2021

Regels

Het is een warwinkel van allerlei steeds veranderende regels dit afgelopen jaar. Het valt me op,dat het beleid bij verzorgings-en verpleeghuizen ook verschillend is. En wisselt,afhankelijk van coronabesmettingen. Toen na de vorige lockdown onze vriend uit zijn "gevangenschap"bevrijd werd,mochten er naast zijn vrouw ook twee vaste personen op bezoek komen. Eentje ben ik en ik ga ook regelmatig.......... Mijn man had wel eens gezegd"Zal ik mee gaan". Maar braaf was mijn antwoord "Dat mag niet volgens de regels". Tot vorige week bij het reserveren van een bezoektijd de telefoniste mij vroeg "Komt u alleen?". Dus een ander mag nu ook mee. Vanochtend besprak ik een tijdsmoment voor mijn man. Hij is alleen naar vriend B. Ik hoop,dat het een prettig bezoek wordt. Want iemand,die slecht articuleert en iemand ,die minder hoort is geen ideale combinatie.Maar er nu is wel een keertje iemand anders op bezoek.......... Zo zijn de regels in het verzorgingshuis van mijn tante heel anders. Twee mensen tegelijk. Alleen met de nieuwe lockdown moeten die uit hetzelfde gezin komen. Dus zijn mijn vriendin en ik nog net op tijd bij mijn tante op bezoek geweest. Zo lang die regelgeving blijft zal ik maar een keertje met mijn man gaan......... Het is even informeren voor bezoekers. Maar het lijkt me moeilijk als bewoner van zo'n huis. Er komen veel minder familieleden en vrienden op bezoek. En het gewoon even binnenlopen,om b.v. wat fruit van de markt te brengen,is er helemaal niet meer bij. Ik hoop toch zó dat het spontane weer terugkomt.

wind

Gisteren werd er al code geel afgegeven. Ik inspecteerde de tuin en zette klein los spul in de schuur. De achterbuurman heeft veel en grote kerstversieringen buiten. Ik hoop voor hem,dat Santa niet is gaan vliegen.Vanochtend was het regen en windvlagen. Ik moest zelfs twee handen gebruiken om de poort vast te houden. De wind stond er pal op........... Dan is Merle een makkelijke hond. Snuffelen en dat doen ,waarvoor ik de regen in ga. Gisterenavond was het wel anders. Veel zwaar vuurwerk. Dan loopt ze na één plasje richting huis. Gelukkig waren er geen boomtakken of afgewaaide kerstversieringen op straat. Wel zongen de bovenleidingen van de trein en kreunden er soms bomen...........Zo natgeregend is het warm binnenkomen. Jas boven de kachel,hond afdrogen ,kaarsjes aan en de handen om een kom warme havermout.De wind loeit in de kachel.Op zo'n moment realiseer ik me mijn rijkdom. Dak boven het hoofd,voedsel hond in de stoel en straks aangenaam gezelschap,dat zijn bed komt uitrollen. Laat het buiten maar waaien

feestdagen

energielabel

Mijn man las iets over energielabels voor huizen. Dat voor de aanvraag in de toekomst betaald moet worden. Ik had zoiets van "We wonen hier hopelijk de rest van ons leven,dus dat label is voor de erfgenamen".Maar nee,hij ging er achteraan..........De gegevens waren nog moeilijk te bewijzen. Toen wij 36 jr geleden hier kwamen wonen, heeft mijn man zelf verbouwd. Van isolatiemateriaal in de buitenmuren,hebben we echt geen rekening meer. Het eigen ontwerp van dakisolatie met houten panelen was alleen te fotograferen.Gelukkig had ik nog wel de rekening van de dubbele ramen en de zonnepanelen..........Het aanvragen was een fluitje van een cent. Kostte 4 euro en alle "bewijs"was voldoende. We hebben nu een geldig energielabel. Een F.Heel laag,maar ondanks die classificering is onze energierekening dat ook

mensen

Door het blog van zuinigaan vroeg ik me af,wat ik het meeste mis in deze zo andere tijd. Dat is het spontane contact tussen mensen. Bij kennismaken geen hand geven. Geen gemeend "hoe is het"met een knuffel. Afstand houden. Rekening houden met wat voor anderen bedreigend is........ Zo kwamen gisteren twee mensen in mijn richting op een trottoir. Dan loop ik altijd aan de kant met mijn gezicht(en adem) richting struiken. Maar zij liepen de straat op. Dan gaat er door me heen "Bang voor Merle? Oh nee,voor mij".........Een gewoon spontaan gesprekje is bijna een cadeautje.Gisteren om 7.20 tijdens het inpakken van de fietstassen bij de supermarkt. Een leeg fietsenrek tusen ons in,maar een heel leuk gesprek met een onbekende meneer. We wensten elkaar goede feestdagen bij het wegrijden.........Het is gewoon ontspannend om bekenden met hond te ontmoeten. Dat beestje springt tegen me op en kan wel aangehaald worden.Een surrogaat voor wat aan menselijk contact minder is.........Toch ben ik blij met mijn missen. Dat betekent,dat de huidige maatregelen me niet afgestompt hebben. En als de tijd komt van weer "normaal"contact,sta ik in de startblokken om weer helemaal mens te zijn.

vroeger

Vandaag waren er steeds momenten,dat ik aan vroeger moest denken. Als ik langs de grote dorpskerstboom loop,voel ik me net een kind. Zeker in de vroege morgen,als het nog doodstil is en die lichtjes alleen voor mij lijken te flikkeren........Vanmiddag zag ik om de hoek in de bosjes een "kerst-boomhut". Kleine kinderen uit de buurt hadden met oude versieringen en linten een soort huis gemaakt. Er was zelfs een snoer met lampjes. Daar speelden ze. dat soort spel hadden wij vroeger ook. Puur fantasie en heel veel plezier. Ik ben blij,dat zoiets nu nog bestaat. Natuurlijk zullen die kinderen ook regelmtig achter hun spelcomputer zitten. Maar nu waren ze buiten bezig. Er hangt ook een grote "cadeautjes-kous"Morgenochtend speel ik voor Santa en stop er wat snoep in.........Zonet keek ik naar de laatste aflevering van Floortje. Wat een prachtig huisje had die man,die oude huizen restaureerde. Dan lijkt het,alsof Floortje niet echt feeling heeft met zo'n manier van leven. Het huisje was "klein".Dat van ons net iets groter. Er kookten niet veel Nederlanders op de kachel. Ik wel in de winter.Vergeleken bij een tiny house was dit huis bijna luxueus. En ontzettend leuk(vond ik)....... Dit programma en dat van Yvette van Boven laten mensen zien,waarvan ik de manier van leven heel goed kan begrijpen.

twee berichten

De laatste drie avonden zijn hier georganiseerde vuurwerk/protestrellen. Gelukkig maar één keer in het dorp. De buurvrouw was er met haar hondje in terecht gekomen. Sloeg een hoek om en daar stonden jongeren en veel politie in afwachting. De jonge hond schrok en ging enorm te keer tegen een agent,die dat gelukkig snapte.De buurvrouw voelde zich niet helemaal veilig en kon via een omweg naar huis........ De Zeeuwse media brengen van deze rellen uitgebreid verslag. Maar toen las ik vanochtend één ander bericht. De VBO-school heeft voedsel ingezameld voor de voedselbank. Veel meer,dan men verwachtte met een ongekende hulpvaardigheid van de leerlingen.Gelukkig,dat bestaat ook. Misschien,dat enkele voedselverzamelaars ook wel bij het relschoppen waren. Maar oog hebben voor de nood van anderen kan ook op die leeftijd.En waarschijnlijk met een veel prettiger gevoel......... Er was nog een berichtje,waardoor ik besefte,dat ik oud was "Cobra's gevonden onder bed". Ik dacht dat zijn slangen ontsnapt waren. Maar goed,die in beslag genomen voorraad vuurwerk kan niet meer afgestoken worden.

