Terwijl ik met de hond richting kanaal liep, passeerden me grote groepen fietsers. Allemaal op weg naar het bevrijdingsfestival.
Vanochtend haalden we nog herinneringen op aan de 5 mei vieringen van vroeger. Veel dichter bij het einde van de oorlog, maar als feest veel simpeler. Alsof met het verstrijken van de jaren het vieren van de vrijheid grootser wordt. De groep mensen, die het inhalen van de bevrijders echt meemaakten, wordt steeds kleiner.
Als kind herinner ik me nog het optreden van een goochelaar, mijn oom. Niet met een mooie geluids instalatie, maar voornamelijk in beeld-taal. En 's avonds was er een vreugdevuur. Zo mooi, om je als kind in die enorme vlammenzee te verliezen.
Ook anders was de houding naar de "bezetters". Onze buren hadden rond 1 mei altijd Duitse familie te logeren. Hun auto ging in de garage, vanwege het risico op vernieling. Nu rinkelt aan de kust alleen maar de kassa en zijn toeristen, uit welk land dan ook welkom.
De festivalvierders hier hebben geluk. Het is winderig en koud,maar gelukkig droog.
De herdenking op de Dam is er ook niet altijd zo geweest met koningin en kransleggingen. Mijn ouders waren bij de schietpartij op 7 mei en ik vond het daarom bijzonder dat er gisteren ter nagedachtenis aan de doden die toen vielen ook een krans werd gelegd.
BeantwoordenVerwijderenLeven in Vrijheid, het is zo kostbaar en tevens zo kwetsbaar. Dat er aandacht aan besteedt wordt is goed. Alleen die festivals, dat hoeft voor mij ook niet echt.
BeantwoordenVerwijderenDat mensen nu gewoon welkom zijn, vind ik dat wel weer een positieve ontwikkeling.
BeantwoordenVerwijderenHelemaal met je eens, Nicole! We moeten blijven herdenken maar stoppen met haten en uitsluiten!
Verwijderen