muziek

Gisteren zat ik te lezen, toen bij vlagen muziek klonk. Van die ouderwetse meezingers gezongen door een man. "Daar heeft ook iemand zijn installatie hard aanstaan" dacht ik. Eenmaal buiten met de hond klonk de muziek nog harder. Uit de richting van de sportvelden. Maar die zijn gesloten.
Wat bleek later, iemand had een zanger gehuurd voor een buitenoptreden bij een klein verpleeghuis. Dan snap ik de decibellen. Iedereen binnen moest het kunnen horen. Het was niet mijn smaak, maar ongetwijfeld hebben veel mensen, ook in de verre omgeving er van genoten.
Nee dan de muziek van Andrea Bocelli in die lege kerk en op het plein. Ik kreeg kippenvel. Niet alleen van de muziek, maar ook van de leegte, de mens-loosheid De bijgevoegde beelden van bijna lege steden, griezelig gewoon. En die eenzame man op dat grote plein. Alsof hij de laatste mens op aarde was.
Stukken uit vroeger gelezen SF-verhalen beginnen nu werkelijkheid te worden.