verschil

In de wereld van de virologen is er verschil van mening over de belangrijkste besmettingsvorm van corona. Het officiele standpunt is, dat het virus via uitgeademde grotere druppels in een cirkel van ong 1,5 m valt. Vandaar de 1,5 m regel en de besmettingskans via voorwerpen en niet knuffelen.
Andere artsen zijn van mening, dat de zeer kleine druppeltjes,aerosolen de grootste besmettingskans vormen. Die aerosolen zweven veel verder door de lucht. Bij hun standpunt speelt goed ventileren, juiste temperatuur en luchtvochtheid een rol.
Ergens in april las ik over de aerosolen. Het was een geruststelling. Uit respect voor anderen houd ik me aan de 1,5 m regel. Maar zorg voor mezelf voor goede ventilatie. Bij de bijeenkomst van de vrouwencirkel heb ik gevraagd of dat in de grote huiskamer kon, met deuren en ramen open. Gelukkig, daar werd naar mijn verhaal geluisterd.
Maar verder merk ik, dat ik mijn visie op mijn en anders veiligheid beter voor me kan houden (hier dus even niet). De reacties kunnen soms bijna vijandig zijn. Daar kan ik wel eens nijdig over worden. Want ik houd wel rekening met anderen en hun 1,5 m en andere officieel gedrag. Want zowel zij,als ik hebben alleen onze gezondheid voor ogen. Alleen te bereiken via ander gedrag  in je eigen leven.
Zo dacht ik laatst "oei"toen ik de kinderen in het schooltje hoorde zingen. Weet men dan niet van de vele besmettingen in een paar koren?
Gelukkig zijn er een paar sites en facebookpagina's met mensen, die ook zo denken. Dan voel ik me minder eenzaam in mijn overtuiging.

eenvoud

Bij de bieb zag ik de titel "filosofie van de eenvoud" Dat boek trok me aan. Ik zat instemmend knikkend te lezen. Wat een herkenning.
Ooit hoorde ik een econoom zeggen "de motor van de economie is hebzucht". Ik las, hoe de laatste eeuwen soberheid langzaam veranderde in "willen hebben". Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan spaarden mijn ouders voor een dure aanschaf. Daar was men blij mee en het werd jaren lang gebruikt. Ik weet niet beter of het meubilair stond er mijn hele leven. Ooit een keer nieuwe bekleding.
Psychologisch onderzoek heeft uitgewezen,dat tegenwoordig de kick van iets willen hebben, de blijdschap van het kopen(en mee pronken) maar van korte duur is. Dan begint de cyclus weer overnieuw. Bovendien veranderen zaken, die jaren geleden luxe waren langzaam in "normaal en nodig hebben".
Wij zijn ook eenvoudige zielen, die lang met hun, vaak tweedehands spulletjes doen. Ik heb nog servies,bestek en pannen van 50 jaar oud. De hele zomer keek ik in kringloopwinkels naar een andere  waxjas. De oude was echt op. Niets gevonden en dan koop ik nieuw.
Dat is het verschil tussen vrijwillige eenvoud en gewoon weinig geld hebben. Dat is heel anders,wordt ook in het boek beschreven. Ik ben in ieder geval blij, dat ik het gevoel van "genoeg" heb. En voldoende geld om te kopen, wat ik nodig heb.

10 jr geleden zag de keuken er hetzelfde uit. Alleen Merle was een pup.

zo heerlijk rustig

De regels bij de bibliotheek in de stad zijn al een tijdje versoepeld. Niet meer op een bepaalde tijd reserveren om naar binnen te gaan. En de toiletten zijn weer open. Dus besloot ik mijn boeken terug te brengen en iets nieuws te zoeken. Tijdens het 65+ uurtje vroeg in de ochtend.
Een hopelijk blijvende verandering is de inleverbus aan de buitenkant van het gebouw. Dan wil mijn man ook wel eens mijn gelezen boeken meenemen. Verder waren er de bekende aanwijzingen. Mandje pakken en schoonmaken. Eenrichtingsverkeer. Uitleenapparaten ver van elkaar.
Het was gewoon vreemd na zo lange tijd weer eens tussen rijen boeken te lopen. Ik vond iets boeiends. Een volgende keer zoek ik thuis op de laptop een aantal titels op. Met hun nummer. Dat zoekt gemakkelijker.
Toch hoop ik dat het niet te lang duurt voor het uitleenpunt in het dorp weer open gaat. De verzorgingshuizen versoepelen en misschien valt het zaaltje met boeken daar dan onder. Gewoon elke week een stel gereserveerde boeken  ophalen is toch gemakkelijker. Zelfs bij wind en regen is dat geen probleem
Voorlopig heb ik weer zelf uitgezocht leesvoer.

