dankbaarheid.

Via whatsapp kreeg ik een filmpje van de woorden die mijn vriendin in Suriname sprak bij hun familiebijeenkomst. Wat een wijsheid. Eén zin bleef me helemaal bij. "dankbaar voor wat was,dankbaar voor wat nu is en dankbaar voor wat nog gaat komen". Als je vanuit die gedachte kunt reageren, is het leven in de kern goed.
Ik ben dankbaar voor wat was en is. Maar om zo naar de toekomst te leven, daar kan ik nog iets van leren. Het komend jaar ga ik mensen verliezen. Maar ik kan ook met dankbaarheid leren kijken, naar alles wat we hadden. En blij zijn met de dagen, die er nog zijn.
Als R. en ik elkaar bellen, zeggen we vaak "Hallo meisje, alles goed?" Nu ruim 70 jaar,maar ooit een vriendschap begonnen als tieners. Dus denk ik vandaag "Meisje,bedankt voor je mooie woorden. Het maakt,dat ik 2020 met vertrouwen tegemoet zie".

zo heerlijk rustig.

Wat er dit jaar gebeurt, is een prettige verassing. Maar een enkele harde knal van vuurwerk. Begon het "gedonder" andere jaren al begin oktober, nu klinkt er hooguit vier keer per dag een klap of gegil. Dat laatste, die keukenmeiden, daar is Merle het meest bang voor.
Zelfs deze zaterdag, de eerste verkoopdag van vuurwerk verloopt rustig. Er wordt bijna niets uitgeprobeerd. En hoe dat komt? Nu heeft men wel hier een vuurwerkdetectiesysteem. Zodat politie en BOA's snel weten waar de bron van geluid is en hopelijk  jongeren op heterdaad kunnen betrappen. En er wordt echt op gelet.
In de krant las ik, dat er meer vuurwerk besteld is in Zeeland. Wanneer dat dan de lucht in gaat, dat zien we wel. Voorlopig ligt Merle lekker op het kleed en niet angstig achter de stoel. Houden zo, nog twee dagen.

kerstgevoel

"Heb jij een bepaald kerstgevoel? "vroeg mijn man. De reclames over eten,cadeautjes,mooie kleding en al dan niet gezellig samenzijn zijn voor mij een anti-kerstgebeuren, dat de oorspronkelijke betekenis van Kerstmis lijkt onder te sneeuwen.
Het stuk christelijke opvoeding ervaar ik  als waardevol. Deze dagen heb ik niet meer het gevoel als in mijn kindertijd. Maar regelmatig zing ik kerstliedjes onder het koken of de afwas.
Voor mij heeft Kerst te maken met licht. Niet alleen het licht, dat in de natuur terug komt. Maar het licht in elk mens. Fietsend door het donkere dorp met de vele lichtjes van de kerstboom en in sommige tuinen, denk ik aan de kern van ieder mens. Die is licht, of het nu beseft en gezien wordt of niet. Dat is voor mij Kerstmis

foute kersttrui

Regelmatig zag ik het begrip "foute kersttrui" langskomen. Dan merk ik, dat ik oud ben. Ik snapte niet,wat men bedoelde. Voor mij is een dikke trui fout, als je je oma bezoekt in haar 24 gr warme kamertje. Maar verder draagt ieder toch, wat prettig zit. Maar kennelijk beoordelen mensen een kledingstuk als "fout". En trekken anderen zich daar iets van aan
Dus googelde ik op dat begrip. Nu begrijp ik ,wat er mee bedoeld wordt. Inderdaad naar mijn mening is zo'n trui ook fout. Niet vanwege het model of de figuren. Maar door het gegeven, dat er zomaar een trui gekocht wordt, om twee dagen(misschien vaker) te dragen. Verspillen we al niet te veel grondstoffen met zijn allen?
Ik hoop,dat die truien nog vele kerstdagen aangetrokken worden. Maar ik vrees, dat er volgend jaar weer een andere hype is.

foto van internet

feestdagen

Buiten tingelt het in de regenpijp. Binnen is het warm en gezellig. Gisteren begonnen voor ons al de feestdagen. We vieren midwinter met iets lekkers. Mijn man kijkt er al naar uit, dat straks de dagen weer langer worden.
Kerst en jaarwisseling houden we simpel en rustig. Een vriendin, die al jaren kwam lunchen met kerst, ligt in het ziekenhuis. Familie woont voor ons op telefoon-afstand. Misschien nog even naar een vriend in het verpleegtehuis.
Maar straks ga ik me eerst in de koopdrukte wagen ,om nog wat laatste boodschappen te halen. Gelukkig komt de bulk met de internet-boer mee.
Ik wens iedereen goede kerstdagen op eigen wijze.

beslissing

Al tijden dachten we over meer zonnepanelen. Ik maak vaker gebruik van de oven en slowcooker. Als de temperatuur onder de 5 gr, zakte boven op de slaapkamer deed ik een paar uurtjes in de avond de gevelkachel aan. Maar het bedienen van dat knopje gaat steeds moeilijker met mijn handen. Dus op de slaapkamer elektrische bijverwarming zou een zegen zijn. Nu betaal ik een kleine 300 kwh bij.
Zo zat gisteren de zonnepanelen-man aan tafel en namen we alle opties door. Met als beslissing dat we nu 7 panelen krijgen met een parallel  schakeling. Zodat de schaduw van de schoorsteen niet stoort.
Ik ben er blij mee. Ongestoord oven gebruik. Geen pijnlijke vingers van knopjes. En minder gasgebruik. Want dat wordt steeds duurder.
Helaas worden de panelen pas in maart geplaatst. Maar dan komt het zon-seizoen er aan.

betoverend

Het was weer betoverend vanochtend in het donkere dorp. Een maan, waar een stukje van gegeten was gaf zoveel licht. Alsof er extra straatlantaarns brandden. Hier en daar in een tuin  of door een verlicht raam fonkelende kerstverlichting. Ook de grote boom bij het station stond te stralen. De enige mensen, die ik tegenkwam haastten zich met hun rolkoffers naar het station. Ik wenste hen in gedachten een goede vakantie.
Dit is zo'n weekend, waarin alles anders loopt. De meditatiemiddag van gisteren ging niet door  vanwege een uitvaart. Vandaag zou ik weer op de smurf passen. Door ziekte van een andere vriendin had ook de bazin van Jantje geen uitje vandaag. Ik heb haar uitgenodigd voor een lunch.
Man en buurman zijn naar een motormarkt. De vrouwen hebben het rijk alleen straks. Eten en kletsen.Ik ga beginnen aan een pompoensoep.

