tijd

Vannacht had ik een droom, die zich vroeger afspeelde. Ineens drong het tot me door "Wat leef ik al een tijd!"(73 jaar). Wat een lap verleden heb ik. Herinneringen om  gesprekken uren lang te vullen.Het voelde bijna onwezenlijk aan.
Nu weet ik ,dat al die beelden van vroeger zich in mijn hoofd afspelen en wel op dit moment. Voor mij zijn ze als een volle boekenkast met al die verhalen niet op papier, maar in mijn hoofd.
Het leuke van mensen veertig, vijftig jaar kennen is, dat in gesprekken spontaan associaties met vroeger opborrelen. En je ze beiden meestal nog weet.
Zo kwam zaterdag een vriendin thee drinken. Ze voelde zich triest, omdat het vandaag hun trouwdag zou zijn geweest. We haalden herinneringen op aan die dag en aan allerlei leuke gebeurtenissen met haar man. Zo werkte het verleden een beetje als een pleister.
Ook de vriend in het verpleegtehuis ken ik al van 1975. Ik mis de bezoekjes aan hem en het ophalen van herinneringen. Niet te vergelijken met de verschrikking voor hem van zijn "gevangenschap". Ik ga straks maar weer een brief schrijven naar hem met leuke dingen van vroeger.
Hoeveel tijd ik nog heb is gelukkig niet bekend. Vandaar het belang en de kostbaarheid van elke dag. Het schitterende weer helpt zeker mee om er nu een goede tijd van te maken.