"Bedankt voor je vriendschap" zei ik vanochtend. Er bestond geen 1,5 m. Een dikke knuffel en tranen in de ogen. Zo vreemd om voor goed afscheid te nemen van iemand, die oppervlakkig nog vitaal oogt. Een einde aan 40 jaar met elkaar omgaan.
We hadden weer een prettig gesprek met veel herinneringen aan "de goede oude tijd". Ik krijg een Boeddhabeeld als aandenken aan Ien. Het is te groot voor de fietstas. Dus haar zus brengt dat een keer.
Ook was het voor Ien een vervelend idee, dat haar vriezer vol vlees straks na haar dood zou worden weggegooid. Want eer een notaris en mensen van het goede testament-doel in deze tijd een huis leegruimen, dat kan even duren.
Zelf eet ik weer vleesloos de laatste tijd. Maar gelukkig had de buurvrouw plek in de vriezer en is zij een bottenbouillon-trekker. Twee fietstassen vol kwaliteit van de boer gingen mee naar huis. Voor haar een geruststelling.
Misschien belt Ien nog een keer. Zo niet dan ben ik van plan om nog wel eens een ritje door de polder te maken. Maar dan naar een terrasje onder aan de duinen.
Verdrietig
BeantwoordenVerwijderenAch toch... soms een verlossing in vrede gekomen. Hug
BeantwoordenVerwijderenIk deed vorige week precies hetzelfde met een vriend. Gek voelt dat om afscheid te nemen en wetende dat het de laatste keer is.
BeantwoordenVerwijderenOok iemand die zelfs nu nog aan dit soort praktische zaken denkt. Dat siert haar.
BeantwoordenVerwijderenWat verdrietig maar ook zo sterk om dat te kunnen doen .En wat een realistisch iemand om zelfs aan dit soort dingen te denken daaruit blijkt dat het een heel sterke vrouw is .
BeantwoordenVerwijderenAch jeetje.
BeantwoordenVerwijderenWanneer het einde nadert denkt men vaak aan fe praktische zaken des levens. Als het pakken van de koffers, klaar voor de laatste reis.
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt me heel wonderlijk als je weet dat je einde zo in zicht is....
BeantwoordenVerwijderen