levendige start

De smurf logeerde hier een nachtje. Mijn vriendin is een avondmens, dus in de vroege ochtend is die kleine de mand niet uit te krijgen. Toevallig was ik heel vroeg wakker en besloot met Merle te fietsen. Kom ik thuis, staat die smurf al voor de deur. "Even een plas in de tuin"denk ik. Inderdaad, maar daarna wilde hij niet naar binnen en bleef me strak aankijken. Dat kon maar één reden hebben, hij wilde uit.
Zo liep ik om 6.10 met mijn logeetje door de straat. Het beestje was nog nooit zo vroeg uit geweest. Maar de nood bleek hoog. Eenmaal thuis was er ontbijt voor drie en gingen mens en honden nog even slapen.
Een korte dommel, want na drie kwartier was het blaffen, piepen en kermen. Stond het buurhondje voor de gesloten achterdeur. Ik ben maar naar beneden gegaan, liet haar binnen en heb het hele hondenstel iets lekkers gegeven. Een vrolijke roedel zo vroeg.

bijna in orde

Sinds vorige week heb ik de nieuwe, waarschijnlijk goede brillenglazen. Ik moest een paar dagen wennen,maar nu voelt het goed. Gisteren ging ik naar de chiropractor om de invloed van de glazen te testen. Verzien gedeelte was goed en het leesgedeelte ook. Dat laatste merkte ik al. Heel kleine lettertjes kon ik weer lezen.
Al heel lang heb ik een aparte bril in lees-sterkte. Heerlijk ruim blikveld ,zeker bij langdurig lezen. Toen de pc kwam, bleek die bril ook daarvoor geschikt.
De chiropractor is een aardige man. Hij denkt ook aan de onkosten voor zijn cliënten. "Wacht nog een maand met het aanschaffen van een aparte leesbril. Dat komt u toch weer. Test deze sterkte van glazen nog steeds goed, koop dan pas je bril". zei hij. Om mogelijke kosten voor iets fouts te voorkomen.
Dat doe ik. Maar het valt tegen,zo'n klein leesgedeelte.

 

gezien

Op weg naar het kanaal is er een gevaarlijke voorrangskruising. Auto's moeten stoppen voor de fietsers. Als de automobilist oplet. Regelmatig gebeuren er bijna ongelukken. Piepende remmen, een fietser, die een zwaai maakt. Helaas soms ook met een ambulance op dat punt.
Mijn man kwam een paar dagen geleden terug van een fietstochtje met de hond met de mededeling :"Je mag blij zijn, dat ik hier nog sta". Voor hem de zoveelste bijna-aanrijding. Met de hond aan de riem naast de fiets ben je ook minder wendbaar. Merle is wel eens tegen de kont gereden door een niet stoppende auto.
Zelf merkte ik ,dat als het weer tijd was voor mijn rode muts, ik beter gezien werd. Helaas dat kleurtje is versleten. Nog beter opletten voortaan.
Gisteren gebeurde er het toppunt van "niet zien". Een man en vrouw fietsen naast elkaar. De automobilist stopt niet. Gelukkig kon de man hard remmen en afstappen. Hij reed aan de auto-kant.Zijn vrouw versnelde. Ik zei nog "U had een goede reactie". Helemaal verbouwereerd mompelde de man "En we reden nog wel met z'n tweeën". Nu ben ik helemaal gemotiveerd om goed uit te kijken en te luisteren of de auto vaart mindert.

goed lezen

Via een blog zag ik een plantaardig kookboek van deliciously Ella. Het leek me leerzaam,nu ik geen zuivel meer eet. Eerst leen ik zo'n boek van de bieb. Het was toch leuk "Oh dit wil ik wel maken en dat uitproberen"ging er al lezend door me heen.
"Koop het boek als kerstcadeautje" stelde mijn man voor. Dat deed ik . Gisteren probeerde ik appel-muffins uit. Daar wist ik zelf geen raad mee zonder ei.
Maar mijn bril is bij de opticien voor nieuwe glazen. Juist omdat ik nu minder zie, wilde ik gaan kokkerellen. Want andere dingen ging niet.Het leek allemaal goed te gaan. Het deeg had de dikte van "normaal" muffindeeg. Alleen toen ik ze uit de oven haalde, waren ze gaar , maar heel slap. De smaak was prima.
Ik hield het boek dicht bij mijn ogen en las de ingrediëntenlijst nog eens door. Raadsel opgelost. Ik had het cijfertje voor de kokosmelk fout gelezen. En bijna de dubbele hoeveelheid gebruikt. Gewoon de volgende keer met bril op gaan bakken.

onze veiligheid

Rond zes uur werd ik wakker van het geluid van een vrachtwagen. Het was nog te vroeg voor de vuilcontainer. Eenmaal met Merle op pad begreep ik het. Ik kwam een strooiwagen tegen. Ik had al met mijn voet gevoeld of het glad was, maar dat strooien waarschuwde me voorzichtig te fietsen.
Voor zo'n baan moet je echt gemotiveerd zijn. Vaak in de nacht de weg op onder soms barre omstandigheden. Je leest gelukkig zelden, dat een strooiwagen door gladheid van de weg is gegleden
Voor de fietspaden zijn die leuke kleine strooikarretjes. Die kwam ik ook al eens tegen. Ik vroeg me af of de cabine verwarmd was.
Dicht achter een strooiwagen fietsen met de hond betekent thuis even haar poten schoonmaken. Want die zoutkorrels tussen de kussentjes kan ellende veroorzaken. Maar ik ben blij, als ik zo'n wagen tegenkom. Dat is een signaal dat de grotere straten snel goed begaanbaar zijn. En de vele kleine straatjes hier misschien glad zijn. Die meed ik ook vanochtend.
Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar er zit een hele organisatie achter het begaanbaar houden van de wegen. En die mensen,die al zo vroeg de kou in gaan zorgen voor onze veiligheid.

beleefd

Gisteren ging ik naar een tweedehands kleding/legerdump. Mijn man had er mooie waxjassen gezien.De mevrouw doet niet altijd precies om 12.00 de deur open. Voor de ramen stonden twee jongens van een jaar of 13 naar binnen te kijken. Ze vertelden dat ze samen "soldaatje speelden" en speciaal hierheen gefietste waren, om legerspul te kopen. "Dan ben je aan het goede adres" kon ik hun verzekeren. Het waren ouderwetse beleefde jongens.
Helaas had ik pech. Een heerlijke jas was net iets te klein. De jongens stonden glunderend af te rekenen. De mevrouw vertelde, dat er eind van de week nieuwe kleding kwam, die vrij goedkoop was. "Vrijdagmiddag hebben we vrij, dan komen we terug" klonk het enthousiast.
Vanmiddag zag ik weer beleefde knullen, misschien iets jonger. De dakloze meneer zat aan de dijk. Twee jongens stonden te kijken. Ik maakte een praatje en Amigo haalde Merle aan. Hij pakte zijn karretje en ging naar huis. "Meneer waar woon U?" vroeg één van die knullen. En ontstond een gesprek over zijn caravan en katten. Geweldig zulk beleefd gedrag.

