Het boek van die oude milieu-activiste doet me regelmatig knikken, tijdens het lezen. Zij stelt dat veel mensen de gedachte aan de toekomst van de wereld en henzelf wegduwen. De problemen, die ons mogelijk te wachten staan, zijn zo complex en lijken zo onoplosbaar, Dat het te veel om te bevatten is. Ik kende jaren geleden een man, die een milieu-depressie had. Je zou er moedeloos van worden.
Wij praten wel eens over het kapotmaken van onze leefomgeving en misschien ook de mensen in de toekomst. Het klinkt misschien vreemd, maar dan voel ik opluchting, dat ik hopelijk de tijd van echte ellende niet meer mee maak.
De schrijfster van het boek stelt, dat iemands houding verandert bij het besef geen afgescheiden identiteit te zijn. Maar een onderdeel van het grote geheel van het leven. Dan is er verbondenheid en volgt de behoefte om actief iets te doen. Een hoopvolle stelling.
Soms is er milieu-humor. Ik moest lachen bij het stuk van Ebru in de metro. Over de belangrijkste, meest doodgezwegen oorzaak van alle problemen op milieugebied, de steeds verder groeiende overbevolking. Daar wil ik helemaal niet aan denken.
Ik geloof niet dat het zo'n vaart gaat lopen, zoals ebru beschrijft. Wanneer er meer controle komt en minder macht bij dictators, dan eindigt er in heel veel derde wereld landen de oorlog.
BeantwoordenVerwijderenDe droogte is een groot probleem, aanpakken van de droogte kan. Neem nou Eilat in Israël. Toen ik aan beide zijden van de rode zee was, was in het ene land om en om water, in Israël was ruim voldoende water en welvaart.
Twee landen in dezelfde omstandigheden.
Kappen met die verleerde manier van besturen. Dan is in het andere land ook welvaart.
Die Afrikaanse landen kunnen veel doen om te veranderen.
Voordat ik mezelf verlies in details, laten we hopen, dat er echt iets verandert,
Ik hoop mee!
BeantwoordenVerwijderen