Bosnië

Gisteren keek ik naar een aflevering van de serie "Allah in Europa". Deze keer  over Bosnië. Het was boeiend. Onder de buitenkant van een moderne samenleving school veel verdriet. Bijna iedereen had wel iemand verloren in de oorlog daar.
Meteen moest ik denken aan Saki en haar man. Zij kwamen met de eerste groepen vluchtelingen naar Nederland. Want zij hadden een zaak in Servië. Wij zijn jaren lang bevriend geweest.
Wat een sterke mensen. De eerste periode was Saki flink van streek. In die tijd werden vluchtelingen in huis genomen door particulieren. Ze woonde bij een aardige familie. Later vond ze haar vriend terug. Die zat in een azc. Over de verschrikkingen, die ze meegemaakt hadden werd niet gesproken. Er werd keihard gewerkt( eerst zwart) om een nieuw leven op te bouwen.
Na een paar jaar mochten ze hier blijven. Er volgde een flatje en een baan. Die twee hadden zichzelf al aardig Nederlands geleerd en een cursus deed de rest.
Ook aan Saki kon je niet merken, dat ze moslim was. Haar normen en waarden waren wel die uit mijn kindertijd. Dat voelde vertrouwd. Hun gastvrijheid was groot. Niet het Nederlandse kopje koffie met een koekje. Maar meteen mee eten en met allerlei lekkers naar huis.
Toen ze naar het midden van het land verhuisde ging ik nog wel eens langs. Maar langzaam aan is het contact verwaterd.