truien

"Kom maar passen in mijn kleine kringloop" appte een vriendin. Zij had deze week de kleding van haar overleden man uitgezocht. Ik had al een paar lamswollen truien van hem gekregen.
De één na de andere prachtige trui kwam uit de zak. Want A. en ik hadden niet alleen dezelfde maat de laatste jaren, maar ook dezelfde smaak. Mijn vriendin had alles al gesorteerd op 100% katoen of wol.
Het "oh wat een mooie" klonk regelmatig. Een enkeling was te groot of niet mijn kleur. Zo kwam er een stapel van negen truien, waarvan drie van lekkere warme wol. De rest van mijn leven hoef ik geen truien meer te kopen.
Het is voor mij zo'n groot assortiment, dat ben ik niet gewend. Het past trouwens niet in de kledingkast. Dus leg ik de helft apart en draag die afwisselend b.v. een volgend jaar.
Het was mooier geweest, als hij ze zelf nog had kunnen dragen. Maar dit voelt ook goed. Als ik zo'n trui aantrek, zeg ik wel eens in mezelf "He A,bedankt he!".

appelpluk

Zo'n 16 jaar geleden leerden een vriendin en ik een Poolse studente kennen. Ze werkte hier in de appelpluk, om haar collegegeld te betalen. Omdat ze Engels studeerde, was ze tolk voor de andere landgenoten.
Het was een aardige meid. Ze kwam wel eens mee het weekend voor een goede maaltijd. Bovendien was ze nieuwsgierig naar de manier van leven bij ons. Het werd vriendschap. Ook het jaar daarop kwam Aga terug naar Nederland om te werken.
Aga en ik hielden nog een paar jaar mailcontact. Toen hoorde ik niets meer. Achteraf bleek ze zwaar depressief geweest te zijn met een opname. Eenmaal aan het opkrabbelen ontdekte Aga mij op facebook en werd het contact hersteld.
Maar haar facebook account verdween. "Misschien weer ziek?'" vreesde ik. Toen kwam er gisteren een mailtje uit Polen. Aga had een heldere en plezierige droom gehad over mijn vriendin en mij. Ze besloot gelijk te kijken of ik nog hetzelfde mailadres had. We wisselden Whatsappcontact uit en al snel kwam er een telefoontje.
Wat leuk, als je dan zo vanzelfsprekend verder praat met iemand, die er ongeveer een zelfde manier van leven op na houdt. Ondanks het leeftijdsverschil. Het kwijtraken kwam door een verhuizing en nieuwe liefde, een drukke maar mooie tijd voor haar. Voorlopig worden er weer stukjes leven gedeeld.
Wat appels dan niet allemaal te weeg kunnen brengen

zuinig

Regelmatig duiken berichten op over de vervuiling van auto's. Vooral een dieselmotor is de gebeten hond. Het valt me op, dat er zo weinig bericht wordt over zuiniger motoren. Nee, een elektrische auto kan nu supersnel optrekken. Een grotere afstand per accu-lading lijkt me belangrijker. Het aantal slurpende SUV's neemt toe. Maar gelukkig is er een Australische monteur, die een motor ontworpen heeft, die op water en benzine rijdt. Zou zijn uitvinding worden weggekocht?
"Ken jij veel mensen, die hun hele leven een simpele zuinige auto gereden hebben?" vroeg mijn man. Helaas niet veel. Wij hadden altijd een bestelwagentje. Mijn man sleutelde er aan en werd enthousiast, als de auto nog zuiniger reed. Jaren lang mengen we wat plantaardige olie door de diesel voor een betere uitstoot.
De huidige auto rijdt af en toe 1 op 30. Wel diesel. Maar van bron tot tank lijkt me dit schoner dan een veel meer gebruikende grote benzine-car.

het kabbelt

"Het is een prachtige maan"zei mijn man vanochtend vroeg. En hij verdween in zijn pyjama naar buiten om een foto te nemen. Ik volgde met de hond. Inderdaad mooi licht. Alleen kan ik de laatste tijd niet meer dromerig naar de hemel turen. Er zijn steeds meer mensen al vroeg met hun hond op straat. Dus daar let ik op. Jammer, het was zo  rustig fietsen altijd.
Maar eenmaal thuis is het heerlijk. Kachel en kaarsjes aan en lekker ontbijtje maken. Mijn oefeningen doen  en even op de labtop.
Daarna ging ik van start. Stoofvlees maken,een afwasje en stofzuigen. Aan het eind van de ochtend was de yoga. Het is geen prettige locatie. Maar eenmaal met zijn allen in de kring overheerst die energie. En valt de rest van de omgeving weg. Fijn, dat die mevrouw met zo'n kleine groep door blijft gaan.
Zonet liep ik nog een ronde met Merle. We haalden "poepzakjes"op bij de dierenarts. Die zijn daar gratis. Nodig in de winter. omdat ik veel vaker in het dorp loop.
Nog even lezen en dan zuurkoolstamppot maken. Het stoofvlees suddert in de slowcooker.

100-ste aap effect

Toevallig had ik weer een klimaat boek(je). Een novelle van Jan Terlouw. Een eenvoudige verhaallijn verweven met allerlei klimaat-feiten. Leerzaam. Ik snap nu waardoor de mogelijkheid van een aantal strenge winters bestaat. Dat heeft met een afnemende golfstroom te maken.
Al lezend  snapte ik er even niets meer van. Ik was stomverbaasd. De kinderen van de hoofdpersoon gaan een klimaatstaking onder leerlingen en studenten organiseren. De daarop volgende gebeurtenissen zijn exact die van het klimaatmeisje Greta.  De acties van scholieren breiden zich uit in de hele EU.Gesprekken met regeringsleiders tot Europa-niveau toe. Vage beloften en teleurstelling.
Het boekje was uitgegeven in 2015. Nog ver voor de klimaatstakingen van deze tijd. Ik heb zelfs nog gegoogeld of zo'n gebeurtenis zich al eerder had voorgedaan. Maar daar kon ik niets over vinden.
Wonderlijk toch, dat in de fantasie van een wat oudere schrijver zich dezelfde zorgen voor de aarde en de uitingen  en protesten daarover afspelen, als vier jaar later bij een Zweedse scholiere. Het 100-ste aap effect?

Pieten

Net lees ik, dat in Middelburg niet voldoende vrijwilligers zijn om voor roet-Piet te spelen tijdens de intocht van Sinterklaas. Daar was een conflict met de organiserende groep aan vooraf gegaan. Dit zijn zij-effecten van de Pieten-discussie.
Ik kan me voorstellen, dat je in een kleinere plaats of bij het bezoek van Sint aan de scholen niet altijd roetveeg Piet kunt zijn. Want als er bekende "gelovige kinderen" onder het publiek zijn, herkennen ze jou. Dus haken die vrijwilligers soms met tegenzin af.
Misschien komt de tijd, dat kinderen al van het begin af aan verteld wordt, dat het hele Sint-gebeuren een groot toneelstuk is. Dan wordt alles gemakkelijker. Maar terugdenkend aan mijn jeugd was het toch een magisch en spannend feest rond 5 december. Ik ben blij,dat ik dat meemaakte als kind en later als Zwarte Piet.
Trouwens,als een vrijwilliger met achtergrond uit Eritrea of Suriname Piet wil zijn. Mag dat nog wel,want hij/zij heeft een gekleurde huid.

