vakantievreugd

Een gesprek over strand op de Maasvlakte bracht herinneringen naar boven. Uit mijn vroege jeugd,toen er alleen maar strand aan de andere kant was. Het eindeloos grote strand van Oostvoorne.
Zo af en toe fietsten mijn moeder en haar zus er met ons kinderen naar toe. Je kon er heerlijk spelen. Als kind leek het water van de zee heel ver weg. En drukte, dat woord kende men toen niet.
Eén zomer gingen we niet. Waarschijnlijk was toen mijn broertje een baby. Maar ik mocht een week mee met "vakantievreugd", een soort strandkamp. Elke ochtend stapten we in het trammetje. Dat reed helemaal door naar het strand. Ik heb een vage herinnering, dat er een wagon bleef staan met eten,drinken en de bagage.
We bleven aan de duinrand spelen. Weinig kans voor de leiding, dat een groepje kinderen gevaarlijk zou doen in zee. Het grootste deel van de dag vond ik het leuk. Maar soms wilde ik gewoon alleen zijn. Lekker zitten in het zand en luisteren naar de vogels. Toen al was ik geen mens voor een grote groep. Ik weet nog, dat iemand van de leiding me probeerde over te halen, om weer mee te doen.  Men begreep dat niet. En ik dacht "mens laat me  met rust".
Het was fijn om de andere jaren weer gewoon met het kleine groepje van het gezin en vriendinnetjes te gaan.