appelpluk

Zo'n 16 jaar geleden leerden een vriendin en ik een Poolse studente kennen. Ze werkte hier in de appelpluk, om haar collegegeld te betalen. Omdat ze Engels studeerde, was ze tolk voor de andere landgenoten.
Het was een aardige meid. Ze kwam wel eens mee het weekend voor een goede maaltijd. Bovendien was ze nieuwsgierig naar de manier van leven bij ons. Het werd vriendschap. Ook het jaar daarop kwam Aga terug naar Nederland om te werken.
Aga en ik hielden nog een paar jaar mailcontact. Toen hoorde ik niets meer. Achteraf bleek ze zwaar depressief geweest te zijn met een opname. Eenmaal aan het opkrabbelen ontdekte Aga mij op facebook en werd het contact hersteld.
Maar haar facebook account verdween. "Misschien weer ziek?'" vreesde ik. Toen kwam er gisteren een mailtje uit Polen. Aga had een heldere en plezierige droom gehad over mijn vriendin en mij. Ze besloot gelijk te kijken of ik nog hetzelfde mailadres had. We wisselden Whatsappcontact uit en al snel kwam er een telefoontje.
Wat leuk, als je dan zo vanzelfsprekend verder praat met iemand, die er ongeveer een zelfde manier van leven op na houdt. Ondanks het leeftijdsverschil. Het kwijtraken kwam door een verhuizing en nieuwe liefde, een drukke maar mooie tijd voor haar. Voorlopig worden er weer stukjes leven gedeeld.
Wat appels dan niet allemaal te weeg kunnen brengen