middenweg

Bij Vlasje las ik over het tv-programma "Dennis en de vrije geesten". Ik keek met veel plezier naar o.a. Alowieke. Heel iets anders, dan het lezen van haar blog.
Het viel me op, dat Dennis vaak de tegenstelling ratrace en het vrije leven van de mensen in zijn docu benoemde. Dat is inderdaad opvallend anders. Maar ik vroeg me af, hoe groot de groep is die een middenweg bewandeld.
Niet "druk,druk,druk en consumeren, maar een kalmer leven. Part-time werken. Kleiner wonen. Eenvoudig leven. Veel zelf doen en  hergebruiken. Misschien een moestuin. Daardoor tijd hebben voor de mensen om je heen, hobbies en gewoon eens nietsdoen. Ik snap, dat zo'n leefwijze niet boeiend is voor een tv programma.
Ik vertelde deze gedachten aan mijn man "Ongeveer leven zoals wij al die tijd deden en nog doen " was zijn commentaar. Misschien wel.

invloed

Soms lees ik een boek, dat me flink aan het denken zet. Dat was ook bij " hoe gaan we dit uitleggen". Trouwens de schrijver kan goed uitleggen.
De overvloed aan soms tegengestelde informatie over de opwarming  en uitbuiting van de aarde maakte me al tijden aan het twijfelen. Had de mens zoveel invloed of was de zon voor het grootste deel verantwoordelijk voor huidige verschijnselen. Ik hoopte het eerste, want dan viel er te corrigeren.
De schrijver bekijkt het klimaat over jaren. Legt dan uit, wat er nu verontrustend aan het veranderen is. Bovendien is hij zo eerlijk te zeggen, dat alles wat er gaat gebeuren niet met zekerheid te voorspellen is. En hij heeft een zeker optimisme over de bereidheid  van burgers  en iets minder regeringen en bedrijfsleven om iets te doen.
Het boek heeft me stil doen staan bij het denken over de toekomst van jonge mensen. Ik heb zoiets van "ik doe mijn best niet te veel te vervuilen en na mij (letterlijk?) de zondvloed. Maar jonge mensen hebben nog een heel leven voor zich. Als ik 20 jaar was, werd ik ook actievoerder

houtkachel

Deze week las ik een stukje over bijkomende voordelen van het stoken van een houtkachel. Afgezien van de nadelen, vooral voor de buren. Het gebeurt regelmatig, dat ik 's avonds met eten koken denk, dat er iets aanbrandt. Maar nee, dan wordt de houtkachel vier huizen verder opgestookt.
De voordelen waren warm water zonder boiler. Sudderpit voor je eten. Was drogen voor en boven de kachel. En een heerlijke warmtebron.
Maar dat heb ik ook met mijn gaskachel. Misschien een nadeel voor Groningers. Maar geen stank in de straat. Minder vuile lucht in huis en niet sjouwen met hout.
Ik ben blij met onze klomp gietijzer. En hoop dat het "allemaal van het gas af"nog even duurt.

Paddeltje

Toen we in den Briel waren, zat ik nog even, net als vroeger op de "Been-bank". Zo noemden we de gedenk-bank en stonden eigenlijk niet stil bij de persoon Johan Been. We speelden alleen daar,in de zomer wel elke avond.
Dat deed ik nu wel. Mijn vriendin had gegoogeld en informatie gevonden. Ook over zijn kinderboeken. Het enige boek, dat nog te leen/koop is, heeft als titel Paddeltje. Ik dacht niet, dat ik het vroeger gelezen had.. En besloot het te lenen.
Gisteren kwam het boek. Het was een leuke terugkeer naar mijn jeugd. Een beetje in de trant van de boeken van WG v.d. Hulst. Hoewel die een heel eigen typische stijl van schrijven had. Ik denk, dat ik het boek graag had gelezen als kind.
Zo ben ik ook nog op zoek naar een jeugdboek over de inname van den Briel door de watergeuzen. Ik vond het heel mooi vroeger. De titel weet ik niet meer. Misschien was het ook wel geschreven door Johan Been.

donorwet

Er lag een folder in de bus over het nieuwe donorregister. Goed om te weten, hoe het nu geregeld gaat worden. Zelf ben ik donor vanaf mijn 21-ste. Toen nog met een handgeschreven briefje in de portemonnee.
Toch is voor mij de nieuwe wet niet fatsoenlijk. Als iemand niet over dit onderwerp wil nadenken en niets registreert, geldt dat als "geen bezwaar tegen donatie". Alsof een stukje zeggenschap over je lichaam na de dood alleen blijft bestaan, als je dat nu laat registreren. Het maakt de situatie voor nabestaande misschien moeilijker.
Natuurlijk hoopt men nu meer organen te "oogsten". En daardoor levens te verlengen of te redden.
Waar ik nog geen informatie over kan vinden is een leeftijdsgrens van een donor . Iemand die ik kende overleed 2 wk geleden. Hij was donor. Werd "in leven/dood gehouden" tot het team arriveerde. En te oud bevonden. "70 jaar is de grens"zei één van die artsen tegen de familie. Maar of dit een wettelijke regel is?
Eerlijk gezegd denk ik niet, dat iemand nog iets aan mijn organen heeft.

verschil

Het voelde als een zomerochtend, zo warm was het met de fietsronde met de hond. Eén verschil, het was nog helemaal donker. Ik sloeg de hoek om van de winkelstraat en zag een sprookje. Overal aan de gevels brandende kerststerren. Dat was voor mijn gevoel wel een beetje vroeg in het jaar en in de tijd. Zeven uur in de ochtend en dan dat stroomverbruik.
Het was wel bijzonder. Een stille donkere straat en die fonkelende verlichting. Bij de bakker rook het naar speculaas en pepernoten. Het Sinterklaasfeest moet er ook nog tussendoor komen. Dat zou vergeten worden.
De winterse dagen komen er nu echt aan. Vannacht het ingaan van de wintertijd. Straks de grote kerstboom van het dorp. Sint die aankomt aan de kade . En alle particulieren, die hun huizen aan de buitenkant versieren.
Als eerste feestje de Halloween optocht van de kinderen uit de straat. Ik heb het snoepgoed al gekocht.