anders

Zo'n twee jaar geleden ging ik naar stoelyoga voor ouderen. Het was fijn. Nu kwam er een nieuwe lerares met een pittiger programma. Het lukte me soms niet om de oefeningen mee te doen. Bovendien draaide ze regelmatig muziek en twee geluidsbronnen kan ik niet verwerken. Toen ik vorige week even dacht,dat de meniscus weer opspeelde,maar het de yogaoefeningen waren,besloot ik te stoppen.Dus meldde ik me maandag af,niet wetend,dat er nu helemaal geen les gegeven mag worden..........Er is nog meer anders. Uit angst voor gesloten winkels stond er gisteren een rij bij de molen tot op de stoep. Dierenvoer en zakken vol meel om brood te bakken in de verlengde vakantie. Maar misschien blijft deze zaak wel open,officieel kan dat.........Ook anders wordt de jaarwisseling. Ik was bij een overbuurvrouw en we bespraken een mogelijkheid tot "goed nieuwjaar"wensen om 24.00. Misschien allemaal vanuit eigen voortuin naar elkaar zwaaien,roepen en proosten. Er zal minder geknal zijn,maar alle kinderen en ouderen met plezier in vuurwerk hebben zakken vol categorie 1 spul gekocht. Dat maakt ook herrie voor een honden/kattenoor.Maar er is nog diazepam voor de hond........Ik hoop wel,dat de mensen er een mooie avond van maken. Want hoop hebben we allemaal nodig................ foto van de website van de molen.

kermis en regen

Een boeiend artikel over voorouders deed me weer aan vroeger denken. Ik was dol op verhalen uit de jeugd van mijn ouders en grootouders. Wat had ik daar graag bij geweest."oma vertel nog eens...."was een vaak voorkomend zinnetje..........Wat ik weet,is hoe mijn beide oma's verkering kregen. Oma Izerina wandelde met een nichtje toen het begon te regenen. Ze schuilde onder de Kaaipoort. Daar stond toevallig ook Willem. Er volgde een gesprek. Een paar dagen later kreeg mijn oma een brief van Willem. "Geachte mejuffrouw". Hij nodigde haar uit voor een wandeling............Mijn andere oma was dement. Als ik als 12 jarige oppaste, vroeg ik haar altijd naar het verleden. "Hoe heb je opa ontmoet?". Ze was als 18-jarige op de kermis in Brielle. Daar kwam ze Leendert tegen. Het klikte. Hij was zo verliefd,dat hij elke zondagochtend na kerktijd 7 km naar zijn Leentje liep. Je moet iets voor de liefde over hebben.........Jammer genoeg zijn er geen oude foto's van die bruiloften. Maar wel verhalen over hoe het verder ging. Nog steeds zou ik meer willen weten over hun gevoelens in die tijden.Er was ook veel verdriet. In ieder geval is het feit,dat ik hier nu zit een gevolg van een kermis en een regenbui.

knuffel-lessen

Sinds kort is het deurtje in de heg met de buurvrouw weer open. Bono poept vrijwel niet meer in de tuin en dan mag het stel weer bij ons op bezoek komen. Een paar keer per dag klinkt er "waf"voor de achterdeur. En wil de buur-Boon met zijn maatje naar binnen. Voor een kluifje en een knuffel. ........Merle is nooit een knuffel-hond geweest. Dat heb ik in het begin gemist. Maar als Bono zijn kopje op mijn knie legt ,om aangehaald te worden dringt er een grote hondensnuit naast. Merle wil ook geaaid worden,een wonder.Laat Boontje maar vaak komen,daar kan Merle iets van leren. Het vreemde is,als ik Kyra aanhaal gebeurt dat niet.Wie weet op haar oude dag nog een karakterverandering....... Over oud gesproken,de mobiliteit van Merle is wisselend. Deze week was mijn man aan de dijk en daar heeft ze gespeeld met een stel honden,alsof ze in de kracht van haar leven was. De andere eigenaren vroegen verbaasd "Is die al 11 jaar?". Als ze thuiskomt,kan ze bijna niet meer in haar stoeltje komen. Maar de andere ochtend was ze weer fit.We lassen wel een heel rustige dag in. En soms loopt ze ineens een beetje mank,terwijl de wandelingen normaal waren.Dan blijft het bij kleine rondjes in het dorp. Wat letten op je mogelijkheden betreft, is een hond net een mens.

de brandweer

Terwijl ik Merle uitliet, hoorde ik een brandweerauto dichterbij komen.Inderdaad een tiental meters verder probeerde de auto onze straat in de gaan. Maar het is zo'n nauw straatje met op de hoek geparkeerde auto's,dat het niet lukte. De brandweer reed verder en nam een andere bredere straat....... Wat bleek, om e hoek was een flinke brand in een woonhuis. Gelukkig kon de brandweerwagen daar wel komen,zelfs met twee voertuigen lukte dat. De brand was snel geblust en niet overgeslagen naar de buren........Eenmaal thuis dacht ik aan een brand in het midden van ons nauwe straatje. Het is de vraag of een brandweerauto daar wel kan komen,zonder autospiegels of bumpers kapot te rijden.Een onveilig idee,gelukkig wonen wij bijna op de hoek.......Als op vrijdag de bio-boer komt met zijn busje,moet hij ook wel eens van "de verkeerde kant"de straat in rijden.Hoe gezellig zo'n klein straatje ook is,het heeft behalve parkeerproblemen ook nog andere nadelen.Hopen dat het nooit zal gebeuren.

zwarte Piet

Een vriendin vroeg gisteren naar mijn leukste Sinterklaas herinnering.Dat was het zwarte Piet spelen voor mijn broertje. Hij was 8 jaar en nog net gelovig. In die tijd logeerden mijn broer en zusje in de drukke Sinterklaasweek bij mijn oma. Ik bleef thuis om zoveel mogelijk te helpen in de huishouding. Want mijn moeder stond ook tot 's avonds negen uur in de winkel........ Ik scharrelde een Piete-pak bij elkaar en fietste met een paar cadeautjes naar mijn oma. Het was een leuk bezoek. Mijn broertje had niets in de gaten. Mijn zusje was ouder en zat in het complot.......Op het laatst zei mijn broertje "Piet,ik heb nog een zus Iza. Wat jammer dat die er nu niet is. Dan had je haar in de zak kunnen stoppen. Maar meenemen hoeft niet hoor!". Het lukte me om in mijn rol te blijven. Maar vergeten zal ik het nooit.

geruststelling?

