dankbaar

Vaak zeg ik 's avonds "he,wat heb ik weer heerlijk gegeten". Dankbaar, dat ik kan kopen, wat ik lekker vind. Beseffend, dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is, om goed te eten. Het christelijk dankgebed uit mijn jeugd is als gewoonte ooit verdwenen. Maar het gevoel bleef, op een andere manier verwoord.
Trouwens in mijn jeugd leefde dat dankgebed niet echt. Als variatie op de woorden van Bartje had ik kunnen zeggen: "Ik bid niet voor spruiten, koolraapjes, witlof, bloemkool en andere sterk smakende groenten". Helaas ik moest ze eten.
Ineens schoot gisterenavond het dankgebed van mijn opa in gedachten. Ik wist de woorden nog. Wat wordt zoiets dan in je geheugen gebeiteld. Als klein kind snapte ik het woord "nooddruft" niet. Maar het moest erg zijn. Want ook kabouter Piggelmee had er mee te maken, voor hij het tovervisje ontmoette.
Aten wij vroeger bij elke broodmaaltijd een boterham met "tevredenheid", nu smaakt een snee zelf gebakken brood als een koekje. Alleen wel met een lik roomboter . Want de margarine op de tevredenheids-boterham heb ik nooit lekker gevonden. Ik ging regelmatig naar mijn oma bedelen om een kapje brood met roomboter.
Wat kan smaak een heel leven lang gelijk blijven.