Volgers

Volgers

woensdag 28 februari 2018

blije meiden

Bij het radiojournaal in de ochtend pak ik ook wel eens een stukje reclame mee. Ik kan me verbazen over die "blije meiden" Met een enthousiaste en warme stem willen ze het product aansmeren. Voor mij klinkt die stem heel overdreven. Ik probeerde eens, om het na te doen. Dat lukte niet.
De mannen stemmen zijn vaak zakelijk. Stralen uit, dat ze kennis van zaken hebben en een echt goed product verkopen. Een enkele keer doet een man lollig en "een beetje dom".
Maar het is een onbekende wereld voor me. Ik heb geen idee welke reclamespotjes het goed doen bij de meeste luisteraars. Ook is in de vroege ochtend de reclame vaak gericht op werkende mensen. Met artikelen of instanties waarbij ik denk "he,wat is dat nou?" Soms moet ik goed luisteren om de naam te kunnen verstaan.
Reclame zal ongetwijfeld kopers lokken. Anders ging er niet zoveel geld in om. Maar zelf heb ik zelden iets aangeschaft omdat ik er op tv of radio iets over hoorde.

maandag 26 februari 2018

telefoon-dagje

Het was een zondag met telefoontjes. Een plezierige afleiding . Eerst mijn schoonzus. "Ik bel je regelmatig, nu je niet kunt lezen en tv kijken "zei ze. Later meer dan een uur kletsen met mijn vriendin in Suriname. Alsof we bij elkaar op de thee zaten. Aan het eind van de middag belde mijn zus nog.
Mijn man maakte een veiligheidsbril passend. Nu kan ik met Merle naar buiten en heb geen last van de koude wind. Ik ben wel heel oplettend, want in de verte zie ik niet veel. Vanochtend ging ik de fout in. Aan de overkant liep een joggende schim. Ik zag niet, dat er nog een hond bij was. Merle schoot er op af. Dan komt ze wel meteen terug na een bevel, maar het is niet de bedoeling.
"Ik bof" zei mijn man. Hij wilde afwassen. "Laat maar staan voor mij, dan heb ik iets te doen" stelde ik voor. Ik voel met mijn vingers of iets helemaal glad en schoon is.
De laatste aflevering van China probeer ik in stukjes van een kwartier via de pc te zien. Ook afleiding en anders heb ik tegen de tijd van de nieuwe bril een enorme hoeveelheid programma's opgenomen.

vrijdag 23 februari 2018

werkelijkheid

Met een kopje thee zit ik te genieten van de gouden avondzon in de tuin. Die kleuren zijn zo mooi. Ik dacht altijd, dat dit DE werkelijkheid was. Maar nu met in mijn ene oog een kunstlens is dat een vraagteken.
De staaroperaties waren nog niet nodig voor het zien in de verte, maar voor beginnend glaucoom. Dus heb ik er nooit bij stilgestaan, dat de staar, die ik had mijn zicht op een andere manier kon beinvloeden. Met de kunstlens zie ik alles veel lichter van kleur. Mijn eigen lens lijkt wel een geelfilter te hebben. Dat geeft/gaf schitterende brons kleuren bij avondlicht. Maar ook vuil lijkende tegeltjes en muurverf.
Ik was helemaal verbaasd, toen ik dit ontdekte. En geniet nog maar de komende weken van mijn eigen zonsondergang. Daarna is mijn werkelijkheid waarschijnlijk meer zoals van andere mensen.

donderdag 22 februari 2018

saai

Het is saai zonder lezen en tv kijken. De kunstlens, die gisteren geplaatst is, maakt door zijn -2,5 het kijken in de verte wazig. De sterkte van de oude bril past niet meer en pas eind april kan ik nieuwe glazen laten opmeten. Gelukkig is even op de pc te doen. En af en toe de radio of muziek luisteren.
Maar dan is er dit heerlijke weer. Een hoekje in de tuin, dikke jas en een zonnebril. Even genieten. Ik word nog bruin voor het weer lees-tijd is. En ik hoop, dat de flikkering en wazigheid morgen verdwenen is. Dan ga ik mini-rondes met de hond doen.