Bovenstaand bericht is een interview van Flavio Pasquino met een onderzoeksjournalist en microbioloog. Over de haast,waarmee wetenschappers de PCR-test geschikt hebben gemaakt voor corona-onderzoek. En een groep wetenschappers,die een aantal fouten in die paper hebben ontdekt en dat gaan aankaarten. Mocht de PCR-paper worden teruggetrokken,dan vervalt het hele testbeleid. Want een positieve test,die besmetting,een oude doorgemaakt infectie of een ander virus aantoont is geen gegeven om beleid op te bouwen. ........Maar voor mij is het beste gevolg,dat die angstaanjagende "besmettingen"cijfers op b.v. het journaal ook kunnen verdwijnen. Er zijn al genoeg bange mensen. Betrouwbare cijfers zijn het aantal zieke mensen met corona of andere luchtweginfecties. Want ook dat is de vraag bij de huidige PCR-test........ Ik ben benieuwd hoe dit balletje verder gaat rollen. Misschien verandert er helemaal niets,zeker niet aan de maatregelen. Voor mij zou het mooi zijn,als iedereen zorg mag dragen voor zijn en anders veiligheid zonder dwang of boete. Dat deed ik ook al in tijden van een flinke griepgolf. En mensen die nu een heel andere visie op veiligheid hebben, veranderen hun gedrag niet door een noodwet of boete........ Het mooiste zou zijn,als er meer nadruk gelegd werd op het optimaliseren van eigen immuunsysteem. Daar hoor je van officiele zijde weinig over.

kei

Al eerder schreef ik over zwerfkeien. Zo af en toe vind ik er eentje. Ook gisteren. Meestal gemaakt door het meisje,dat de folders bezorgt.Ik weet de plekjes,waar er eentje kan liggen. En kijk echt of er iets glinstert op mijn ronde met Merle.........Intussen vond ik de facebook-groepen Kei Tof en Kei leuke Kei. Wat komen daar schitterende stenen voorbij. Sommigen als Middeleeuwse miniaturen. Wat zijn er veel mensen creatief. En willen ze ook anderen blij maken........Er zijn "kunstenaars",die troost-keien maken en bij een begraafplaats leggen. Ook heb ik veel Sint en Pieten op kei gezien. Dat moet leuk zijn om te vinden,als kleine gelovige. Vaak wordt de vorm van de kei gebruikt om er een dier van te schilderen. Maar voor de kinderen zijn de Nijntjes,Jip en Jannekes of kabouters ware schatten..........Dan vind ik eenvoudige keien. Maar de gedachte dat het een cadeautje van een onbekende is,maakt het voor mij belangrijk

eigen geur

Iets verderop zijn twee jonge gezinnen,die elke dag hun houtkachel gebruiken. Meestal tegen de tijd,dat ik kook,wordt die kachel opgestookt. Hoe vaak ik niet naar het gasstel of fornuis liep,om te controleren of er iets aanbrandde? Nee,het was de (natte)houtgeur....... Deze week snoeide mijn man een flinke vlier in de tuin. Er kwamen naast veel takjes ook grote stukken hout af.Eén van die jonge buren kwam langs en wilde graag dat vlierhout hebben. Het brandt kort maar fel. ..... Dus als ik eerdaags weer eens de ramen dicht doe of denk,dat er iets misgaat met het eten,is het met een omweg onze eigen geur.

begrip

Zestig jaar geleden heb ik les gehad van "het bootje". Een strenge leraar,die in mijn visie vooral sommige meisjes bang maakte. Van kinds af aan had ik gevoel voor eerlijkheid. Was opgevoed met de regel "Je mag alles zeggen,als je het maar netjes en niet kwetsend doet". Dus had ik wel eens een aanvaring met die Boot......Nu woont meneer Boot in de kamer naast mijn tante in het verzorgingshuis. Hij had gevraagd,of ik een keer dag kwam zeggen.Dat deed ik ,toen we dinsdag bij mijn tante waren..... Wat een leuke ontmoeting. Twee gepensioneerde onderwijsmensen hadden een gesprek over o.a. orde houden.Meneer Boot vertelde,dat hij als broekie een verkeerd advies kreeg van zijn directeur "Vriendelijk zijn". Hij werd afgemaakt. Wilde nog één jaar proberen,maar dan op tegenovergestelde wijze. Hij werd heel streng en kreeg klassen met makke schapen......Ineens snapte ik zijn gedrag. Als puber komt het niet bij je op ,dat angst en overleven een oorzaak kunnen zijn van streng gedrag,dat toen bij mij soms licht sadistisch overkwam.Zo was er na zestig jaar nog begrip.Een volgende keer moest ik weer even langskomen. Met plezier,wie had dat ooit gedacht.

de weg kwijt

Bij de kruising na de brug stond een mevrouw met de fiets aan de hand om zich heen te kijken.Ze sprak me aan "Weet u misschien de .... straat? Daar woon ik. Maar ik weet niet meer,hoe ik er moet komen. " Gelukkig bleef de mevrouw wel rustig onder dat probleem. ...... Ik wist ongeveer de straat,maar het was ingewikkeld om uit te leggen. Dat zou die mevrouw niet onthouden. Ze had al een paar keer gezegd "Ja,ik vergeet zo veel". De aanwijzing "hier rechtdoor en aan het eind rechtsaf"was een begin van haar route. Ik raadde aan om het daar nog eens te vragen."En is er niemand op straat,dan belt u toch aan,om de weg te vragen?". Maar dat durfde ze niet. ....... Wat is het triest,als je je niet meer kunt orienteren in de eigen dorp. Als ik op de fiets was geweest,had ik dat eind mee kunnen rijden. Maar ik kwam met Merle van de dijk en mijn energie was op. Ik hoop,dat die mevrouw,als ze eenmaal richting huis fietste de omgeving weer begon te herkennen.

uitstraling

Aan een ernstige pericarditis,hield ik een hart over dat soms snel en onregelmatig slaat. Een diepe regelmatige ademhaling helpt dan te kalmeren. Maar een mondkapje werkt omgekeerd en geeft onrust in de hartslag. Mede daarom heb ik tot nu toe zo min mogelijk mondkapjes gedragen,alleen als het echt moest en dan zo kort mogelijk of met stiekeme ademruimte. Ik geloof het RIVM/WHO standpunt dat er geen bescherming tegen wat voor virus dan ook is.........Nu hoorde en las ik,dat kapjeslozen soms agressief benaderd werden. Eén mevrouw kreeg toegesist "Ik hoop dat je corona krijgt". Haar kleine kindje stond bang te luisteren.Wel begreep ik,dat er wel eens verzet sprak uit de houding. Of b.v. COPD patienten bang waren om aangesproken te worden........Gelukkig heb ik daar geen last van gehad. Vanochtend was ik bij de XL-grootgrutter de enige,die zichtbaar kon glimlachen. Dat doe ik dan en geef iedereen in mijn buurt alle ruimte........ Na 1 dec.ga ik nog maar één keer per week heel vroeg naar de super. De rest koop ik online. Zo moet ik me met kalme hartslag kunnen redden.

de maan

Mijn tuinhulp heeft heel veel oude boeken. Een tijd geleden nam ze een tas vol mee. Als reserve,als de dorpsbieb dicht is. Soms lees ik tussendoor nog iets nieuws van mezelf of een vriendin. Maar nu had ik een een boeiend boekje te pakken. Over de maangodinnen in de loop van de vele eeuwen en op alle continenten. Een stuk geschiedenis,waar ik nog niet veel van wist...........Sommige weetjes zag ik op "ancient aliens". Maar wat een overeenkomst tussen de maanverering van al die volken. Boeiende verhalen uit de tijden van het matriarchaat.Wat jammer,dat mede door de opkomst van het christendom er een patriarchaat ontstond. Met als uitwas de heksenvervolging.Zouden we ooit als mensheid zover komen,dat iedereen gelijkwaardig is? ........Ik denk,dat ik in die tijden mee had gedaan met de maanfeesten. Want nog kan ik bij heldere hemel stilstaan en kijken naar de wisselende vormen van de maan. Met volle maan is het helemaal heerlijk wandelen in de vroege ochtend.Terwijl ik las,neuriede ik zachtjes een oud maanlied uit Midden Amerikas.