Gasthuis

Sinds de zomer woont mijn oude tantetje in "het gasthuis"zoals dat in den Briel genoemd wordt. Gisteren ging ik met een vriendin op bezoek. Wat was ze achteruit gegaan. Een veertje, wat je zo omver kon blazen. Bovendien was het geheugen als een bewolkte lucht. Soms even helder, dan schoof er een wolk voor. Alarmerend was, dat ze maar één hapje van de bolus wilde. Daar vroeg ze altijd naar, als ik kwam.
Dan is het prettig, dat ik zelf zoveel vroege jeugdherinneringen heb. We hadden leuke gesprekken . Ik wist nog, dat mijn tante voor de eerste keer meekwam als "het meisje van oom Maarten".
Tijdens de lunch van mijn tante gingen wij in de stad een hapje eten. Niet beseffend, dat het herfstvakantie was in die regio. Met moeite was er één tafeltje vrij in het tweede cafeetje. Het eten was heerlijk. Maar er zat een gezin met drukke kinderen naast ons. Een verademing om weer in de stilte van de kleine straatjes te komen.
"Komen jullie vanmiddag nog even terug? "had mijn tante gevraagd. Daar had ze toch de energie nog voor. Dat deden we. Een kopje thee drinken,  even verder praten en na een prettig bezoek weer op weg naar huis.

lekkere lunch

Menu van Stoom Middelburg

• Voorgerecht

  • € 7,95

    Noordzee vissoep, gemaakt met regionaal gevangen vis
  • € 5,95

    Huisgemaakte Zeeuwse Pompoensoep
  • € 5,95

    Huisgemaakte biologische pomodoro tomatensoep met geroosterde paprika.

 

Al bijna een jaar had ik een oude vriendin niet gezien. Ze had nu herfstvakantie en we spraken af in oude stationsrestauratie van Middelburg. Kon ik met de trein komen.

Het is een retro inrichting van de ruimte. En een menu met vegetarisch/veganistische gerechten.Ik koos pompoensoep en nam later nog een vegan brownie toe. Allebei heel lekker.

Met sommige mensen praat je gewoon verder, waar je hoe lang geleden ook gebleven bent. Dat was nu ook zo. We waren ooit  begonnen als collega's en hebben veel gemeen aan interesses. Van haar en haar man heb ik wat milieuvriendelijk leven betreft veel geleerd.

We laten er nu niet zoveel tijd overheen gaan. En spreken af in het dorp in het nieuwe vegan cafeetje. Om die initiatieven te steunen. Het was heel gezellig,die lunch.

toenemende vriendschap

De overbuurkater Arnold, alias eikel is helemaal geen eikel. Hij heeft doorgekregen, dat Merle hem niets doet. Als hij eenzaam is, komt hij naar ons toe. Steeds vaker ook naar Merle. Gaf hij eerst aarzelende kopjes tegen Merles achterpoten, nu wordt hij moediger.
Merle wist zich trouwens geen raad met dat vreemde kattengedrag. Die kende katten alleen maar van "lekker jagen".Tegenwoordig loopt Arnold naar Merle toe en geeft kopjes onder haar bek. Die begon na een paar keer te reageren met een paar likken over de kattenkop.
De laatste keer werd Merle speels. Ik zie dat aan haar gedrag. Maar voor ze door de voorpoten ging , nam ik haar mee naar huis. Want dan wordt de onbekendheid met elkaars lichaamssignalen te groot. Een kwispelende kattenstaart betekent echt niet "ik wil ook spelen".
Ik ben benieuwd hoe goed ze aan elkaars gedragingen gaan wennen.

verdwijnen en verschijnen

Weken geleden wilde ik een rondje kringloop doen in Vlissingen Van de drie winkels,waar ik wilde kijken was er eentje, die stopte. Nummer twee was verdwenen . Zo ook vanochtend in Middelburg. Ik was al tijden niet naar een leuk tweedehands kledingzaakje geweest. Winkel weg, er werd verbouwd. Ik stond vreemd te kijken.
Gelukkig wordt er in het pand van een verdwenen tweedehands kledingzaak weer een nieuwe geopend. En is er een leuk klein kringloopwinkeltje in het dorp geopend. Daar wil ik elke week op weg naar de boekenuitleen even binnenwippen en kijken.
Er is best veel verloop in dat recycle-gebeuren. Sommige winkels mis ik echt. Vooral de allereerste kringloopwinkel in Zeeland. Die zat bij ons om de hoek. Een deel van de verbouwing van ons huis komt daar vandaan.
Ik denk,dat het moeilijk is, om een inkomen uit tweedehands verkoop te krijgen. Veel winkels drijven op vrijwilligers en hoeven alleen hun vaste lasten te verdienen. Ik hoop, dat de grote snuffelwinkel in het dorp het nog lang uithoudt.

ufo?

Voor het weekend was ik vroeg op. Het was droog, om half zeven fietste ik een flinke ronde door het dorp. Donker en doodstil, heerlijk is dat.
Ineens zag ik aan de hemel een vuurballetje. Zoiets als siervuurwerk voor het uiteenspat. De bal was groen, ongeveer zo groot als een tennisbal. Met een oranje staart. Het vloog horizontaal, heel snel en verdween uit het zicht door hoge huizen.
Ik stapte van de fiets en zocht de hemel af. Niets meer te zien. Ook geen knal van vuurwerk. Zou het een komeet kunnen zijn? Of misschien een ufo Dat laatste hoop ik. Want ik heb altijd graag zo'n buitenaards toestel willen zien.
In de jaren '70 las ik eerst het boek "waren de goden kosmonauten. Dat gooide mijn wereldbeeld omver. Later kochten we de eerste in het Nederlands verschenen boeken over ufo-waarnemingen. Dat was ook de tijd van de goede sf-boeken. Assimov met zijn robotpsychologie, we vraten die verhalen.
Ook hoopte ik altijd, dat er tijdens mijn leven nog contact zou komen(of vrijgegeven oudere ontmoetingen) met buitenaardse intelligentie.  Dan moeten de aliens opschieten, anders lukt dat niet meer.
Wat er vanochtend voorbij scheerde zal ik wel nooit weten. Ik houd de Zeeuwse nieuwssites in de gaten of er meer vroege vogels die waarneming deden.

cijfertjes

Hier zit een blij mens. Vanochtend vroeg hoorde ik bij de oogarts, dat mijn gezichtsveld niet verslechterd was. En mijn oogdruk was omlaag. Goede berichten.die ik het beste van de onderzoekende persoon zelf kon horen. Want het telefoontje over de uitslag van het gezichtsveld was niet helemaal correct.
Zo ging het ook bij het telefoontje naar de huisarts over de uitslag van het cholesterolonderzoek "Het is verhoogd,kunnen we een afspraak met de praktijkondersteunster maken?" Ik baalde als een stekker en vroeg om een uitdraai van de uitslag. Om met eigen ogen de "schade"te zien.
Want al vier maanden eet ik o.a.zuivelvrij op advies van de homeopaat. Een aangename bijwerking is vier kilo kwijt. Maar ik voel me beter. En was er heilig van overtuigd, dat vooral geen kaas en eieren en nog meer groenten en fruit een goede invloed op mijn cholesterolwaarden zou hebben.
Wat is een woord. "Verhoogd"betekende voor de assistente ten opzichte van de ideale waarden en niet in vergelijk met de vorige meting. Ik las de uitslag en had een rondedansje kunnen doen voor de balie. 1,7 lager dan de vorige keren. Ik heb niet voor niets af en toe gesnakt naar een stukje kaas.