dinsdag 20 februari 2018

zussen



Vrijwel elke zondagochtend bel ik met mijn zus. Een jarenlange gewoonte. Zo maar, even bij praten.Het is jammer, dat we niet dichter bij elkaar wonen.
Als kind hebben we heel veel gespeeld. Samen of met vriendinnetjes. Er was drie jaar leeftijdsverschil, dat maakte niet uit. Ik herinner me nog, dat ik 's avonds in bed verhaaltjes vertelde aan mijn zusje.
Maar we hebben ook veel ruzie gehad, zeker in de puberteit. Terugkijkend moet mijn moeder er af er toe moedeloos van geworden zijn. Aan de andere kant, ik vocht wel met mijn zus, maar een vreemde moest niet aan mijn zusje komen. Dan kwam ik voor haar op.
Ik weet nog van een logeerpartij bij een strenge oom en tante. Mijn zusje deed iets, wat bij ons thuis heel normaal was. Ze kreeg de wind van voren van die oom en was van streek. Ik werd laaiend. "Kun je wel,zo'n grote smoel tegen een klein kind! Dit mag gewoon bij ons thuis."riep ik kwaad. Om vervolgens op de wc te gaan zitten bibberen en huilen.
Toen we volwassen waren moest ik afleren om de oudste te zijn en de baas te spelen. Want in dat laatste was ik goed. Ik denk dat het wel gelukt is. Nu speelt er geen leeftijdsverschil meer en zijn we gewoon zussen.

zaterdag 17 februari 2018

opslag



Soms kan ik me verbazen over mijn geheugen. Zoveel opslag van al de input in de vele levensjaren. Ik probeer het wel een concreet te maken. Zouden al die herinneringen  in energievorm in een immense kast zitten? Verschillende onderwerpen in weer andere laadjes? Met daartussen verbindingen. En hoe verhoudt zich die hoeveelheid herinneringen tot de hersenmassa? Er moet vast een opslag "in the cloud"zijn, net als voor dataverkeer.
Een grote lade is bij mij gevuld met alle gelezen en als film geziene detectives. Ik begon als 12-jarige met de Bob Everts serie. En eindig nu met vaker detectives lezen doordat de dorpsbieb weg is. In het kleine uitleenpunt zijn dat de enige boeken, die me nog een beetje boeien.
Er zit zoveel "detective"in mijn hoofd, dat ik regelmatig een boek/film associatie krijg bij de dagelijkse gebeurtenissen. Ik droom regelmatig in detective vorm. Zou dat laadje ooit vol raken?
Gelukkig kan ik nog goed herinneringen opdiepen uit mijn geheugen. Een enkele keer kom ik niet op een woord. Ook het korte termijn geheugen werkt nog redelijk. Ik zou het jammer vinden, als ik niet meer vrijuit zou kunnen beschikken over die immense hoeveelheid zelf verzamelde en vaak ook beleefde gegevens.

woensdag 14 februari 2018

gastvrijheid



Vorige week keek ik naar de uitzendingen op RTL-Z over de reis van Levison Wood door de Kaukasus. Wat zijn de mensen gastvrij daar. Ondanks armoede werden Levison, zijn gids en cameraman overal uitgenodigd voor minstens een kop thee.
Ze mochten zelfs bij gebrek aan hotelletje overnachten bij een politieagent en later een keer hun luchtbed neerleggen in een moskee. Het deed me denken aan onze motorvakantie in 1968 in Marokko. Ook wij sliepen bij een politieagent. En later mochten we vier nachten verblijven in de raadzaal van een kleine oase.
Die gastvrijheid is er nu nog steeds in die landen. Daar kunnen wij van leren. Ik zie het niet snel gebeuren, dat wij twee onbekende backpackers zomaar laten slapen. Eten en drinken geven, dat zou ik nog doen.
Mijn gastvrijheid beperkt zich tot bekenden. Komen die tegen lunchtijd, dan eten ze mee. Ooit kwam er een oude man een motor kopen. Hij moest nog helemaal terug naar Amsterdam. Hij kon mee eten, om verkwikt weer terug te reizen. Dat was  later met een Deen, die een motor kocht  hetzelfde geval. Die ging met volle maag richting Denemarken.
Maar dat zijn tot nu toe de grenzen van mijn gastvrijheid. Misschien dat de verhalen over "vreemden in je huis laten en als bejaarde bestolen worden"ook een rol spelen.  Wat zou het mooi zijn, als wij hier op dezelfde manier gastvrij zouden kunnen en durven zijn.

