meeleven

Gisteren hadden we een gesprek over meeleven. In de kindertijd. Net alsof toen het vermogen om mee te leven met het verdriet van volwassenen nog niet goed ontwikkeld was. Ik was 12 jr,toen mijn moeder 's nachs waakte bij het sterfbed van mijn oma.Ik ging dan voor school nog even gedag zeggen. Maar,dat mijn moeder haar moeder zou verliezen en wat dat betekende voor haar,besefte ik niet echt. Zo ook een paar jaar later met mijn vader. Hij vertelde over het sterven van opa. Ik zag hem voor het eerst van mijn leven huilen. Maar dat opa zijn vader was en het missen,dat volgde,drong niet echt tot me door.Hetzelfde met kinderen,die één van hun ouders verloren. Eigenlijk pas na eigen verliezen kwam het vermogen tot inleven in de situatie van een ander. Nu leven we regelmatig mee met familie of vrienden,die een partner verliezen. Het versterkt ook de dankbaarheid voor het feit,dat wij nog samen zijn.