weer schoon

Voor vanochtend had ik met Julie( de hulp in nood )afgesproken de trapkast schoon te maken. Ik veegde af en toe een plank een beetje schoon, maar meer niet. Het was hard nodig.
Mijn man en Julie dachten, dat ik niet meer zou weten, waar alles stond. Maar voor mij zit er een systeem in het opbergen.
Ik was benieuwd, of ik nog iets "over de datum" zou tegenkomen. Alleen twee zakjes kruiden van een soort, dat ik niet meer gebruik. En heel oude abrikozenpitten, die ik zelf niet eet. Een meevaller was een potje zelfgemaakte tomatenchutney. Ik dacht, dat alles al op was.
De muren van de trapkast hebben net als de rest van het huis in 1944 onder water gestaan. De restanten zout in de muur maken, dat langzaam aan de verf er af bladdert.
"Ik zou het nog een keer kunnen verven"opperde mijn man. Ik dacht aan een rare houding ,spierpijn of nek verdraaien. Dat was leuk, toen we jong waren. Toen zat ik opgevouwen in de kast de muren te verven. Nu mag de rest van de verf er afbladderen in de tijd,dat we hier nog wonen. Het is alleen maar het zicht. De kast is fris en koel en er schimmelt niets. Dan is het voor mij goed. Zeker nu die weer helemaal schoon is.