rondje verleden

De buurvrouw zocht een eettafel. Ik ging met haar mee langs verschillende kringloopwinkels. Kon ik meteen kijken naar een jas met katoenen voering. Zij vond niets, ik ook niet.
Maar wat is een kringloopwinkel dan een reis door het verleden. Een olielamp, net als bij mijn grootmoeder. Een metalen kruik met zo'n wit gebreid kruikenzakje. In mijn kindertijd lag die in de winter in ons bed. Onze allereerste eettafel stond er. Zo ook een filmcamera, die ik in de jaren '70 had.
Eén kringloopwinkel werd gerund door geordende mensen. Alles logisch gesorteerd, zodat je gemakkelijk vindt, wat je zoekt. Dat is prettig winkelen.
Toch verlang ik wel eens terug naar de kringloopwinkel vlak bij het dorp. Daar was iemand in dienst met oog voor etaleren. Een plezier om er rond te kijken. Je vergat gewoon, dat het allemaal gebruikte spullen waren.
Terwijl we weg liepen bij een heel grote kringloop, hadden we beiden de gedachte "Goed dat dit bijna allemaal hergebruikt wordt. Want weggooien is toch zonde".

door een blog

Vorige week schreef ik een blogje over lamswollen truien. Dat ik er de laatste jaren moeilijk eentje kon vinden. Een vriend las dit. En dacht aan een trui, die hij niet meer droeg en die zomaar in de kast lag. De trui was iets te klein.
Mijn vriendin kwam langs met de trui. Hij paste goed. Dus ben ik weer goed voorzien van lamswollen truien. Leuk,dat hij aan me dacht.

oppassen

Het is al maanden geleden, dat we op de smurf pasten. Hij moest gewoon even wennen. Maar zijn eigen mandje is er. Bovendien zijn beide honden beginnend bejaard, dus dat is heel rustig.
Hij weet precies, dat Merle altijd na het eten iets krijgt. En komt er dan naast zitten, om op het hapje te wachten. Ik weet niet of hij thuis kefir krijgt, maar hij vindt het lekker.
Gelukkig liet mijn man Merle uit. Want de smurf is een braaf beestje. Alleen met uitlaten, moet ik hem trekken. Ik merk, dat ik dan wat geirriteerd raak.Zo van "hup, meelopen jij".
Maar nu is het hier diepe rust.

Black Friday tegenvaller

Op warme winterdagen draag ik graag een dun lamswollen truitje. Maar ze beginnen te slijten, ze zijn meer dan 10 jaar oud. Zorgvuldig heb ik al gaatjes gerepareerd. Het wordt tijd voor een stel nieuwe truien.
Dat is  een probleem. Jaren geleden verkocht elke grote kledingzaak wel iets van wol voor een schappelijke prijs. Maar nu is het katoen of synthetisch. Ik had al een exemplaar in een kringloopwinkel gevonden.
Gisteren ging ik naar de stad. Ik besloot toch nog eens bij C&A te kijken. Ja, daar lagen zomaar wollen herentruien. Precies, wat ik zocht. Wel wat dunner van kwaliteit dan mijn oude voorraad.
Ik had het bord "Black Friday korting" gezien, maar niet goed gelezen. Wat blijkt, dat was alleen maar voor de dameskleding. Zijn heren niet op te jutten, om iets extra's te kopen?
Zonder korting was ik toch al blij. Eindelijk iets nieuws gewonden. En ik blijf kijken bij kringloopwinkels, om bij verdere slijtage al iets in de kast te hebben.

veranderde inzichten

Al 20 jaar is bekend, dat mijn cholesterolwaarden hoog zijn. Ooit ben ik onderzocht op familiair hoog cholesterol. Achteraf bleek, dat de apparatuur kapot was en de uitslag daardoor onbetrouwbaar.
Toen ik eenmaal het boekje "de cholesterolleugen" gelezen had, besloot ik die schrijver, een hartchirurg te geloven. En begon nooit aan de statines.
Waren zo'n zes jaar geleden de controle bezoekjes aan huisarts of praktijkondersteuner nog een constant verdedigen van mijn standpunt, nu is ook bij hen de mening aan het veranderen.
De mogelijkheid om rode gistrijst te proberen wordt verteld. Het "weinig kaas, vlees en vet" verhaal hoor ik niet meer. En het praatje is gewoon gezellig.
Gisteren was ik er weer. Ik baalde, want mijn steeds iets lager wordende waardes waren weer iets omhoog. Omdat ik geloof, dat stille ontstekingen een aanjager van cholesterol productie kunnen zijn, vroeg ik , hoe ik achter het bestaan van dat soort ontstekingen kon komen. Helaas, daar werd niet op gereageerd.
Het enige, wat ik kan doen, is nog meer heerlijk antioxidant rijke groenten en wat fruit eten.