vrijdag de 13-de

Mijn ouders trouwden 75 jaar geleden op vrijdag 13 november. Als kind maakte we grapjes over die datum. "Het ongeluksgetal,het gekkengetal en ook nog vrijdag. Maar het is niet te merken hoor!".Ze hadden elkaar ontmoet tijdens de feesten bij de geboorte van Beatrix. Door de oorlog werd het een lange verkering. Maar eenmaal vrede werd er getrouwd....... Er was woningnood. Het huis van mijn grootouders was groot. Beneden kregen zij een kamer,slaapkamer en keuken. Boven woonden mijn grootouders,een oom en de huishoudster.Echt een huis vol. Heerlijk voor een klein kind. Altijd iemand,die even tijd voor je had.Niet fijn voor mijn moeder,want mijn oma was niet zo aardig. Ja voor mij,ik was haar naamgenootje......In oktober 1946 kwam ik. Een baby tussen al die volwassenen. Geknuffeld,opgepakt echt overal warmte........ Er kwam nog een meisje en later een jongen. Mijn oom ging uit huis,de huishoudster ook. Die ruimte was nodig voor ons groeiende gezin.Maar tot mijn twaalfde had ik een "oma boven"...... Mijn ouders leefden niet lang,maar wel gelukkig met elkaar. Op hun 67-ste kregen ze een auto ongeluk. Vier jaar daarvoor deden ze de zaak weg en hebben nog een tijdje van hun vrijheid en hobbies kunnen genieten.

genieten

Het blog van Alowieke las ik altijd met veel plezier. En herkende bepaalde visies van haar. Toen ik hoorde,dat er een boek uit kwam,wilde ik dat wel hebben. " Heb ik gelijk een mooi verjaardagscadeautje"zei mijn man. Want het boek kwam rond die tijd uit. Het lezen was genieten en herkennen. Soms zou ik vergeten,dat er nog wel degelijk een groep mensen is met liefde voor alles,wat leeft. De medemens en de natuur. De gastvrijheid van de mensen,waar Alowieke met haar wandelhuis langs kwam,geweldig. Dat las ik ook in boeken van mensen,die in hun eentje lange wandeltochten maakten...........Als ik naar ons stukje straat kijk,is die betrokkenheid en behulpzaamheid hier ook wel een beetje. Meeleven met elkaar. Waar nodig is helpen. En delen,zeker uit eigen tuin. Wat zou het mooi zijn,als er in veel meer buurten zo'n saamhorigheid zou zijn.

knallen

Eind september begon het geknal al. Dat viel tegen. Ik had gedacht,dat het moeilijker zou zijn via België vuurwerk te kopen. Helaas. Vooral in het weekend is het raak. Gelukkig niet hier vlak in de buurt. Maar hard genoeg om Merle met staart tussen de poten achter de stoel te laten verdwijnen..... De laatste dagen was het gewoon rustig. Ik hoorde niets meer.Ik hoopte,dat de groep herrieschoppers gepakt zou zijn.Ook afgelopen avond en nacht hoorde ik niets. Dat moet dus een diepe slaap zijn geweest. Merle kan niet vertellen,wat ze hoorde........ Want vanochtend liep ik aan de dijk tussen de restanten vuurwerk. Er waren zeker vier doosjes afgestoken. Dat is een plek,waar een stel jongeren niet snel in de gaten lopen. Ik zal vanavond eens goed luisteren,ook naar de richting van de knallen. .......Op de terugweg heb ik mijn dagelijkse portie zwerfvuil weer opgeruimd. Deze keer de restanten vuurwerk.

controle

Vanochtend belde ik naar het verpleeghuis om een bezoektijd te reserveren. Gelukkig was er nog niets veranderd en kon ik bij onze vriend terecht.Nieuw was de controle aan de deur. "Naar wie ik toe ging,of ik gereserveerd had en hoe mijn naam was.". Jammer,want ik gebruikte hun toilet wel eens,als ik boodschappen deed in de stad. Nu kom ik daar niet veel meer deze tijd.........Bart had er flink de p... in. Hij was geholpen,door iemand die nieuw was. Dan komen er wel eens vragen als "kunt u even staan? ".Of "licht uw been eens op". Dat is pijnlijk voor iemand,die dat helemaal niet kan en dan (steeds) moet zeggen. Want het gebeurt vaker. ""Ze lezen niet"zegt Bart. Hij had gescholden. "Verstaan ze je dan? "vroeg ik. "gvd wel" zei hij met een twinkeling in de ogen. ........Gelukkig kwamen er steeds meer andere onderwerpen aan bod. En was het na een half uurtje zo vertrouwd,alsof we bij ons aan de keukentafel zaten....... Na een uurtje wordt hij moe en gaat nog slechter articuleren. Maar voor mij is het ook inspannend geweest. De intense concentratie om hem te verstaan. ......Toen ik terug fietste in een lekker zonnetje was ik dankbaar voor mijn leven en alles,wat nog mogelijk is.

noten, zaden en pinda's

Ooit was ik dol op amandelpasta. Toen kwam de tijd,dat bij elke aankoop het potje duurder was. De man in de winkel baalde. Zijn inkoopsprijs werd bij elke bestelling hoger en dat moest hij doorberekenen. Maar de klachten kon hij ook aanhoren..........Op een bepaald moment stapten we over op sesampasta. Heerlijk schijfjes appel met een likje tahin. Op een cracker smaakt het me minder. Maar in de humus gaat ook een flinke schep. Die prijs gaat veel langzamer omhoog........Toen kwam de pot pindakaas in de kast. De bioversie van de jumbo. Gewoon een schepje nemen,als een snoepje. Merle is er zo gek op,dat de glucosamine naar binnen geslokt wordt met een likje pindakaas...... Helaas al weken die pot lekkers niet meer te koop. Er is al een mail onderweg naar de super,maar het antwoord duurt wat langer. Ik had een andere pot meegenomen,maar wat valt dat tegen voor onze "verwende smaak". Het geeft niet,beetje bij beetje gaat het door de hondenbrokken. .......Mijn man was naar de Achterhoek. Ook daar een lege plek op het schap. Hij nam de bio-pindakaas van calvé mee. Net zo lekker,maar wel duurder. Nu wachten op het antwoord van de jumbo. En komt die pot terug,dan ga ik ,niet zo sociaal,toch even hamsteren.

