In 1972 kochten we onze eerste pup. Een lieve Duitse herder,uitgezocht op goed karakter.Ze had één nadeel,piepte tijdens auto rijden. Daarna vonden we tot drie maal toe een "vuilnisbak". De eerste via een advertentie "Geef uw kinderen iets liefs voor Sint". En lief was ze,de kleine Aquila.De knuffel van alle buurkinderen. Toen Aquila heel oud was,kwamen we in Frankrijk de eerste Merle tegen. Die heeft me,door steeds bij me te liggen door een lang ziek zijn heen geholpen. De laatste Merle was een aparte stoere hond. Heel trouw,maar niet van het aanhalen. Ze laat nog steeds een leegte achter........Mijn man en ik hadden het er over. Zo lang honden hebben,gaat in je systeem zitten. Gewoonten raken ingebakken. Het zorgen voor en rekening houden met is een vanzelfsprekendheid.Soms kom ik slaperig beneden en verwacht blij jankend besprongen te worden. De velletjes van de kip moet ik bewust weggooien. Het zal nog wel even duren dat verdwijnt....... De buurhondjes zijn nu mijn substituut-knuffeltjes.Helaas de buren gaan over een maand verhuizen. Ik zal niet alleen de buurvouw missen,maar ook haar twee doerakken.
Zó lang al honden in je huis... ja, dat gaat dan helemaal in je systeem zitten. Onze eerste hond heeft mij door een moeilijke periode met depressie heen geholpen. Hij werd helaas niet oud... De huidige is nu een grijs, doof en blind wordende senior. Zorgen voor en rekening houden met is inderdaad vanzelfsprekend voor ons, maar lang niet voor veel mensen om ons heen (we hebben bv besloten niet meer 'voor de gezelligheid' naar NL te reizen, dat wordt een te zware aanslag op onze hond)
BeantwoordenVerwijderenWij zitten ook te wachten tot Hera zal overlijden om na 3 jaar weer eens met weekendje weg/vakantie/dagje weg te kunnen. Corona speelde ook 2 jaar mee natuurlijk. Maar nu is thuis zijn het beste voor haar en wij genieten nog zoveel van haar en zij van ons dat dat helemaal niet erg is.
BeantwoordenVerwijderenWat we daarna doen weten we nog niet
Ik heb hetzelfde. Onze Mac is al negen jaar dood, maar ik kijk als ik beneden kom 's morgens nog altijd eerst naar de plek van zijn mand
BeantwoordenVerwijderenMooi te lezen, hoeveel liefde je krijgt van maar ook geeft aan je hond.
BeantwoordenVerwijderenO ja zoals je zegt het zit in je systeem. Dat heeft wel een tijdje ontkenning nodig.
BeantwoordenVerwijderenO, wat kan ik je gemis voorstellen. Ook wij hebben al 50 jaar een of meerdere honden gehad. Moet er nog niet aan denken, zonder hond. Gelukkig is nu Bente er. En zo leuk om te ervaren hoe iedere hond zijn of haar eigen karakter heeft.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nooit een huisdier gehad maar ik snap dat je zo'n lief beest enorm mist. En dan gaan straks de buurhonden ook nog weg, jammer hoor.
BeantwoordenVerwijderen