blijven leren

Dit weekend zat ik in mijn stoel bij de kachel te genieten van een nieuw boek. "Eet meer energie". Voor mijn gevoel was ik even terug naar mijn studietijd en leerde over een nieuw onderwerp n.l. de mitochondriën, de energiecentrales in de cellen. Ik had er eerder van gehoord, maar die kennis was oppervlakkig.
Ook deze schrijfster is een voorstander van gewoon gezonde vetten eten. Ik houd daar ook wel van. Maar zonder galblaas merk ik toch, dat ik het bij kleine beetjes tegelijk moet houden. Ik merk, dat ik over vet verteren zonder galblaas te weinig weet. Vooral wat er in het verdere  proces gebeurd,als de vetbolletjes misschien niet zo klein zijn als hoort.
Ik heb de schrijfster een mailtje gestuurd met die vraag. Ben benieuwd naar het antwoord.
Regelmatig kijk ik naar het YouTube kanaal van dr. Eric Berg. Die had er een item over. En vertelde zelfs,dat afvallen zonder galblaas en geconcentreerde gal moeilijker is. Ik begreep zijn verhaal niet helemaal.
Ik hoop op dat gebied weer nieuwe kennis op te doen

pepernotenroute

Vanochtend reed ik door de polder in een sneeuwbui van herfstblad. Jammer, ik had mijn fototoestel niet bij me, het was zo mooi. Ik moest weer tijdig terug naar huis, want de Sint kwam in het dorp. En ik passeerde de kade.
Te midden van ouders met kinderen fietste ik voorzichtig over de brug. Het valt me op, dat er steeds meer kinderen verkleed gaan als zwarte Piet. Dat zag je vroeger niet. En die kinderen zijn zo enthousiast.Maar ik kon nog langs de afzetting.
Vanuit huis hoorde ik de stoomboot toeteren en later de kinderen zingen. Wat is het toch een heerlijk feest voor de kleintjes. De optocht ging door het dorp en ik koos andere straten om Merle uit te laten. Maar het laatste stukje was pepernotenroute. Gevallen en kapotte pepernoten op straat. De hond rukte van links naar rechts op het voetgangersdeel om te smikkelen. Maar er lagen minder resten dan vorig jaar.
Morgenochtend laat ik het van mogelijke gladheid afhangen ,of ik nog wel door stukken straat met pepernoten fiets. Niet plotseling remmen voor hond, die ineens uit de flank gaat.

privé les

De groep van de stoel-yoga is  klein. We zijn nog maar met drie mensen. Iedereen zoekt ijverig naar nieuwe mensen.
Gisteren was mijn vriendin ziek. De andere mevrouw was er ook niet. Dus kreeg ik privé les. Het was bijzonder. Ik vroeg naar oefeningen om de spieren in de onderrug te versterken.
Omdat ik nu alleen was, kon de lerares gewoon oefeningen doen op de mat. Eigenlijk is dat prettiger voor mij, dan een hele tijd in de stoel zitten of staan. Maar wat een onbekende spiertjes zitten er dan in dat lichaamsdeel. Af en toe schoot er een kramp in, die wel snel weg was.
Ik ben van plan een aantal van deze oefeningen ook op te nemen in mijn ochtend"riedel". Wie weet hoe soepel en sterk ik nog word.

later

Andere jaren begonnen de vuurwerk knallen eind september. Dit jaar is het tot nu toe vrij rustig geweest. De laatste week is er ook op weekdagen af en toe een knal. Maar niet meer dat dagelijkse rondje van de rot(jes)gasten, die  vanaf hun fiets vuurwerk in de brandgangen gooien. Misschien is die groep dit soort "lol" ontgroeid. Hopen , dat ze geen jongere broertjes en zusjes hebben.
Gisterenavond reageerde Merle voor het eerst. Ze lag in haar eentje in de zitkamer en kwam na een knal naar de keuken gelopen. Veilig in de mand naast het vrouwtje. Ach ik heb nog een vol flesje Bach-rescue. Als het dagelijks knallen wordt, krijgt Merle haar druppeltjes. En gelukkig wil ze nog wel gewoon naar buiten.