berichtgeving

Gisteren had ik graag mee willen doen met de acties rondom de 1,5m samenleving en mogelijke conora-wet. Maar naar het Malieveld ging niet en ook een bloemetje leggen bij het gemeentehuis was er nu niet bij. Dus volgde ik allerlei berichten op  facebook via virusvrij.
Daar was een zelfde geluid van verschillende mensen. Vredige samenkomst,soms goede gesprekken met politie en zelfs later de toestemming tot een korte demonstratie.
Maar na 15.00 veranderden de filmpjes. Mensen was gevraagd om het Malieveld te verlaten. Een enkeling werd gewaarschuwd door de politie "er komen mensen aan, die herrie gaan schoppen, u kunt beter weg gaan". Maar een kleine groep bleef toch in een cirkel zitten.
Daarna werd het voor een buitenstaander onduidelijk wat er gebeurde. Ook de plaats waar iets gebeurde, kleurde de verhalen. Een man van mijn leeftijd, die geslagen was, een waterkanon en opgepakte mensen, die toch waren blijven zitten.
Jammer,dat een bijeenkomst,die zo mooi begon en ook vredig verliep zo moest eindigen. Want dan krijg je helemaal verschillende verhalen in de media.

https://www.youtube.com/watch?v=B5WgR6pYmko

een filmpje zetten lukte me niet. Maar de toespraak van deze vrouw geeft me moed.

willen en kunnen

Al jaren lang proberen we milieuvriendelijk te leven. Gewoon in de kleine dingetjes. Plexiglas voorzetramen  en een gevelkacheltje in een huurhuis. Toen we 35 jaar geleden dit huisje kochten, hadden we ineens een regenput. Voor de tuin, het doorspoelen van het toilet en het water bleek schoon genoeg voor de wasmachine.
Zo fietste ik regelmatig via een omweg naar school, om allerlei groenten en fruit bij bio-boeren of stalletjes te kopen. Ik had een heleboel adresjes.
Maar helaas de geest was begaan met een schone wereld, maar het lijf begon te protesteren. Mijn man put nog regelmatig wat water voor de tuin. Een internet-bio-boer brengt de boodschappen. En mijn laatste bedenksel lukt ook niet.
We hebben wat meer zonnepanelen. Ik warmde energiezuinig en fijnstofvriendelijk regelmatig warm water voor o.a. afwas op in de elektrische waterkoker. De laatste week kreeg ik steeds meer pijn aan handen en polsen. Zouden de supplementen niet meer helpen? Maar ineens voelde ik het. Het hanteren van een koker vol water is de boosdoener.
Terug naar de geiser. Maar wie weet borrelt er eens een idee op,dat wel uit te voeren is.

automatisch

In het algemeen houd ik echt rekening met de 1,5 m afstand. Uit respect voor die onbekende anderen.Van de "dijklopers" en andere bekenden weet ik hun mening.
Maar vanochtend vergat ik het .Ik wilde een aanbieding van roggecrackers kopen. Van de vorige keer wist ik, dat de UVD de 13-de was.  Diezelfde datum stond op alle 15 pakjes. Nu weet ik, dat openmaken en meteen opeten geen kwaad kan. Maar wij doen er dagen lang mee en dan wordt zo'n pak crackers  muf.
Ik meldde bij de broodafdeling, dat de crackers over de datum waren. Het meisje liep mee ,bekeek alle pakjes en liep met armen vol terug. Er bleven er nog vijf staan. "Wacht maar, ik help je wel" zei ik en nam het restje mee. Daar gaf ik ze zonder nadenken aan het meisje. Om me ineens te realiseren, wat ik deed. "Oh sorry, ik kom te dicht bij je" zei ik geschrokken. Een lieve lach met "Geeft niet mevrouw".
Helaas er waren geen verse roggecrackers meer, anders had ik een gratis pakje gekregen.