veerkracht

Laatst las ik een boek en ontdekte hoeveel soorten hulpverleners er tegenwoordig zijn. Een geluk voor de mensen, die zo iemand nodig hebben en de juiste persoon vinden. Een steun en richtingwijzer bij ernstige problemen kan een verschil in hoe verder leven betekenen.
Tegelijk dacht ik aan de generatie van mijn ouders en grootouders. Doodgeboren kindjes, overlijden van jonge kinderen door infectieziekten. Problemen in het kraambed. Depressie en suicide door de beurskrach voor de tweede wereldoorlog. Laat staan de "gewone zorgen" van ziekten, werkloosheid, huiselijk geweld en kinderen met honger.
Hoe gingen die mensen door? Hulpverlening was mondjesmaat. Over de problemen werd zelfs in de familie weinig gesproken. Had men in die tijd zoveel veerkracht? Of ging het leven door met een flinke beschadiging in je ziel? Nu ik zelf ouder ben zou ik zo graag willen weten "hoe deed je dat oma's of ouders?. Heeft de tijd toch voor het grootste deel de wonden geheeld? "Jammer,het blijft raden. Ik had graag van hun ervaringen willen leren.

steeds meer

In een blog las ik over het feit, dat er steeds meer mensen in Nederland komen. Wat ook in aantal toeneemt zijn de honden.(misschien ook katten). Vanochtend tijdens het fietsrondje was het een uitzondering, ik kwam geen hond tegen.
Toen wij 35 jaar geleden hier kwamen wonen, was ons kleine hondje de enige in dit stukje straat. Een bijzonderheid, de buurkinderen waren dol op het beestje. Soms ging ik als de rattenvanger van Hamelen met een sliert kinderen naar de dijk. Allemaal om beurten een eindje de riem van Aquila vasthouden. Als er sneeuw lag, trok ze de sleetjes.
Nu zijn er zeven honden in de straat. Onze Merle wordt nog wel door de mensen en kinderen geaaid, ze is gewoon lief een enthousiast. Maar een bijzonderheid is het niet meer.
Zo ook het uitlaten aan de dijk. Toen we kwamen, was er één andere mevrouw die er honden uitliet. Onze Aquila miste  de andere honden uit onze vorige buurt. Nu hebben we gewoon kanaal-kennissen. Mensen met wie je regelmatig oploopt en leuke gesprekken hebt. Soms is het er zo druk,dat het als een file voelt. Zeker als er 10 m voor me iemand loopt met een hond waar Merle het niet goed mee kan vinden.
Ik kan me goed voorstellen, dat mensen zonder een hond soms balen. Want al die viervoeters laten vaak op de stoep hun bolus vallen. En lang niet elke eigenaar ruimt dat op. Die vervuiling wordt ook steeds meer.

verschil van smaak

Op een blog las ik, dat de nieuwste detective van M.J.Arlidge "kom je spelen" tegenviel. Het was geen verhaal met de bekende hoofdinspecteur en speelde in de VS. De vrijwilligster van de boekenuitleen had het boek gekocht. Ook haar kon het niet boeiend. "Allemaal zweverig gedoe, van te voren zien, dat iemand vermoord wordt".  Dat laatste maakte me nieuwsgierig en ik reserveerde het boek.
Gisteren kwam de detective. En ik vind het spannend...…!  De hoofdpersoon is een psycholoog. Nu was vroeger psychologie mijn lievelingsvak. En parapsychologie boeit me ook. Dus een jonge vrouw,die in de ogen van een ander  ziet wanneer die sterft, is voor mij alleen maar een apart gegeven. Stop daar een seriemoordenaar bij en een inspecteur,die niets van dat zweverige gedoe wil weten en voor mij is het een goed plot, bovendien prettig geschreven.
Vanmiddag lees ik weer verder. Ik kon het niet laten, om op de laatste bladzijde te kijken. Geen happy end, maar dat had ik ook niet verwacht.

weer thuis

Gisteren eind van de middag kwamen man en hond weer thuis. De eerste "run"van Merle is naar de etensbak. Want tijdens de reisdagen krijgt ze een kleine portie. Daarna werd ik pas begroet. Wat was ze blij. Toen stond ze bij de achterdeur. Om naar de buurvrouw en haar hondje te gaan. De hele roedel was weer bij elkaar.
Als ik haar gedrag nu zie, is ze helemaal niet zo'n vakantiehond. Er wordt een diepe zucht geslaakt, als ze in het stoeltje of in de mand gaat liggen. Echt "oost,west, thuis best.".
Op vakantie liet ze mijn man geen moment uit het oog. Er was nog maar één baasje en die moet je goed in de gaten houden. Mijn zwager, die ook mee was, telde niet mee. Ook nu heeft ze dat gedrag nog. Mijn man ging de auto uitpakken en Merle stond met haar neus tegen het raam geplakt. "Jij gaat toch weg?"leek door dat koppie te gaan.
Het uitlaten is een feest. Alle bekende hondengeuren, Merle rende van het ene bosje naar het andere. Nu nog de klus van "ontbollen". Zoveel klittebolletjes, soms als trossen in de vacht. Ik heb vanochtend  de pijnlijkste er gewoon uitgeknipt. Coupe "Frankrijk".

het Bootje

Mijn broer hielp mijn oude tantetje verhuizen naar een verzorgingshuis. Daar kwam hij een medebewoner tegen. Een vroeger excentrieke leraar van de hbs. Meneer Boot. Het Bootje herkende hem als oud-leerling.
Als puber zag ik al,dat het Bootje sadistische trekjes had. Stille leerlingen, vooral, meisjes bang maken. Zodat ze bij een overhoring voor het bord dichtklapten en een slecht cijfer haalden.
Dat flikte hij ook bij mijn vriendin. Toevallig hadden we samen geleerd en wist ik, dat ze de leerstof beheerste. Annie was bijna in tranen voor het bord. Na de les toen iedereen weg was, stapte ik naar het Bootje toe. "Meneer Annie heeft haar huiswerk wel gemaakt ,we deden het samen. Maar ze is zo bang van u, dat ze niets meer weet voor de klas. Wilt u daar misschien rekening mee houden?".
Dat geniepige lachje verscheen en hij vroeg :"En jij Izerina,ben jij bang voor me". Met trillende benen en snel kloppend hart zei ik stoer "Nee meneer voor geen meter".
Toen wist ik, dat ik de volgende les een beurt zou krijgen. Niet alleen over de huidige leerstof, maar ook vroegere hoofdstukken. Ik stampte bijna het hele boek in mijn hoofd en ja hoor, ik wist vrijwel alles.
Daarna was er een soort gewapende vrede. Ik had geen last meer van het Bootje. Op mijn beurt deed ik niet mee, als groepjes hem probeerden te pesten. Mijn broer doet de volgende keer het Bootje de groeten van me.

