weer thuis

Gisteren eind van de middag kwamen man en hond weer thuis. De eerste "run"van Merle is naar de etensbak. Want tijdens de reisdagen krijgt ze een kleine portie. Daarna werd ik pas begroet. Wat was ze blij. Toen stond ze bij de achterdeur. Om naar de buurvrouw en haar hondje te gaan. De hele roedel was weer bij elkaar.
Als ik haar gedrag nu zie, is ze helemaal niet zo'n vakantiehond. Er wordt een diepe zucht geslaakt, als ze in het stoeltje of in de mand gaat liggen. Echt "oost,west, thuis best.".
Op vakantie liet ze mijn man geen moment uit het oog. Er was nog maar één baasje en die moet je goed in de gaten houden. Mijn zwager, die ook mee was, telde niet mee. Ook nu heeft ze dat gedrag nog. Mijn man ging de auto uitpakken en Merle stond met haar neus tegen het raam geplakt. "Jij gaat toch weg?"leek door dat koppie te gaan.
Het uitlaten is een feest. Alle bekende hondengeuren, Merle rende van het ene bosje naar het andere. Nu nog de klus van "ontbollen". Zoveel klittebolletjes, soms als trossen in de vacht. Ik heb vanochtend  de pijnlijkste er gewoon uitgeknipt. Coupe "Frankrijk".

het Bootje

Mijn broer hielp mijn oude tantetje verhuizen naar een verzorgingshuis. Daar kwam hij een medebewoner tegen. Een vroeger excentrieke leraar van de hbs. Meneer Boot. Het Bootje herkende hem als oud-leerling.
Als puber zag ik al,dat het Bootje sadistische trekjes had. Stille leerlingen, vooral, meisjes bang maken. Zodat ze bij een overhoring voor het bord dichtklapten en een slecht cijfer haalden.
Dat flikte hij ook bij mijn vriendin. Toevallig hadden we samen geleerd en wist ik, dat ze de leerstof beheerste. Annie was bijna in tranen voor het bord. Na de les toen iedereen weg was, stapte ik naar het Bootje toe. "Meneer Annie heeft haar huiswerk wel gemaakt ,we deden het samen. Maar ze is zo bang van u, dat ze niets meer weet voor de klas. Wilt u daar misschien rekening mee houden?".
Dat geniepige lachje verscheen en hij vroeg :"En jij Izerina,ben jij bang voor me". Met trillende benen en snel kloppend hart zei ik stoer "Nee meneer voor geen meter".
Toen wist ik, dat ik de volgende les een beurt zou krijgen. Niet alleen over de huidige leerstof, maar ook vroegere hoofdstukken. Ik stampte bijna het hele boek in mijn hoofd en ja hoor, ik wist vrijwel alles.
Daarna was er een soort gewapende vrede. Ik had geen last meer van het Bootje. Op mijn beurt deed ik niet mee, als groepjes hem probeerden te pesten. Mijn broer doet de volgende keer het Bootje de groeten van me.

indringers

Laats zocht nog even naar een ouder blogje. En ontdekte bij veel blogs een vreemde reactie. Vaak dagen later gepost. Voor mij voelt zoiets als een indringer in mijn tuin. Daar zeg je "wegwezen" tegen, al of niet met dreiging met de politie. Maar dit soort lui weet ik niet aan te pakken. Alleen hun reactie verwijderen.
Wat ik me afvraag is, wat men beoogt te bereiken. Er is toch geen weldenkend mens, die op hun in slecht Nederlands geschreven huilverhaal ingaat en geld stort? Dagen achter elkaar je zelfde onzin posten op een bepaald blog valt toch ook op?
Hoe wordt een blog gekozen? Random of googelt men op bepaalde begrippen? Ik hoop toch snel weer van die twee indringers af te zijn.