een kapje bij de kapper

Vanochtend ging ik naar de kapper. De vorige keren,ook vlak na de lockdown waren er wel maatregelen. Buiten wachten, handen desinfecteren en afstand houden. De kapster droeg niets en kletste en ademde gezellig in mijn nek. Deze keer was het regiem ineens aangescherpt. Mondkapjes voor kapster en klant. De slimbo's verkochten zo'n wegwerpdingetje voor één euro,als je het niet bij je had. Maar ik heb altijd iets bij me....... Het knippen ging met kleine aanpassingen. Kwam de schaar van voren,dan beschermde de kapster goed mijn gezicht. Ik moet niet denken aan kleine haartjes in het mondkapje en dan inademen.Het plukje bij de oren was samenwerking. Elastiekje af,ik hield het kapje vast en de kapster maakte er een mooi puntje van....... Met een kort koppie ging ik naar huis. Hopelijk kan ik er een hele tijd mee vooruit. Want op zo'n moment voel ik me te oud voor al dat gedoe. Maar mijn man een schaar geven en laten uitproberen is ook geen optie

bonus

Elke zes weken fiets ik een keer naar AH voor speciale artikelen,die de super in het dorp niet heeft. Zoals hun heerlijke bio-chocolade. Het was mooi weer en ik was vroeg op. Dus hup op de fiets om 8.00. Wat bleek,ook zij hebben een "ouderen en kwetsbaren-tijd"en wel van 7.00 to 9.00. Het was heerlijk rustig winkelen.Dat kan ik wel eens vaker doen....... De chocolade was in de aanbieding,dus daar ging een voorraad van mee naar huis. De favoriete olijfolie van mijn man zat in een andere verpakking. Wat was dat zoeken,ik keek er overheen. Bij de wilde bosbessen aangekomen was het tweede doosje gratis. Helaas ik had nog maar ruimte voor vier in de vriezer. .......Een oudere meneer had de jongen achter de kassa op een fout betrapt en wees hem enigsinds agressief terecht. Korte lontjes zijn in deze tijd bij elke leeftijd. Wel leuk,twee dames voor mij waren begripvol en vriendelijk naar die jongen. Het maakte het moment voor hem waarschijnlijk weer goed....... Al met al had ik een heerlijke fietstocht en flinke korting. Dat is leuk boodschappen doen.

accepteren

De dreiging van nieuwe strengere maatregelen zette me aan het denken over Nelson Mandela. Hoe hij en zijn medegevangenen al die jaren mentaal op de been wisten te blijven bij dat strenge gevangenisregiem.Dat het beginnen van een moestuintje en er van uitdelen rust en ontspanning bracht. Als ik aan dat verhaal denk,zijn de huidige beperkingen "kleine jongens". En kan ik leren van die mannen toen op dat eiland.......Ook las ik nog een stuk over wat angst met de gezondheid en met name het immuunsysteem doet. Helaas wordt veel nieuws zó gebracht,dat het veel mensen dagelijks angstig maakt. Ik ken een aantal mensen die niet meer naar nieuwsprogramma's kijken.......Waar ik nog niets over hoorde is, wat verzet,woede en machteloosheid voor invloed heeft op de gezondheid. Ook niet veel goeds. Ik lees facebookgroepen,die vanuit een andere visie over besmetting zich verzetten tegen de regeringsmaatregelen. Er heerst daar zoveel woede en machteloosheid. Misschien wel even slecht voor de mens als de angst...... Waarschijnlijk is het beste maar beslist niet het gemakkelijkste om het leven te accepteren,zoals het nu is. En binnen dat nu te zoeken naar de mooie dingen van het leven. Zoals Mandela zijn tuintje had.

indruk

Een vriendin tipte me over de nieuwste film van David Attenborough op netflex. Gisteren keek ik naar het levensverhaal van deze bijzondere man. Met het verstrijken van zijn leven was er tegelijk de achteruitgang van de natuur.Prachtig in beeld gebracht. Steeds tussendoor in cijfers het aantal mensen,de hoeveelheid uitgestoten CO2 en de afname van de natuurlijke gebieden. Daardoor viel die neerwaardse lijn zo op........ Al eerder was me opgevallen,dat Attenborough één van de weinige mensen is,die de toename van de wereldbevolking als belangrijkste reden van de uitputting an de aarde noemt. Logisch,waar meer mensen zijn heeft men meer nodig,zeker als men in luxe leven wil......Al kijkend werd ik steeds triester. Waar is de mensheid mee bezig. "de zesde uitroeiing"werd het genoemd. Beelden van Tjernobyl lieten zien,dat als de mensen verdwijnen de natuur een hele stad overneemt. Daar leefden weer wilde dieren.Onze soort wordt echt niet gemist.........Na het schertsen van alle fouten bracht Attenborough op het eind van de film de mogelijkheden naar voren om het tij te keren. Heel optimistisch over de inzet van de mensen. En laat ik daar nu niet in geloven.

Van alles

Ineens zie ik,dat er al bijna een week verstreken is. Wat vliegt de tijd. Ik moest echt nadenken,hoe die week dan voorbij gegaan was. Vaak met kleine dingen,die elk toch hun tijd vragen........ Heel blij was ik met een nieuwe huishoudelijke hulp . Die pakte de kamer eens goed aan en haalde heel wat zwart uit hoekjes en gaatjes. Daar kwam ik met mijn kwartiertjeswerk niet aan toe.Deze week is de keuken aan de beurt.Vanmiddag heb ik zelf wat plankjes onder handen genoemen. Bij alle kruidenpotjes dacht ik wel het één en ander weg te kunnen gooien. Maar ik gebruik alles ,het ene kruid vaker dan het andere. Bij een andere plank kwam ik een fles vlierbessenjenever tegen. Bijna vergeten,dat die er ook nog was.........Wat is het echt herftsweer af en toe. Dat geeft een bepaalde sfeer.Als het niet regent heerlijk buiten zijn en dan naar binnen in de warmte. Ik ruik,dat er meer mensen hun houtkachel stoken. Ook al zo'n herfst/wintergebeuren. Niet altijd leuk bij gebruik van nat hout.......Vanmiddag kwam de tuinmevrouw helpen. Zij is veel preciezer dan ik ben en is dan niet tevreden over eigen werk. Terwijl mijn gedachte is "Dank je wel,wat fijn,dat je weer helpt". Ik kijk in ieder geval wel met plezier naar de opgeknapte tuin........ De boodschappen voor de hele week zijn weer in huis. Deze week waren er drie andere mensen op het vroege ouderenuurtje in de supermarkt. Heerlijk zo rustig winkelen en geen aerosol met virus te bekennen waarschijnlijk.

ouderenuurtje

In het dorp heeft de supermarkt twee ouderenuurtjes bedacht. Van 7.00-8.00 en 13.00-14.00. Heel attent,maar dat eerste uurtje lijkt me vroeg voor kwetsbare mensen. Wie op de thuiszorg moet wachten,kan al niet. Heeft iemand opstartproblemen door b.v. artrose,dan stap je ook niet zo vroeg op de fiets.Die mensen kunnen gelukkig ook in de middag terecht. .......Ik besloot om op het vroege uur boodschappen te gaan doen. Gewoon Merle uitlaten, even tandenpoetsen en een banaantje eten. En dan nog met joggingpak over de pyjama boodschappen doen........Er was één andere klant. Alles was wel aangevuld,dat viel me mee.Bij de kassa zat niemand. Gelukkig liep een mevrouw de bloemen bij te vullen. Zij riep een cassiere. Die jonge vrouw zag er slaperig uit. Ik vroeg haar,of ze door het ouderenuurtje eerder moest beginnen. Dat was het geval.En dat voor die enkele klant. Ze vertelde wel,dat in het middaguurtje er regelmatig groepjes drukke jongeren komen. Moeilijk,want men wil geen agressie in de winkel.Ik heb haar een goede verdere dag gewenst....... Naar huis fietsend bedacht ik,dat de jumbo kwetsbare mensen ook helpt met het omlaag brengen van het bestelbedrag en bezorgkosten bij het online winkelen. Als mijn bioboer het met minimaal 30 euro en 3,75 bezorgkosten kan doen,waarom zo'n grote winkel niet? Ik ga ze eens mailen......Thuis brandde het licht. Mijn man was wakker geworden en bedacht om nog even op te blijven en thee te maken. Zo zaten we samen te ontbijten.

