Aquiltje

Ons tweede hondje was een echte "vuilnisbak". Maar ook zo sterk en lief als die vaak zijn. Toen de Duitse herder moest inslapen,twijfelden we over weer een rashond of een weekendje Parijs. Mijn man las een advertentie in de krant over gratis pups. "Oh laten we gaan kijken"zei ons logeetje van dat weekend.Dat deden we. Bij een bak vol zwart-witte bolletjes was de keus snel gemaakt.We namen een rustig pupje mee. Het logeetje was enthousiast......Mijn man ging de week daarna naar het weekendhuisje van zijn ouders. Pupje mee. Ze sliep 's nachts onder in de slaapzak,lekker veilig.Wat hebben we daar een fijn hondje aan gehad. Ze was de lieveling van de kinderen uit de straat. Die gingen soms allemaal mee om de hond uit te laten. Ik leek de rattevanger van Hamelen wel.Eenmaal echt oud ging ze slecht horen. Dat was een fluitje meenemen buiten en op de vloer stampen binnen. Als we buiten zaten,kwam er regelmatig een koppie om de hoek,om te kijken of er nog mensen waren. Het gepraat hoorde ze niet. Regelmatig komt ze nog wel eens in de gesprekken voor.