verbinding

Gisteren was er na 5 mnd weer een vrouwencirkel. Wel beneden in de huiskamer met goede ventilatie. En maar vijf vrouwen. Wat is het toch prettig in een groep te zijn, waar echt geluisterd wordt.De verhalen van anderen die herkenning oproepen. of leerzaam zijn. We proberen er weer het gewone ritme van één keer per maand in te houden.
Zo was er vanochtend een andere vorm van verbinding. In de vroege koelte was Merle na tijden weer eens actief. Ze denderde door het gras en kijkt dan steeds "waar blijf je?". Ik heb een extra stuk aan de rit geplakt.
Op de terugweg, opgefrist door een duik in het kanaal,liep ze nog in stevig tempo naast de fiets. Dat geeft me  een gevoel van saamhorigheid. We houden elkaar ook goed in de gaten. Niet dat er nu enig gevaar was, ik kwam niemand tegen.
Thuis was er ontbijt voor mens en hond. De ene bejaarde ligt nu bij te komen.

thee

Een paar jaar geleden had ik problemen met doorslapen. Zo vaak,dat ik als een zombie rondliep. Toen hoorde en las ik over THC-olie, ook voor een goede nachtrust. De buurvrouw had nog een restje van haar overleden man. Bij hem hielp het met chemo-ellende. Ik probeerde een drupje en sliep beter.
Dus kocht ik zo af en toe een flesje bij een bekende, die de olie maakte. Tijden lang werkte het. Tot ik het gevoel kreeg, dat ik zelf wel weer een goede nachtrust kon "maken". Nog wel met een druppel CBD-olie Dat klopte, ik slaap meestal weer goed..Met een kop citroenmelisse thee in de avond.
Zondag stond "de olieboer"voor de deur. Hij had een zak hennepthee voor me. Om eens te proberen, gewoon voor de smaak. Ik kende die thee niet en ging eens googelen. Weer had ik heel wat geleerd.
Tot nu toe heb ik het hennepblad gemengd met groene thee. Het smaakt lekker. Als ik meer goudsbloem heb,ga ik dat mengsel proberen. En misschien met lavendel. Gewoon experimenteren.

middenmoot

Regelmatig lees ik blogs van "groene"mensen. Soms met een glimlach. Omdat ze met de technische hulpmiddelen van nu eigenlijk soms het wiel opnieuw uitvinden. Bewondering heb ik voor de voortrekkers, de actievoerders. Maar ook de middenmoot levert elk op eigen wijze hun bijdrage.
Vroeger behoorden wij ook tot die zelf-probeerders. Er was weinig informatie over groener leven. Een enkel (duur) tijdschrift, dat we deelden met vrienden. Soms een tip op het radioprogramma "vroege vogels". Wij boften nog met vrienden, die op "de kleine aarde" gewerkt hadden en daar kennis hadden opgedaan. Maar voor de rest om ons heen waren wij "vreempies".Want echt aansluiting bij de "harde groene kern" hadden/wilden we niet.
Toch heb ik altijd het gevoel gehad "ik doe wat ik kan, elke mini-druppel op die gloeiende plaat is er eentje."Dus kwam de baksteen in het reservoir van het toilet. Kochten die vrienden de eerste spaardouche. Legden we geld opzij  we voor een dure spaarlamp(fl 40).Mijn man maakte van plexiglas voorzetramen. In ons huurhuis legde hij een geiser aan, zodat de elektrische boiler uit kon. Ook een zelf geplaatste gevelkachel drukte de stookkosten en gaf prettige warmte.
Voeding werd bio en vegetarisch. Schoonmaakmiddelen en verzorgingsproducten van een ander merk.We deden al veel op de fiets. Met alle familie ver weg bleven we toch autorijden. Wel met een deel koolzaadolie in de dieseltank en een zeer zuinig afgestelde auto.
Als ik dan nu de grote hoeveelheid "groene "informatie lees, dan boffen de mensen. Ze vinden altijd wel gelijkgestemde zielen. Er zijn facebookgroepen, challanges, buurttuinen noem maar op. Een enkele keer is er binnen die groepen rivaliteit over het "groenst" zijn. Maar meestal zijn er medestanders om samen de middenmoot te vormen.