aangepast weekend

Zaterdag ging ik sinds tijden weer een stukje met de trein. Voor het eerst met een mondkapje. Het was nog vroeg en lekker rustig. Ik ging naar een homeopaat en kreeg waardevolle adviezen. Met die van de manueeltherapeut hoop ik,dat mijn trouwe oefeningen,meer lopen en drinken vruchten af gaat werpen. Eigenlijk weet ik zulke dingen al,maar is er een ander nodig om aan te geven,dat ik het niet doe........Gisteren was ik jarig. Ik ben geen mens van "een kamer vol",maar had nu echt gelet op spreiding en ventilatie.Mijn familie was eerder geweest op verschillende tijden.Er kwam een telefoontje,waar ik helemaal niet bij stil had gestaan. "we moeten maandag getest worden en komen dus niet. Als de uitslag negatief is,dan eind van de week?"Ja die mogelijkheid is er nu ook.........Vanmiddag komt nog een vriendin. Wel leuk om de tijd te hebben met iedereen echt te kunnen praten. Maar er is voor mij een nadeel. Bij elk bezoek heb ik de neiging om zelf ook weer wat lekkers te eten. En dat terwijl we ons voor genomen hebben om minder te eten en snoepen. Sterk zijn dus.

rustig

Wat gaan de dagen rustig voorbij. Vaak een regenpak ophangen en de hond drogen. Een verder iedere dag mijn stukje "huishouden". Maar gelukkig heb ik nu weer iemand,die me daarmee komt helpen....... Zondag kwamen mijn broer en zijn vrouw.Het was gezellig. Ik had nog zo gezegd "geen mondkapjes discussie"maar helaas mijn man vergat dat. Dat vind ik zo'n verspilling van energie. Ieder heeft een eigen mening,vaak lijnrecht tegenover elkaar. Dan kun je beter het gesprek voeren over zaken,waar je beiden gelijkwaardige interesse in hebt.........De yoga was weer pittig. Ik moet beter op mijn grenzen letten en dan eerder afhaken met een oefening. Het is de vraag of die cursus door blijft gaan. De huur is verhoogd en het aantal deelnemers wordt minder. Dus gewoon plezier hebben in de lessen,die er (nog) zijn........Vanochtend was ik naar manuele therapie. Al een tijdje heb ik bij een bepaalde houding "stroom"in mijn arm. Naar mijn leken-idee zou er iets klem kunnen zitten. De therapeut duwde op een paar pijnlijke plekken en wist precies te vertellen,wat het was.Ik kreeg houdingsadviezen en een oefening en dat moet helpen. Zomaar opgelost tussen de rugbehandeling door.Tja bij het ouder worden groeit het lijstje van PHPD.

NOU

Het valt me op,dat sommige mensen een zin beginnen met het woord "NOU". Terwijl dat geen betekenis toevoegt aan wat ze zeggen. Een enkele weerman/weervrouw doet het. Ik ken dat woordgebruik wel van vroeger van de leerlingen. Dan zat er iets van verweer in die uitgesproken zin. Helemaal tegen is het met een uithaal uitgesproken "NOU"van pubers. Daar plaagden we vroeger wel eens nichtjes mee......Heel anders is het als "moe"er achter geplakt wordt. "NOU MOE" houdt meer een mengeling van afkeer en verbazing in. In die betekenis heeft het woord wel zin ...... Ook kan "NOU"gebruikt worden i.p.v NU. "Zullen we nou gaan? "Misschien is deze NOU wel de meest gebruikte......NOU dit waren zo mijn mijmeringen. Ik zal dat niet snel zo zeggen. Want luister ik te veel naar NOU-mensen,dan bespeur ik een lichte ergernis.

kwee

In het dorp zijn een paar adresjes,waar soms groenten en fruit uit eigen tuin te koop ligt. Zelf meepakken en het geld in de brievenbus doen. .....Vandaag was ik op zoek naar pompoenen. Tot mijn verbazing zag ik er ook een zak kweeappels liggen. Ik ken wel de kweepeer van vroegere vakanties in Frankrijk. maar de appel,nee. ......Eerst zocht ik in eigen boeken naar informatie. Daar vond ik dat kweepeer en appel gelijk zijn. Ook googel gaf dezelfde informatie. Dus heb ik bekend fruit, de kweepeer. Het kost kracht om die harde dingen te schillen en in stukken te snijden. Ik vraag mijn man om hulp. Dan maak ik er heerlijke moes van. Misschien te gebruiken in een kweeappeltaart of muffins. ..... Ik heb zin om er wat mee te experimentern. Maar eerst laat ik er een paar op de fruitschaal liggen. Ze geven een heerlijke geur. af.

de teil

Door een artikel op facebook over het Brielse badhuis, moest ik denken aan onze jeugd. Wij gingen niet naar het badhuis,maar elke vrijdagmiddag in de teil . De keukenloper werd opgerold en er werden pannen vol water gekookt. Eén voor één werden we gewassen. Een washandje voor de ogen bij de prikzeep uit de haren.. Bij nr. drie,mijn broertje werd er wat vers en warm water bijgedaan........Aan het begin van de avond was er dan bijbelclub. Een evangeliserende dame maakte reclame voor haar boodschap met vertellingen en een flanelbord. Op het pleintje vlak bij huis. Ik hield van verhalen en zeker die met figuren er bij. Dus wij mochten naar de bijbelclub. Om als onschuldige kinderen gevoed te worden met de visie van die mevrouw. Een kritische noot was er niet.......Eén keer was mijn zusje het niet met de vertelser eens. We kregen te horen,dat we kinderen van Jezus moesten worden,want ons zieltje was zwart. "Dat is niet waar"riep mijn zusje "Wat zeg je"klonk het verschrikt. "Nou mijn zieltje kan niet zwart zijn,want we zijn net in de teil geweest". Het allereerste begin van heel wat meer kritiek.

heerlijk,fruit

Al een hele tijd zit er een alleenstaande kauw in de tuin. Hij(als het een hij is) wordt steeds tammer.Langzamerhand zijn er bepaalde eettijden gekomen. Dan krijgt hij een klein beetje vogelzaad. Niet te veel,want het zou een obees kunnen worden.Hij laat zelf weten als het tijd is. Gaat op de put zitten en kijkt strak de keuken in. Laatst zat hij op de vensterbank naar binnen te loeren.....Ik vind het leuk,zo'n vogel als tuindier. Ooit hadden we een tamme kauw. Die ging op mijn schouder mee,als ik de hond uitliet. Dat hoeft niet meer,het was leuk,maar veel werk .....Alleen was ik één ding vergeten. Ook een vogel houdt van fruit. Een deel van de perenoogst is op- en aangevreten. Niet alleen door de tuinkauw maar ook door zijn maatjes. En de druiven waren een luilekkerland voor de kauwen en de merels. Ach ja het is een afweging. Ik kies voor genieten van de vogels en dan maar fruit kopen bij de boer.

