vreemd

Vanochtend vroeg liep ik aan het Kanaal. Zo vreemd zonder hond.Bijna lood in mijn benen. Ik blijf zoveel mogelijk een ochtendwandeling maken,als het droog is en weet,dat het zal wennen........Op facebook reageerde de mevrouw,van wie we Merle kregen.Ik zie dat zwarte droppie nog staan op de markt in st. Antonin. Bijna op dezelfde plek,als waar we jaren daarvoor ook een pup hebben gevonden. Ik heb altijd het gevoel gekregen,dat Merle op ons stond te wachten.Door een wonderlijk toeval ontmoetten we de familie van Merle twee jaar later en zijn we op bezoek gegaan.Ze kon het goed met haar broers vinden,maar er was geen enkele herkenning.Haar broers zijn minder oud geworden.......Nu merk ik,hoeveel ik tegen de hond praatte,even aaide en altijd,als ik iets at een stukje voor haar bewaarde.Restjes eten,daar moet ik een andere bestemming voor zoeken.Maar ook moeten we vooral's avonds goed opletten om alles af te sluiten. Er is geen waakhond meer.Nu denk ik wel,dat bij een inbraakpoging de twee van de buren aanslaan.......Was bij de vorige honden er het vooruitzicht van een nieuwe pup ,nu is de hond-loze situatie blijvend.Dat is echt helemaal anders. Ik heb wel gezegd,dat we ons oxytocine-level maar hoog moeten houden via mensen-knuffels.