buurt. Maar hard genoeg om Merle met staart tussen de poten achter de stoel te laten verdwijnen..... De laatste dagen was het gewoon rustig. Ik hoorde niets meer.Ik hoopte,dat de groep herrieschoppers gepakt zou zijn.Ook afgelopen avond en nacht hoorde ik niets. Dat moet dus een diepe slaap zijn geweest. Merle kan niet vertellen,wat ze hoorde........ Want vanochtend liep ik aan de dijk tussen de restanten vuurwerk. Er waren zeker vier doosjes afgestoken. Dat is een plek,waar een stel jongeren niet snel in de gaten lopen. Ik zal vanavond eens goed luisteren,ook naar de richting van de knallen. .......Op de terugweg heb ik mijn dagelijkse portie zwerfvuil weer opgeruimd. Deze keer de restanten vuurwerk.

controle

Vanochtend belde ik naar het verpleeghuis om een bezoektijd te reserveren. Gelukkig was er nog niets veranderd en kon ik bij onze vriend terecht.Nieuw was de controle aan de deur. "Naar wie ik toe ging,of ik gereserveerd had en hoe mijn naam was.". Jammer,want ik gebruikte hun toilet wel eens,als ik boodschappen deed in de stad. Nu kom ik daar niet veel meer deze tijd.........Bart had er flink de p... in. Hij was geholpen,door iemand die nieuw was. Dan komen er wel eens vragen als "kunt u even staan? ".Of "licht uw been eens op". Dat is pijnlijk voor iemand,die dat helemaal niet kan en dan (steeds) moet zeggen. Want het gebeurt vaker. ""Ze lezen niet"zegt Bart. Hij had gescholden. "Verstaan ze je dan? "vroeg ik. "gvd wel" zei hij met een twinkeling in de ogen. ........Gelukkig kwamen er steeds meer andere onderwerpen aan bod. En was het na een half uurtje zo vertrouwd,alsof we bij ons aan de keukentafel zaten....... Na een uurtje wordt hij moe en gaat nog slechter articuleren. Maar voor mij is het ook inspannend geweest. De intense concentratie om hem te verstaan. ......Toen ik terug fietste in een lekker zonnetje was ik dankbaar voor mijn leven en alles,wat nog mogelijk is.

noten, zaden en pinda's

Ooit was ik dol op amandelpasta. Toen kwam de tijd,dat bij elke aankoop het potje duurder was. De man in de winkel baalde. Zijn inkoopsprijs werd bij elke bestelling hoger en dat moest hij doorberekenen. Maar de klachten kon hij ook aanhoren..........Op een bepaald moment stapten we over op sesampasta. Heerlijk schijfjes appel met een likje tahin. Op een cracker smaakt het me minder. Maar in de humus gaat ook een flinke schep. Die prijs gaat veel langzamer omhoog........Toen kwam de pot pindakaas in de kast. De bioversie van de jumbo. Gewoon een schepje nemen,als een snoepje. Merle is er zo gek op,dat de glucosamine naar binnen geslokt wordt met een likje pindakaas...... Helaas al weken die pot lekkers niet meer te koop. Er is al een mail onderweg naar de super,maar het antwoord duurt wat langer. Ik had een andere pot meegenomen,maar wat valt dat tegen voor onze "verwende smaak". Het geeft niet,beetje bij beetje gaat het door de hondenbrokken. .......Mijn man was naar de Achterhoek. Ook daar een lege plek op het schap. Hij nam de bio-pindakaas van calvé mee. Net zo lekker,maar wel duurder. Nu wachten op het antwoord van de jumbo. En komt die pot terug,dan ga ik ,niet zo sociaal,toch even hamsteren.