Misschien komt het, omdat ik in een dorp woon. Het valt me op, dat er een soort saamhorigheid heerst. We zitten in hetzelfde schuitje. Loopt er nog iemand in de verder stille straat, dan wordt er gegroet. Soms volgt er een praatje.Passeer ik de rij bij de apotheek, dan is er ook meestal een verhaal.
Een kort positief gesprekje had ik met de inmiddels van corona genezen buurman. Hij was voor het eerst weer buiten. Het was afgelopen weken vreemd om te doen, maar ik had hem een paar keer gebeld om naar zijn gezondheid te informeren. Nu kon ik het gewoon vragen.
Bij de ondergrondse container had ik een bijzonder gesprek met een mevrouw uit de straat. We kennen elkaar van een opmerking over het weer en de hond. Ze vertelde over haar werk in de jeugdhulpverlening. Hoe moeilijk het was via (beeld)telefoon een goede indruk te krijgen van de situatie in een gezin. En dat er op haar werk meer gevallen van kindermishandeling zijn. Het gevoel van onmacht door de beperkingen
Wondelijk, dat er dan zo'n situatie als deze moet komen, om een meer diepgaand gesprek te houden met een "van gezicht-bekende".
Door dat schuitje. Die bindt.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat valt me ook op, dat je makkelijker met iemand in gesprek raakt. Ik kom in de vroegte als ik wandel niet zo erg veel volk tegen, maar er wordt gegroet, als je iemand ziet.
BeantwoordenVerwijderenBekende vreemden noem ik die altijd. En ze zijn heel waardevol is ook mijn ervaring.
BeantwoordenVerwijderen