Als samenwonende ex-echtgenoten vieren we al jaren niet meer onze trouwdag. Maar de ontmoetingsdag. Dat was vandaag 52 jaar geleden. Eerst overwoog ik nog iets lekkers bij de bakker te halen,net als andere jaren. Maar bedacht, dat ik ook zelf iets kon bakken. Dus vierden we ons "feestje"met warme appelkruimeltaart. Heerlijk.
Het is iets om dankbaar voor te zijn, zo samen. Door twee mensen in de vriendenkring met korte levensverwachting realiseer ik me dat steeds meer. Bovendien in deze virus-tijd weet niemand wat zijn pad gaat worden. En is het zaak iets moois van vandaag te maken.
Aan de dijk hebben we een oplossing gevonden om toch samen met een ander te lopen. In ganzenpas met een meter afstand. Kun je nog net praten, maar de adem verwaaid. En de honden ravotten,die beseffen niets.
En wie weet kunnen we dit weekend weer in een hoekje in de tuin in het zonnetje zitten.
Wat goed dat jullie gewoon samenwonen en jullie onmoetingsdag vieren.Zo kan het dus ook .Echt leuk om te lezen
BeantwoordenVerwijderenVerbonden ondanks, mooi
BeantwoordenVerwijderenWat een bijzondere constructie 💕
BeantwoordenVerwijderenMooi! En wat ziet het er lekker uit!
BeantwoordenVerwijderenMooi dat jullie dat zo kunnen vieren. Ziet er heerlijk uit!
BeantwoordenVerwijderenBijzonder dat jullie ex-echtgenoten zijn. Nooit gedacht zoals alle anderen ook
BeantwoordenVerwijderen