Soms krijg ik te horen,dat ik als een "Asperger"op taal reageer. Inderdaad ,ik kan iets heel letterlijk opvatten. Maar als iemand tegen me zegt :"Je moet dit of dat"is mijn reactie soms:"Maar dat kan ik helemaal niet". Waarop b.v.mijn man weer reageert: "Maar ik bedoel jou niet". In mijn belevenis lijkt het me duidelijker om meteen te zeggen,dat je jezelf bedoelt. Maar ook op tv hoor ik vaak mensen hele verhalen vertellen in de je-vorm. Terwijl het over henzelf gaat. Is het woordje Ik besmet? Lijkt het egocentrisch als je iets in ik-vorm vertelt? Voor mij is een ik-boek wat moeilijker lezen,dan een verhaal,waarin het minder persoonlijk over anderen gaat.......Een enkele keer zegt mijn man "We moeten...." ."Oh nee,dat doe ik niet"kan mijn antwoord zijn. Terwijl hij het WE in majesteitelijk meervoud gebruikte en er geen actie van mijn kant verwacht werd. Nog steeds heb ik niet goed genoeg geleerd,om achter de betekenis van woorden te zoeken.
Ik kan je helemaal volgen hierin! Als dat 'wij' en jij gedoe...Te vaak ik gebruiken is een soort taboe geworden...
BeantwoordenVerwijderenIk zit me toch af te vragen of is dat ook doe... Ik gebruik 'je' wel vaak i.p.v. 'men'. Dan vind ik 'men' een beetje te deftig of zo...
BeantwoordenVerwijderenAls je dingen letterlijk hoort, is het soms ook echt verwarrend. Mijn dochter Lucy hoorde dingen ook vaak zo letterlijk.
BeantwoordenVerwijderenMijn blog in de ik vorm schrijven vond ik heel lastig in het begin. Ik vond het moeilijk mezelf schriftelijk te spiegelen ook al deed ik dat wel in stilte. . Schriftelijk is zo definitief. 'Je moet dot of je moet dat' zeggen is makkelijker. Minder persoonlijk dan kom je jezelf niet zo tegen.
BeantwoordenVerwijderen