nazomer

Wat een heerlijk weer op dit moment. Zaterdag was er in het dorp een rommelroute georganiseerd. Keurig met brede tafels en desinfecterende spray. Er waren veel mensen,maar die verspreidden zich in de straten. Iedereen was blij. Al twee rommelmarkten waren het laatste half jaar afgelast en nu was er weer iets met tweedehands spul. Zelf kocht ik niet veel,maar je kon een kindertehuis kleden.Wat wel opviel,er waren geen lekkere hapjes te koop en ook geen zitjes bij mensen in de tuin. Maar dat mocht de pret niet drukken. Vanochtend fietste ik nog even naar Vlissingen,naar de vriend in het verpleeghuis. Het viel me op,dat er een "grijze golf"van toeristen is. En veel mensen op de fiets. Dat is oppassen,want niet iedereen is het fietsen,zeker op een huurfiets gewend. Het was gezellig bijkletsen . De pedicure kwam nog en nam ook deel aan het gesprek.Nu kon ik eens goed kijken,wat voor gereedschap die mevrouw had. Thuisgekomen was er een whatsapp met veel foto's uit Suriname gekomen.Mijn vriendin was nog een dagje naar haar boitie geweest. Wat een prachtig landschap is het daar. Ik kan me voorstellen,dat ze er jaren lang met haar man gelukkig is geweest.

eindelijk

Vorige week was ik naar het uitleenpunt voor boeken gegaan. Eén keer per week voor twee uur open en een afspraak maken. Ik had van te voren boeken uit Middelburg gereserveerd en verheugde me er op. Toen ik er kwam, was er een aardige vrijwilligster. Maar die mevrouw wist niet,hoe ze boeken van buiten moest inboeken.Ze wist ook niet,hoe lang de gereserveerde boeken hier bleven liggen. Maar wel,dat er de week daarna een andere vrijwilligster zou zijn.Ik belde de hoofdbieb met de vraag mijn reserveringen nog in het dorp te laten liggen. Dus was ik gisteren benieuwd of het allemaal zou lukken met de gereserveerde boeken.Met het idee"gaat het weer mis"dan begin ik er niet meer aan". Maar ook deze mevrouw kreeg het niet voor elkaar, om die boeken "binnen te halen". Ik had haar verteld,wat er eerder was gebeurd. Dit was een mevrouw met een creatieve oplossing "Ik maak een foto van uw boeken,kaart en een briefje over het niet inboeken. Dat stuur ik naar Middelburg en daar moeten ze het maar uitzoeken" Geweldig zoiets. Ik vroeg haar,of de openingstijden weer als vanouds gingen worden. Maar nee,de corona he! Ze vond zelfs,dat niet iedereen voldoende afstand hield. Ik adviseerde haar zoveel mogelijk bij de deuropening te blijven. De rest van die ruimte is bedompt en valt niet te ventileren. Ze vertelde,dat ze het dragen van een mondkapje overwoog. Ik hoop,dat het allemaal goed gaat met die uitleen. En ook het verzorgingshuis zelf openblijft. Voorlopig zit ik te genieten van een boek,dat ik al lang had willen herlezen. En er liggen er nog twee.

kopen

Gisteren las ik uitspraken van de minister-president over de economische crisis. Dat een deel veroorzaakt werd,omdat de mensen de eerste maanden na de lockdown zo weinig kochten. Daar moest nu verandering in komen.Wat is er een tegenstelling. Overdadig consumeren maakt de aarde kapot en lijkt de economie er bovenop te kunnen helpen.Bizar. Ik vraag me af,welke percentage van de economische schade komt door het wegvallen/verminderen van doe-dingen. De geschrapte evenementen en cultuur. De hele sport-industrie en vooral de horeca. Misschien dat mensen vaker kunnen gaan sporten,nog gezond ook. Niet alle zaken leden verlies. Supermarkten en bakkers maakten extra winst. De mensen aten niet meer buitenshuis en maakten zelf iets lekkers. Bouwmarkten en tuincentra hadden rijen voor de deur. Door het thuiswerken was er meer tijd voor klussen.De toeristenindustrie is goed op gang gekomen,zeker door het wegvallen van veel buitenlandse vakanties. Het is nog nooit zo druk geweest op de Zeeuwse fietspaden,als deze zomer. Voor de simpelste boerencamping was reserveren nodig. Ze waren vaak vol. De groep mensen,die straks nog flink wat te besteden heeft zal kleiner worden door alle werkloosheid. Ik ben benieuwd welke keuze wordt gemaakt. Eenvoudiger leven of de economie steunen door te kopen

verrassend bezoek

Gisteren ging eind van de ochtend de telefoon "Zijn jullie thuis vanmiddag?Wij zitten in de buurt,gaan eerst nog lunchen in Veere en willen dan even op de thee komen". De jongste dochter van mijn zus. Altijd leuk,zoiets onverwachts. In de middag kwam het stel.Ze waren 3,5 jaar geleden hier getrouwd met een feest in een strandtent. En hadden nu een weekendje in deze contreien geboekt,om herinneringen op te halen.Toen de later naar die strandtent gingen, herkende de eigenaar hen nog van "het eerste huwelijk op deze plek". Ik hoop,dat hij er meer gehad heeft. Wat kun je met sommige mensen toch gewoon doorpraten,waar je de vorige keer,wanneer ook bent gebleven. Mijn nichtje zit ook in het onderwijs,dus hebben we veel gemeenschappelijks. Als kind kwam ze regelmatig logeren. Later als pubers soms met een vriendin of de vriendjes. Wat jammer toch,dat alle familie zo ver weg woont.

herlezen

Gisteren kwam de nieuwe "genoeg". Met een kop thee ging ik heerlijk zitten lezen. Dat blad ruikt ook altijd zo lekker,drukinkt en kringlooppapier. Er stond een artikel over het herlezen van boeken in.Het kon een gevoel van rust en thuiskomen geven. Alles wat ik er over las was voor mij herkenning en ook verbazing. Ik heb nooit geweten,dat zoveel mensen regelmatig boeken herlezen en wat dat met hen doet. Zelf heb ik vorige week voor de vierde keer het boek "volgens Maria Magdalena"gelezen.Het blijft mooi en geeft me een fijn gevoel. Vaker pak ik ineens een boek uit de kast,omdat ik de behoefte heb om dat te lezen. Soms maar een stuk en dat is dan genoeg.. Jaren lang nam ik op vakantie de boeken "commentaar op het leven "van Krishnamurti mee. Die korte stukjes pasten mooi bij een zonovergoten grasveld van een Franse camping(of met regen in de achterbak van de auto). Zo af en toe leen ik ook een boek voor de tweede keer bij de bieb. Omdat ik gewoon zin heb dat boek nog eens te lezen. Vaak gaat dat met en andere blik en is het verhaal bijna weer nieuw. Dat is niet altijd zo. In mijn schooltijd heb ik alle boeken van Havank verslonden. Ooit vond ik een tweedehands exemplaar. Maar het deed me niets meer. Vanmiddag haal ik 'Anna,Hanna en Johanna"bij de bieb. Gereserveerd om voor de tweede keer te lezen.