maandag 12 februari 2018

diefstal



"Niets meer met de post sturen, het komt niet aan" mailde mijn vriendin uit Suriname. Het is toch triest,dat een zakje met vitamine B-12 gestolen wordt. Maar helaas, zo is het de laatste jaren. Twee jaar geleden stuurde ik nog mijn weinig gebruikte aquarelverf op. Dat kwam aan. Een paar maanden later volgde een gebruikte mp-3 speler. Daar luistert nu vast een douane of postbeamte naar.
Het enige vertrouwde is een verzendmaatschappij. Maar ik weet niet, of die hier nog een agentschap hebben. Heel vroeger was er een soort boerderijwinkel in de polder, die dozen verzond naar Suriname. 35 gulden voor een bananendoos. Gewicht maakte niet uit, het ging per volume.
Een paar keer per jaar maakte ik een doos voor mijn vriendin. In die tijd had zij het niet breed en was er ook niet veel te koop. Chocolade, smeerkaas, vlees in blik,koffie maar ook de voor haar heerlijke  gevriesdroogde boerenkool Met een rookworst.
Ook stuurde ik vaak knutsel- en handwerkspul mee. Haar schooltje had bijna geen materiaal voor de leerlingen. Toen ik 50 jaar werd vroeg ik aan iedereen knutselspul voor kinderen. Er ging zoveel naar Suriname, dat alle kinderen er een klein kerstcadeautje van kregen. Er kwam een schriftje met ontroerende bedankjes voor de "lieve tante uit Holland".
Jammer van dat stelen. Want wat is er nu gemakkelijker dan supplementen, die daar een tijd lang niet te koop zijn, gewoon even opsturen. Helaas het gaat niet meer.



zaterdag 10 februari 2018

sport



Kijk jij niet naar de opening van de spelen?'kreeg ik een paar keer te horen. Zelfs met de toevoeging, dat ik mijn belangstelling maar eens moest verbreden. Ik hoor waarschijnlijk bij een kleine groep mensen, die niets hebben met sport.
Ik vind het fijn voor de mensen, die zo genieten van de uitzendingen en de wedstrijden. Als er een item voorbijkomt op het journaal, geniet ik meer van de reacties van de omstanders, dan dat de sportieve prestatie me iets zegt. Als mijn man naar schaatsen gaat kijken maak ik lekkere hapjes. Maar zelf ben ik verdiept in een boek.
Als kind was ik ook niet sportief. De gymlessen waren een crime. Ik was ook niet goed in dat vak en werd dan vaak als bijna laatste gekozen voor b.v. handbal. En al die toestellen, de brug, de ringen, de kast. "De zenuwen"kreeg ik er van. Koprol bezorgde me echt paniek.
Nee dan yoga. Wat een verademing waren de eerste lessen. Geen competitie. Doen, wat je lijf je toeliet. Die lessen heb ik bijna 25 jaar gevolgd. En de ochtend-oefeningen doe ik nog steeds. Dat is mijn sport.

donderdag 8 februari 2018

herinnerdingen

Regelmatig zie ik dingen, die me aan vriendin Jo herinneren. 8 jaar geleden ontdekte men longkanker. Ze heeft nog een half jaar geleefd. Ik deed de PGB- zaken voor haar. Wat een oerwoud aan soms onzinnige regels.
Gisteren maakte ik pompoensoep. En floepte een herinnering boven. Dat maakte ik ook regelmatig voor haar. Zo ook maisbrood. Toen ze in het ziekenhuis lag voor de chemo's had ze bijna nergens trek in. Maar wel dat maisbrood. Dus ging ik op bezoek met een thermosfles heet water, een zelf gevuld zakje met een goede kwaliteit groene thee en een paar sneden maisbrood. Altijd lekker.
Zo draag ik nog steeds haar truien. Op het eind van haar leven vroeg ze, of ik haar jeans en truien wilde afdragen. Voor haar een prettiger gedachte dan de kringloop. Ik vond het prima.
Jo was een kunstenares. Maakte en exposeerde prachtige mandala's. Al eerder kreeg ik er eentje van haar .In haar laatste weken wilde ze me nog een mandala geven als herinnering. Ik vroeg, of ik haar Boeddhabeeld mocht hebben. Voor mij hoorde dat ook bij haar. Het beeld staat nu in de kamer. Bij het afstoffen denk ik vaak aan al die goede gesprekken, die we hadden.