vakantievreugd

Een gesprek over strand op de Maasvlakte bracht herinneringen naar boven. Uit mijn vroege jeugd,toen er alleen maar strand aan de andere kant was. Het eindeloos grote strand van Oostvoorne.
Zo af en toe fietsten mijn moeder en haar zus er met ons kinderen naar toe. Je kon er heerlijk spelen. Als kind leek het water van de zee heel ver weg. En drukte, dat woord kende men toen niet.
Eén zomer gingen we niet. Waarschijnlijk was toen mijn broertje een baby. Maar ik mocht een week mee met "vakantievreugd", een soort strandkamp. Elke ochtend stapten we in het trammetje. Dat reed helemaal door naar het strand. Ik heb een vage herinnering, dat er een wagon bleef staan met eten,drinken en de bagage.
We bleven aan de duinrand spelen. Weinig kans voor de leiding, dat een groepje kinderen gevaarlijk zou doen in zee. Het grootste deel van de dag vond ik het leuk. Maar soms wilde ik gewoon alleen zijn. Lekker zitten in het zand en luisteren naar de vogels. Toen al was ik geen mens voor een grote groep. Ik weet nog, dat iemand van de leiding me probeerde over te halen, om weer mee te doen.  Men begreep dat niet. En ik dacht "mens laat me  met rust".
Het was fijn om de andere jaren weer gewoon met het kleine groepje van het gezin en vriendinnetjes te gaan.

geen terrasje

Soms loopt alles anders dan gepland. Ik zou naar de stad gaan. Kijken naar een waxjas en dan een terrasje opzoeken. Ik had er echt zin in.
Het ritje langs het water was heerlijk. Maar bij de winkel zette ik mijn e-bike neer en zag tot mijn schrik,dat de accu helemaal leeg was. En dat terwijl ik met een vijf streepjes was weggereden. Ik heb nog wel naar een jas gekeken en niets gevonden. Maar durfde niet verder de stad in.
Gelukkig had ik op de terugweg(4,5km) wind half mee. Wat trapt dat zwaar zonder ondersteuning. Ik had de fiets in de tweede versnelling en haalde net 10 km per uur. Ineens bedacht ik, dat mijn man misschien thuis was. Gelukkig, hij nam de telefoon op. En kwam op mijn fiets mijn richting uit. Zo kon ik op twee derde van de afstand dat zware ding inwisselen voor een gewone fiets.
Na twee koppen thee wordt het nu uitproberen. Wat doet de accu, als die geladen wordt? Rondjes rijden en kijken of er weer snelle leegloop is. Trouwens er is nog een reserve accu, die zo'n 20 km meegaat. Ook die wordt geladen om tijdelijk te gebruiken.
Een nieuwe accu is via internet snel besteld. En een waxjas ook.

tijd

Vannacht had ik een droom, die zich vroeger afspeelde. Ineens drong het tot me door "Wat leef ik al een tijd!"(73 jaar). Wat een lap verleden heb ik. Herinneringen om  gesprekken uren lang te vullen.Het voelde bijna onwezenlijk aan.
Nu weet ik ,dat al die beelden van vroeger zich in mijn hoofd afspelen en wel op dit moment. Voor mij zijn ze als een volle boekenkast met al die verhalen niet op papier, maar in mijn hoofd.
Het leuke van mensen veertig, vijftig jaar kennen is, dat in gesprekken spontaan associaties met vroeger opborrelen. En je ze beiden meestal nog weet.
Zo kwam zaterdag een vriendin thee drinken. Ze voelde zich triest, omdat het vandaag hun trouwdag zou zijn geweest. We haalden herinneringen op aan die dag en aan allerlei leuke gebeurtenissen met haar man. Zo werkte het verleden een beetje als een pleister.
Ook de vriend in het verpleegtehuis ken ik al van 1975. Ik mis de bezoekjes aan hem en het ophalen van herinneringen. Niet te vergelijken met de verschrikking voor hem van zijn "gevangenschap". Ik ga straks maar weer een brief schrijven naar hem met leuke dingen van vroeger.
Hoeveel tijd ik nog heb is gelukkig niet bekend. Vandaar het belang en de kostbaarheid van elke dag. Het schitterende weer helpt zeker mee om er nu een goede tijd van te maken.