herinnerd

Een telefoongesprek gisteren met een zieke vriendin zette me aan het denken. Hoe word je herinnerd na je dood. Daar had ik nog nooit bij stil gestaan. Bovendien is dat voor mij niet zo belangrijk. Voor haar wel.
Ien vertelde over het regelen van haar begrafenis. En haar angst, dat de toespraakjes maar een deel van wie ze bij leven was zouden laten zien. Die kans bestaat. Ien heeft de laatste 15 jaar steeds meer gezondheidsproblemen gekregen. Dat maakte, dat ze verzuurde. Ook ik kreeg steeds meer moeite met haar negativiteit en zou misschien aan haar zwartheid blijven denken.
Ze begon te vertellen over de tijd van goede gezondheid, zeg maar rustig geweldige conditie. We haalden herinneringen op aan haar voettochten door de Himalaya's, IJsland, binnenlanden van Spanje en nog mee van dat soort aparte vakanties.
Haar marathons lopen was vroeger iets, waar ik jaloers op kon zijn. Trainingen met ijzeren discipline.
Juist die instelling heeft in de loop der jaren bij artsen verkeerde inschattingen veroorzaakt en tot medische ellende geleidt.
Meer dan een uur hingen we aan de telefoon. Zo gezellig als het jaren niet was. Deze kant van Ien ga ik straks missen.