woensdag 7 februari 2018

kiezen



Zo'n twee maanden geleden adviseerde de oogarts een staaroperatie. Ze vertelde over de mogelijkheden van verschillende lenzen. Eerst wilde ik gewoon de standaard versie nemen. Ik draag al meer dan 60 jaar een bril en zonder is niet echt nodig. Maar de oogarts was lovend over een
 "comfort-lens",waarbij ik in de verte en dichtbij scherp zou zien. Toen zwichtte ik voor dat type.
Thuis ging ik  toch verdere informatie zoeken. Want 1700 euro investeren, dat moet dan wel in iets heel goeds zijn. Mensen, die ik ken dragen allemaal een (lees)bril na een staar operatie. Of de lens nu gratis of duur is. Bovendien las ik op sites van andere ziekenhuizen, dat zo'n comfort-lens niet geschikt is voor mensen, die slecht zien in het donker. Je kunt halo's gaan zien. Die zie ik al de laatste tijd en ik ben behoorlijk nachtblind. Die optie had voor mij afgedaan.
Gisteren was de lensmeting. De jonge vrouw was heel duidelijk in haar uitleg van de verschillende lenzen. Zij vertelde nog een vierde mogelijkheid. Voor het in de verte zien een kleine verbetering, maar nog wel een bril. Lezen waarschijnlijk zonder bril. Dat leek me het beste. Volgens de mevrouw zouden ook mijn hersenen snel aan zulke lensjes wennen.
Over 2 weken is de eerste operatie en een maand later de tweede. Daarna weet ik pas hoe mijn zicht is door deze keuze.

maandag 5 februari 2018

poedersuiker



Toen ik de gordijnen open deed, zag ik een klein beetje sneeuw als poedersuiker. De temperatuur was net boven nul. Dat maakt de straten juist onverwacht glad op een enkel plekje.  Ons  straatje is zo smal, daar zijn geen trottoir. De oude klinkers liggen ongelijk en de straat vormt een bolling. Een ramp voor rolstoelen en rollators.
Vanochtend durfde ik er niet te lopen. Ik schuifelde de hoek om naar straten met trottoirs. De hond moest het met een kleine ronde doen. Straks als de zon langer schijnt, gaan we in de herkansing naar buiten.
Het is vandaag een oppas-dagje. De kleine smurf wordt eind van de ochtend gebracht. Het is een lief hondje, dat niet wil lopen met een ander. Nu niet zo erg, dan doen we gewoon een klein rondje. Mijn man neemt Merle wel mee om een eind te lopen. Andere keren raakte ik wel eens geirriteerd, als ik de smurf steeds mee moest trekken. Want voor ons uit huppelde een vrolijke Merle,die er wel tempo in hield. Die moest ik steeds terugroepen.
Intussen schijnt de zon al. Heerlijk, dat koude winterweer.


zaterdag 3 februari 2018

winter?

"Heerlijk het is droog" was mijn eerste gedachte vanochtend. Geen natte jas drogen of regenpak aan. Want dat gebeurde nog al eens de laatste maanden. Ik vraag me af hoeveel meer neerslag er gevallen is sinds oktober, dan normaal het geval zou zijn. En of de boeren problemen krijgen met inzaaien, nu  de akkers in moerassen veranderd zijn.
Er komt wat kou aan. Maar te weinig om in het westen te kunnen schaatsen. Gisteren vertelde iemand, dat haar 16-jarige zoon één keer in zijn leven op natuurijs krabbelde. Want schaatsen leer je dan niet.
In mijn herinnering was er in mijn jeugd bijna elk jaar wel ijs.

 
En ook sinds ik in zeeland woon hebben we hier geschaatst. Op prachtig ijs van de Veerse plas. Of over sloten naar Middelburg. Daar in de tuin van een vriendin de schoenen aan en even thee drinken. Nu is er alleen een krabbel-kunstijsbaantje rond de kerstdagen.
Nee het weer is zodanig, dat de duiven een nest hebben gemaakt. Hun hormonen zijn wel wat voorbarig. Dat worden bevroren eieren komende nachten. Ach ze beginnen over een paar weken gewoon opnieuw. En dan misschien echt als boodschappers van de lente.