Ooit in de tijd van onze vorige Merle liep ik regelmatig op met een -toen in mijn ogen- oudere dame met hond. Ik leefde mee met het inslapen van haar wandelmaatje en de beslissing, dat ze te oud waren voor een pup.
Daarna zag ik haar nog regelmatig voorbijsperen, tempo snelwandelen. De laatste jaren loopt ze achter haar rollator nog steeds hetzelfde stuk, maar dan een kleine afstand. Ik schat haar eind tachtig. We groeten elkaar wel, maar ze heeft alle aandacht nodig voor haar rollator en het verkeer. Ik geloof niet,dat ze nog weet wie ik ben.
Deze week begon ze van de overkant van de straat een praatje. "Wat is het stil op straat he?". Ik beaamde "Alle dagen zondag". Zo had ze het nog niet bekeken. Ze ging er elke dag op uit, anders zou ze tegen de muren opvliegen.
Wat boft die mevrouw,dat ze nog in haar eigen huis woont en kan beslissen om te gaan wandelen. Want mijn oude tante mag in haar verzorgingshuis niet eens de openbare tuin in.
Ja de verhalen uit de verzorgingshuizen zijn schrijnend!
BeantwoordenVerwijderenJa, dat is fijn, dat ze nog zo een ommetje kan maken. En jou dan tegenkomt voor een groet en een praatje.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad fijn voor die mevrouw, en ook goed van haar dat ze zo zorgt voor een dagelijks portie beweging en haar ritme weet vast te houden.
BeantwoordenVerwijderen