oordeel

Zaterdag was er weer vrouwengroep. Het gesprek ging op een moment over oordelen en vooral VERoordelen. De dames,die hun partner verloren hadden,konden schrijnende voorbeelden vertellen. Weer plezier maken leverde commentaar op. Maar te lang huilen,dan moest je ook flinker zijn. Het was verbijsterend,wat er aan opmerkingen gelanceerd werden richting mensen,die het toch al zo moeilijk hadden. Waarom spreken zoveel mensen hun oordeel uit? Zonder te letten op de ontvanger van hun vaak botte opmerking. Ik oordeel ook wel eens,maar alleen in gedachten. Ook niet zo netjes natuurlijk.Is het zo belangrijk,dat iedereen zich gedraagt volgens jouw normen? Geeft dat veiligheid? Ik zie soms gedrag,dat me verwonderd. Bij een goede bekende vraag ik dan naar het waarom. Daar kan ik uiteindelijk van leren. En ik hoef de hele wereld niet te begrijpen.Vroeger zei mijn vader "Neem een flink stuk zeep,maak je rug glad en laat alles er af glijden".Maar men heeft de nare opmerking wel moeten aanhoren.

verschil

Op netflix is de serie "young Wallander" verschenen. Net als bij de verhalen van de jonge inspecteur Morse heeft men ook hier getracht de jonge versie van de bekende detective te bedenken.Ik besloot te kijken en het was aangenaam vertier.Goed gespeeld en een spannend verhaal. Alleen speelt het zich in deze tijd af,terwijl Endeaver de jonge Morse echt in het verleden plaatste Alleen is dit een Engelse productie. En hoe zeer men ook probeert het verhaal in Zweden te laten spelen,het lijkt meer op Londen. Ik vroeg me af,waardoor dat sfeerverschil kwam.Natuurlijk de taal. Ik miste het zangerige Zweeds.Maar ook de manier van met elkaar omgaan is subtiel anders. Ik keek nog maar twee afleveringen. En ben benieuwd,of ik handelingen of karaktereigenschappen tegenkom,die bij het oude Wallander personage horen.Mocht de serie een succes worden,dan volgen er ongetwijfeld meer afleveringen

kleine baasjes

Net kom ik terug van een verjaardag. Van de zes personen werkten er drie in de ouderenzorg. Wat een nare verhalen heb ik gehoord. Allereerst de vereenzaamde mensen de eerste maanden van de lockdown. Vooral dementerende mensen snapten niet waar hun kinderen of partner bleef. Ook het gebrek aan beschermend materiaal in de eerste maanden. Een jonge vrouw was zelf besmet geraakt met corona en van haar huiskamer waren in korte tijd bijna alle bewoners besmet en overleden. Maar toen kwam de versoepeling. En blijkt binnen dezelfde organisatie elk huis zijn eigen regels te maken. Je mag een client meenemen naar buiten voor één uurtje. Het coronavirus heeft zeker een horloge. Bij een ander mochten de bewoners een paar keer per week skypen. Maar alleen met één kind. Alsof het virus via de skypeverbinding overspringt.Zo waren er zoveel verschillende "je mag dit "je mag dat niet",dat ik er triest van werd. Zou zo'n situatie bij een aantal directies een sluimerende dictator wakker maken? Zodat ze heerlijk als kleine baasjes regeltjes kunnen bedenken en hun personeel en clienten naar de pijpen laten dansen? Personeel,dat b.v. bij die skyperegeling naar het waarom vroeg kreeg als snauw "Zo zijn de regels". Gelukkig zijn er ook nog ongehoorzame bejaardenverzorgers. Ik hoop één ding,dat ik nooit in zo'n "gevangenis"terecht kom.

alinea

Als ik een blog typ,zijn er alinea's. Maar bij het publiceren verschijnt de tekst helemaal achter elkaar. Weet iemand,wat ik niet goed doe?

onkruid

Vanochtend viel het blad "onkruid"weer op de mat. Goed voor een tijdje lekker lezen.Het blad heeft ook een echte tijdschrift-geur. Een mengsel van papier en drukinkt. Ineens realiseerde ik me,dat ik het ruiken en lezen al bijna 40 jaar doe. Zo lang heb ik een abonnement.In onze "magere jaren"was onkruid het enige van kranten en tijdschriften,dat bleef.Niet elke aflevering is helemaal boeiend in al die jaren. Maar meestal lees ik alles met interesse. Was het vroeger een klein tijdschrift op grauw kringlooppapier met kleine letter,nu is het grotere formaat en lettertype beter voor mijn ogen.De artikelen zijn deels met de tijd meegegaan,maar op een andere manier ouderwets vertrouwd. Dat maakt het blad nog steeds boeiend. 15 jaar geleden las ik bij de contactadvertenties een vraag om een penvriendin. Ik reageerde en al die tijd correspondeer ik met die mevrouw. Ouderwets via een brief.Het moderne internet maakt wel,dat ik soms de inhoud van een artikel al een beetje ken. Soms zelfs van een blog van degenen die beschreven worden. Maar tot nu doe kijk ik weinig op de on-line versie van onkruid. Lezen met een kopje thee is veel leuker.

Dat uurtje

Op dit moment lees ik een ouder boek "geniale genen". Het gaat over de opkomst van de epigenetica. Met het daaruit voortvloeiende inzicht,dat gedachten en gevoelens invloed hebben op het aan-en uitzetten van genen. Het boek sluit aan bij een interview van Pierre Capel van een paar weken geleden. Hij vertelde over de nadelige invloed van de al maanden lang durende angst( bij sommige mensen en vooral kinderen). Wat die gevoelens en gedachten doen met je gezondheid en vooral het immuunsysteem. Hij meende,dat nog langer durende stress zodanige beschadigingen kon veroorzaken,dat die doorgegeven worden aan de volgende generatie. In de loop der jaren ben ik me redelijk bewust geworden van negatieve gedachten en daaruit voortvloeiende gevoelens. Soms is zien daarvan genoeg om ze te laten verdwijnen. Maar af en toe heb ik een "zwart uurtje". Rond vijf uur wakker en niet meer kunnen slapen. Dan komen ze aangemarcheerd,de zorgen en negatieve gedachten. Ik moet dat leger gewoon over me heen laten komen,iets anders helpt niet. Het wondelijke is,als ik dan nog een tijdje slaap word ik wakker in mijn gewone humeur.

zwerfvuil

 Weken geleden had ik contact met de gemeente. Over een vuilbak bij een bankje aan het kanaal. Die bak is vorige zomer weggehaald en sinds die tijd ligt er meer troep. De gemeente reageerde. Zij mochten niets plaatsen,de grond was van de waterstaat. Mijn mail  met verzoek had men doorgestuurd. Nooit hoorde ik meer iets.

Vanochtend liep ik met de hond naar de hondenhalte,om haar zakje weg te doen. Merle stak meteen haar snuit in de bosjes. Daar stond een papieren zak vol resten en bakjes van een afhaalmaaltijd. Waarschijnlijk lekker opgegeten op het bankje aan het water. En meegenomen naar de enige afvalbak in de buurt. Met helaas een te kleine opening voor die zak met troep.

Mijn eerste reactie was "Laat maar staan,er hoefde toch geen echte vuilbak geplaatst te worden?". Maar toen dacht ik aan het blog van Neeltje en haar vrijwilligerswerk als zwerfvuilraper. Het was een kleine moeite de etensresten mee te nemen naar de ondergrondse vuilcontainer in het dorp. Misschien toch nog eens mailen over een afvalbak?