laatste keer

Het blauw van de lucht werd al iets lichter "Zou ik al langs het water kunnen fietsen? "vroeg ik me af. Ach het is rustig op zondag,de hond heeft verlichting en mijn koplamp een nieuwe batterij. Ik reed over knisperende blaadjes. Merle had er zin in en rende voor me uit.
Dan is het zo mooi en nog stil. De lucht steeds een tintje lichter. Helemaal alleen aan het water. Op het laatst kwamen we nog bekenden met honden tegen. Er wordt begroet en brokjes uitgewisseld. De mensen maken een praatje en ieder gaat haar weg. Dat was de laatste keer aan het water voorlopig. Pas in maart is het misschien weer licht genoeg.
Thuisgekomen kreeg Merle haar eten en kroop voldaan in de stoel. Ik bakte een paar pannenkoekjes. Samen zaten we bij de kachel te genieten van de zondagochtend stilte.

mountainmen

Regelmatig kijk ik met plezier naar afleveringen van de serie mountainmen. De prachtige natuur. Maar ook het harde leven daar. Het is leerzaam te zien, hoe de mensen zich redden, welke vaardigheden ze hebben en hoe primitief ze soms wonen.
Wat leven we hier dan gemakkelijk. Als ik de kraan opendraai, komt er leidingwater uit. Geen schoon bergwater, waarvoor je eerst zelf een instalatie moet maken. Heb ik trek in een gehaktbal, dan komt die van een winkel. Ik hoefde niet eerst zelf een dier te schieten en te slachten.
Hoe mooi het sneeuwlandschap daar is, je huis warmen met hout is een hele klus. Ik hoef alleen maar de knop van het gas om te draaien en de kachel brandt.
Leerzaam vind ik de creativiteit, waarmee problemen worden opgelost. Een doe-het-zelfzaak is niet in de buurt en er worden soms ongewone oplossingen bedacht.
Jammer dat de vrouwen en hun werk onderbelicht zijn. Ik zou wel willen weten, hoe ze de was doen,maar ook of ze( net als ik als kind) zich baden in een teil warm water.
Ik hoop,dat er nog veel afleveringen volgen. Ik ga nu een herhaling in de ochtend programmeren. Om vanavond te gaan kijken.

reserveren

Toen de bibliotheek in het dorp de deuren sloot, kwam er een kleine voorziening voor mensen, die niet gemakkelijk in de grote bieb kwamen. In een verpleegtehuis is een kamer met zo'n 1500 romans en detectives. Geen non-fictie. De boeken, geleend in de grote bieb kun je daar wel inleveren.
Nu is er een andere regel gekomen. Eerst was het niet mogelijk gereserveerde boeken in het verpleegtehuis af te halen. Dat heeft men veranderd. Ik kan weer reserveren en dicht bij huis  mijn boeken ophalen. Wat ben ik daar blij mee. Want mijn eigen voorraad om te herlezen is ook eindig.

dat kleine pinnetje

Een paar jaar geleden stopte de juwelier uit het dorp. Ik kreeg een horloge cadeau van mijn man, het was uitverkoop. "Neem maar een paar bandjes mee" zei de juwelier. Daar van ging gisteren het laatste bandje  aan mijn horloge.
Mijn man was aan het prutsen aan tafel en zat opeens op de grond te speuren. Dat kleine pinnetje was weggesprongen. Het gaf een tikje, dus was ergens tegenaan gekomen. Dat werd zoeken.
Met de zaklamp achter en onder het fornuis. Onder de koelkast. Tussen de flessen en alle spullen op het aanrecht. Geen pinnetje te vinden. Dan blijf je zoeken en balen.
Wat ik wel overal vandaan haalde waren supplementen. Ondanks jaarlijks groot onderhoud was het een troep onder fornuis en koelkast. Ik heb het meteen maar een beetje schoongemaakt.
Laat nu bij de kringloopwinkel in het dorp eenzelfde maat horloge liggen. Voor 5 euro heb ik twee pinnetjes. Eentje voor een volgende wegspringer.

pepernotenwinkel

In Middelburg is tijdelijk een pepernotenwinkel. Ik besloot er gisteren eens te kijken. De echte pepernoten, die brokken vind ik heerlijk. Zo ook de taaitaai. Maar dan wel van een goed merk met lekkere kruiden.
Jaren lang kocht ik in het dorp een paar keer een taaipop. Soms nog na 5 december, dan gingen ze voor half geld weg. Helaas die winkel is er niet meer.
In de echte pepernotenwinkel keek ik mijn ogen uit. Wat zijn er in de loop der jaren veel variaties aan noten bijgekomen. Ik vraag me af, of dat allemaal lekker is. Ik mocht van alles proeven, maar deed het niet. Het lukte me ,om ondanks alle verleidingen met een kleine taaipop naar huis te gaan.
Bij de kachel met een kop thee smulde ik van die decemberlekkernij. Helaas verkochten ze geen speculaas. Daar is mijn man gek op. Hij troostte zich met de poppenkop. Er was nog een klein stukje over. Dat smaakte goed bij het ontbijt.