indringers

Laats zocht nog even naar een ouder blogje. En ontdekte bij veel blogs een vreemde reactie. Vaak dagen later gepost. Voor mij voelt zoiets als een indringer in mijn tuin. Daar zeg je "wegwezen" tegen, al of niet met dreiging met de politie. Maar dit soort lui weet ik niet aan te pakken. Alleen hun reactie verwijderen.
Wat ik me afvraag is, wat men beoogt te bereiken. Er is toch geen weldenkend mens, die op hun in slecht Nederlands geschreven huilverhaal ingaat en geld stort? Dagen achter elkaar je zelfde onzin posten op een bepaald blog valt toch ook op?
Hoe wordt een blog gekozen? Random of googelt men op bepaalde begrippen? Ik hoop toch snel weer van die twee indringers af te zijn.

mevrouw kaneel

Jaren geleden kocht een jonge man mijn sapcentrifuge. We raakten aan de praat. Hij kweekte wat weed in zijn tuin en maakte zelf THC-olie. Diverse mensen hadden baat bij zijn product, vooral kankerpatiënten. Hij liet me een keer zien, hoe hij de olie maakt.
Voor alle zekerheid schreef ik zijn telefoonnummer op. Onder de W van Ronnie Weed. Hij had van mij een zakje ceylonkaneel meegekregen. Ik stond bij hem genoteerd als Iza Kaneel.
Toen mijn buurman ernstig ziek werd kocht hij bij Ronnie. En had minder last van de chemo. In de tijd, dat ik heel slecht sliep had ik ook baat bij Ronnie's olie. Nu heb ik nog altijd een flesje staan. Maar "gewone" CBD-olie werkt ook.
Zonet kwamen we elkaar weer eens tegen "Dag mevrouw Kaneel"klinkt het dan. "Hallo meneer Ugge-ugge".zeg ik terug. Want het woord weed durf ik niet meer in de mond te nemen. Ronnie wordt gedemoniseerd en gepest door de buren. Die sturen de politie op hem af. Een paar weken geleden kwam hij thuis van zijn werk en waren alle weedplanten uit de potten verdwenen. Politiewerk, zonder huiszoekingsbevel over de schutting geklommen.
Wat ik zo jammer vind,is dat er nu weer minder "medicijn"gemaakt kan worden voor ernstig zieke mensen.

trossen druiven

Zo veel,als bij de Franse druivenpluk heb ik er niet. Maar voor één enkele druivenplant hangt er een zee van blauw in de tuin. Vrijwel allemaal rijp op dit moment. Omdat er natter weer aankomt ben ik gaan plukken en uitdelen. De buurvrouw aan de kant van de druif heeft over de muur ook meer dan genoeg.
Met de slowjuicer heb ik  voor het eerst druivensap gemaakt. Het eerste glaasje smaakte wat flauwtjes. Een drupje citroensap in het volgende glas maakte en een heerlijk drankje van. Dat ga ik deze week vaker persen.
Vroeger heb ik ooit een chutney gemaakt van stukjes pompoen en druiven. Gisteren op de rommelroute kocht ik een grote pompoen. Morgen maar eens kijken of ik daar een paar potjes van kan maken.
Ik denk dat ik vol vitamines de herfst in ga.

stil

Het is weer stil in huis .Afgelopen week vertrok mijn man met de hond naar Frankrijk. Dat mijn man af en toe weg is, daar ben ik aan gewend. Maar ook geen hond, dat is heel onwennig. Ik merk dan. hoe vaak ik even met Merle bezig was. Een lekker hapje, een aai of zomaar wat zeggen.
Toch ervaar ik, dat het went om thuis te blijven. Bij het zien van foto's krijg ik nog wel een heimwee gevoel. Het wel en wee van de mensen op de boerderij gaat me ook aan het hart. Maar het is nu eenmaal zo.
Wie van de gelegenheid gebruikt maakt, is het buurhondje. Zonet hoorde ik voor de tweede keer vanochtend gepiep achter de deur. Ik doe het zelf. De restjes van b.v. een pannenkoekje gaan gewoon in Merle's bak. Daar loopt die kleine buurscharrel ook rechtstreeks naar toe. Dat zal tegenvallen voor dat hondje, straks weer lager in de roedel.
 Ook mijn ochtendwandeling heb ik nu met de smurf van mijn vriendin. Andere keren ging ik zelf een eindje fietsen. Want ik wil wel in beweging blijven, zeker met dat heerlijke weer.

geduld

Vanochtend had ik een afspraak met de orthoptist. Om eindelijk nieuwe brillenglazen aan te meten. En langer te kunnen lezen en beeldscherm kijken. Helaas de aardige mevrouw was ziek. De even vriendelijke vervangster durfde niet een recept te maken. Er waren toch wat vraagtekens bij de situatie van mijn ogen. Eerst overleg met andere collega's.
Nu heb ik geduld. En zit niet te wachten op een dure rekening van een bril, die niet deugt. Deze week krijg ik een telefoontje over vervolgstappen(hoop ik).Want maanden na het gezichtsveldonderzoek heb ik daar nog nooit de uitslag van gekregen. Ik ben er achter aan gegaan en er schijnt niets in mijn dossier vermeld te zijn.
De vervang-orthoptist was ook benieuwd en is met me mee gegaan naar het secretariaat om eindelijk een afspraak met de oogarts te maken. Die dame had de beoordeling van het gezichtsveldonderzoek moeten doen.
Toen had mijn man gelukkig geduld genoeg om nog een keer naar het ziekenhuis te fietsen zonet. Ik had buiten op een bankje gewacht tot ik de auto aan zag komen. Mijn rug speelde op door de beroerde opticienstoel en ik had mijn tas als een kussentje in mijn rug gepropt. Daardoor was mijn mobieltje er uitgevallen.
Iemand had de telefoon naar de balie gebracht en daar belde men het laatst gebruikte nummer. Waardoor de buurvrouw over het muurtje riep; "Je mobiel ligt nog in het ziekenhuis". Gelukkig zijn er nog veel fatsoenlijke mensen.

een goed mens

Via de kringloopwinkel om de hoek leerden we zo'n 20 jaar geleden Leen kennen. De man was gek op motorrijden en zat altijd te stralen op zijn stalen ros. Maar helaas had hij eigenlijk het geld niet, om die motor te onderhouden.
Mijn man ging hem helpen om de motor te  repareren met voordelige slooponderdelen. Leen is goudeerlijk. Had hij het geld voor het onderdeel niet, dan kwam hij elke week een bedrag brengen. Op zijn beurt gaf hij soms koffie, een rokertje of zelfs eens handdoeken. Want het is een scharrelaar.
Gisteren zag ik hem bezig met de tuin van een buurman. De 80+-er had het heel moeilijk na het overlijden van zijn vrouw. En kan zelf niet veel meer. Leen doet de boodschappen en gaat regelmatig langs voor een praatje. "We moeten onze medemens toch helpen?"zei hij.
Toen ik verder wilde lopen zei Leen :"Jullie worden ook al ouder. Als ik kan helpen, je weet het ,je kunt me altijd bellen". Ik weet, dat hij het meent, het is een goed mens.

