soms.....

zijn er dagen,die niet lekker lopen.
Gisterenochtend kreeg ik een bericht van mijn vriendin in Suriname. Haar man was onverwacht overleden. Wat moeilijk voor haar. Die twee natuurliefhebbers woonden een groot deel van hun tijd in een huisje in de jungle. Daar waren ze gelukkig met een simpel leven en wat landbouw. Na het herseninfarct van haar man knapte hij toch nog zover op, dat hij met rolstoel en al op boitie kon zijn.
Ik hoop voor mijn vriendin, dat ze alleen ook in de natuur kan komen. In de stad gaat ze verpieteren. Ondanks dat ze in een tuinhuisje bij haar kinderen woont. Jammer, dat we zo ver van elkaar wonen en er alleen telefoon is om contact te houden.
In de middag werd ik gespannen. Er werd een MRI van mijn hoofd gemaakt en ik zag heel erg op tegen de herrie. Want daar kan ik slecht tegen. Inderdaad oordoppen en hoofdtelefoon sloten maar een deel van het geluid buiten.
Dan is al die jaren yoga  nuttig. Door concentratie op mijn ademhaling kon ik het gebonk iets op de achtergrond dringen. Maar wat was ik opgelucht, toen de 20 min voorbij waren. Nu nog een week wachten op de uitslag. Of mijn oogproblemen en duizeligheid misschien een oud letsel als medeoorzaak hebben.
Vanochtend was er genoeg dauw om te trappen. Heerlijk in de frisse ochtendlucht. Er zat een mevrouw zomaar op een bankje. We groetten elkaar. Ik ben dan altijd nieuwsgierig, waarom ze daar zo vroeg zit. Maar misschien denkt ze dat ook wel van die vroege vogel met hond.