Ineens zat daar een vriend op de koffie. Op weg naar zijn vrouw in het hospice. Zo maar snel achteruitgegaan. Bij zoveel verdriet kun je alleen maar luisteren. En praktisch, Bach rescue meegeven.
Wat zijn er de laatste jaren veel mensen in onze omgeving alleen overgebleven Het waren 60-ers,die overleden. Het lijkt wel ,alsof dat een risicovolle leeftijd aan het worden is.
Na het bezoek waren we beiden aangedaan. Hoewel ik gevoelens van anderen goed kan scheiden van de mijne,bleef de zwaarte een tijdje. We gaven elkaar een knuffel. In de wetenschap,dat het niet zo normaal is, om nog samen te zijn. Het is iets om dankbaar voor te zijn.
Ik kan me voorstellen dat zo'n gesprek en het verdriet van een vriend even flink blijft hangen .En ook wij hier beseffen dat niets vanzelfsprekend is ,ook hier vallen er mensen veel te jong weg .Bijna 49 jaar getrouwd zijn we 67 en de man 70 ,het stemt weleens tot nadenken en ook dankbaar voor elke dag zijn .
BeantwoordenVerwijderenBegrijp ik. Gemengde gevoelens.
BeantwoordenVerwijderenDat is zeker iets om dankbaar voor te zijn. Ik denk dat die vriend die bij je op de koffie kwam jou ook dankbaar was voor je medeleven en luisterend oor.
BeantwoordenVerwijderenHuisvlijt