whatsapp

Meestal gebruik ik whatsapp om een mededeling door te geven aan een ander. Of ik ontvang een foto. Maar gisteren heb ik voor het eerst uren lang "gekletst"met mijn vriendin in Suriname. Met bellen is het geluid blikkerig en valt soms weg. Dan praten we maar even. Alleen in het weekend met de normale telefoon is een uurtje babbelen te doen. Dat is leuk,we lachen en hebben altijd wel een verhaal.
Maar dit was anders. Door de pauze tussen de berichten kon ik nadenken over mijn reactie en vragen.
Ruth was terug van haar boitie,haar hutje in het bos. Meer dan 30 jaar kwam ze daar met haar man. Nu gingen vrienden mee. Want een vrouw alleen,dat is gevaarlijk. Er wordt veel gestolen,ook met geweld. Toch zou alleen zijn helpen bij het missen van haar man.
Voor haar lunch en tot mijn bedtijd wisselden we met tussentijd  berichten. Over verdriet,het accepteren van ouder worden,de schoonheid van de natuur. Alsof we bij elkaar in de kamer zaten.
Deze manier van contact hebben is voor mij een aanwinst.

zondagmorgen

Langzaam drentelde ik met de uitlaat-smurf door de regen. Ineens was het droog. De lucht was prachtig. Hele donkere wolken en stukken verrassend blauw. Als het leven zelf, ellende en geluk.
Ik sloeg een hoekje om en zag de kerktoren van het dorp boven het dijkje uitsteken. Het was doodstil, geen mens of verkeer op straat. Daar begonnen de kerkklokken de luiden. De langzame bim-bam van een grote klok en een wat sneller klein klokje. Het bracht me 50 jaar terug ik de tijd. Toen ik zelf wel eens aan een klokkentouw trok
Het klokgelui maakte het plaatje compleet. Yin en yang van het leven en het geluid als adem van de Ene, die alle leven doordringt.
Opgefrist en blij leverde ik de smurf weer af bij zijn vrouwtje.

aanwaaiers en mee-eters

Altijd zijn er wel mensen geweest, die even langskwamen. Was dat tegen lunchtijd, dan werd er meegegeten. In de jaren '70,'80 en '90 kwamen er generaties buurkinderen. Hun feestje was om hier pannenkoeken te eten.
Toen ik eenmaal thuis was en vrienden ook geen werk meer hadden, ging regelmatig tegen koffietijd de bel. Al pratend werd ik hongerig en kwam de lunch op tafel. Dat werd meestal mee-eten.
Maar helaas, de één overleed, de ander zit in een verpleeghuis en ook een deel kan (net als ik ) niet makkelijk meer een eind fietsen. Ik mis die gezellige momenten wel. Zeker de vriend in het verpleeghuis. Hij kwam soms een paar keer per week. At mee en ging in de middag met mijn man fietsen.
De mensen hebben plaats gemaakt voor de dieren. Dagelijks staat het buurhondje voor het raam te piepen. Klaar voor een knuffel en kluifje. De overbuurkater heeft onze tuin "gekraakt" Slaapt regelmatig in een holletje onder de den. En ligt op het stoepje voor de voordeur in het zonnetje. Als hij me ziet is het miauwen. Voor brokjes en een beetje aandacht en aaien.
Elke ochtend zitten mussen ,tortels en kauwen al klaar voor hun ontbijt. Eén kauw is buiten de groep. Hij zit vaak in het voederhokje en kijkt of er beweging in de keuken is. Ik kan hem al naderen tot een halve meter, als ik brokjes geef.
Het leven is verandering, ik weet het. Maar die lunchmomenten kan ik missen.

loopmeditatie

De laatste dagen fiets ik in de ochtend naar een vriendin, om haar hondje uit te laten. De smurf is een trage loper, die zich soms omdraait en naar huis wil. Het is maar een klein rondje, want hij heeft een hernia.
Als hij bij ons logeert loopt Merle er ook meestal bij. Die moet ik dan laten zitten en wachten. Nu wandelt het gemakkelijker met die kleine alleen. Toch merkte ik, dat ik zo langzamerhand weer wat irritatie had door dat eigenwijze gedrag.
Ineens dacht ik vanochtend bij het voetje voor voetje voortschuifelen "ik maak er loopmeditatie van". Ik voelde me meteen heel anders, nu was het ook mijn wandeling. Moet ik even stilstaan bij één van de vele snuffel en poot-omhoog plekken, dan haal ik diep adem en ga aarden.
Ik hoop,dat mijn vriendin goed geneest van haar ischias. Duurt het wat langer dan ga ik voortaan elke ochtend mediteren bij de Karolingenburcht.

lekker

Al een tijdje dacht ik na over een slowcooker. Ik las er over. Ontdekte, dat het minder duur was, dan ik verwachtte. En dan het gemak.
Tot nu toe maakte ik af en toe soep of stoofvlees gewoon op een gaspitje. Maar dan bleef ik altijd in de buurt. Als ik met Merle wandelde, deed ik het gas uit. Bovendien verwarmt zo'n pan behoorlijk de keuken. Met warm weer minder prettig.
Ik ben van plan meer soep te gaan eten. Ons vaste adres voor bio-vlees stopt er mee. Maar schenkels en botten zijn vlakbij in de landwinkel te koop.
Mijn eerste probeersel ligt nu te garen. Een flinke schenkel. Ik ben heel benieuwd, hoe die soep smaakt. Want op de gaspit stond de bouillon minder lang te trekken en af en toe kookte het.
Mocht het van de winter flink koud zijn met de kachel op hoog, dan doe ik weer ouderwets. Pan op de kachel en sudderen maar.

mooi begin

Vanochtend werd ik wakker uit een mooie droom. Ik zocht mijn vader op een vergadering en warempel hij zat in een hoekje . Zo af en toe droom ik over mijn ouders, maar kan ze dan niet vinden, of ze zijn net niet thuis. Hij was een zestiger gebleven, jonger dan ik nu ben. Maar het was een leuk weerzien.
Daarna een rondje met de hond door de ochtendkoelte. Een rode lucht en spiegelglad kanaal. Merle loopt nog al eens te teuten, dus ik had alle tijd om van de natuur te genieten.
Rond elf uur ging ik naar een vriend in het verpleegtehuis. Hij zat in de koffie-groep met ook een paar jongere mensen.. We praatten wat en ik ging weg. Dankbaar naar eigen huis, man en hond. Zo'n bezoekje doet me weer eens beseffen, wat ik allemaal "heb".

courgette tijd

"Wil je een courgette?"vroeg een buurvrouw afgelopen weekend. Ik kreeg een reuze exemplaar. Gelukkig nam mijn tuinhulp de helft mee.
"Ik heb 9 courgettes gekregen, wil jij er een paar" zei gisteren een andere buurvrouw. Eentje was voor mij genoeg, want het was ook al zo'n grote. Tegen de avond kwam de overbuurvrouw aanlopen met....een courgette. Ik heb er voor nu genoeg, maar volgende week wil ik er graag eentje uit haar tuin. Zij oogst ze klein en dan zijn ze lekkerder.
Ik vond een recept van courgettes in het zuur met niet te veel suiker. Dat moet ik maar eens gaan maken.