mevrouw kaneel

Jaren geleden kocht een jonge man mijn sapcentrifuge. We raakten aan de praat. Hij kweekte wat weed in zijn tuin en maakte zelf THC-olie. Diverse mensen hadden baat bij zijn product, vooral kankerpatiënten. Hij liet me een keer zien, hoe hij de olie maakt.
Voor alle zekerheid schreef ik zijn telefoonnummer op. Onder de W van Ronnie Weed. Hij had van mij een zakje ceylonkaneel meegekregen. Ik stond bij hem genoteerd als Iza Kaneel.
Toen mijn buurman ernstig ziek werd kocht hij bij Ronnie. En had minder last van de chemo. In de tijd, dat ik heel slecht sliep had ik ook baat bij Ronnie's olie. Nu heb ik nog altijd een flesje staan. Maar "gewone" CBD-olie werkt ook.
Zonet kwamen we elkaar weer eens tegen "Dag mevrouw Kaneel"klinkt het dan. "Hallo meneer Ugge-ugge".zeg ik terug. Want het woord weed durf ik niet meer in de mond te nemen. Ronnie wordt gedemoniseerd en gepest door de buren. Die sturen de politie op hem af. Een paar weken geleden kwam hij thuis van zijn werk en waren alle weedplanten uit de potten verdwenen. Politiewerk, zonder huiszoekingsbevel over de schutting geklommen.
Wat ik zo jammer vind,is dat er nu weer minder "medicijn"gemaakt kan worden voor ernstig zieke mensen.

trossen druiven

Zo veel,als bij de Franse druivenpluk heb ik er niet. Maar voor één enkele druivenplant hangt er een zee van blauw in de tuin. Vrijwel allemaal rijp op dit moment. Omdat er natter weer aankomt ben ik gaan plukken en uitdelen. De buurvrouw aan de kant van de druif heeft over de muur ook meer dan genoeg.
Met de slowjuicer heb ik  voor het eerst druivensap gemaakt. Het eerste glaasje smaakte wat flauwtjes. Een drupje citroensap in het volgende glas maakte en een heerlijk drankje van. Dat ga ik deze week vaker persen.
Vroeger heb ik ooit een chutney gemaakt van stukjes pompoen en druiven. Gisteren op de rommelroute kocht ik een grote pompoen. Morgen maar eens kijken of ik daar een paar potjes van kan maken.
Ik denk dat ik vol vitamines de herfst in ga.

stil

Het is weer stil in huis .Afgelopen week vertrok mijn man met de hond naar Frankrijk. Dat mijn man af en toe weg is, daar ben ik aan gewend. Maar ook geen hond, dat is heel onwennig. Ik merk dan. hoe vaak ik even met Merle bezig was. Een lekker hapje, een aai of zomaar wat zeggen.
Toch ervaar ik, dat het went om thuis te blijven. Bij het zien van foto's krijg ik nog wel een heimwee gevoel. Het wel en wee van de mensen op de boerderij gaat me ook aan het hart. Maar het is nu eenmaal zo.
Wie van de gelegenheid gebruikt maakt, is het buurhondje. Zonet hoorde ik voor de tweede keer vanochtend gepiep achter de deur. Ik doe het zelf. De restjes van b.v. een pannenkoekje gaan gewoon in Merle's bak. Daar loopt die kleine buurscharrel ook rechtstreeks naar toe. Dat zal tegenvallen voor dat hondje, straks weer lager in de roedel.
 Ook mijn ochtendwandeling heb ik nu met de smurf van mijn vriendin. Andere keren ging ik zelf een eindje fietsen. Want ik wil wel in beweging blijven, zeker met dat heerlijke weer.

geduld

Vanochtend had ik een afspraak met de orthoptist. Om eindelijk nieuwe brillenglazen aan te meten. En langer te kunnen lezen en beeldscherm kijken. Helaas de aardige mevrouw was ziek. De even vriendelijke vervangster durfde niet een recept te maken. Er waren toch wat vraagtekens bij de situatie van mijn ogen. Eerst overleg met andere collega's.
Nu heb ik geduld. En zit niet te wachten op een dure rekening van een bril, die niet deugt. Deze week krijg ik een telefoontje over vervolgstappen(hoop ik).Want maanden na het gezichtsveldonderzoek heb ik daar nog nooit de uitslag van gekregen. Ik ben er achter aan gegaan en er schijnt niets in mijn dossier vermeld te zijn.
De vervang-orthoptist was ook benieuwd en is met me mee gegaan naar het secretariaat om eindelijk een afspraak met de oogarts te maken. Die dame had de beoordeling van het gezichtsveldonderzoek moeten doen.
Toen had mijn man gelukkig geduld genoeg om nog een keer naar het ziekenhuis te fietsen zonet. Ik had buiten op een bankje gewacht tot ik de auto aan zag komen. Mijn rug speelde op door de beroerde opticienstoel en ik had mijn tas als een kussentje in mijn rug gepropt. Daardoor was mijn mobieltje er uitgevallen.
Iemand had de telefoon naar de balie gebracht en daar belde men het laatst gebruikte nummer. Waardoor de buurvrouw over het muurtje riep; "Je mobiel ligt nog in het ziekenhuis". Gelukkig zijn er nog veel fatsoenlijke mensen.